Wojna Południowoamerykańska

Wojna Południowoamerykańska

Wenezuela

W Południowej Ameryce wszyscy spodziewali się napaści brazylijskiej na Gujanę, o której głośno było w międzynarodowej polityce, oraz na Urugwaj na którego granicy zmobilizowały się wojska Brazylii. Wszyscy więc zdziwili się, gdy wenezuelskie lotniska zostały zaatakowane przez brazylijskie lotnictwo, a przez granice przetoczyły się tysiące żołnierzy i czołgów. Sama Wenezuela nie była na to przygotowana i jej całe lotnictwo zostało zniszczone w pierwszych dniach wojny. Dywizje znajdujące się w amazońskiej dżungli zostały w szybkim czasie namierzone przez wojska Brazylii i rozbite - główne dowództwo Wenezueli rozpoczęło mobilizacje i zaczęło ściągać wojska z całego kraju by formować linie obronne w środku kraju.

W tym samym czasie ruch wojsk zauważono w Kolumbii - przygraniczne wojska zaczęły się mobilizować, a z całego kraju na granicę z Wenezuelą zaczęto ściągać dywizje. Na linii Barcelona i San Fernando de Apure wojska wenezuelskie, już zmobilizowane, przygotowały linie obronne. Ciąglę nękane były jednak przez lotnictwo brazylijskie. Gdy rozpoczęła się ofensywa brazylijska, przez granicę kolumbijsko-wenezuelską wkroczyły wojska Kolumbii bez oficjalnej deklaracji wojny. Dowództwo Wenezueli rozkazało wycofać się w korzystniejsze tereny obronne i oddało równiny wojskom brazylijskim. Wojska Kolumbii nie napotkały żadnego oporu i zajęły zachodnią Wenezuele, docierając do połowy pasma górskiego Cordillera de Mérida. Wojska wenezuelskie wysadziły most w Maracaibo, zamykając łatwą drogę dla wojsk kolumbijskich do północnej Wenezueli.

Wojska wenezuelskie zajęły pozycje obronne w pasmach górskich i okolicach stolicy, Caracas. Wojska brazylijskie zgrupowały czołgi przy stolicy Wenezueli i planowały zająć miasto atakiem, co udało się. Szturm piechoty wspartej lotnictwem przełamał natomiast pozycje obronne w górach i wkrótce wojska wenezuelskie przestały istnieć. Wojska kolumbijskie nie zdołały dokonać żadnych postępów w tym etapie, ponieważ granica z Wenezuelą była wąska i dobrze obstawiona, resztę frontu natomiast zajmowały neutralne wojska brazylijskie.

Rząd Wenezueli uciekł na Kubę, a niedobitki armii rozwiązały się i przeszły do działań partyzanckich.

Wtedy wojska brazylijskie zgrupowały się na granicy z frontem kolumbijskim i także bez wypowiedzenia wojny rozpoczęły atak. Ten jednak został szybko wstrzymany - samoloty brazylijskie operowały w ciężkich warunkach z racji systemów przeciwlotniczych wroga. Atak na pasmo górskie Cordillera de Merida zatrzymało się natychmiast, natomiast na południowych równinach wywiązała się bitwa w której udział wzięła brazylijska piechota i czołgi oraz kolumbijskie siły pancerne, zmechanizowane i piechota wspierana brygadami artyleryjskimi. Walka była zaciekła, ale Kolumbijczycy musieli ustępować liczniejszemu wrogowi.

Wtedy zaczęły Brazylii doskwierać braki w zaopatrzeniu. Zdecydowano się wycofać całkowicie siły powietrzne i te do końca walk nie brały już w nich udziału. Bitwa na południu została wygrana przez Brazylijczyków, na północy natomiast z ogromnymi stratami w ludziach liczebniejsi Brazylijczycy przepchnęli okopaną w górach piechotę Kolumbii i kontrolują niemal całe pasmo górskie.

Aktualnie front się ustabilizował. Wojska brazylijskie mają braki w zaopatrzeniu, są jednak o wiele liczniejsze od sił Kolumbii. Na tyłach armii brazylijskiej jednak rozwija się ruch oporu - z Kuby radiem swoje przekazy nadaje komunistyczny rząd na uchodźctwie i wzywa do walki. Liczni byli żołnierze ze swoim ukrytym sprzętem napadają na konwoje zaopatrzeniowe Brazylii. Nie pomaga sytuacja z brakiem oddziałów porządkowych. W Wenezueli poza frontem i głównymi szlakami zaopatrzenia panuje anarchia. O wiele lepiej sytuacja wygląda w strefie okupacji Kolumbii, ta jednak jest mikroskopijna.

W terenie przygranicznym na zachód od Brazylii pojawiły się kolumbijskie niezmobilizowane dywizje do walk w dżungli.

Brazylijczycy są zmieszani - z jednej strony są zadowoleni z sukcesów jej armii, z drugiej jednak obawiają się w co może wyeskalować wojna z Kolumbią, szczególnie patrząc na agresywną politykę rządu w stosunku do nawet Antarktydy czy Gujany. Dodatkowo zszokowały ich warunki bytowania wojsk na granicy z Urugwajem.

Obywatele z Kolumbii także są zszokowani. Do czasu ataku brazylijskiego niektórzy uważali nawet, że kraj ten jest z zmowie z Brazylia. Na razie wojna jest czymś odległym, ludzie obawiają się jednak czy nie przeniesie się ona na tereny ojczyste. Są także oburzeni agresywną postawą rządu.

Urugwaj

Na granicy z Urugwajem Brazylia zmobilizowała trzy dywizje i wszyscy w Ameryce spodziewali się ataku. Co dziwne jednak -  ten nie nadszedł. Mimo to wojska te były w pełni zmobilizowane, a raczej byłyby, gdyby otrzymały swoje zaopatrzenie. Całość zaopatrzenia, które i tak nie wystarczyło w pełni, wędrowała do Wenezueli. W tym wypadku trepy z pogranicza urugwajskiego niemal przymierali głodem i z nudów.

W tej armii zapanowała całkowita demoralizacja. Niektórzy żołnierze postanowili nawet zdezerterować i uciec do cywila, chowając się przed rządem, albo nawet zbiec do Urugwaju! Sytuacja jest bardzo zła, a rząd Urugwaju oskarżył Brazylię o bezprawne wojowanie i jeszcze traktowanie swoich żołnierzy gorzej niż zwierzęta.



https://cdn.discordapp.com/attachments/690030263421763597/766309598452776990/wenezuela_wojna.png

Brazylijsko-kolumbijska napaść na Wenezuelę miała być po prostu kampanią zdobywczą. Oba kraje z sobie tylko znanych pobudek - nacjonalizm? chęć zaprowadzenia porządku? demokracji? - wkroczyły na ziemię ojczystą Simona Bolivara, odparły sprzeciw socjalistycznej Wenezueli, ale postawione w końcu przeciw sobie nie potrafiły poniechać walki. Jak powszechnie wiadomo, siły brazylijskie zaatakowały szeregi kolumbijskie i wyparły je prawie na granicę, w rękach Kolumbijczyków pozostawiając tylko cypel w okolicy Maracaibo. Żadna jednak z sił nie odstąpiła, nie zawarto pokoju, nie podjęto rokowań. Wszyscy spodziewali się, że wojna w drugim kwartale rozgorzeje na nowo. I nie pomylili się, bo machiny wojenne obu krajów rozgrzały się do czerwoności. Pomimo różnych braków w zaopatrzeniu czy niedoboru wojsk doszło do starć, marszów, przegrupowań i manewrów.

PRELUDIUM:

Myśliwce brazylijskie dokonały szybkiego rajdu na kolumbijskie lotniska, szczególnie w północnej części kraju, planując zestrzelić startujące myśliwce i wyłączyć je z walk powietrznych we wczesnym etapie. Przez niedobór sprzętowy Kolumbijczyków ich lotnictwo zostało przetrzebione - nowocześniejsze samoloty brazylijskie zmiotły je z pola bitwy, a maszyny kolumbijskie przetrwały nie dzięki jakości sprzętu, a ważnemu czynnikowi przygotowawczemu: dowództwo kolumbijskie podjęło słuszną decyzję o rzuceniu brygad przeciwlotniczych jako sił wsparcia dla sił powietrznych. Ostrzeliwane machiny brazylijskie, pomimo dominacji powietrznej i zmuszeniu samolotów kolumbijskich do lądowań, nie mogły poszczycić się bezpieczeństwem lotów i musiały zadowolić się niezbyt efektywnym bombardowaniem terenów przygranicznych - z priorytetem dla linii zaopatrzeniowych - i baz lotniczych.

FRONT POŁUDNIOWY:

W głęboką Amazonię wmaszerowała brazylijska piechota. Początkowo poczyniła małe zyski terytorialne i uniknęła starć z armią kolumbijską, która zdawała się przyjąć taktykę odwrotową. Dowództwo brazylijskie wykonując swój plan i pozostając w przeświadczeniu, że Kolumbijczycy postanowili zająć pozycje w górach - nakazało armii podjąć dużo sprawniejszy marsz i wejść jeszcze głębiej na terytorium kraju. Niestety dla nich, należy tutaj przybliżyć pewną specyfikę Puszczy Amazońskiej: jest w niej cholernie trudno toczyć regularne działania wojskowe i utrzymać front, za to niezwykle łatwo organizować zasadzki, realizować działania partyzanckie, napady i okrążenia. Kolumbijczycy wykorzystali ten duży atut strategiczny rodzimego terytorium i w sprytny sposób okrążyli przeciwnika niezdolnego objąć całego frontu i odcięli kolejne grupy uderzeniowe armii brazylijskiej; zanim tamci się spostrzegli, infrastruktura którą dostali się na swoje pozycje była już w rękach wroga, a ich obozowiska były nocą i dniem szturmowane. Ogromny popłoch jaki wykonało to południowe okrążenie w Puszczy Amazońskiej przerodził się w długotrwałe, rozpaczliwe walki okrążonych, choć bardzo licznych Brazylijczyków. Tamci posiłkowali się własnym zaopatrzeniem, potem: lokalnym i zdobycznym wyposażeniem, a potem po prostu głodowali.

Po kilkunastu tygodniach bardzo intensywnej walki i rozdzielania Brazylijczyków, przy sporych stratach własnych Kolumbijczycy zdołali rozbić wszystkie ugrupowania bojowe służące temu staremu chlorowi, Jimowi Laheyowi. Ci żołnierze brazylijscy którzy nie zostali zabici w walkach - zostali pojmani, a z jeńcami Kolumbijczycy postępowali bez większych skrupułów. Zostali odeskortowani do obozów jenieckich w okolicy Bogoty i tam oczekują na wymianę albo siły wyższe raczą wiedzieć na co jeszcze. W Amazonii w tej chwili nie ma partyzantki brazylijskiej, a choć wojska Kolumbii wróciły przetrzebione na swoje inicjalne pozycje po tym heroicznym zwycięstwie, to głębiny Amazonii przecierpiały swoje: brakuje tam regularnych służb mundurowych które sprawowałyby pieczę nad bezpieczeństwem regionu i lokalną populacją. Panuje tam więc bezprawie, a kolumbijskie gangi wykorzystały sytuację i terroryzują ludność mimo toczących się działań zbrojnych.

FRONT CENTRALNY:

Brazylijczycy do ataku na centralną kolumbijską Amazonię rzucili kilka dywizji piechoty. Ta napotkała zgubę piechurów - siły zmechanizowane które, pomimo mniejszej liczności, wywołały popłoch w ich szeregach gdy doszło do regularnej walki. Wojsko kolumbijskie było w tej walce zwrotniejsze i dzięki temu miało wyższą efektywność. Infrastruktura nie działała na korzyść ani jednej, ani drugiej strony, choć w końcu doszło do sytuacji w której Kolumbijczycy w nizinnej, prawie północnej części tego frontu - zostali zmuszeni do wycofania się by zapobiec ewentualnemu okrążeniu. Po ciężkich stratach zadanych Brazylijczykom stracili więc trochę ziemi samemu pozostając w lepszej sytuacji organizacyjnej i osobowej. Stracili El Yopal i opierają swoją obronę wzdłuż linii Andów, rzekę Meta i Bogotę. Choć nie przystąpili w do kontrataku, morale żołnierzy broniących wciąż starej, wschodniej granicy Kolumbii jest dosyć wysokie i aż rwą się do walki z Brazylijczykiem.

FRONT PÓŁNOCNY:

Pomimo wielu posunięć na innych frontach, to ten musi zostać bezsprzecznie uznany za najbardziej istotny, aktywny i niebezpieczny. Brazylijskie czołgi i siły zmechanizowane wtargnęły w strefę walk mając za cel likwidację okrążenia i zmuszenie do wycofania się sił kolumbijskich. Te wystawiły do walki czołgi oraz piechotę wspomaganą przez brygady przeciwpancerne, które w znacznym stopniu spowolniły planujące szybką agresję wojska brazylijskie. Wymiana ognia była intensywna, doszło do kilku większych walk w okolicach Maracaibo, Rio Hachy czy Santa Marta - miejsca śmierci Simona Bolivara - ale ostatecznie armia Kolumbijska podjęła decyzję o ograniczonym odwrocie na lepsze pozycje u podnóża Andów. Terytoria północne po długich walkach zostały odstąpione i są obecnie okupowane przez wojska brazylijskie. Kolumbijczycy są jednak w bardzo bezpiecznej pozycji, bowiem jakiekolwiek dalsze brazylijskie posunięcia wojskowe oznaczałyby wtargnięcie na kolumbijskie mokradła lub wprost w Andy.

Był drugi straszliwy przeciwnik obu stron w tej kampanii: braki zaopatrzeniowe i trudności w zachowaniu sprawnych linii doposażania własnych jednostek. Szczególne - ze względu na niestabilną sytuację w Wenezueli - mieli Brazylijczycy, ale także Kolumbijczycy przez obecność niedalekich mokradeł pozbawionych sprawnej infrastruktury nie mogli pozwolić sobie na tak sprawne rzucanie wyposażenia na front jak życzyłoby sobie tego ich dowództwo. Wydaje się, że sytuacja została po ich stronie już zażegnana w związku ze stacjonowaniem właśnie na tych terytoriach i braku potrzeby ich dalszego przemierzania.


TRUDNOŚCI W OKUPACJI WENEZUELI:

W trakcie brazylijsko-kolumbijskich działań zbrojnych doszło w Wenezueli do walki partyzanckiej pomiędzy zbrojnymi powstańcami i resztkami wenezuelskiej armii pozostającymi w kompletnym rozbiciu. Terytorium jest co prawda okupowane, ale podczas gdy wojsko większość swoich sił przeznacza na walkę frontalną, w okupowanym kraju pozostają tylko nieliczne siły porządkowe które z trudem jak na taką populację radzą sobie z problemem. Ostatecznie przełożyło się to na trudności z terminowym dostarczaniem zaopatrzenia na front, dla piechoty brazylijskiej i wywołało znaczną irytację dowództwa na zachodzie. Sytuacja nie jest do końca zażegnana, a wojujący, niezorganizowani Wenezuelczycy dalej dają się we znaki machinie wojennej Brazylii. Trudno się dziwić, skoro cały naród sprzeciwia się wojskowej okupacji.


EFEKTY DZIAŁAŃ ZBROJNYCH:
- Brazylia zajęła pozostały obszar Wenezueli oraz część północno-wschodniej Kolumbii. Front rozciąga się wzdłuż czarnej linii na mapie, blisko centrum znajduje się na Bogocie, na północy - na bagnach i górach.
- Obie armie odniosły znaczne straty, ale brazylijskie są wiele większe. Terytorium kolumbijskiej Amazonii jest zrujnowane, we wschodniej części kraju są problemy z dostępnością wody i energii elektrycznej.
- Południe Kolumbii, poza frontem, znajduje się w rękach gangów, bojówek i lokalnych watażków. Nie wieszczy to dobrze liniom zaopatrzeniowym.

Sam Duce Włoch wypowiedział się w temacie. Na konferencji w Neapolu jasno stwierdził:
— Z tego, co dane mi było zaobserwować w raportach i doniesieniach medialnych, Kolumbijczycy wybronili się w heroiczny sposób. Alkoholowy reżym Jima Laheya jest gigantem na glinianych nogach, a jego sztab nie potrafi ustalić choćby przeciętnej taktyki. Nawet jeżeli Brazylijczycy wygrają, to przynieśli sobie w tej kampanii okropną hańbę. A teraz przejdźmy do ważniejszych tematów...

POKÓJ W AMERYCE POŁUDNIOWEJ

Brazylia w sposób spektakularny stoczyła się w ciągu jednego roku na dno, a wszystko w wyniku małej wojny która eskalowała do międzynarodowej interwencji w sprawie terroryzmu. Podpisanie pokoju było tematem nr 1 na świecie w ostatnich dniach.

Oto treść traktatu.

Pokój został przez obywateli wszystkich państw przyjętych raczej entuzjastycznie. Najmniej entuzjastycznie w krajach europejskich, Francji i Wielkiej Brytanii, bo wojna ta nie obchodziła nikogo zbytnio w innym kontekście niż niepotrzebna interwencja. Obywatele są zadowoleni, że nie doszło do większych strat i już do kolejnych nie dojdzie.

Najbardziej entuzjastycznie przyjęty został w Brazylii i Kolumbii. W Kolumbii obywatele są uradowani, że ich kraj został obroniony przed obcą agresją. W Brazylii ludzie są zadowoleni, że to koniec wojny i Brazylia nie stoczy się na samo dno w wyniku interwencji obcych mocarstw. Zadowolenie ludzi nie przekłada się jednak na popularność brazylijskiego rządu - Jim Lahey uważany jest za architekta spektakularnej porażki Brazylii i powinien według wszystkich odejść. A w kraju zbliżają się na mocy pokoju demokratyczne wybory.

Południowa Afryka i Nigeria

Kraje te podpisały z Brazylią osobny "pokój". Ich wojska wycofają się z Brazylii, a same państwa zapłaciły Brazylii skromne odszkodowanie. Podpisano także wieczysty pakt o nieagresji.

Wenezuela

Wojska kolumbijskie po ogłoszeniu pokoju rozpoczęły wycofywanie się z kraju. Razem z nimi pierzchli liczni działacze tzw. rządu tymczasowego który został sformowany z wenezuelskich uchodźców w Kolumbii. Rząd ten powszechnie w ojczyźnie uważany jest za rząd kolaborantów i marionetek, nie cieszy się więc zbytnią popularnością.

Gdy wojska kolumbijskie tylko opuszczały jakiś teren, tam natychmiast jawnie wychodzili z kryjówek wenezuelscy partyzanci którzy zaczęli przejmować kontrolę. Do samego Caracas powrócił rząd uchodźczy z Kuby - prezydent Maduro ogłosił, że bojownicy o wolność Wenezueli wyzwolili kraj spod okupacji agresorów. Obwieścił też, że jeszcze w tym - IV - kwartale przeprowadzone zostaną wybory do nowego parlamentu Wenezueli.

Aktualnie start ogłosił Front Ludowy który skupia głównie komunistów i ich sojuszników. Startować ma podobno również ugrupowanie skupione wokół rządu tymczasowego, jednak nikt nie przewiduje zbyt wielkich niespodzianek w wynikach.

Praktycznie wszystkie kraje na świecie potępiły zachowanie Brazylii nazywając rząd Brazylii zbrodniczym. Wszelkie placówki dyplomatyczne Brazylii i ich przedstawicielstwa zostały wyproszone. Handel z Brazylią ustał.

Jedynie kilka krajów totalitarnych sympatyzuje z reżimem w Brazylii, ale nawet oni nie robią tego otwarcie.