Wojna domowa na Podlasiu

Nikt zdrowy na umyśle raczej nie myślał, że po wydarzeniach z ostatniego półrocza sytuacja na Podlasiu pozostanie bez zmian. Opozycyjni parlamentarzyści po brutalnych działaniach Majora zdecydowali się na rozjechanie domów. Bardziej tępi zwolennicy dyktatora byli zdania, że świadczy to o jego totalnym zwycięstwie nad marnymi wrogami, którzy z podkulonym ogonem wrócili do dziur z których wypełzli. Było to jednak dalekie od prawdy. Wykorzystując ogólne zamieszanie które powstało w trakcie tworzenia "nowego ładu" siły opozycjne się zbroiły i trenowały swoje bojówki, które następnie wykorzystano do starć z siłami porządkowymi. Sytuacja prędko eskalowała, a Majorat nie posiadał dostatecznie dużych sił by zdusić w zarodku powstanie. Rząd musiał ewakuować swoje siły z obrzeży kraju, aby wzmocnić ochronę Pałacu Prezydenckiego i dziedzica Piłsudskiego.

Tereny Litwy oraz Białorusi przejęła frakcja znana jako Komunistyczny Związek Zawodowy "Solidarność", który reprezentuje przede wszystkim interesy lokalnych robotników oraz uchodźców ze wschodu. Początkowe gwałtowne sukcesy, w trakcie których zdobyto wschodnie rubieże WIelkiego Podlasia szybko się skończyły, gdy rewolucjoniści zaczęli na siebie nawzajem donosić do Policji Kontrrewolucyjnej, co dało innym frakcjom czas na działanie. Niemniej jednak, gdy spór ideologiczny w Związku się zakończy, Armia Ludowa zapewne ruszy z powrotem do walki.

Wykorzystując zamieszanie na Mazurach i Warmii kontrolę zdobyła Partia Rolników-Ekologów-Socjalistów. Przedstawiciele PRES to przede wszystkim właśnie chłopi, mieszkańcy lasów oraz działacze socjalistyczni, odwołujący się do innych myślicieli niż Marks i Engels, co było jedną z głównych przyczyn, dla których nie sprzymierzyli się z KZZ "Solidarność". Przeciwni industrializacji i kolektywizacji wsi PRESowcy zajęli terytoria aż do północnego brzegu Wisły i uznali, że na razie tyle im wystarczy.

Najbardziej zamożne terytoria zostały przejęte przez Federację Wolnych Przedsiębiorców "Moloch". Oficjalnie zrzesza ona uczciwych przedsiębiorców, zainteresowanych dobrem społeczeństwa, ale w gruncie rzeczy to grupa wielkich i ambitnych przemysłowców, kupców i półświatka przestępczego - mafiozów, handlarzy narkotyków i najemników, często wywodzących się z nieistniejącej już Republiki Środkowej Europy. Obecnie "Moloch" kontroluje dawne Prusy Królewskie oraz Trójmiasto, mając dzięki temu przewagę w postaci dostaw zamorskich.

Rząd na czele z Majorem obwarował się na Podlasiu Właściwym, starając się ochronić serce Majoratu oraz osobę dziedzica Piłsudskiego. Na ulicach Białegostoku zamiast przechodniów zazwyczaj widzi się żołnierzy i członków milicji wiernych Majorowi, zajmujących się patrolami i fortyfikowaniem stolicy państwa. Rząd Podlasia XXI wieku wspierany jest głównie przez siły oligarchów i obszarników, którzy zawdzięczają swoje majątki obecnej władzy. Siły lojalistów przygotowały Majorowi i dziedzicowi Piłsudskiego przytulne gniazdko, z którego będą mogli wyprowadzić ofensywę na buntowników.

Czas na rozmowy minął, a teraz każda z sił politycznych w dawnym Wielkim Podlasiu będzie starała się zdobyć władzę totalną. Pewne jest tylko to, że nim nastanie pokój - rozlane zostanie mnóstwo krwi.

Wojna domowa nikogo na Podlasiu nie zaskoczyła, co nie znaczy jednak, że każdy był gotowy ją prowadzić. Wojska wrogich frakcji planowały tymczasowo powstrzymać się od działań ofensywnych i skupić się na produkcji zaopatrzenia oraz wyposażenia. Tym stanem zachwiała zagraniczna pomoc, która to pobudziła ambitnych wodzów państw do śmielszych działań - poza granicami swoich stref wpływów.

Wojska Majoratu dzięki wsparciu ze strony niemieckiej IV Rzeszy przekroczyły wschodnią granicę dawnego PRL i wkroczyli na tereny nowego PRL - tym razem jednak nie Polskiej, a Podlaskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Siły komunistów, nie otrzymując na razie żadnego wsparcia z zagranicy, zmuszony były podjąć nierówną walkę i skupiły się wyłącznie na defensywie. Mniejsze siły starały się opóźniać marsz wroga, a główne okopały się w okolicach Grodna i na północy. Południe szybko padło, ofensywa została jednak zatrzymana właśnie pod stołecznym miastem PRL - na razie panuje impas, jednak to prowincja komunistów jest obiektem walk, a ziemie Majoratu są wolne od pożogi.

Agresywne działania postanowiły także przedsięwziąć wojska pozostałych stronnictw - Molocha oraz PRESu. Anarchiści z Mazur liczyli, że szybkim uderzeniem rozgromią kapitalistyczne świnie w Królewcu, a Molochowcy natomiast wykalkulowali, że zdecydowany rajd na Mazury pozwoli im połączyć Królewiec ze stołecznym Gdańskiem. W wyniku tego na pograniczu królewiecko-mazurskim doszło do bitwy której rozstrzygnięcia jeszcze nie widać, chociaż szala zwycięstwa zdecydowanie przechyla się w kierunku wojsk Molocha, które w następnym półroczu, jeśli sytuacja się nie zmieni, przeniosą walki z granicy już na tereny Mazur. Obydwa stronnictwa otrzymały sowite wsparcie - Molochowcy otrzymali pomoc od dalekiego Cesarstwa Wschodniorzymskiego, PRESowcy natomiast pomoc uzyskali ze strony niedawno sformowanej Unii Słowiańskiej.

Ranking przychylności:
Majorat Podlasia:
13,5PP
IV Rzesza

Republika Podlasia:
16,5PP
Cesarstwo Wschodniorzymskie

Związek Podlaski:
11PP
Unia Słowiańska

Enklawa zapewni ewakuację drogą morską wszystkim zagranicznym obywatelom i uchodźcom jeżeli okoliczne kraje zapewnią bezpieczeństwo przepływającym jednostkom. Enklawa nie chce wysyłać jednostek wojskowych do konwojowania transportu by nie prowokować IV Rzeszy, Związku Reńskiego i Wielkiej Brytanii.

Prosimy także Podlaskie stronnictwa o poszanowanie praw człowieka i umożliwienie bezpiecznej ewakuacji wszystkim przebywającym na miejscu zagranicznym obywatelom oraz uchodźcom.

Kolejne półrocze, kolejne walki. Jednak jakie walki - niemal wszystkie prognozy, jakie można było wysnuć w ostatnim półroczu, całkowicie się nie sprawdziły.


Na wschodzie wojska Majoratu Podlasia kontynuowały swoje oblężenie Grodna, a pomóc w tym miało dalsze wsparcie od IV Rzeszy - wojska Majora otrzymały wsparcie w postaci myśliwców made in Ireland oraz bombowców i dział artyleryjskich hergestellt in Deutschland. Planowano zrównać Grodno z ziemią i tym samym zakończyć epizod walk w tej prowincji i przenieść je dalej na północ. Niestety wojska Majora były zbyt pewne siebie i nie doceniły potężnego wsparcia jakie otrzymała zdesperowana Podlaska Rzeczpospolita - a było to wsparcie liczne. Od Perseusa na tereny PRL trafiło liczne wyposażenie piechoty i to nie byle jakie, a głównie lepszy od regionalnego. Poza tym PRL otrzymało także ogromne wsparcie od... Związku Reńskiego, który na Podlasie przesłał chyba całe wyposażenie swojej armii. Karabiny, umundurowanie, działa artyleryjskie, myśliwce, bombowce. Ta sowita dawka wsparcia zza granicy pozwoliła czerwonym wyprowadzić kontratak i odepchnąć wojska Majoratu spod zrujnowanego Grodna, a dzięki swojemu impetowi udało się skutecznie przenieść walki na tereny Majoratu. Podlasianie XXI Wieku znaleźli się w dramatycznym odwrocie na południe. W krótkim czasie padł stołeczny Białystok, ulica Szkolna została splądrowana, a rząd Majoratu uciekł na tereny dawnej prowincji stołecznej Republiki Środkowoeuropejskiej - do Lublina, który za kilka tygodni znajdzie się w bezpośrednim zasięgu wojsk PRL. Sytuacja Majoratu jest tragiczna i chyba tylko cud może uratować ten twór.


Na północy natomiast spodziewano się żmudnego, ale zwycięstwa Republikanów. Ci otrzymali kolejne wsparcie z Cesarstwa Wschodniorzymskiego, jednak okazało się to niewystarczające. A raczej byłoby wystarczające, gdyby Zieloni nie otrzymali tak licznego wsparcia od rządu Unii Słowiańskiej - drogami przemytniczymi na tereny Mazur trafiły liczne skrzynie z wyposażeniem piechoty, które szybko zostało rozdane nowym oddziałom i spożytkowane w podobnym kontruderzeniu jakie wyprowadzili Czerwoni. Zaskoczeni Molochowcy cofnęli się do Królewca i tam zostali zmiażdżeni co do jednego. Aktualnie trwają walki na Wiśle i podejmowane są przez Związek Podlaski próby znalezienia przyczółków, po drugiej stronie, na terenach republikańskiego Pomorza Gdańskiego.

Na razie konflikt między PRESowcami ze Związku i komunistami z PRL nie jest zaogniony - obie strony skupiają się na innych przeciwnikach, dosyć prawdopodobne jest jednak, że pewni siebie przywódcy obu frakcji niedługo rzucą się sobie do gardeł, licząc, że druga strona będzie odsłonięta...

Ranking przychylności:
Majorat Podlasia:
34,5PP (+21)
IV Rzesza

Republika Podlasia:
35PP (+18,5)
Cesarstwo Wschodniorzymskie

Związek Podlaski:
33PP (+22)
Unia Słowiańska

Podlaska Rzeczpospolita Ludowa:
68PP
Związek Reński

42PP
Perseus

Kolejne półrocze, kolejne walki. Wielkie upadki i starcie największych, pozostałych na nogach podlaskich potęg.


Los Majoratu był już w dużej mierze przesądzony, a wszystko przypieczętował brak jakiegokolwiek wsparcia - Majora opuścili nawet aryjscy przyjaciele z IV Rzeszy. Postanowiono stawić opór w ruinach Lublina, jednak było to tylko odwlekanie nieuniknionego - obrona trwała jednak dosyć długo, kupując czas dla Związku Podlaskiego na północy, który także gotował się już do starcia z PRL. W końcu wojska Majoratu musiały ustąpić, Lublin upadł, a Major został szybko osądzony i rozstrzelany w nieznanym miejscu. Dziedzica Neopiłsudskiego nigdy nie odnaleziono. Nastał koniec Majoratu Podlasia.


Opuszczona została także Republika Podlasia, która nie otrzymała już żadnego wyposażenia od Cesarstwa Wschodniorzymskiego, jej upadek więc był także tylko kwestią czasu. Piechota Związku wkrótce zdobyła liczne przyczółki po drugiej stronie Wisły i wojska przeszły wkrótce do regularnej ofensywy. W kilka dni Gdańsk został zajęty, a rząd z Lechem Wałęsą i Leszkiem Balcerowiczem ewakuował się za granicę. Podobno udali się do Anatolii.


Na placu boju w Wielkim Podlasiu pozostały więc już tylko dwie liczące się siły - jest to Związek Podlaski wspierany przez Unię Słowiańską oraz Podlaska Rzeczpospolita Ludowa wspierana przez Związek Reński i Perseusa. W tej turze wsparcie jednak dosłały tylko Unia oraz Związek. PRL jednak jeszcze z poprzedniego półrocza posiada ogromną armię, która wydaje się niepowstrzymana. Jeszcze na początku doszło do nielicznych starć granicznych, pełna wojna wybuchła jednak dopiero gdy obie strony wyeliminowały swoich przeciwników na tyłach - Republikę i Majorat. Pierwsza do ataku ruszyła PRL, która bez problemu przełamała granicę i ruszyła wzdłuż koryta Wisły, na rdzenne terytoria Związku. Wojska Zielonych zmuszone były się systematycznie wycofywać, posiadają oni sporo sprzętu piechoty, nie posiadają jednak niczego do walki z lotnictwem - PRL króluje w powietrzu, a i na ziemi ma lekką przewagę. Wkrótce walki przeniosły się na Mazury i aktualnie cała prowincja ogarnięta jest ogniem walk, a połączenie między Królewcem i Gdańskiem jest przez większość czasu zerwane. Czarne chmury zbierają się nad Związkiem i jeśli nie wydarzy się cud, to w następnej turze kraj ten prawdopodobnie zostanie zmiażdżony, a Wielkie Podlasie zostanie zjednoczone pod sztandarem komunistów, którzy aktualnie mają we wszystkich aspektach przewagę.

Ranking przychylności:
Związek Podlaski:
51,5PP (+18,5)
Unia Słowiańska

Podlaska Rzeczpospolita Ludowa:
92PP (+24)
Związek Reński

42PP
Perseus

Kolejne półrocze, kolejne walki. Każdy był już pewny tego, że Związek Podlaski upadnie, nagły zastrzyk zaopatrzenia oraz wyposażenia odwrócił jednak całkowicie przebieg walk.


Upadek Związku wydawał się już nieunikniony, a wojska PRL nacierały na całej linii frontu. W pewnym momencie siły Czerwonych dotarły nawet nad Bałtyk i przecięły na pół siły Zielonych, a w całej operacji ofensywę komunistów wspierał... reński krążownik, którzy przybył tutaj bez bezpośrednio zaangażować się w walkę. Jednak pomimo tych początkowych sukcesów nastąpiła zmiana trendu w wojnie - ponownie w wyniku przysłanego wsparcia.

Związek Podlaski otrzymał ogromne dostawy sprzętu, prawdopodobnie największe dostawy w całej wojnie. Wyposażenie wysłały Enklawa, w imieniu Unii Słowiańskiej, a także sama Unia oraz, dosyć skromnie jednak, Cesarstwo Wschodniorzymskie. Czerwoni natomiast nie otrzymali żadnego wsparcia poza interwencją reńskiego krążownika. Musiało nieuchronnie dojść do katastrofy.

W ramach operacji "Samoobrona" na siły Czerwonych uderzyły wojska Zielonych zarówno z Zachodu jak i z Północy, a komunistów znacząco zaskoczyła wielka ofensywa, którą przeprowadzono przez Wisłę, w której wyniku amfibie enklawskiej produkcji przedarły się na tyły wojsk Czerwonych. Dodatkowo walka w powietrzu nareszcie się wyrównała - nikt nie miał znaczącej przewagi, liczyły się więc teraz głównie siły lądowe. A tych Zieloni mieli po prostu więcej. Zielona fala zaczęła spychać Czerwonych ku ich terenom, aż w końcu odbito rdzenne terytoria Zielonych, a walka przeniosła się na tereny Podlasia właściwego, Litwy oraz Białorusi. Aktualnie wojska Związku zepchnęły głęboko w prowincje o które toczą się walki, a najważniejszy punkt oporu to ruiny Białegostoku, gdzie PRL oraz Związek koncentrują swoje główne siły. Wraz z upadkiem Białegostoku PRL straci ważny punkt logistyczny, a wszystko wskazuje na to, że piechota Zielonych wsparta wyposażeniem saperskim po prostu powoli zajmie całe miasto ulicę po ulicy. Sytuacja jest bardzo zła dla Czerwonych, Andrzej Lepper natomiast otwiera ludowy bimber i świętuję rychłe zwycięstwo.


Związek Reński lekko się przeliczył, oczekiwano prawdopodobnie całkowitego zwycięstwa i tego, że reński krążownik zadokuję w zdobytym przez Czerwonych Gdańsku - do tego jednak nie doszło. W wyniku tego... krążownik Renu zwyczajnie nie miał paliwa na powrót ani miejsca do zadokowania. Dowódca okrętu wydał więc rozkaz by wpłynąć do jednego z niemieckich portów w Meklemburgii i tam zadokować, co wywołało spore skonfundowanie wśród niemieckich marynarzy. Aktualnie okręt jest tam uziemiony, a cała załoga została rozbrojona przez niemieckich funkcjonariuszy portowych i zadomowiona w portowych magazynach.

Ranking przychylności:
Związek Podlaski:
216,5PP (+165)
Unia Słowiańska

4PP (+4)
Cesarstwo Wschodniorzymskie

Podlaska Rzeczpospolita Ludowa:
92PP
Związek Reński

42PP
Perseus

Wojna o Wielkie Podlasie trwała już długo, wystarczająco długo. Przewaga ostatecznie okazała się być zdecydowanie po stronie niepozornego wcześniej Związku Podlaskiego i tak też utrzymało się do końca - państwo otrzymało jeszcze mikre wsparcie w ostatnich fazach wojny, nie jest to jednak warto wspominania. Tak samo jeśli chodzi o siły PRL, które w porównaniu z Zielonymi już po prostu były niewystarczające - wielka ofensywa na całej długości frontu zepchnęła Armię Czerwoną ostatecznie aż do ruin Lublina i tam nastąpił ostateczny koniec Wojny domowej na Podlasiu. PRL upadł, a Wielkie Podlasie zostało zjednoczone przez Andrzeja Leppera i jego popleczników. W Olsztynie odbyła się wielka impreza świętująca zwycięstwo, a do Unii Słowiańskiej zostało wysłane specjalne poselstwo złożone z dyplomatów i ekspertów gospodarczych, które to ma za zadanie podziękować największemu sojusznikowi Zielonych i także wprowadzić w ich rolnictwie konkretne reformy zwiększające wydajność.