Wojna z Attylą

Gdy w Transylwanii zapada zmrok, ludzie boją się trzech rzeczy - Pana Drakuli, poborcy podatkowego i Awarów Attyli.

Awarowie powrócili nad Debreczyn i szybko starli się z wojskami Transylwanii. Ku przerażeniu lokalnych mieszkańców lokalne garnizony piechoty uciekały w popłochu przed barbarzyńcami, uciekali i starali się kryć za czołgami. Otóż Awarowie byli wyposażeni w broń bardziej zaawansowaną od wojsk republiki. Dopiero żelazne bestie stawiły im opór, a i nie był to opór łatwy - niedługo w prasie transylwańskiej pojawiły się zdjęcia zniszczonych i płonących Turanów, których składy amunicji były wysadzane przez rusznice przeciwpancerne. Były to jednak wyjątki, a Awarowie wkrótce zmuszeni byli się wycofać.

Nieco mniej szczęścia mieli obywatele rolniczego Użhorodu, dawnego Zakarpacia. Tam Awarowie wpadli i nie napotkali żadnego większego oporu. Na dodatek rolnicza charakterystyka tej prowincji sprawiła, że wszelkie rajdy na oddalone od siebie wsie były jak zabieranie dzieciom cukierków. Konni jeźdźcy Attylu starali się poruszać szybko i nie przebywać za długo w jednym miejscu, dzięki czemu unikali nielicznych pancernych zagonów oddelegowanych spod Debreczyna do beznadziejnej ochrony mieszkańców prowincji na północ.

Rajdy te nie spowodowały zbyt dużych strat w ludziach - Awarowie bardzo szybko przestali szukać walki, widząc, że nie mają szans z wojskami pancernymi. Nie o to im jednak najwyraźniej chodziło - z Transylwanii zaczęli znikać ludzie. Awarowie porywali całe rodziny, całe wsie - wypędzali ich z zajętych wsi, a następnie pędzili na zachód, pod Zaporę, niczym bydło.

Po co Attyli transylwańscy obywatele? Będzie pił ich krew? Składał w ofierze stepowym bogom? Uczyni z nich huńskich niewolników? Według szacunków z lokalnej transylwańskiej prasy podobno uprowadzono nawet do ponad dwóch tysięcy Transylwańczyków - ludzi, którzy byli i nagle ich nie ma. Szybko się jednak odnaleźli. Prasę obiegły złej jakości zdjęcia porozrzucane w przygranicznych miasteczkach przez Finów - obywatele Transylwanii chmarami stoją przywiązani do pali powbijanych przed Zaporą i umocowanych na szczycie samego Betonowego Olbrzyma. Przekaz jest jasny - chcecie zaatakować Zaporę, zabijcie najpierw ich.

Podobno po ostatniej intensyfikacji konfliktu doszło do pewnej formy porozumienia - zakładnicy Transylwanii mieli zostać wykupieni, Transylwania miała płacić Attyli trybut w ramach "pomocy dla pustkowi", a wojna miała zostać zakończona. Do całej wymiany miało dojść w pustej prowincji na wschód od Zapory, a na zachód od Debreczyna. Z Zapory wyruszyli zakładnicy w obstawie Awarów Attyli, z kierunku Debreczyna natomiast ruszyli przedstawiciele Transylwanii w asyście wojska.

Pechowo jednak do zgrzytów doszło bardzo szybko. Otóż wojska Attyli mieli otrzymać zapłatę w transylwańskich banknotach, zamiast chociażby cennych metali - to już wzbudziło podejrzenia. A te się szybko potwierdziły, gdy okazało się, że znane barbarzyńcom banknoty musiały zostać słabo podrobione przez jakiegoś słabo opłacanego transylwańskiego urzędnika. Awarowie natychmiast zarządzili odwrót, przedstawiciele Transylwanii zostali zabici, a z tyłu ostrzał rozpoczęły czołgi Transylwańczyków. Doszło do krwawej rzezi - rzezi niewolników. Większość z nich została zabita w chaosie przez Awarów, część poległa także od sojuszniczego ognia z czołgów, a nawet od... bombardowania bombowcami strategicznymi! Jedyne mała część jeńców przeżyła i to jedynie cudem, chowając się w dziurach lub piwnicach opuszczonych budynków. Sprytna próba wymiany okazała się całkowitą porażką.

Operacja trwała jednak nadal. Gdy wojska Attyli wycofały się w pośpiechu na tamę, nad Zaporę nadleciały transylwańskie bombowce strategiczne - te rozpoczęły dywanowe bombardowanie i w ciągu kilku minut z tamy nic nie zostało, a oberwało się i cywilnemu podgrodziu. Wkrótce runęła wielka fala wody, wcześniej spiętrzona dzięki Zaporze, teraz uwolniona i ruszająca w dół Dunaju.

Ogromna fala ruszyła znad nieistniejącej już Zapory i z wielką siłą wdarła się na przybrzeżne prowincje poniżej. Co ciekawe Transylwania była na to przygotowana - wzdłuż Dunaju wzniesiono wielkie wały przeciwpowodziowe. Spowodowało to jednak także to, że woda musiała wlewać się w dół i na terytoria Perseusa - i wlewała się nieubłaganie. Na szczęście terytoria te nie są zbyt zamieszkałe ani zaawansowane gospodarczo, co niejako ratuje sytuacje państwa w obliczu takiej katastrofy - najgorzej sytuacja wyglądała tuż przy samej Zaporze, na byłych Węgrzech. Poza tym woda wlała się także do intensywnie bombardowanego w trakcie Wojny Termojądrowej Belgradu - nie wiadomo czy i w jakim stopniu radioaktywne cząstki zostały porwane przez wodę w dół Dunaju lub na tereny centralnej Serbii.

Attyla przepadł, Zapora została zniszczona, Związek Hunów, Awarów i Finów rozpadł się, a jego członkowie zasilili lokalne bandyckie bandy, transylwańscy zakładnicy są w większości martwi, a opinia publiczna w Transylwanii jest... lekko mówiąc oburzona. Kładąc na szali kiepskiego przekrętu życie setek Transylwańczyków, rząd pokazał, że najwyraźniej traktuje swoich obywateli jak zużywalny surowiec - dosyć powszechne są porównania do wampira. Attyla ostatecznie został jednak pokonany - ale za taką cenę?