Giełda

Gracz Liczba postów : 944 Join date : 03/02/2020

Wprowadzenie stanu wojennego w faszystowskich Włoszech nie wzbudziło zainteresowania rządu Tunezji. Przebieg pierwszych dni 2021 roku wykazał jak wielkim błędem było tak beztroskie pojmowanie przemian w basenie Morza Śródziemnego. Spokojny styczniowy dzień w Tunisie został brutalnie zakłócony, gdy mieszkańcy miasta ujrzeli na horyzoncie włoską flotę wojenną. Tunezyjskie okręty patrolowe zostały zatopione chwilę po chaotycznym wyjściu w morze. Zanim służby porządkowe w Tunisie zdążyły odbezpieczyć broń, Włosi byli już w mieście. Napastnicy zajęli miasto z zaskoczenia a jedynym "sukcesem" władz kraju była sprawna ewakuacja ze stolicy. Minister Wojny Włoch Perceval Buioguado triumfalnie wjechał do Tunisu, jednak zapomniał zabrać ze sobą służby porządkowe, które mogłyby pilnować ładu w mieście.

Opanowanie wybrzeża kraju okazało się banalnie proste, dzięki wparciu ciężkiej piechoty morskiej, w głąb Tunezji ruszyły przede wszystkim dywizje górskie oraz zmechanizowane. Około połowa państwa została zajęta bez większych strat, ale czas postępów włoskich w innych rejonach został wykorzystany przez obrońców na południu, gdzie zmobilizowano piechotę ze wsparciem artylerii. Do największej bitwy tej wojny doszło pod Gabes, gdzie Tunezyjczycy zostali zmiażdżeni. Rozpad swojej armii obserwowali rządzący, którzy podjęli decyzję o ucieczce do Algierii. Porzuceni przez swój rząd oraz armię Tunezyjczycy znaleźli się całkowicie na łasce agresorów. Na ich szczęście włoscy faszyści obchodzą się z nimi dość łagodnie, ale brak służb porządkowych sprzyja przestępczości w kraju. Do końca marca cała Tunezja znalazła się w rękach najeźdźców, Włosi w kraju świętują pierwsze wielkie zwycięstwo i przyjmują sukces militarny jako zapowiedź odrodzenia włoskiego imperium kolonialnego.

Admin Liczba postów : 2846 Join date : 31/01/2020

+5 mld

Gracz Liczba postów : 944 Join date : 03/02/2020

W II kwartale 2021 roku włoski Duce kontynuuje działania mające na celu przywrócenie chwały dawnego Imperium Rzymskiego. Po ultimatum odrzuconym przez rząd Słowenii, każdy w Europie spodziewał się inwazji na ten kraj. Siły obrońców były zmobilizowane i posiadały brygady wsparcia, ale nie mogło to powstrzymać o wiele silniejszej machiny wojennej faszystów. Biedni i dzielni Słoweńcy stawili tak silny opór na jaki było ich stać, ale musieli ulec przewadze agresorów. Włoscy strzelcy górscy zaprowadzili reżim wojskowy na zajętym terytorium, a reszta sił Duce po przegrupowaniu ruszyła dalej w stronę Chorwacji.

Chorwaci zostali całkowicie zaskoczeni atakiem, tym bardziej że natarciu z terenów Słowenii towarzyszył desant z morza na Dalmację. Zaprawiona w tunezyjskich bojach piechota morska zacięty opór spotkała tylko w Dubrowniku, gdzie przez dłuższy czas toczyły się krwawe walki uliczne. Podobne wyzwanie spotkało siły lądowe podczas walk o Zagrzeb. Zaciekłość obrońców stolicy jest godna upamiętnienia, ale nie powtrzymała ona nieuniknionego - niezmobilizowana armia chorwacka nie była w stanie skutecznie zatrzymać nacierających Włochów. Władze sąsiedniej Serbii, widząc kompletny rozpad Chorwacji, pośpiesznie zmobilizowały część swoich sił i zajęły zbrojnie Vukovar, zanim dotarli tu faszyści włoscy.

Tak szybkie postępy włoskie na Bałkanach zasiały głęboki niepokój we wszystkich krajach regionu. Wspomniana Serbia uznała Vukovar za swoje rdzenne terytorium i ogłosiła, że będzie bronić swych granic wszystkimi dostępnymi środkami. Społeczeństwa Słowenii oraz Chorwacji są zszokowane tak szybkim upadkiem swoich państwowości. Tylko potomkowie chorwackich Ustaszów powitali faszyzm z pewnym optymizmem, ale oczekują oni teraz od Włochów odbicia Vukovaru z rąk serbskich, a także wysokich stanowisk w strukturach państwowych Chorwacji pod okupacją Włoch. Co ciekawe, kraje afrykańskie takie jak Algieria czy Libia także wyraźnie artykułują swoje oburzenie i przygotowują się powoli na włoską agresję. Nie zmienia to jednak faktu, że druga kampania wojenna Duce zakończyła się sukcesem, a Włosi są coraz bardziej przekonani do polityki uprawianej przez faszystów.

Admin Liczba postów : 2846 Join date : 31/01/2020

+5 mld.

Gracz Liczba postów : 944 Join date : 03/02/2020

Tunezja przez cały poprzedni kwartał była dość spokojną częścią faszystowskiego imperium, a każde wystąpienie przeciw władzom okupacyjnym było sprawnie pacyfikowane. Nadzieja nadal gościła jednak w sercach Tunezyjczyków, gdyż ich rząd dalej funkcjonował na obczyźnie. Ostatnie wydarzenia w Europie potęgowały nadzieje na zrzucenie jarzma Włochów – Sprzysiężenie Śródziemnomorskie zostało rozwiązane, a współpracę przeciw faszystom zacieśniły Libia oraz Algieria. Duce najwyraźniej miał w tym czasie ważniejsze sprawy na głowie, bo zlekceważył jednoczenie się państw afrykańskich – był to błąd.

Włoskie służby porządkowe, które do tego czasu trzymały rękę na pulsie, coraz mocniej odczuwały na swoich karkach ciepły oddech wściekłych Tunezyjczyków. Po anszlusie Austrii, który ujawnił słabość reżimu włoskiego, na ulicach Tunisu zaczęły pojawiać się nieliczne grupki uzbrojone w przestarzałą broń obcego pochodzenia. Siły te polowały na włoskich milicjantów, jednak nie ważyły się nawet zbliżyć do garnizonów regularnej piechoty włoskiej. Miało się to zmienić, gdy do Tunezji dotarły wieści o przewrocie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Postać Jokera zainspirowała podrzędnego pracownika tunezyjskiej fabryki fosforytów – Kristofa Deborodo, który zainicjował strajk generalny w zakładach chemicznych. Świadkowie z przerażeniem twierdzą, iż włoscy milicjanci wysłani, by spacyfikować strajk zostali wrzuceni do zbiornika z toksynami!

W tym samym czasie Algieria oraz Libia w tajemnicy przed Włochami zmobilizowały swoje dywizje piechoty, które wkroczyły do Tunezji, by wesprzeć rodzące się powstanie. Faszystowskie służby porządkowe były zajęte walką z powstańcami, a rozproszona, zdemobilizowana włoska piechota nie była zdolna do stawienia skutecznego oporu na dwóch frontach. Kristof Deborodo wkroczył na czele wściekłego tłumu do Tunisu, gdzie osobiście zlał toksynami postawiony przez Włochów pomnik Ministra Wojny Percevala Buioguado. Niedługo po tych wydarzeniach do Tunisu powrócił z uchodźctwa legalny rząd. W państwach islamskich panuje wielka radość z okazji upokorzenia europejskich niewiernych diabłów, a w Neapolu jedna wielka konsternacja...

Admin Liczba postów : 2846 Join date : 31/01/2020

+3 mld za opis

Gracz Liczba postów : 944 Join date : 03/02/2020

Żołnierzom Royal Marines nie było dane zasmakować luksusu wypoczynku na pięknych plażach Florydy. Zamiast tego mieli oni w tym kwartale zdobywać plaże karaibskich państw, które niedawno wprowadziły u siebie stan wojenny. Zaokrętowanie piechoty morskiej na jednostki Royal Navy zostało jednak zakłócone przez silne niepokoje społeczne. Mieszkańcy Florydy najwyraźniej nie przyjęli zbyt pozytywnie wizji powrotu do statusu kolonii brytyjskiej. Znacznie bliżej było im do formującej się właśnie Republiki Amerykańskiej. Na czele kształtującego się oporu stanęła dwójka mieszkańców Miami o kanadyjskich korzeniach - Marc Skinny oraz jego siostra (podobno eks-prostytutka). Początkowe dość pokojowe demonstracje uliczne szybko zaczęły przekształcać się w jawne ataki na brytyjskich Marines. Najeźdźcy naciskani coraz mocniej przez Amerykanów zareagowali w akcie desperacji typowo po żołniersku - otworzyli ogień. Brak służb porządkowych na miejscu odbił się Brytyjczykom czkawką. Jakby tego było mało, na Atlantyku szalał akurat huragan "Shardy", który znacząco spowolnił okręty Royal Navy kierujące się na Florydę.

W momencie gdy Royal Marines krwawo tłumili powstanie mieszkańców Florydy, na granicy nowej brytyjskiej kolonii pojawiły się rozpędzone czołgi oraz transportery opancerzone piechoty zmechanizowanej Armii Kanadyjskiej! Na niebie panowały kanadyjskie myśliwce, ostrzeliwujące zdezorientowanych Brytyjczyków. Była to precyzyjnie zaplanowana operacja wojskowa, w wyniku której cała Floryda zmieniła właściciela w ciągu zaledwie 24 godzin. Przed całkowitą zagładą Korpus Piechoty Morskiej ocaliła Royal Navy, która przebyła Atlantyk i podjęła na swoje pokłady uciekających żołnierzy brytyjskiej. Ci którzy nie mieli tyle szczęścia (czyli zdecydowana większość) trafili do kanadyjskiej niewoli. Sztab Generalny nie widząc możliwości przeprowadzenia kontrofensywy przeciw Kanadyjczykom postanowił skupić się na pierwotnym celu na ten kwartał - zajęciu Karaibów. Silna flota brytyjska przeprowadziła szereg desantów na: Bahamy, Barbados, Antiguę i Barbudę, Dominikę, Saint Kitts i Nevis, Grenadę, Saint Lucię, Saint Vincent i Grenadyny, Trinidad i Tobago, a także Jamajkę. Każda wyspa się broniła, lecz potężny ostrzał floty powodował, że Marines zdobywali bez problemów wyznaczone cele. Do tego na każdą z wysp oddelegowano siły porządkowe, które trzymają teraz w ryzach lokalne społeczności.

Kanadyjczycy na Florydzie przyjmowani są jak wybawcy spod brytyjskiej opresji, a w samym kraju opinia publiczna przyjęła tą krótką, ale bardzo udaną operacją jako wielki sukces i symboliczną zemstę ze fiasko Commonwealthu. Znaczne ilości brytyjskich żołnierzy trafiły do niewoli i oczekują teraz od swojego rządu stanowczych działań w tej sprawie. W Londynie natomiast panuje konsternacja, a coraz więcej osób publicznych jawnie ośmiesza "izolacjonizm" uskuteczniany przez obecne władze. Rodziny żołnierzy w kanadyjskiej niewoli domagają się szybkiego powrotu swoich mężów, braci i ojców do domów. Zajęcie wysp na Karaibach nie uśmierzy poczucia upokorzenia ze strony dawnego dominium...

Gracz Liczba postów : 1138 Join date : 03/02/2020

+6 mld

Gracz Liczba postów : 944 Join date : 03/02/2020

Bharat od dłuższego czasu wywierał coraz silniejszy nacisk na Pakistan, ale to II kwartał 2022 roku miał być datą ostatecznego zwrotu w relacjach tych dwóch państw. Islamabad na zmianę wprowadzał i anulował stan wojenny, co dezorientowało społeczeństwo, wśród którego popularność zaczęła zyskiwać opozycja demokratyczna. Zamieszki wewnątrz kraju nie sprawiły, że Armia Pakistanu przestała chociaż na chwilę bacznie obserwować granicę z Bharatem. Mobilizacja znacznych sił w zachodnich Indiach rozwiała wszelkie nadzieje na zachowanie pokoju. Wojna rozpoczęła się wielką ofensywą Bharatu na przygotowane do obrony pozycje pakistańskie. Obrońcy postanowili wykonać atak rakietowy na stolicę nieprzyjaciela. Część rakiet taktycznych została zestrzelona przez hinduską tarczę antyrakietową, ale większość dotarła do Nowego Delhi, gdzie wyrządziła znaczne zniszczenia w infrastrukturze.

Atak Bharatu następował na trzech głównych kierunkach. Wielka ofensywa na południu rozpoczęła się, gdy dywizje piechoty zmechanizowanej oraz konwencjonalnej zaatakowały Hajdarabad. Dywizje hinduskich czołgów uderzyły w kierunku położonego nieco bardziej na północy miasto Nawabsah. Główną przeszkodą dla najeźdźców była rzeka Indus, nad którą nastąpiło pierwsze duże starcie tej wojny. Hinduskie czołgi zostały ostrzelane podczas szturmu przez działa brygady przeciwpancernej obrońców, a następnie znienacka zaatakowane przez pakistańskie siły pancerno-zmechanizowane. Czołgi agresorów poniosły duże straty i zostały zmuszone do cofnięcia się o kilka kilometrów. Dopiero zmasowany atak piechoty wspartej przez samoloty szturmowe oraz saperów przełamuje obronę na rzece. Żołnierze Bharatu przekroczyli w końcu Indus, a następnie zepchnęli siły pancerne Pakistanu na północ. W tym czasie na środku frontu miał miejsce atak Hindusów na miasto Multan. Krwawe starcia z pakistańską piechotą okopaną na przeszkodach terenowych, atakowaną mozolnie przy współpracy z saperami, trwały do czasu interwencji odwodów pancernych Pakistanu z głębi kraju kraju, które zatrzymały całkowicie pochód Indii w centrum frontu.

Na północy frontu nastąpił zmasowany atak piechoty górskiej Indii wspieranej przez pakistańskich partyzantów, którzy nękali tyły pakistańskich wojsk. Wsparcie samolotów szturmowych pozwoliło na całkowite wypchnięcie z Kaszmiru wojsk wroga. Dalsze uderzenie w kierunku południowo-zachodnim spycha powoli wojska Pakistanu aż do Islamabadu. Do miasta stopniowo wycofywały się mniejsze lub większe oddziały pakistańskich czołgów i piechoty zmechanizowanej, które wsparły obronę cywilną miasta. Obrońcy nie podjęli się próby zatrzymania wroga już na przedpolach miasta, tylko postawili na wyczerpujące walki uliczne. Aktualnie stolica Pakistanu jest podzielona na pół, pakistańskie lotnisko zniszczone rakietami strategicznymi Bharatu, co niemal całkowicie wyeliminowało lotnictwo Pakistanu z udziały w wojnie obronnej.

Pod koniec kwartału front się ustabilizował, ale wojna jest daleka od rozstrzygnięcia. W górach na zachodzie Pakistanu grasują partyzanci, których próbuje wytępić piechota górska wierna władzom w Islamabadzie. Obywatele mają podzielone opinie na temat polityki swego rządu, jednak jawna napaść wschodniego sąsiada konsoliduje ich wokół obozu władzy stawiającego twardy opór Hindusom. Pakistańczykom trudno uwierzyć w dobre intencje władz Bharatu, które wbrew przekazom propagandowym, same doprowadziły do wybuchu tej wojny. Nowe Delhi utrzymuje jednak konsekwentnie pozory legalności swojej interwencji - na zajętych przez Indie terenach swoją administracje ustanawia demokratyczna opozycja pakistańska, co może przekonać lokalne społeczności do wypowiedzenia posłuszeństwa rządowi w Islamabadzie.

» Giełda
» Giełda
» Giełda
» Giełda
» Giełda