Rozmieszczenie armii i specjalnych budynków

Wojska dotychczas stacjonujące na afrykańskich terenach okupowanych otrzymają dostawę zaopatrzenia przez włoską flotyllę transportową płynącą wraz z flotą transportową i flotą wojenną. Na wspomnianą flotę transportową zaokrętowane zostaną sycylijsko-kalabryjskie jednostki wymienione w spisie armii - dywizje specjalistyczne, zmechanizowana, brygady wsparcia i siły porządkowe. Jednostki zostaną w prostej, szybkiej i sprawnej kampanii bez żadnych dodatkowych celów przerzucone w okolice Trypolisu, a w pomniejszych otaczających miasto portach: zejdą na ląd i wezmą aktywny udział w kampanii. Siły porządkowe zostaną natychmiast oddelegowane do okupacji stolicy Libii, w czym wesprą dotychczas borykającą się z tym Piechotę Powietrznodesantową.

II. KAMPANIA I GRUPY UDERZENIOWE

Jednostki stacjonujące we włoskiej strefie okupacyjnej zostały podzielone na grupy uderzeniowe które otrzymają specyficzne priorytety - ich rozkazy różnią się o tyle, że zostaną zrealizowane w różnym kontekście czasowym.

Pierwszą grupą uderzeniową jest grupa W (Wschód), składająca się z regularnej Dywizji Piechoty Morskiej (#2) i Dywizji Piechoty Powietrznodesantowej (#4). Z racji wyposażenia - jest to raczej formacja przystosowana do utrzymania frontu bądź działań agresywnych o skali bardzo niewielkiej i wymierzonych w przeciwnika pozbawionego ciężkich sił. W związku z tym zakres jej działania też będzie dosyć ograniczony - grupa ta za priorytet weźmie sobie zajęcie libijskiego miasta Misratah i zabezpieczenie leżącego w strefie klimatu śródziemnomorskiego wybrzeża. W razie natrafienia na przeważające siły wroga bądź ciężki ostrzał artyleryjski tempo ataku zostanie odpowiednio spowolnione. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to chronologicznie pierwsze uderzenie w tym kwartale i ma mieć miejsce zaraz tylko po dostarczeniu jednostkom zaopatrzenia.

Drugą grupą uderzeniową są jednostki P, P2 I P3. W działaniu mającym na celu zabezpieczenie połaci rzadziej zamieszkanego terytorium bardziej suchego udział wezmą: Dywizja Piechoty Specjalistycznej (#1) [P], Dywizja Piechoty Powietrznodesantowej (#2) [P2] i Dywizja Piechoty Powietrznodesantowej (#1) [P3]. Te poboczne i mniej ważne ataki mające na celu uczynienie dystrakcji zostaną przeprowadzone w czasie równoległym do ataku głównego [G1, G2] w którym udział wezmą pozostałe wojska i posiłki zbrojne wysłane do Afryki.

Początkowe natarcie będzie realizowane przez obie te grupy połączone, które rozdzielą się dopiero po przedarciu przez inicjalne siły wroga. W skład grupy G1 wejdą: 2D Piechoty Specjalistycznej (Pustynnej), 1B Przeciwpancerna. Jej najważniejszym celem tej etapu kampanii będzie zabezpieczenie Gafsy i utworzenie stabilnego frontu w głębszej Tunezji, umożliwiając drugiej grupie bojowej marsz na północ i zabezpieczenie Tunisu. W głębszej Tunezji piechota pustynna sprawdzi się całkiem dobrze, a artyleria powinna zostać zarezerwowana dla grupy zabezpieczającej większe miasto - stolicę Tunezji, Tunis. W razie natknięcia się na siły pancerne marsz ma zostać spowolniony celem zapobieżenia okrążeniu i dla skutecznej eliminacji czołgów wroga.

W skład grupy G2 wejdą: Dywizja Piechoty Morskiej, Dywizja Piechoty Zmechanizowanej, 1B Przeciwpancerna, 1B Artyleryjska. Bezpośrednim celem tej grupy uderzeniowej jest zajęcie miast: Sfax i Tunis, a następnie zabezpieczenie granicy z Algierią. Do Tunisu, tuż po jego przejęciu, przerzucone zostaną dodatkowe 3D Służb Porządkowych z Trypolisu, które to pomogą w działaniach okupacyjnych.

Jeżeli działania grup G1, G2 i pomocniczych zakończą się sukcesem -  przewidziane jest dodatkowe uderzenie na terytoria algierskie. W związku jednak z zachowawczym charakterem kampanii i dosyć ostrożną taktyką, prawdopodobnie do takiego uderzenia nie dojdzie. Zostało jednak na mapach zaplanowane jako ewentualne, a oznaczone na mapie grupy przekierowane zostałyby albo na tereny północnej Algierii wzdłuż morza by uderzyć na Konstantynę i oblegać następnie Algier (G2), albo zabezpieczyć tereny przygraniczne (G1).

III. ROLA LOTNICTWA I FLOTY

Lotnictwo włoskie - 2E Myśliwców Wielozadaniowych - zostanie przekierowane w większości do patrolowania już zajętego terytorium po stronie tunezyjskiej i zestrzeliwania potencjalnych szturmowców i myśliwców nad włoskimi liniami frontu. Algierczycy dysponują działami przeciwlotniczymi, w związku z czym wyklucza się działania głęboko na terytorium algierskim. Protekcja własnych linii, rozeznanie i niedopuszczenie do wrogiej działalności lotniczej staną się priorytetami kampanii.

Flota wojenna Konfederacji Włoskiej - po zabezpieczeniu desantu wojsk włoskich - zostanie oddelegowana do stacjonowania na Cieśninie Sycylijskiej, blokując ewentualne przerzuty zaopatrzenia do Libii i Tunezji oraz całkowicie blokując przepływ jednostek zbrojnych Libii, Tunezji i Algierii. W razie napotkania wrogich okrętów należących do tych państw, należy dokonać ostrzału, nie opuszczać jednak bezpiecznych wód Cieśniny Sycylijskiej i nie wypływać za nimi w otwarte morze.

Rozkład armii nie różni się w żaden sposób od poprzedniego kwartału.

Podjęte zostaje dwoje działań:

1/ Przy pomocy podniesionej floty transportowej i samolotów transportowych - wszystkie jednostki włoskie z Tunezji-Libii transportuje się na wyspę Sycylię.

2/ Mobilizuje się silosy rakietowe i tarcze antybalistyczne Włoch do pełnej gotowości bojowej. Gdyby któryś z podejrzanych obiektów leciał bezpośrednio w stronę Włoch - systemy antybalistyczne mają być gotowe na odparcie jakiegokolwiek ostrzału. Gdyby próbował lądować - rakiety strategiczne mają być gotowe do zestrzelenia go przy odpowiednim pułapie.