Wojna Niemiecko-Francusko-prawie Hiszpańsko-Włoska

Gdy oczy całego świata świata zwrócone były na granicę Francji z Niemcami i niechybnie rozpoczynający się tam konflikt, nikt się nie spodziewał, że pierwsze strzały padną na granicy Włosko-Niemieckiej (dawnej Austrii).

W ciągu jednego dnia ogromne wojska Włoskie przedarły się wgłąb Austrii rozbijając niewielką obronę Niemiec i zdobywając Wiedeń. Ludność Austrii przyjęła Włochów jako wyzwolicieli i aktywnie pomagała wojsku.

Rzesza próbowała się bronić niewielką ilością wojska, a dowództwo prosiło o wsparcie, którego nigdy nie dostało. To wszystko spowodowało, że niczym niepokojone wojska Włoskie okopały się przy dawnej granicy Niemiecko-Austriackiej zdobywając całe tereny dawnej Austrii.

Na granicy Francusko-Niemieckiej(dawnej Belgii). Wojska Francuskie szturmem zaatakowały pozycje Rzeszy, obsadzone jedynie przez niewielkie ilości piechoty.

Następnie nad głowami walczących rozegrała się bitwa powietrzna, której nie wygrała znacząco żadna ze stron, a uszkodzone myśliwce wróciły w celu napraw na lotniska wgłąb terytorium. Pierwszy raz w historii tak dużo i tak nowoczesnych maszyn na raz brało udział w walkach.

Bardzo sprawnie wojska Francuskie wbiły się w Niemców, zbyt sprawnie. Wtedy okazało się, że na obydwu flankach francuzów znajdują się duże siły pancerne i zmechanizowane Rzeszy.

Wojska Rzeszy przy wsparciu śmigłowców zacisnęły kleszcze na wojskach Francuskich. 

W tym samym czasie na południu wojska Rzeszy obeszły wojska Francuskie i uderzyły na nie od flanki. Na ich drodze stanęły przygotowane do obrony wojska Francji. Wojska broniące się były wstanie jedynie opóźnić marsz Rzeszy i to zostało okupione dużymi stratami. Piechota Francuska nie była wstanie wytrzymać ataku wyspecjalizowanej piechoty górskiej wspieranej przez opancerzone jednostki i śmigłowce.

Wisienką na torcie miał być desant z powietrza na tyłach Francuzów zamykający ich w kotle. Tutaj akurat szczęście miały żabojady. Walka w powietrzu nadal trwała, ale mimo to Niemcy podjęli ryzyko i wysłali samoloty transportowe z piechotą powietrznodesantową. Myśliwce tym razem skupione były na obronie transportowców i nic nie zapowiadało tragedii. Jednak zmasowany ostrzał rakiet ziemia-powietrze sił Francuskich zniszczył w locie większą część dużych i wolnych jednostek transportowych wroga.

Niemożność zaciśnięcia do końca pętli na szyi Francuzów spowodowała, że przy wsparciu bombowców, które tworzyły pasy trudne do przebycia niszcząc infrastrukturę i rozbijając szyki, wojska Francuskie się powoli wycofywały wgłąb swojego terytorium. Okupione to było dużymi stratami tak po stronie Francuskiej jak i Rzeszy, lecz to właśnie Ci pierwsi bardziej odczuli straty.

W bardziej górzystych terenach na wschodzie Francji wyspecjalizowane jednostki Rzeszy parły powoli w stronę Lotaryngii. Przeciwko nim Francuzi wystawili kilka dywizji piechoty, które nie mogła powstrzymać naporu przeciwnik, ale spowolniła ich marsz i spowodowała utrzymanie frontu.

Ostatnia duża bitwa przed końcem trzeciego kwartału rozegrała się na przedmieściach Paryża gdzie kończy się front, który przebiega od Dieppe na wybrzeżu przez Beauvis, przedmieścia Paryża, Dijon i aż do Genewy.

Jednak największe zgrupowanie wojsk obu nacji znajduje się pod stolicą Francji.

Na granicy Hiszpańsko-Francuskiej także się zagotowało, gdy wojska Hiszpanii zaczęły się zbierać zbyt blisko granic. Postawiono w gotowości tamtejsze Francuskie oddziały, ale albo Hiszpanie wybrali zły moment na ćwiczenia, albo oczekiwali na jakiś znak. Ważne, że Hiszpania zachowała się podejrzanie, ale nie wywołała wojny. Na razie.

Zwykli Francuzi nie czekali długo i tuż po rozpoczęciu działań wojennych zaczęli masowo przekraczać granicę ze Szwajcarią. Sytuacja ta się nasiliła po informacjach o panującej epidemii na południu kraju. Szwajcarzy najpierw przyjmowali uchodźców bez problemów, lecz później zaczęto zatrzymywać ich przy granicy i tworzyć ogromne obozy przejściowe z kwarantanną.

Szwajcarzy mówią o około 2 milionach Francuzów, którzy uciekli na ich terytorium. Wszelkie szwajcarskie miasta i wsie kilkanaście kilometrów od granicy zostały ewakuowane i zamienione na obozy przejściowe.

Na czerwono zaznaczona część Francji pod okupacją Rzeszy.

Koniec Dziwnej Wojny

Tak nagle jak wybuchła, tak nagle się kończy.

Obywatele Rzeszy są zmieszani - nie doczekali się całkowitego zgniecenia Francji, mimo to wojnę można uznać za zwycięską, a Austria wróci do Rzeszy.

Francuzi są natomiast zawiedzeni królem. Królem który najpierw rozpętał wojnę, a następnie podpisał biały pokój, ośmieszając Francję na całym świecie. Skutki dla królewskiego reżimu byłyby fatalne, jednak Francuzi mają aktualnie większe zmartwienia niż polityki - epidemia tajemniczej choroby.

Włosi są zaskoczeni wojną i jeszcze bardziej zaskoczeni jej końcem. Wyzwolona Austria ponownie ma trafić w ręce Rzeszy, a włoscy żołnierze umierali najwyraźniej za nic.

Jak widać wyssali to z mlekiem matki

Niemiecka ewakuacja

Na mocy białego pokoju granice miały wrócić do stanu przedwojennego. Jednak wojska niemiecka nie zamierzają tak szybko puścić zdobytego terenu - ogłoszono rozkaz wedle którego wojska niemieckie mają cofać się 2km w kierunku starych granic każdego dnia. Oburzyło to Francuzów którzy oczekiwali, że kraj się zjednoczy w parę dni. Aktualnie wojska niemieckie cofnęły się dopiero o około 20km.

Tragiczny los czeka jednak cywili znajdujących się na okupowanych terenach. Niemiecka machina wojenna już bez żadnych ogródek popełniają zbrodnie wojenne. Cały świat widział filmy i zdjęcia palonych francuskich wsi i miast. Nagrania na których niemieccy żołnierze palą żywcem ludzi w domach wstrząsnęły całym światem. I wstrząsnęły Francuzami którzy całkowicie zapomnieli o zarazie na południu kraju.

Francuzi żądają zemsty - albo na królu albo na Niemcach. Okazało się, że dane im może będzie uzyskać zemstę na obu...

Włoska ewakuacja

Włosi także rozpoczęli ewakuacje ze zdobytych terenów, jednak o wiele raźniejszą niż niemiecka. Wojska Cesarstwa Rzymskiego zaczęły cofać się ze swoich pozycji, a zaraz za nimi zaczęły wkraczać wojska nazistów. Wojska włoskie gdzie tylko mogą uszkadzają austriacki przemysł zbrojeniowy, z racji szybkiej ewakuacji nie idzie im to jednak zbyt skutecznie.

Nad Dunajem doszło do potyczki między Niemcami a Włochami. Niemiecka brygada kawalerii powietrznej otworzyła ogień ze śmigłowców do demolujących fabrykę Włochów. W wyniku tej walki zginęło pięciu żołnierzy Włoch, uszkodzony został jeden niemiecki śmigłowiec. Takich potyczek w trakcie dalszej ewakuacji może być więcej.

Włosi uważają to za złamanie paktu o nieagresji i pokoju.

Wiadomo kto. Z żołnierzem wiadomo jakiej formacji.

Ultimatum Macierewicza

Z prasłowiańskiego Szczecina ku granicy Rzeszy ruszył posłaniec z wiadomością.  W razie problemów wiadomość była transmitowana także z głośników na granicy, w języku niemieckim i polskim.

Wojna w Europie w IV kwartale ponownie dała się we znaki. 

Na zachodzie Hiszpania zaatakowała Francję.

Na wschodzie Polska zaatakowała Rzeszę.

Na Francuskie plaże nastąpił desant dziwnych czarnoskórych żołnierzy.

W Austrii ponownie Włochy starły się z Rzeszą.

A na południu Włoch nastąpił desant niezidentyfikowanych wojsk.

Polska Armia stanęła na granicy i zastała zniszczone mosty i część infrastruktury drogowej prowadzącej do Rzeszy. Na granicy wojska Niemieckie nie były liczne, ale z uwagi na trudność w przedostaniu się przez rzekę utrudniały znacząco ruchy Polaków.

Dopiero atak od północy na wysokości Szczecina wojskami pancernymi i zmechanizowanymi spowodował przerwanie frontu Niemieckiego.

Następna bitwa odbyła się na wzgórzach Seelow dokąd uciekły wojska Rzeszy. Krótka bitwa podczas której cudem wojska Niemieckie się wycofały i uniknęły kotła jest pokazem jak oddziały zmechanizowane i wojska pancerne wspierane przez lotnictwo potrafią szybko okrążyć mniej mobilnego wroga.

Przez ten cały czas piechota Rzeszy musiała obejść się bez wsparcia lotnictwa.

Wycofujące się wojska Niemieckie były co chwila atakowane przez szybsze wojska Polski, ale udało im się wycofać do Berlina. Po drodze wysadzali oni mosty i wiadukty przygotowanymi wcześniej ładunkami utrudniając ruch Wojska Polskiego. Do tego ludność Niemiec systematycznie utrudniała przejazd Polakom.

Oblężenia Berlina trwało do końca kwartału, a w tym czasie mobilne wojska Polskie zdobyły cały teren Rzeszy, aż do rzeki Łaby i po drodze wyzwalały ludzi z obozów pracy, a Polscy żołnierze dokumentowali zdjęciami  i filmami to co się tam działo.

Ostatecznie Polska zajęła cały teren Niemiec ustawiając front na rzece Łabie poczynając od Hamburga, aż do Drezna.

Hiszpanie przeprowadzili atak na Francję dużymi siłami piechoty oraz pancernymi przy wsparciu dość przestarzałego sprzętu lotniczego. Wybrali do tego w miarę płaski teren by móc szybko pokonać górskie granice obstawione przez piechotę Francuską.

Francuzi byli przygotowani i zajęli pozycje defensywne. Gdyby Hiszpanie nie posiadali wojsk pancernych to mogliby stać na tej granicy jeszcze kilka miesięcy, a tak udało się im w miarę sprawnie przebić przez obronę Francuzów i ruszyć dalej.

W powietrzu jednak trwała walka nowoczesnych Francuskich maszyn z lotnictwem Hiszpańskim.

Krótka nierówna walka zakończyła się strąceniem części maszyn Hiszpańskich przy minimalnych stratach Francuskich.

Część sił Hiszpańskich głównie piechoty pozostała i okrążyła wojska Francuskie, a wojska zmechanizowane ruszyły zdobyć Bordeaux, a następnie Montpellier.

Hiszpania wspomogła walkę lotniczą nad Paryżem, doszła do Monako i atakuje wojska Francji na północy razem z Rzeszą.

Niemcy okrążyli i zdobyli Paryż, a następnie zmusili Francuzów do ucieczki na zachód do Bretanii.

Rzesza zmuszona byłą cofnąć się do starej granicy z Austrią. Włosi mieli dużą przewagę gdyż było ich kilka razy więcej niż Niemców.

Dlatego też zaatakowali pozycje Rzeszy i spowodowali cofnięcie się ich wojsk, aż pod Dunaj zdobywając Monachium.
W tym czasie dwa Niemieckie statki zostały zatrzymane na cieśninie sycylijskiej podczas próby przekroczenia blokady Wielkiej Brytanii.
Krążownik brytyjski wezwał do zatrzymania i podania swojego celu statki niemieckie. Po Angielsku dostał wymijającą odpowiedź więc podpłynął bliżej. Poinformował także o Brytyjskiej łodzi podwodnej która zareaguje na ich agresje.
Statki te po bliższych oględzinach okazały się statkami Hiszpańskimi, które nieudolnie zostały przemianowane na Niemieckie co tym bardziej wzbudziło podejrzenia i spowodowało że dostały ultimatum powrotu do macierzystego portu albo Wielka Brytania coś zrobi. Jak się okazuje zwykłe zawieszenie flagi niemieckiej na okręcie wojskowym bez wymiany załogi, przemalowaniu i upodobnieniu do prawdziwych jednostek nie działa. Doświadczeni wojskowi Brytyjscy nie uwierzyli, że okręty z czasów zimnej wojny są nadal użytkowane przez Niemcy choć przez ostatnie lata ani jeden z nich nie pływał.

Na szczęście kapitanowie Hiszpańscy nie sprawdzali o co chodzi Brytyjczykom tylko potulnie odpłynęli.




Statki transportowe pod banderą USA z wojskiem na pokładzie przypłynęły w drugiej połowie grudnia wraz z obstawą w postaci starego krążownika i niszczyciela. Francuzi próbowali nawiązać kontakt i pytali o zamiary tej floty która kierowała się ku ich wybrzeżom. Z uwagi na brak odzewu na apele Francji, wysłano tam zwiad powietrzny, który zobaczył wojsko, niemieckie lub hiszpańskie okręty, a na koniec został ostrzelany z broni maszynowej.

Luftwaffe przegoniło intruzów w powietrzu ze wsparciem działek na statkach.

Jednak już po chwili dowództwo Francuskie podjęło decyzję o ataku lotniczym na zbliżające się okręty gdyż desant groziłby anihilacją wojsk Francuskich i wzięciem ich w potrzask. Walka powietrzna rozegrała się wysoko w chmurach i Luftwaffe za wszelką cenę próbował zniszczyć bombowce francuskie, a Francuzi próbowali zbombardować pozycje wolnych i dużych statków transportowych przy osłonie swoich myśliwców.

Udało się częściowo, gdyż Francuzi zatopili kilka statków, ale reszta zdążyła dokonać desantu. Jednak wtedy z nad Austrii wróciła reszta Luftwaffe które rozbiło obronę i strąciło resztę bombowców.

Ponieważ okręty transportowe zrobiły manewr rozpierzchnięcia się to część z nich zdołała wyrzucić na brzeg żołnierzy. A byli to dziwni, czarni i latynoscy najemnicy, którzy zajęli flankę razem z Hiszpanami i zepchnęli jeszcze dalej Francuzów.


Francja aktualnie zajmuje tereny Bretanii od Rennes do Saint-Malo i Vannes na południu.



Media światowe trąbią o wyzwolonych obozach Rzeszy pokazując materiały wideo i zdjęcia, a na USA, Cesarstwo oraz Iran sypią się gromy o pomoc Rzeszy.







Efekty:
Francja -10% poparcia

Obozy zagłady na wschodzie Niemczech

Wojska Obrony Terytorialnej od Odry do Łaby trafiły na dziesiątki mniejszych i większych obozów zagłady. Zdjęcia i filmy z nich drogą internetową obiegły cały świat. Zmęczeni, sterroryzowani i wygłodzeni ludzie za ogrodzeniami z drutem kolczastym spoglądają błagalnym wzrokiem w kierunku wojsk polskich.

Antoni Macierewicz ogłosił, że prawdopodobnie w reszcie kraju znajduje się więcej takich kompleksów. Tym samym wezwał wszystkie kraje świata do uderzenia na pogrobowców Hitlera i Merkel. Cały świat jest wstrząśnięty tymi znaleziskami - najbardziej zareagowała na to opinia publiczna krajów które, w różne sposoby, przyczyniły się do postępów Niemiec.

Transportgate

Amerykanie są zszokowani. Ledwo minęły wybory, a Donald Trump stał się formalnym przyjacielem karaibskiego watażki Mediny oraz nieformalnym przyjacielem nazistów z Europy. Amerykańska flota nie dość, że użyczyła statków niezdyscyplinowanej masie z Afryki oraz płatnym mordercom z Meksyku, ale przetransportowała te wojska prosto do Europy gdzie te wojska walczyły po stronie IV Rzeszy i Hiszpanii - a to stawia USA niemal jawnie po stronie zbrodniarzy wojennych.

Demokraci i lewicowcy szybko przeszli do ofensywy. Prezydenta określono lekkomyślnym i niszczącym dobre imię Stanów Zjednoczonych na świecie. Radykalni lewicowcy i liberałowie z Partii Libertariańskiej jawnie oskarżają Donalda Trumpa o wspieranie prawicowych zbrodniarzy - według lewicowców - oraz totalitarnych zamordystów - według libertarian.

Wiele osób protestuje także przeciwko sojuszowi z Meksykiem i uważają, że kraj który wspiera nazistów za pieniądze, nie jest zbyt pewnym sojusznikiem. Wiele osób przeszło do ogólnej krytyki umów z latynoamerykanami, szczególnie biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia na Dominikanie, i postulują pozostawienie wszystkie na południe od Stanów samym sobie.

Tak zwane Transportgate przenika wszystkie media w Stanach i nie zanosi się by tak medialna sprawa ucichła.

Meksykańscy najemnicy

Obywatele Meksyku też są zaszokowani działaniami państwa. Oficjalnie najemnicy podlegają korporacji, każdy w Meksyku doskonale jednak wie jak funkcjonuje system. Ludzie są obrzydzeni przyjmowaniem krwawych pieniędzy od nazistów.

Część samych, najbardziej wpływowych korporacji uważa to za zły krok. Państwa świata odcięły się od IV Rzeszy i możliwe że odetną się też od jego sojuszników, mniej lub bardziej opłacanych. Przedstawiciele korporacji jawnie skarżą się na to, że w imię nieznaczącej dla nas wojny ich dochody mogą być zagrożone światowymi sankcjami. Dodatkowo wiele z nich obawia się pogorszenia relacji z najważniejszych sojusznikiem handlowym - Stanami Zjednoczonymi, gdzie Transportgate zatacza coraz szersze kręgi. Obok tego w najwyższych kręgach korporacji, mniej rozeznanych w wojskowości, mówi się o nieudolności floty amerykańskiego sojusznika...

Przewrót Ajatollaha w Iranie

W Teheranie ludzie wyszli na ulicę gdy tylko dowiedzieli się, że Iran wspiera Cesarstwo Wschodniorzymskie i tym samym poniekąd IV Rzeszę, jako że Włochy toczą z nią wojnę. Oburzenie wyrazili przedstawiciele państw Półksiężyca - Syrii i Iraku. Notę protestacyjną wysłał także samozwańczy przywódca szyickiego Afganistanu. Wobec tego ogłoszono w Iranie, że wykryto spisek wojskowy mające na celu obalenie zdobyczy szyickiej rewolucji. Generał Marouk al-Hudini, arabskiego pochodzenia, został rozstrzelany. Zajęto się także kilkoma związanymi z nim oficerami.

Ajatollah ogłosił, że przejmuję pełnie władzy w kraju łącząc urząd prezydenta i premiera. Posiada od poparcie wojska. Jego sojusznicy natomiast spoglądają na to z podejrzliwością. Ogłosił, że myśliwce Iranu natychmiast wracają do kraju.

Gdy w Europie szaleje, zaraza oraz wojna, eksperci nie przeczuwali, że dojdzie do takiej masakry na wodach międzynarodowych.

Pomiędzy wyspą, na której mieści się miasto GeorgeTown a terenami Angoli zaobserwowano wielką armadę złożoną z niszczycieli, krążowników oraz transportowców pod banderą państwa Islamskiego, nikt nie przypuszczał, że nagle jeden z okrętów osłaniających, a był to niszczyciel zostanie momentalnie zaatakowany zupełnie znikąd. Następnie pozostałe dwa statki także zostały trafione torpedami.

Nie wiadomo skąd nastąpił atak i do kogo należą okręty podwodne, które go wykonały.

Eskorta starała się ochraniać transportowce i nawiązywała walkę z nieznanymi łodziami podwodnymi, cześć okrętów transportowych zatopiono w czasie ucieczki, ale w końcu napastnik odpuścił.

Przetrzebiona flota transportowa obecnie znajduje się w okolicach Maroka i płynie dalej na północ nie wiadomo w jakim celu.

Trzy statki wojenne z poważnymi uszkodzeniami ledwo co dotarły i zacumowały w okolicach Nigerii.

I kwartał 2021 roku przyniósł pierwsze rozstrzygnięcia w wojnie w Europie. Francja pozostała osamotniona nikt mimo wysiłków dyplomatów nie postanowił pomóc Francuzom, być może świat obawia się epidemii i woli się tam po prostu nie wybierać i ryzykować życia swoich żołnierzy.

Na początku stycznia została zaplanowana ogromna ofensywa sił zakonnych na Bretanie, zima była łagodna praktycznie nie odczuwalna, więc Niemcy ruszyli mieli sporą przewagę w sprzęcie zwłaszcza pancernym, natomiast francuska armia była zmęczona ich zaopatrzenie się skończyło brakowało amunicji i  lekarstw oraz paliwa by pozostałe siły lądowe mogły działać, kto wie czy jeśli dotarło by zaopatrzenie np z Wielkiej Brytanii wynik mógł by być inny .

Czarni najemnicy i czołgi zakonu więc powoli i systematycznie spychali Francuzów, aż do Brest. Francuzi bronili się do ostatniej kropli krwi, dokonując  bohaterskich czynów minując mosty, dokonując

samobójczych ataków na konwoje okupantów,ale to nie wystarczyło.

Brest upadło po tygodniu heroicznej walki, o każdą ulicę. Zakon nie oszczędzał nikogo cywile nadal byli mordowani,paleni na przeróżne sposoby armia zakonu robiła sobie zawody strzeleckie i dokonywała kolejnych zbrodni. Gdy upadło miasto , opór ustał. Rząd junty zbiegł nie wiadomo gdzie.

Natomiast lotnictwo od razu postanowiono ewakuować na wyspy Brytyjskie, więc Niemieckie maszyny bez problemu operowały nad Bretanią wspierając swoich żołnierzy.

Zamieszanie w Japonii i Włoszech

Wojska włoskie od kilku miesięcy okupują Austrię która to znajdowała się wcześnie pod okupacją niemiecką. Po agresji Niemiec i Anschlussie do Włoch zbiegło sporo polityków austriackich którzy obawiali się niemieckich represji. Początkowo byli oni zdezorganizowani i przebywali lekko poza prawem we Włoszech.

Od kiedy Włochy zajęły Austrię to wielu polityków zaczęło się organizować. Powstał Komitet Polityczny Wolnej Austrii - KPWA. W jego skład weszli wszelcy politycy z dawnej austriackiej sceny politycznej, od lewicy do prawicy. Uważali oni interwencję włoską za szansę na wyzwolenie Austrii od nazizmu. Komitet od małej organizacji zaczął rosnąć i aktualnie uzyskał imponujące, jak na ugrupowanie austriackie, rozmiary.

Komitet miał odezwać się bezpośrednio do rządu Włoch, nastąpiło jednak pewne zamieszanie. Otóż na front austriacki dotarły wojska japońskie. A Japonia od czasu spalenia jej ambasady w Wiedniu jest w stanie wojny z... Austrią. Ten niezrozumiały do teraz ruch skutkuje w praktyce tym, że wojska japońskie de facto okupują Austrię z którą są na wojnie, jednocześnie trzymając od Austrii innych okupantów - Niemców. Gdzie w tej układance mieszczą się Włochy? Czy wojska włoskie są tam by zająć Austrię dla siebie, zająć ją dla Japonii, wspólnie ją okupować czy wspólnie wyzwolić i wojna austriacko-japońska to jakaś pomyłka translatora?

KPWA z siedzibą w Wenecji urosło w siłę i wydało oficjalny komunikat. Żądają oni ustosunkowania się Włoch i Japonii co do sytuacji Austrii i chcą by te uznały KPWA za legalną reprezentacje Austrii i przekazały mu administracje na jej terenach.

We Włoszech ludzie są całkowicie skonsternowani tymi wydarzeniami. W Japonii konsternacja jest jeszcze większa. Dużo obywateli uważa Japonię za tarczę przed nazizmem, bardziej radykalni zwolennicy, którzy słabo się orientują w tym co się dzieje na świecie, domagają się nawet aneksji Austrii! Obok tego rozgorzała gorąca dyskusja o interwencjonizmie japońskim, czy jest potrzebny i czy takie działania nie narażają lekkomyślnie japońskiej macierzy na Dalekim Wschodzie.

Dowódca 44 Dywizji Piechoty Zmechanizowanej "Battotai", generał dywizji Yukio Imishari, działając jako oficjalny reprezentant rządu Shusho Akio Toyody i przekazujący wolę Szoguna Hiroyukiego Sanady, zaprosił na spotkanie w warunkach polowych przedstawicieli rządu włoskiego oraz Komitetu Politycznego Wolnej Austrii. Spotkanie ma odbyć się w Treviso.

Nic nie może wiecznie trwać. I na własnej skórze doświadczyła tego niemiecka machina polityczna, która po ostatnich wydarzeniach uległa całkowitemu rozkładowi; podobnie zresztą z niemiecką ekonomią, która obecnie znajduje się w katastrofalnej ruinie.

Jak do tego doszło? Był to, w gruncie rzeczy, efekt i konsekwencja długoterminowej niemieckiej polityki która wrzuciła Niemcy w stan perpetualnej wojny pochłaniającej niezliczone zasoby europejskiego kraju. Stałe i nazbyt wysokie środki przeznaczane na działania wojenne, ogromny pobór zaopatrzenia i przede wszystkim niepewni najemnicy nie wieszczyły Niemcom dobrze. Ale to tylko tło i potencjalne powody. W praktyce sama wojna która doprowadziła do końca państwa niemieckiego wyglądała krwawo, przebiegła nagle i tąpnęła je w tempie upadku osuwiska skalnego - i z podobną gracją.

Afrykańscy najemnicy tworzący główną siłę frontową Rzeszy i pozostający, wydawałoby się, w komitywie w tamtejszą władzą, przez pierwsze dni wiosny wciąż wykonywali rozkazy swoich chlebodawców. Zaczęły się tylko ciągłe narzekania na problemy z logistyką; zrujnowana infrastruktura sprawiała rzeczywiście, że poruszanie się tak sił zbrojnych, jak i jakichkolwiek cywili po Niemczech było silnie utrudnione - przypomnieć należy, że przez kraj dwa razy przeszedł front, każde miasto zostało zdobyte co najmniej dwa razy. Nie budziło to więc szczególnego zaskoczenia. Ruchy wojsk czarnoskórych żołnierzy na froncie były rzeczą naturalną, a i pozostawianie pewnych tajemnic co do intencji walczących było charakterystyczne dla tego typu grup najemnych.

Nie było jednak nigdy wcześniej charakterystyczne to, że gdy Niemcy ruszyli do ponownego natarcia na Włochów, Polaków i Czechów, dawni afrykańscy najemnicy zaczęli strzelać im w plecy. Doszło do gigantycznej rzezi na froncie wschodnim i południowym; pozostający w odwodzie, dawniej narzekający na logistykę najemnicy którzy mieli wkrótce wkroczyć na front rzeczywiście to zrobili, ale napierając na Niemców od tyłu i zamykając ich wątłe linie w całkowitym okrążeniu między siłami włoskimi w Alpach, a polskimi i czeskimi na ścianie wschodniej. Była to sytuacja bez wyjścia, przerywająca szlaki zaopatrzeniowe i doprowadzająca do natychmiastowej zapaści ofensywy. Niemcy zwrócili uwagę w stronę dawnych sojuszników dopiero wtedy, kiedy byli dziesiątkowani przez pociski artyleryjskie i naboje uderzające do nich z obu stron. Większość piechoty niemieckiej została po prostu zdziesiątkowana, nie dając rady wyrwać się ze sprytnego okrążenia; lepiej poradziły sobie niemieckie pojazdy, w szczególności czołgi, gdzie niektórym z nich udało się przerwać tymczasowo okrążenie i wydostać ze strefy zabójczych walk.

Tylko: po co? Zredukowane do cienia własnej chwały siły niemieckie znajdowały się przed liniami nacierającego wroga i niemożliwym było stawienie oporu. Jedyne wypadki, w których następowała walka zawdzięczać należy znacznemu wsparciu niemieckiego lotnictwa, między którym i alianckim dochodziło do poważnych starć na niebie. Niemieccy lotnicy byli zdesperowani i żyli oparami swojej propagandy, ale nie to było głównym powodem ich samobójczych walk. Nierzadko kiedy startowały ich machiny lotniska niemieckie były już o krok od zdobycia, a przy zniszczonej infrastrukturze wiedzieli, że nie będą mieli gdzie wylądować: albo nie starczy im paliwa, albo zostaną zestrzeleni próbując przekroczyć obszar wzmożonej obrony przeciwlotniczej. Dochodziło do, wydawałoby się, że zarezerwowanych dla japońskich pilotów Drugiej Wojny aktów kamikaze i wybuchowych samobójstw w strefie obrony przeciwlotniczej; niemieckie lotnictwo stało się ostatnim symbolem krajowego sprzeciwu wobec wroga i bohaterską grupą oporu budzącą szacunek w sercach umierających niemieckich serc.

Oprócz lotnictwa w obronie dużą rolę grała niemiecka kawaleria lotnicza, która opóźniała działania wroga i, towarzysząc machinom pancernym, dawała radę wesprzeć pojedyncze potyczki i drobne walki które dawały wojskom IV Rzeszy czas na przegrupowanie sił. Udało im się utworzyć pewne strefy obrony - nie można było ich nazwać pełnym frontem, bo walczono już teraz z ponad trzystutysięczną armią która wykonywała rozkazy karnie, z pełnymi brzuchami i wsparciem ze strony sąsiadów Niemiec. Było kwestią czasu, aż wszystkie niemieckie miasta zostaną zajęte, a kraj padnie. Wiedziało to na pewno niemieckie dowództwo, choć wciąż odmawiało poddania się, zupełnie jak III Rzesza przez część 1945 roku.

Ale miasta niemieckie były zdobywane. Polacy ze wsparciem najemniczym odzyskali tereny niemieckie okupowane wcześniej i kompletnie zabezpieczyli ich teren. Brandenburgia, Pomorze Przednie, a nawet Szlezwik-Holsztyn i część Saksonii znalazła się w terenach polskiej okupacji kraju niemieckiego. Czesi ze wsparciem najętych wojsk opanowali między innymi większość Saksonii, Turyngię i część wschodniej Bawarii. Włosi, przechodząc przez Alpy, zajęli resztę Bawarii i Badenię; pozostające w odwodzie we Włoszech wojska japońskie zostały przetransportowane aby zająć zachodnie Niemcy, zdobyte w krwawych walkach przez koalicję antyfaszystowską. Wszystkie niemieckie miasta upadły i obróciły się w perzynę, z mnóstwem populacji pozostającej bez pracy, miejsca do życia, a nawet pożywienia i nadziei na przyszłość.

Straty po obu stronach były duże, acz początkowy fortel pozwolił zredukować ten szacunek po stronie najemniczej w stopniu znacznym. Armia niemiecka została po prostu zmieciona z powierzchni ziemi na końcu działań zbrojnych; wojska najemne dostały rozkaz, by nie przyjmować kapitulacji żołnierzy wroga, ale nie było to potrzebne. Żadne większe zgrupowanie niemieckie nie ustąpiło pola.

Wojska najemne w Belgii, stacjonujące na wybrzeżu, w czasie kampanii zbrojnej zagłębiły się w kraj i zdobyły go praktycznie bezstratnie ze względu na brak obecności żołnierzy wroga. Siły porządkowe zostały unieszkodliwione i internowane, podczas gdy z Belgii wykonana została seria ataków na francuskie miasta pozostające pod niemiecką kontrolą: przede wszystkim Paryż, Reims, Amiens i wybrzeże normandzkie, by zakończyć się w Normandii. Walka o francuskie miasta była relatywnie zaciekła, w przeciwieństwie do pozostającej w okropnym stanie prowincji, pełnej ciał i objętej zarazą. Zaopatrzeni w kombinezony i maseczki najemnicy zdołali zachować podstawowe środki ochrony własnej i zabezpieczyć się przed zagrożeniem chorobowym, ale nie można tego powiedzieć o niemieckich siłach zbrojnych i administracji, która - ostrzeliwana i zmuszona do wycofania się do praktycznie podziemia walk miejskich - wkrótce umierała tak z powodu wrażych kul, jak i Madagaskarki.

Francja została wyzwolona na północy, a na południu nie wystarczyło Niemcom rezonu, aby utrzymać zdobyte miasta. Front przeszedł przez państwo po raz kolejny, przynosząc ruinę i ostrożne zabezpieczanie resztek francuskiego terytorium; spotkania czarnoskórych z bandami zbrojnych Francuzów były rzadkie, a siły i grupy cywili raczej pierzchły w popłochu, gdy najemne wojska wbijały flagi koalicji sprzymierzonych we francuskich miastach. Obok siebie stanęły flagi: japońska, włoska, polska i czeska, ale co ciekawe, z piwnic i składów wyjęto także skonfiskowane flagi francuskie. Może był to gest, ale był to gest przydania Francuzom pewnego uznania. Choć najemnicy musieli to oczywiście robić tylko na mocy rozkazów otrzymanych od swoich nowych sprzymierzeńców...

Po wszystkim, po zdobyciu 'niemieckiej' Francji, Belgii i Niemiec, działając z rozkazów koalicji - najemnicy zgłosili się do brytyjskiej administracji rządowej, wnosząc o przejęcie przez nią kontroli okupacyjnej nad terenami Belgii. W związku z gigantycznym terytorium którym zarządzać będzie musiała siła koalicyjna, wydało się to jej widocznie dobrym rozwiązaniem. Co zrobią siły sprzymierzone z kontrolowanymi terytoriami, jak poradzą sobie z objętymi wojną, zarazą i biedą Niemcami i Francją? To pokaże czas.

Faktem jest jednak, że Zakon skończył swoje istnienie w serii gigantycznych wybuchów i obserwując obecny stan Niemiec - pewnym jest, że hydra już głowy nie uniesie.

Legenda:

Czerwień we Francji - obszar koalicyjnej okupacji terenów francuskich,
Karmin w zachodnich Niemczech - obszar japońskiej okupacji terenów niemieckich,
Zieleń w Belgii - obszar okupacji belgijskiej, gdzie najemnicy z wolą koalicji wnieśli do Wielkiej Brytanii o przejęcie kontroli,
Żółć i niebieski w płd-wsch Niemczech - tereny okupacji włoskiej oraz czeskiej terenów niemieckich.

Kwiecień zapowiadał się dość pochmurnie jak na zwykle słoneczną Iberię. Temperatury sięgały około dwunastu stopni, zapowiadano lekkie bryzy i niespodziewane opady, tak więc Portugalczycy i Hiszpanie żyli dziwactwami meteorologicznymi. Z dodatkowych nieoczekiwanych zjawisk które spotkały obywateli hiszpańskich można byłoby jeszcze wymienić... desant amerykański na Portugalię. I japoński na wschodnie wybrzeże kraju.

Pierwszy miał miejsce atak amerykański. Jak to się w ogóle stało i czemu nie przeszkodziła mu hiszpańska flota? Zwyczajnie nie było jej w rejonie: wykonywała inne operacje. Ale nieobecności wojska hiszpańskiego nie da się usprawiedliwić niczym. Kiedy amerykańscy Marines zbliżali się do Lizbony, nadpływając wyraźnie od strony Madery, jasnym było dla planistów wojskowych, że będzie to prosta operacja: w mieście nie przebywały żadne siły zdolne oprzeć się atakowi Amerykanów. Cała operacja przypominała bardziej skoordynowane dokowanie i przekazanie kluczy do miasta niż inwazję, a siły USA opanowały stolicę Portugalii bezstratnie.

W tym samym czasie w okolicach Huelvy i Cadizu zrzucone zostały amerykańskie siły specjalne, które bez większych przeszkód oznaczyły nadajnikami bezpieczne miejsca do desantu spadochroniarzy USA. Całość przebiegła żwawo i po kilku godzinach, przy dominacji lotnictwa agresora - które, co ciekawe, było w większości japońskie - żołnierze stanęli na gruncie tym razem hiszpańskim i rozpoczęli zabezpieczanie terenu pod działania zbrojne. Amerykanie dokonali również sabotażu wojskowych obiektów hiszpańskich w regionie, skutecznie uniemożliwiając państwu określenie pozycji najeźdźcy i wywołując chaos.

Następnie Amerykanie ustanowili stabilny, prący bez przeszkód naprzód front. Na terenach objętych działaniami wojennymi żołnierz amerykański realizował dobrze opłacone działania propagandowe, w znaczny sposób doprowadzając do kooperacji i braku sprzeciwu populacji wobec toczących się działań zbrojnych. Niskie poparcie populacji dla ekskomunikowanego króla na pewno zagrało w całym działaniu dużą rolę. Wszystko przebiegło więc stabilnie i w dobrym porządku, a Amerykanie zajmowali kolejne połacie terenu.

Wojska hiszpańskie w momencie desantu USA zreflektowały się w konsekwencjach tego działania; musiały zostać przerzucone aż z granicy hiszpańsko-niemieckiej i zajęło sporo czasu nim dotarły wgłąb państwa, gdzie - po bardzo szybkim przerzucie i nieprzygotowane do obrony - starały się stawić czoła wojskom USA. Kontratak odniósł stanowczą porażkę, a żołnierze hiszpańscy, ostrzeliwani i bez wsparcia lotnictwa, zostali zmuszeni do wycofania się w centralnoiberyjskie góry.

W czasie starć USA z Hiszpanią, od wschodniego wybrzeża na kraj zdesantowało się wojsko japońskie: liczne dywizje piechoty morskiej dokonały ataku morskiego od Walencji po Barcelonę, a dodatkowo na Balearach, zabezpieczając tym samym prawą flankę frontu. Teren okupowany przez wojska japońskie zamyka się na Pirenejach na północy, a na południu: łączy się z amerykańską linią frontu w Andaluzji. Amerykanie i Japończycy wyraźnie współpracują, co wyjaśnia poprzednią obecność japońskiego lotnictwa. Zajęte zostały największe miasta regionu, w tym Tarragona, Walencja, Alicante i Barcelona.

Nieprzygotowane wcześniej do obrony wojska hiszpańskie obecnie korzystają z atutu w postaci wysokich gór centralnoiberyjskich, przez co ofensywa amerykańsko-hiszpańska musiała zostać zahamowana. Cieśnina Gibraltarska znajduje się w całości w rękach amerykańskich.