IV Wojna Indochińska

Po raz kolejny w tym roku mobilizacja wojsk Rzeszy Azjatyckiej nie okazała się tylko manewrami tudzież przygotowaniami do obrony ojczyzny przed potencjalną inwazją Japonii postawionej w stan wojenny; w tym kwartale młot spadł na Wietnam. Wojska chińskie masowo przekroczyły granicę i rozpoczęły inwazję na ten kraj.

Podobnie jak w roku 1979, wkrótce rozgorzała w Północnym Wietnamie bezlitosna, krwawa walka o tereny graniczne. W porównaniu do Mongolii, gdzie kraj ten padł bez większego wysiłku ze stron wojsk Rzeszy, wojska Wietnamu mimo widocznej przewagi liczebnej wroga bronili się dzielnie dzięki swej determinacji oraz znakomitej znajomości terenu, który nijak pasuje do wielkich działań ofensywnych. Obrońcy próbowali wyrządzić dywizjom agresora takie szkody, jakie to tylko było możliwe oraz opóźnić marsz na stolice – Hanoi, jednak powoli musieli ustępować pod naporem Chińczyków z ogromną przewagą w ludziach i sprzęcie. W dodatku, odwody pancerne przeznaczone jako posiłki dla sił Wietnamu będących w defensywie na północy kraju zostały całkowicie sparaliżowane, albowiem Rzesza Azjatycka ma całkowitą przewagę w powietrzu, co skrzętnie wykorzystuje na polu walki, a także jak w tym wypadku próbując wyrządzić dywizjom agresora takie szkody, jakie to tylko było możliwe.
Tymczasem na zachodniej granicy, do ofensywy ruszyły wojska zmechanizowane Chińczyków, głównie podążając na stolicę Wietnamu poprzez górskie doliny i wzdłuż rzek. Jednak i te zostały gorąco powitane przez Wietnamczyków, gdyż na wzgórzach okalających owe doliny rozmieszczono brygady artyleryjskie, które miały chińską kolumnę jak na tacy. Mimo ciągłej orkiestry wietnamskich armat, wojska zmechanizowane ciągle parły naprzód, ignorując zgrupowania wietnamskiej artylerii; zaangażowanie się w oczyszczanie wzgórz z Wietnamskich żołdaków mijało się z celem, jakim było okrążenie wojsk Wietnamu zajętych walką z masami chińskiej piechoty na wschodzie. Ostatecznie mimo poważnych strat wśród zmechanizowanego zgrupowania Rzeszy, wietnamska próba zablokowania tej ofensywy się nie powiodła, a ów zgrupowanie dotarło na przedpola Hanoi i odcięło większą część armii Wietnamu.

Będąca w kotle armia Wietnamska, odcięta od zaopatrzenia i reszty kraju, nie broniła się długo, została po prostu rozgromiona przez połączoną teraz armię Chińską skoordynowanym atakiem z każdej strony, bez wielkiej fanfary i heroicznej walki do ostatniego człowieka.

Po upadku stolicy i utracie większej części sił, mimo tego, że większość Wietnamu wciąż pozostaje niezajęta przez wojska Rzeszy, sytuacja nie rysuje się optymistycznie; wraz z utratą większości sił armijnych, resztki Wietnamskich sił zbrojnych raczej nie będą w stanie powstrzymać dalszego Chińskiego naporu. Na przekór temu, już zdążyły pojawić się w kraju grupy, które głoszą, iż Wietnam stanie się grobem chińskiego faszyzmu podobnie do amerykańskiego kapitalizmu 50 lat temu, jednak wkrótce się przekonamy, czy chęci wystarczą do pokonania jednej z najsilniejszych armii świata.

Laos wraz z Birmą potępiają chiński ekspansjonizm oraz wyrażają swe wsparcie dla broniącego się Wietnamu.

Pokój



Wietnam po reakcji dyplomatów Laosu i Birmy postanowił podpisać haniebny pokój z Chinami. Na jego mocy północne tereny Wietnamu przypadły Chinom, a Wietnamczycy mogli wyemigrować na południe - i tak też licznie czynili. W Ho Chi Minh wybuchły duże zamieszki na wieść o tym pokoju i nie wiadomo czy rząd Wietnamu się utrzyma. Na razie zapanował jednak pokój.

W Chinach wybuchł entuzjazm, ale nie aż taki wielki - obywatele liczyli na wiadra krwi i całkowitą dewastacje Wietnamu, a nie zabór części jego terytoriów.