Wojna sycylijska

Sztabowcy Enklawy oraz Cesarstwa Wschodniorzymskiego prawdopodobnie oczekiwali nieco innych rezultatów swojego desantu, a teraz musieli ponieść konsekwencje przeszacowania swoich sił. A konsekwencje miały być bardzo bolesne.


Na wsparcie desant sycylijski musiał czekać, ponieważ zamiast wysłać jakiekolwiek wojska od razu, postanowiono najpierw wysłać floty transportowe na Wschód, w kierunku Związku Helleńskiego i Cesarstwa, gdzie od Greków otrzymano wyposażenie, a także czekano na mobilizacje spóźnionych wojsk Wschodniego Rzymu. W tym czasie niestety dla koalicji na Sycylii nadal trwały walki. I były to walki nad wyraz intensywne...

Wojska Emiratu przystąpiły do zmasowanej ofensywy na mały przyczółek Enklawy i Cesarstwa, a całość wspierana była przez ataki samobójczych brygad muzułmańskich ekstremistów. Na dodatek do ataku ruszyła flota Emiratu, wsparta przez lotnictwo - głównie bombowce morskie. Bitwa morska okazała się jednak teoretycznie klęską Emiratu, nie zniszczono floty koalicji, posiadającej liczne niszczyciele i lotnictwo zwalczające wrogie sycylijskie bombowce, udało się jednam zmusić flotę koalicji do lekkiego odwrotu i tym samym utrudniono bądź i w niektórych przypadkach uniemożliwiono ostrzał brzegu i wsparcie dla walczących wojsk. Wkrótce wszystkie siły koalicji na Sycylii zostały zmiażdżone, te najbardziej przestarzałe zostały wręcz całkowicie zmasakrowane, a jedynie kilku niedobitkom udało się ewakuować na niektóre z okrętów koalicji. W Nowej Mekce świętowano, nie był to jednak koniec tej wojny.


Głównodowodzący całą operacją nie zamierzają jednak zrezygnować z operacji i organizowane wsparcie dla desantu teraz miało posłużyć jednak jako główne siły uderzeniowe kolejnego desantu. Połączone floty Enklawy i Cesarstwa reorganizują się niedaleko Sycylii, a wymęczona flota Emiratu nie podejmuje już żadnych działań zaczepnych, jedynie obronne. Niedaleko od miejsca pierwszego desantu zostaje rozpoczęty drugi, z o wiele cięższymi i bardziej nowoczesnymi wojskami. Przyczółek zostaje zajęty, a Emirat zostaje zepchnięty w głąb wyspy - nie znaczy to jednak, że jest łatwo, albowiem im dalej w głąb wyspy, tym cięższy jest teren do przebycia, tym bardziej zacięty opór i co gorsza - brak możliwości wsparcia z dział okrętowych. Na dodatek problemy ma także koalicyjne lotnictwo, w szczególności śmigłowce - duże natężenie przestarzałych i bardziej nowoczesnych batalionów przeciwlotniczych porozmieszczanych w górach sprawia, że latanie nad Sycylią jest wyjątkowo niebezpieczne. Mimo że sytuacja nie jest całkowitym zwycięstwem, to operacja na pewno jest sukcesem względem poprzedniej i stwarza możliwość do dalszych działań - wszystko jednak zależy od przyszłych decyzji obu walczących stron.

Większe możliwości sprawia także dominacja morska - flota Emiratu nie jest w stanie już skutecznie przeciwdziałać wrogom, a koalicja przeprowadziła liczne ataki na sycylijskie bazy morskie - zarówno te na samej Sycylii jak i na zapasową bazę morską aż w... Genui! Morale wśród muzułmańskich żeglarzy są naprawdę niskie.


Społeczeństwa zarówno Cesarstwa jak i Enklawy uważały, że wojna będzie szybka - desant na tyłach okaże się sukcesem i w przeciągu kilku miesięcy ich wojska spotkają się we Włoszech z wojskami Markizatu. Tak jednak nie jest, wojna trwa już prawie rok i praktycznie nadal znajduje się w punkcie wyjścia - a straty rosną i na te rzeź przelewane jest coraz więcej pieniędzy. Niektórzy co bardziej wymyślni określają przeprowadzane operacje tzw. Drugim Gallipoli, co tylko jeszcze bardziej napawa pesymizmem społeczeństwa obu państw, które skłaniają się raczej do próby rozpoczęcia rokowań lub wręcz do całkowitego wycofania się z wojny i nie tracenia więcej życia żołnierzy w tej sprawie, z którą oba kraje nie mają zbyt wiele wspólnego.