Giełda pracy

Róg Afryki nawet za czasów brytyjskiego kolonializmu nie był regionem bezpiecznym. Ciągle rywalizujące ze sobą klany, religijny fundamentalizm i głębokie przekonanie o niesprawiedliwym podziale postkolonialnym tę sytuację tylko, w okresie niepodległości, pogorszyło; stąd drzewiej wybrzeże Zatoki Adeńskiej gościło kilka podmiotów roszczących sobie prawo do suwerenności. Były nimi Dżibuti, separatystyczny Somaliland i Somalia. Były, bo w pierwszym kwartale roku 2021 zaszły pewne wydarzenia, które wywołały fiasko ich samodzielności.

Inicjatorem tych wydarzeń był nie kto inny, jak żołnierz etiopski. Etiopska Republika Agrarna zarządziła skoordynowany atak na Dżibuti, które - okrążone z każdej strony - nie miało praktycznie żadnego potencjału obronnego. Do walki rzucone zostały siły piechoty, wyposażone także do walk w górach, które przetoczyły się przez państwo jak wichura zajmując większe miasta, docierając ostatecznie do stolicy kraju i zajmując ją bez większych problemów. Nieliczne starcia które stoczyła armia etiopska były wszystkie przez nią wygrane, a niewielkie oddziały zbrojne Dżibuti złożyły broń lub rozpierzchły się w podziemiu. Najeźdźca wraz z żołnierzami przysłał liczne oddziały sił porządkowych, które miały zaprowadzić w kraju porządek; obecnie próbują zapanować nad chaotyczną machiną okupacyjną. Wszystko wskazuje na to, że mieszkańcy niewielkiego Dżibuti nieprędko ponownie zaznają wolności.

Etiopia na tym nie poprzestała. Wojska z Dżibuti zabezpieczyły granicę z Somalilandem - separatystyczną częścią Somalii o własnym prezydencie, samostanowiącą o sobie i sprawującą niepodzielne rządy na swoim terenie. Między Somalilandem a Somalią od dawna panowała atmosfera kryzysu politycznego i powstawały wzajemne roszczenia, a kryzys sytuacji nie poprawił. Wojska etiopskie o wysokim morale przekroczyły granicę Somalilandu (teoretycznie więc Somalii, gdyby brać pod uwagę zdanie społeczności międzynarodowej) w pierwszych dniach lutego i zaskoczyły Somalilandczyków, którzy ledwo co zdążyli przyzwyczaić się do zmiany kolorów flag na granicy z Dżibuti.

Wojsko etiopskie obrało dwa kierunki uderzenia w walce o Somaliland: wzdłuż linii wybrzeża oraz śródlądowy. Celem było zabezpieczenie dużych portowych miast oraz większych ośrodków zamieszkania w głębi kraju, w tym stolicy, Hargejsy. Somaliland, mimo zaskoczenia, wystawił pewne siły zbrojne gotowe do ograniczenie udanego odpierania ataku etiopskiego - przynajmniej przez pewien czas. Jego piechota górska dobrze poradziła sobie w obronie pozycji przed atakami Etiopczyków na Booramę i Hargejsę, ale poniosła przy tym znaczne straty i musiała się ostatecznie wycofać. Tutaj należy zauważyć, że i wojsko najeźdźcze poniosło spore straty wymagające uzupełnienia jego składu i dodatkowego zaopatrzenia. Etiopskie wojsko było jednak zwyczajnie liczniejsze i zdążyło w tym czasie zająć praktycznie niebronione miasta morskie Somalilandu, wchodząc dalej w kraj; prezydent kraju podjął decyzję o ewakuacji sił zbrojnych. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów nawiązano porozumienie Somalilandzko-somalijskie, a wojska małej, separatystycznej republiki zaczęły skoordynowane wycofywanie się na południe, by móc kontynuować walkę przeciw najeźdźcy zza granicy somalijskiej. W tym czasie etiopskie siły porządkowe rozgościły się w podbitym kraju.

Somalia postawiła swoje wojska w gotowości już w momencie ataku Etiopii na Somaliland - uważając go w końcu za własne terytorium - a teraz, z dodatkowym zastrzykiem żołnierzy i rekrutów z północy, była relatywnie gotowa na uderzenie Etiopii i obronę suwerennej ziemi.

Podstawowym celem planu dowództwa Etiopskiej Republiki Agrarnej było zajęcie stolicy kraju, Mogadiszu i zdławienie oporu jego mieszkańców, by podporządkować sobie następnie bezbronny i pozbawiony administracji kraj. Wojsko miało przejść przez praktycznie wszystkie większe węzły komunikacyjne, podporządkowując sobie miasta i ośrodki; eskadry kawalerii powietrznej były pewnym novum, które towarzyszyło wojskom piechoty etiopskiej. Szeroki atak spotkał się ze znaczną odpowiedzią siły ogniowej Somalii, która odniosła duży sukces obronny zważywszy na swoją trudną sytuację. Wojsko somalijsko-somalilandzkie udaremniło Etiopii opanowanie Mogadiszu okupując wszystko mniejszymi stratami niż po stronie etiopskiej zważywszy skoordynowaną linię obrony przeciwdziałającą zmasowanemu uderzeniu wojsk rządu z Addis Abeby. Mogadiszu nie udało się zająć, utworzono za to stabilną linię frontu mniej więcej w połowie Somalii.

Po inicjalnym cofnięciu szeregów obrońców, ich dowództwo dało rozkaz do podjęcia kontrataku przeciw najeźdźcy na uwadze mając ponoszone przez niego w natarciach straty. Początkowy sukces Somalijczyków zamienił się w serię nierozstrzygniętych walk, gdy na pole bitwy wleciała etiopska kawaleria powietrzna, w bardzo mobilny sposób reagując na ruchy wrażych wojsk i raportując ich działania. Ostatecznie linia frontu wróciła do statusu quo sprzed kontrataku.

Morale Somalijczyków wciąż jest dość wysokie, a siły znaczne; ale sytuacja ma się podobnie po stronie etiopskiej, żołnierze są prawie pewni, że po niedawnym upadku Dżibuti i Hargejsy wkrótce przyjdzie im wbić flagę etiopską w Mogadiszu.

Na Bałkanach po raz kolejny rozgorzała wojna.

Zaczęło się od powstania które wybuchło w Republice Serbskiej w Bośni. Otrzymawszy znak z zewnątrz, w nieprzygotowanym do obrony kraju zerwały się rzesze Serbów należących do dotychczas ukrytych bojówek i organizacji paramilitarnych, opłacanych i doposażanych z niepewnych źródeł. Siły powstańców prędko zajęły cały półautonomiczny region Republiki Serbskiej; Željka Cvijanović, dotychczasowa prezydent Republiki Serbskiej, została odsunięta od wykonywania swoich obowiązków, a w regionie zapanowały tymczasowe rządy zbrojnych grup powstańczych Serbskich nacjonalistów.

Bośnia zaczęła mobilizować swoje wojska i być może poradziłaby sobie ze zbrojną insurekcją, ale jak pokazała praktyka, nie poradziła sobie z tym co nadeszło tuż potem: sprzymierzone wojska Serbii i Cesarstwa Wschodniorzymskiego, w postaci zarówno piechoty jak i zgrupowań czołgowych, przekroczyły granicę Bośni wspomagając powstańców serbskich i objęły bezstratnie kontrolę nad wcześniej zajętymi regionami Republiki Serbskiej. Następnie ruszyły na Sarajewo, które broniło się najzażarciej, ale ostatecznie upadło po krótkich walkach ze wsparciem lotnictwa cesarskiego i udanej szarży czołgów które przerwały próbę fortyfikacji miasta zarządzoną przez bośniacką armię.

Bośnia upadła, każde kolejne miasto i region zdobywane przez piechotę serbską i cesarską, a potem okupowane przez Belgrad. Obecnie wojska koalicji kontrolują cały kraj. Symultanicznie jednak sojusz serbsko-cesarski napadł na Chorwację; tam kompozycja armijna wyglądała nieco inaczej - dominowały czołgi o różnym stanie zaawansowania technicznego i siły piechoty zmechanizowanej, regularna piechota stanowiła ledwie część wojsk. Okazało się to być doskonałym rozwiązaniem, a niekorzystny w obronie kształt terytorium Chorwacji sprawił, że siły agresorów bardzo szybko zajmowały kolejne terytoria; wąski pasek wybrzeża chorwackiego został kompletnie opanowany, a pierwszy potężny opór wojska chorwackie stawiły wrogowi dopiero w okolicy stolicy, Zagrzebia. Tam potęga militarna Serbii i Cesarstwa spotkały się z oporem desperacko walczących wojsk chorwackich, którym zagrożenie utraty suwerenności przydało morale.

Ostrzał Zagrzebia i regularna walka na jego przedmieściach przyniosła duże straty obu stronom konfliktu. Do tej pory trwają walki między koalicją serbsko-cesarską a siłami chorwackimi. Front rozciąga się od rzeki Sawy na zachodzie aż po rzekę Drawę. Niezłomny duch walki Chorwatów wydaje się być największą ich siłą w walce z przeważającymi siłami agresora.

W całym ataku uczestniczyły także samoloty szturmowe i myśliwce cesarskie, jednak niewiele miały one okazji do zawiązania walki powietrznej. Bośniackie samoloty zostały prędko strącone, szturmowce przydały się we wsparciu sił lądowych.

Stosunek cywili wobec agresora w Bośni i w Chorwacji jest zatrważająco zły. Ludność przypomniała sobie o horrorach lat 90-tych i wojny w Bośni oraz o podejściu Serbów do sprawy upadku Jugosławii; bardzo powszechne są ataki zorganizowanych grup cywili na małe patrole wojskowe. Zaprowadzenie porządku wymagać będzie częstych interwencji sił porządkowych lub regularnego wojska.

Nic nie może wiecznie trwać. I na własnej skórze doświadczyła tego niemiecka machina polityczna, która po ostatnich wydarzeniach uległa całkowitemu rozkładowi; podobnie zresztą z niemiecką ekonomią, która obecnie znajduje się w katastrofalnej ruinie.

Jak do tego doszło? Był to, w gruncie rzeczy, efekt i konsekwencja długoterminowej niemieckiej polityki która wrzuciła Niemcy w stan perpetualnej wojny pochłaniającej niezliczone zasoby europejskiego kraju. Stałe i nazbyt wysokie środki przeznaczane na działania wojenne, ogromny pobór zaopatrzenia i przede wszystkim niepewni najemnicy nie wieszczyły Niemcom dobrze. Ale to tylko tło i potencjalne powody. W praktyce sama wojna która doprowadziła do końca państwa niemieckiego wyglądała krwawo, przebiegła nagle i tąpnęła je w tempie upadku osuwiska skalnego - i z podobną gracją.

Afrykańscy najemnicy tworzący główną siłę frontową Rzeszy i pozostający, wydawałoby się, w komitywie w tamtejszą władzą, przez pierwsze dni wiosny wciąż wykonywali rozkazy swoich chlebodawców. Zaczęły się tylko ciągłe narzekania na problemy z logistyką; zrujnowana infrastruktura sprawiała rzeczywiście, że poruszanie się tak sił zbrojnych, jak i jakichkolwiek cywili po Niemczech było silnie utrudnione - przypomnieć należy, że przez kraj dwa razy przeszedł front, każde miasto zostało zdobyte co najmniej dwa razy. Nie budziło to więc szczególnego zaskoczenia. Ruchy wojsk czarnoskórych żołnierzy na froncie były rzeczą naturalną, a i pozostawianie pewnych tajemnic co do intencji walczących było charakterystyczne dla tego typu grup najemnych.

Nie było jednak nigdy wcześniej charakterystyczne to, że gdy Niemcy ruszyli do ponownego natarcia na Włochów, Polaków i Czechów, dawni afrykańscy najemnicy zaczęli strzelać im w plecy. Doszło do gigantycznej rzezi na froncie wschodnim i południowym; pozostający w odwodzie, dawniej narzekający na logistykę najemnicy którzy mieli wkrótce wkroczyć na front rzeczywiście to zrobili, ale napierając na Niemców od tyłu i zamykając ich wątłe linie w całkowitym okrążeniu między siłami włoskimi w Alpach, a polskimi i czeskimi na ścianie wschodniej. Była to sytuacja bez wyjścia, przerywająca szlaki zaopatrzeniowe i doprowadzająca do natychmiastowej zapaści ofensywy. Niemcy zwrócili uwagę w stronę dawnych sojuszników dopiero wtedy, kiedy byli dziesiątkowani przez pociski artyleryjskie i naboje uderzające do nich z obu stron. Większość piechoty niemieckiej została po prostu zdziesiątkowana, nie dając rady wyrwać się ze sprytnego okrążenia; lepiej poradziły sobie niemieckie pojazdy, w szczególności czołgi, gdzie niektórym z nich udało się przerwać tymczasowo okrążenie i wydostać ze strefy zabójczych walk.

Tylko: po co? Zredukowane do cienia własnej chwały siły niemieckie znajdowały się przed liniami nacierającego wroga i niemożliwym było stawienie oporu. Jedyne wypadki, w których następowała walka zawdzięczać należy znacznemu wsparciu niemieckiego lotnictwa, między którym i alianckim dochodziło do poważnych starć na niebie. Niemieccy lotnicy byli zdesperowani i żyli oparami swojej propagandy, ale nie to było głównym powodem ich samobójczych walk. Nierzadko kiedy startowały ich machiny lotniska niemieckie były już o krok od zdobycia, a przy zniszczonej infrastrukturze wiedzieli, że nie będą mieli gdzie wylądować: albo nie starczy im paliwa, albo zostaną zestrzeleni próbując przekroczyć obszar wzmożonej obrony przeciwlotniczej. Dochodziło do, wydawałoby się, że zarezerwowanych dla japońskich pilotów Drugiej Wojny aktów kamikaze i wybuchowych samobójstw w strefie obrony przeciwlotniczej; niemieckie lotnictwo stało się ostatnim symbolem krajowego sprzeciwu wobec wroga i bohaterską grupą oporu budzącą szacunek w sercach umierających niemieckich serc.

Oprócz lotnictwa w obronie dużą rolę grała niemiecka kawaleria lotnicza, która opóźniała działania wroga i, towarzysząc machinom pancernym, dawała radę wesprzeć pojedyncze potyczki i drobne walki które dawały wojskom IV Rzeszy czas na przegrupowanie sił. Udało im się utworzyć pewne strefy obrony - nie można było ich nazwać pełnym frontem, bo walczono już teraz z ponad trzystutysięczną armią która wykonywała rozkazy karnie, z pełnymi brzuchami i wsparciem ze strony sąsiadów Niemiec. Było kwestią czasu, aż wszystkie niemieckie miasta zostaną zajęte, a kraj padnie. Wiedziało to na pewno niemieckie dowództwo, choć wciąż odmawiało poddania się, zupełnie jak III Rzesza przez część 1945 roku.

Ale miasta niemieckie były zdobywane. Polacy ze wsparciem najemniczym odzyskali tereny niemieckie okupowane wcześniej i kompletnie zabezpieczyli ich teren. Brandenburgia, Pomorze Przednie, a nawet Szlezwik-Holsztyn i część Saksonii znalazła się w terenach polskiej okupacji kraju niemieckiego. Czesi ze wsparciem najętych wojsk opanowali między innymi większość Saksonii, Turyngię i część wschodniej Bawarii. Włosi, przechodząc przez Alpy, zajęli resztę Bawarii i Badenię; pozostające w odwodzie we Włoszech wojska japońskie zostały przetransportowane aby zająć zachodnie Niemcy, zdobyte w krwawych walkach przez koalicję antyfaszystowską. Wszystkie niemieckie miasta upadły i obróciły się w perzynę, z mnóstwem populacji pozostającej bez pracy, miejsca do życia, a nawet pożywienia i nadziei na przyszłość.

Straty po obu stronach były duże, acz początkowy fortel pozwolił zredukować ten szacunek po stronie najemniczej w stopniu znacznym. Armia niemiecka została po prostu zmieciona z powierzchni ziemi na końcu działań zbrojnych; wojska najemne dostały rozkaz, by nie przyjmować kapitulacji żołnierzy wroga, ale nie było to potrzebne. Żadne większe zgrupowanie niemieckie nie ustąpiło pola.

Wojska najemne w Belgii, stacjonujące na wybrzeżu, w czasie kampanii zbrojnej zagłębiły się w kraj i zdobyły go praktycznie bezstratnie ze względu na brak obecności żołnierzy wroga. Siły porządkowe zostały unieszkodliwione i internowane, podczas gdy z Belgii wykonana została seria ataków na francuskie miasta pozostające pod niemiecką kontrolą: przede wszystkim Paryż, Reims, Amiens i wybrzeże normandzkie, by zakończyć się w Normandii. Walka o francuskie miasta była relatywnie zaciekła, w przeciwieństwie do pozostającej w okropnym stanie prowincji, pełnej ciał i objętej zarazą. Zaopatrzeni w kombinezony i maseczki najemnicy zdołali zachować podstawowe środki ochrony własnej i zabezpieczyć się przed zagrożeniem chorobowym, ale nie można tego powiedzieć o niemieckich siłach zbrojnych i administracji, która - ostrzeliwana i zmuszona do wycofania się do praktycznie podziemia walk miejskich - wkrótce umierała tak z powodu wrażych kul, jak i Madagaskarki.

Francja została wyzwolona na północy, a na południu nie wystarczyło Niemcom rezonu, aby utrzymać zdobyte miasta. Front przeszedł przez państwo po raz kolejny, przynosząc ruinę i ostrożne zabezpieczanie resztek francuskiego terytorium; spotkania czarnoskórych z bandami zbrojnych Francuzów były rzadkie, a siły i grupy cywili raczej pierzchły w popłochu, gdy najemne wojska wbijały flagi koalicji sprzymierzonych we francuskich miastach. Obok siebie stanęły flagi: japońska, włoska, polska i czeska, ale co ciekawe, z piwnic i składów wyjęto także skonfiskowane flagi francuskie. Może był to gest, ale był to gest przydania Francuzom pewnego uznania. Choć najemnicy musieli to oczywiście robić tylko na mocy rozkazów otrzymanych od swoich nowych sprzymierzeńców...

Po wszystkim, po zdobyciu 'niemieckiej' Francji, Belgii i Niemiec, działając z rozkazów koalicji - najemnicy zgłosili się do brytyjskiej administracji rządowej, wnosząc o przejęcie przez nią kontroli okupacyjnej nad terenami Belgii. W związku z gigantycznym terytorium którym zarządzać będzie musiała siła koalicyjna, wydało się to jej widocznie dobrym rozwiązaniem. Co zrobią siły sprzymierzone z kontrolowanymi terytoriami, jak poradzą sobie z objętymi wojną, zarazą i biedą Niemcami i Francją? To pokaże czas.

Faktem jest jednak, że Zakon skończył swoje istnienie w serii gigantycznych wybuchów i obserwując obecny stan Niemiec - pewnym jest, że hydra już głowy nie uniesie.

Legenda:

Czerwień we Francji - obszar koalicyjnej okupacji terenów francuskich,
Karmin w zachodnich Niemczech - obszar japońskiej okupacji terenów niemieckich,
Zieleń w Belgii - obszar okupacji belgijskiej, gdzie najemnicy z wolą koalicji wnieśli do Wielkiej Brytanii o przejęcie kontroli,
Żółć i niebieski w płd-wsch Niemczech - tereny okupacji włoskiej oraz czeskiej terenów niemieckich.

Kwiecień zapowiadał się dość pochmurnie jak na zwykle słoneczną Iberię. Temperatury sięgały około dwunastu stopni, zapowiadano lekkie bryzy i niespodziewane opady, tak więc Portugalczycy i Hiszpanie żyli dziwactwami meteorologicznymi. Z dodatkowych nieoczekiwanych zjawisk które spotkały obywateli hiszpańskich można byłoby jeszcze wymienić... desant amerykański na Portugalię. I japoński na wschodnie wybrzeże kraju.

Pierwszy miał miejsce atak amerykański. Jak to się w ogóle stało i czemu nie przeszkodziła mu hiszpańska flota? Zwyczajnie nie było jej w rejonie: wykonywała inne operacje. Ale nieobecności wojska hiszpańskiego nie da się usprawiedliwić niczym. Kiedy amerykańscy Marines zbliżali się do Lizbony, nadpływając wyraźnie od strony Madery, jasnym było dla planistów wojskowych, że będzie to prosta operacja: w mieście nie przebywały żadne siły zdolne oprzeć się atakowi Amerykanów. Cała operacja przypominała bardziej skoordynowane dokowanie i przekazanie kluczy do miasta niż inwazję, a siły USA opanowały stolicę Portugalii bezstratnie.

W tym samym czasie w okolicach Huelvy i Cadizu zrzucone zostały amerykańskie siły specjalne, które bez większych przeszkód oznaczyły nadajnikami bezpieczne miejsca do desantu spadochroniarzy USA. Całość przebiegła żwawo i po kilku godzinach, przy dominacji lotnictwa agresora - które, co ciekawe, było w większości japońskie - żołnierze stanęli na gruncie tym razem hiszpańskim i rozpoczęli zabezpieczanie terenu pod działania zbrojne. Amerykanie dokonali również sabotażu wojskowych obiektów hiszpańskich w regionie, skutecznie uniemożliwiając państwu określenie pozycji najeźdźcy i wywołując chaos.

Następnie Amerykanie ustanowili stabilny, prący bez przeszkód naprzód front. Na terenach objętych działaniami wojennymi żołnierz amerykański realizował dobrze opłacone działania propagandowe, w znaczny sposób doprowadzając do kooperacji i braku sprzeciwu populacji wobec toczących się działań zbrojnych. Niskie poparcie populacji dla ekskomunikowanego króla na pewno zagrało w całym działaniu dużą rolę. Wszystko przebiegło więc stabilnie i w dobrym porządku, a Amerykanie zajmowali kolejne połacie terenu.

Wojska hiszpańskie w momencie desantu USA zreflektowały się w konsekwencjach tego działania; musiały zostać przerzucone aż z granicy hiszpańsko-niemieckiej i zajęło sporo czasu nim dotarły wgłąb państwa, gdzie - po bardzo szybkim przerzucie i nieprzygotowane do obrony - starały się stawić czoła wojskom USA. Kontratak odniósł stanowczą porażkę, a żołnierze hiszpańscy, ostrzeliwani i bez wsparcia lotnictwa, zostali zmuszeni do wycofania się w centralnoiberyjskie góry.

W czasie starć USA z Hiszpanią, od wschodniego wybrzeża na kraj zdesantowało się wojsko japońskie: liczne dywizje piechoty morskiej dokonały ataku morskiego od Walencji po Barcelonę, a dodatkowo na Balearach, zabezpieczając tym samym prawą flankę frontu. Teren okupowany przez wojska japońskie zamyka się na Pirenejach na północy, a na południu: łączy się z amerykańską linią frontu w Andaluzji. Amerykanie i Japończycy wyraźnie współpracują, co wyjaśnia poprzednią obecność japońskiego lotnictwa. Zajęte zostały największe miasta regionu, w tym Tarragona, Walencja, Alicante i Barcelona.

Nieprzygotowane wcześniej do obrony wojska hiszpańskie obecnie korzystają z atutu w postaci wysokich gór centralnoiberyjskich, przez co ofensywa amerykańsko-hiszpańska musiała zostać zahamowana. Cieśnina Gibraltarska znajduje się w całości w rękach amerykańskich.

Siły serbskie i cesarskie kontynuowały w ostatnich miesiącach natarcie na Chorwację. Podczas gdy w pierwszych dniach wiosny Chorwaci wydawali się być pewni swojego oporu, kiedy nadeszły serbskie posiłki i Belgrad podjął nowe wysiłki w celu podporządkowania sobie Bośni - szlak zaopatrzeniowy na linii Serbia - front stał się drożny i skuteczny. Wojsko zaczęło swoje bombardowania największych chorwackich miast, a przede wszystkim Zagrzebia, który w efekcie przedłużonych działań wojennych zamienił się w ruinę; Serbowie wreszcie dokonali frontalnego uderzenia. Walczono o dzielnice jak o gigantyczne bunkry, a zdesperowane chorwackie wojsko korzystało z samochodów osobowych by ostrzeliwać wraże siły podczas ich zmechanizowanego natarcia. Ostatecznie Zagrzeb padł, a na budynku chorwackiego parlamentu zawisła serbska flaga.

Reszta kraju nie miała się lepiej. Front od Sawy po Drawę szybko się cofał, a Serbowie pokonali mosty zanim Chorwaci dali radę je wysadzić, przez co przyszła przeprawa i logistyka została zabezpieczona. Wsie i miasta chorwackie były opanowywane przy niewielkim oporze: najdłużej trzymał się leżący na północy kraju Varaždin, w którym broniły się dzielnie resztki sił Chorwacji. Ta walka była jednak przegrana od samego początku, a plany powstrzymania przeciwnika tylko oddalały to, co nieuniknione. Ostatecznie resztki chorwackiego wojska zostały otoczone i poddały się. Tak oto zakończyła się serbska inwazja na Bośnię i Chorwację; oba kraje zostały całkowicie opanowane.