Rozmieszczenie armii i specjalnych budynków

W wojnie jako bezpośredni dowódca czerwonej grupy armijnej, generał, weźmie udział Duce Konfederacji Włoskiej i jednocześnie Minister Wojny, Perceval Buioguado. Celem takiego potencjalnie niebezpiecznego posunięcia jest wola zwiększenia morale pośród żołnierzy i narzucenie im wysokich oczekiwań dla zwiększonych efektów. Duce nie będzie walczył w pierwszych szeregach, a znajdzie się za stołem dowodzenia.

Transport zaopatrzenia w trakcie operacji będzie odbywał się przy pomocy trzech flotylli frachtowców (II) dostarczających zaopatrzenie walczącym jednostkom. Jednostki powietrzne stacjonujące w bazie lotniczej w Palermo będą otrzymywały uzupełnienia i paliwo wprost z Włoch.

Zgrupowane na Sycylii wojska włoskie w postaci sześciu dywizji zostaną podzielone na dwie grupy uderzeniowe:
- czerwoną (1D Ciężkiej Piechoty Morskiej II, 1D Piechoty Morskiej III, 1D Piechoty Zmechanizowanej II)
- żółtą (1D Piechoty Morskiej III, 2D Piechoty Górskiej II)

Wojsko zostanie zaokrętowane na dwie floty transportowe we włoskim porcie Agrigento, z którego pod eskortą Korwety (I) oraz Łodzi Podwodnej (I), przy lotniczej asyście 1E Myśliwców Wielozadaniowych (II) oraz 1E Samolotów Szturmowych (II) przepłynie z Sycylii na wody Morza Śródziemnego leżące na północ od Tunezji.

x) Taktyką obraną przez Włochów w niniejszej wojnie jest: PERMANENTNY MARSZ. Nagłość i niespodziewaność ataku włoskiego musi mieć następstwo w prędkim i głębokim wejściu wojska w terytorium tunezyjskie w taki sposób, aby wróg nie zdołał zwerbować rezerw. Z tego powodu ośrodki najludniejsze będą miały absolutny priorytet.

II. DESANT I PRIORYTETOWE CELE

W okolicach Bizerte grupa czerwona dokona desantu morskiego na przymiejskie plaże, z priorytetem dla pierwszego uderzenia CPM i PM, nim na zajęty grunt wystawiona zostanie Piechota Zmechanizowana. Zadaniem wojsk desantowych jest skuteczne zajęcie tunezyjskich ziem nabrzeżnych i opanowanie dużej części północnego wybrzeża, nim ruszą ku miastom położonym na południe, starając się je zająć nim wróg podniesie rezerwy.

Zaplanowany kierunek uderzenia wojsk grupy czerwonej prezentuje się następująco:
1. Bizerte,
2. Ariana,
3. Tunis,
4. Hammamet,
5. Sousse,
6. Sfax,
7. Gabes,
8. Pozostałe miasta w wyznaczonej strefie nabrzeża.

W okolicach Tabarki grupa żółta dokona desantu na pełnej długości cywilnego portu morskiego, z priorytetem dla pierwszego uderzenia PM, a następnie wysadzeniu Piechoty Górskiej na ląd. Celem tej grupy uderzeniowej będzie, dla PM, zabezpieczenie nabrzeża, a dla PG z kolei - skuteczne zajęcie górzystych, zachodnich terytoriów państwa tunezyjskiego. W razie wystąpienia takiej, określonej przez kompetentnych oficerów głównodowodzących, okazji, grupa żółta ma za zadanie wspomóc grupę czerwoną przy organizacji kotłów i otaczaniu walczących wojsk tunezyjskich.

Zaplanowany jednak kierunek podstawowy uderzenia wojsk grupy żółtej przedstawia się następująco:
1. Tabarka,
2. Beja,
3. Jendouba,
4. El Kef,
5. Thala,
6. Kasserine,
7. Gafsa,
8. Pozostałe miasta w wyznaczonej strefie śródlądowej.

III. ROLA LOTNICTWA I MARYNARKI WOJENNEJ W TRAKCIE WALK

Lotnictwo, po inicjalnym desancie, za priorytet poweźmie uzyskanie dominacji powietrznej nad Tunezją, w szczególności w okolicach jej północno-wschodniego wybrzeża. Włoskie Myśliwce Wielozadaniowe nade wszystko skupią się na eliminacji powietrznych sił wroga, samoloty szturmowe natomiast wesprą rozbrajanie obiektów lądowych na linii wybrzeża oraz będą wspierały okręty morskie w wypadku starcia z wrażą flotą.

Podstawowym celem włoskich załóg: Korwety oraz Łodzi Podwodnej jest zabezpieczenie frachtowców przewożących zaopatrzenie dla walczących w Tunezji wojsk. Przez całą kampanię pozostanie to ich najwyższym priorytetem. W razie natknięcia się na wrogie okręty, walkę podejmą wyłącznie po uprzednim wezwaniu wsparcia samolotów szturmowych.

IV. STOSUNEK WOBEC CYWILI, JEŃCÓW I ŻĄDANIA KAPITULACJI

Wojska Konfederacji Włoskiej powstrzymają się od dokonywania zbrodni wojennych na ludności cywilnej i będą szczególnie upominane, ażeby pozostawić obywateli w spokoju. Powodem tego jest racjonalna wola uniknięcia szczególnie ognistego sprzeciwu obywateli tunezyjskich wobec okupacji włoskiej. W związku z tym, że marsz powinien być szybki i nieprzerwany, w krótkim czasie pod panowaniem włoskim może znaleźć się szeroka populacja tunezyjska. Biorąc pod uwagę znajomość języka francuskiego większości obywateli tego państwa, w szczególności włoscy dowódcy bilingualni otrzymają honor objęcia pieczy nad strefami okupacyjnymi.

Nieliczna armia tunezyjska - jeżeli spróbuje się poddać - ma zostać pojmana, rozbrojona i internowana w krajowych więzieniach, które należy do tego celu przejąć, uwalniając więźniów niższego kalibru dla zwiększonej ilości miejsca.

Włosi po zdobyciu stolicy Tunezji, jeżeli uda się pojmać tamtejszy rząd, zażądają kapitulacji państwa tunezyjskiego i oddania zarządu nad terytorium kraju administracji i armii włoskiej. Jeżeli Tunezja przystanie na kapitulację zamiast toczyć bezsensowną walkę aż do końca, rządowi należy obiecać ulgi w następującym po wojnie traktowaniu obywateli tunezyjskich i bezpieczeństwo dawnych urzędników państwowych, a także prędkie zwolnienie pojmanych żołnierzy do cywila.

Po wszystkim, Tunezja zostanie bezpośrednio wcielona w skład terytorium Konfederacji Włoskiej jako Tunezyjski Protektorat Wojskowy.

Data: II kwartał 2021 roku
Operacja: Okupacja Tunezji

8D służb porządkowych zostanie przerzuconych z Sycylii do Tunezji celem wsparcia już stacjonujących w regionie wojsk. Ich celem będzie zaprowadzenie ładu na terenach podporządkowanych w trakcie ostatniej, afrykańskiej kampanii wojennej; oddelegowane do największych tunezyjskich miast, dywizje porządkowców będą pełnić funkcję stróżów prawa do czasu uformowania regularnych włoskich służb mundurowych. Zostaną rozlokowane na terytorium państwa z priorytetyzacją stref wysokiego zagęszczenia ludności.

Sposób postępowania mundurowych musi, stety lub nie, podyktowany być najlepszym interesem stabilności państwa włoskiego: oznacza to, że przejście z egzekwowania prawa tunezyjskiego do włoskiego musi być ostrożne i zająć trochę czasu, aby nastroje pośród Tunezyjczyków były umiarkowane. Szczęśliwie dla administratorów włoskich, poprzednie kodeksy prawne Tunezji wzorowane były na prawie francuskim i modelu europejskim przez długotrwałe wpływy kolonizatorów - to oznacza też, że poza widełkami kar, standardami więziennictwa i sądownictwa można wskazać duże podobieństwa z włoską organizacją życia prawnego.

Pewnym oczywistym wyjątkiem muszą być przepisy dotyczące zgromadzeń, organizacji politycznych i im podobnych. Nie bez powodu strefa okupacji została ustanowiona Tunezyjskim Protektoratem Wojskowym: od ludności oczekuje się zaniechania działalności politycznej pod rygorem internowania i kar wydanych przez włoskie Sądy Wojskowe. Na przestrzeni całej Tunezji panuje także zaostrzona wersja włoskiego stanu wojennego, co oznacza, że lokalni mieszkańcy będą musieli ograniczyć swoją aktywność do godzin dziennych i łatwiej będzie ich dzięki temu obserwować. Oczekuje się od nich co najmniej neutralnego przyjęcia nowego reżymu lub kooperacji w zamian za relatywnie małe (o ile można takie wyróżnić przy wojskowej okupacji i administracyjnym przyłączeniu) wtrącenia w życie Tunezyjczyka. Większość osób pracująca w sektorach prywatnych prawdopodobnie nie odczuje zmiany w rządach, a przynajmniej taki jest cel.

Gdyby narosły wokół okupacji szczególne trudności, dowództwo garnizonów tunezyjskich ma zostać poinformowane w celu udzielenia wsparcia siłom porządkowym.

UWAGA SZCZEGÓLNA (II KWARTAŁ 2021):

- Wobec przyjęcia ultimatum przez San Marino, DPG2 (Dywizja Piechoty Górskiej #2) przeniesiona zostaje na granicę słoweńską, zasilając tamtejsze siły. Akceptowalne jest naturalnie to, że może jej to zająć kilka dni.

I. LOGISTYKA, TAKTYKA I FAZA WSTĘPNA

Zgodnie z rozmieszczeniem armii, jednostki włoskie w liczbie 5D i 1B zostały ulokowane na całej długości granicy słoweńskiej. Symultanicznie, 3D wojska włoskiego stacjonują na wschodnim wybrzeżu Włoch, naprzeciw chorwackiego wybrzeża.

Linia zaopatrzeniowa armii włoskiej stacjonującej przy granicy słoweńskiej jest prosta i skuteczna: zaopatrzenie ma być dostarczane prosto z Włoch, z okolic Triestu i Wenecji.

W przypadku wojsk desantowych uczestniczących w działaniach desantowych drugiego etapu kampanii: linia zaopatrzeniowa będzie przebiegała przez Adriatyk, a niezbędne wyposażenie przekazywane będzie wojskom przy wykorzystaniu aż nadto licznej floty frachtowców od strony włoskiego wybrzeża.

II. ETAP PIERWSZY, ATAK NA SŁOWENIĘ - TAKTYKA I PRIORYTETOWE CELE

W ataku na Słowenię weźmie udział 5D regularnej piechoty oraz 1B wsparcia (wszystkie oznaczone, z dopisanymi generacjami) - legenda dwa posty wyżej); wojskom przysługiwała będzie asysta lotnicza celem zdobycia dominacji powietrznej i wsparcia akcji zwiadowczych na lądzie. Zgodnie z załączoną mapą, armia włoska zostanie początkowo rozdzielona na cztery grupy uderzeniowe których celem będzie opanowanie regionów zachodniej Słowenii. W związku z podobną liczebnością armii słoweńskiej, Włosi na tym etapie nie będą ryzykowali wykonywania okrążeń, a skupią się na utrzymaniu regularnego frontu i zabezpieczenia terytorium słoweńskiego. Tamtejsza armia, według logistyków i strategów włoskich, jest szczególnie przestarzała, więc należy przede wszystkim postawić na dominację na froncie, nie na ryzykanctwo.

Po opanowaniu zachodniej Słowenii i jeżeli plan się powiedzie, oflankowaniu stolicy, należy podjąć atak na miasto ze wsparciem szturmowców z powietrza oraz rekonesansem obecnych eskadr myśliwców wielozadaniowych. Zaawansowane włoskie machiny powinny dać sobie radę z wyminięciem prymitywnych i przestarzałych słoweńskich dział przeciwlotniczych, jeżeli takie będą w ogóle na miejscu obecne. Po zajęciu stolicy, regularne wojsko otrzyma rozkaz parcia naprzód, aż ku granicy z Chorwacją, w celu zajęcia reszty kraju.
Na co wojska włoskie powinny uważać szczególnie:

• Na trudne przeprawy górskie i słoweńskie wojska mogące próbować zrobić użytek z terenu, szczególnie na górzystej północy kraju,
  
• Na sytuacje, w której wojsko słoweńskie będzie próbowało wycofać się do Chorwacji; wycofujące się słoweńskie armie należy ścigać i próbować rozbić do cna, w taki sposób, aby jacykolwiek żołnierze jeżeli spróbują uciec na Chorwację lub do innego kraju - byli jedynie niedobitkami lub należeli do zdruzgotanych oddziałów.
  

Do najważniejszych miast, które powinny zostać koniecznie zajęte przed atakiem na Lublanę należą:
1. Nova Gorica,
2. Postojna,
3. Kranj

Po opanowaniu terytorium Słowenii, w celu zaprowadzenia porządku na terytorium państwa - w Lublanie i okolicy zostanie jedna z dywizji piechoty górskiej podniesionych do walki.

III. ETAP DRUGI, DESANT I ATAK NA CHORWACJĘ - TAKTYKA I PRIORYTETOWE CELE

Po zajęciu terytorium Słowenii, najpewniej po pierwszym miesiącu walk, przegrupowane na granicy chorwackiej wojska włoskie mają dokonać ataku na pełnej szerokości granicy na Chorwację. Symultanicznie, dojdzie do desantu dwóch dywizji piechoty morskiej oraz ciężkiej piechoty morskiej na pobrzeżne miasta Chorwacji - Dubrovnik, Sivenik, Zadar i Split. Głównym zadaniem piechoty morskiej będzie zabezpieczenie terytorium Chorwacji i kompletne odcięcie kraju od morza; desant musi nastąpić dopiero po ataku granicy lądowej w celu prawdopodobnego przemieszczenia większości wojsk chorwackich na front.

Całą operację desantu chronić będą włoskie: łódź podwodna, niszczyciel i korweta, wszystkie wraz z generacjami oznaczone na mapie. W razie natknięcia się na okręty chorwackie: należy podjąć walkę i spróbować je zatopić, ale wyłącznie przy przewadze sił floty włoskiej. W innym razie należy odeskortować flotę do wykonania zadania i za priorytet wziąć ochronę okrętów transportowych.

Wojska włoskie w Chorwacji będą miały o tyle łatwiejsze zadanie, że dostęp do chorwackiej stolicy - Zagrzebiu - z terytorium słoweńskiego jest bardzo korzystny, a samo miasto jest dobrze skomunikowane i pozbawione punktów obronnych i głębi strategicznej. Dużym priorytetem jest zajęcie go jak najszybciej, najpewniej na dniach po wypowiedzeniu wojny, w celu zdemotywowania Chorwatów i otwarcia sobie drogi na Osijek, a własnej piechocie morskiej: na Rijekę. Północna Chorwacja upstrzona jest wieloma dolinami i posiada dosyć dobrą infrastrukturę, z której jednostki włoskie powinny zrobić najlepszy możliwy użytek. Priorytetem jest szybkie przemieszczanie się i wyprzedzanie przeciwnika przy zajmowaniu dobrych pozycji na froncie, w tym pozycji strategicznych; z racji dużego impetu i niespodziewaności ataku, dowództwo wątpi w to, że Chorwaci spróbują zaminowywać czy niszczyć swoją infrastrukturę, albo że w ogóle będą mieli na to czas.

Po opanowaniu państwa chorwackiego, wojsko włoskie powinno zostać postawione w stan gotowości garnizonowej i w obliczu braku wyznaczonych sił porządkowych: zainstalować na terytorium Słowenii oraz Chorwacji wojskowe rządy silnej ręki. Początkowa polityka okupacyjna wojskowych w Słowenii winna być przejściowa i relatywnie stabilna, ale po zajęciu obu krajów, gdy wojsko otrzyma region do wyłącznej kontroli, ludność tego kraju musi zrozumieć, jak duży błąd popełniła odrzucając włoskie ultimatum. W Chorwacji okupacja winna przebiegać w sposób porównywalny do tej tunezyjskiej.

I. LOGISTYKA, TAKTYKA I FAZA WSTĘPNA

Włoska flota transportowa wypłynie z Agrigento na Sycylii z zaokrętowanymi jednostkami wojskowymi tam wcześniej stacjonującymi, osłaniana przez całą flotę wojenną. Stamtąd flota i włoscy żołnierze przepłyną na Sardynię, gdzie zaokrętowani zostaną do drugiej, wolnej floty, pozostali włoscy żołnierze. Rozdzielą się na dwie grupy: Czerwoną i Zieloną. Wraz z włoską flotą płynąć będą trzy obładowane zaopatrzeniem frachtowce, które będą stanowiły źródło utrzymania dla włoskich żołnierzy walczących na froncie. Po dostarczeniu inicjalnego wyposażenia i po nadchodzącym desancie rozładowanie go na wybrzeżu, frachtowce osłaniane będą przez włoską flotę wojenną.

Skład grupy Czerwonej:

1x ciężka piechota morska II gen.
1x piechota górska III gen.
1x brygada przeciwlotnicza II gen.
1x brygada artylerii II gen.

Skład grupy Zielonej:

1x piechota morska III gen.
1x piechota górska III gen.
1x brygada przeciwlotnicza II gen.
1x brygada śmigłowców bojowych II gen.

II. CZAS POPRZEDZAJĄCY DESANT, PRZEBIEG DESANTU, PRIORYTETOWE CELE

Gdy Hiszpanie uderzą na Portugalię, Włosi wyruszą z Sardynii rozpisanym na mapie kierunkiem na wybrzeże hiszpańskie, płynąc w zwartym szyku i omijając jakiekolwiek zgrupowania floty hiszpańskiej. Bez wypowiadania wojny wojsko włoskie dokona desantu na dwa hiszpańskie miasta: Alicante oraz Walencję, które staną się dwoma pierwszymi punktami koordynacyjnymi dla kolejnych uderzeń. Podczas gdy priorytetem piechoty morskiej obu grup będzie uderzenie w pierwszej kolejności i zajęcie wybrzeży wspomaganych przez całkiem liczne brygady wsparcia, piechota górska otrzyma zadanie przełamania strefy gór leżących niedaleko wybrzeża aby zdobyć dla Włochów strategiczne przyczółki nim Hiszpanie połapią się w tym co się w ogóle dzieje.Priorytet kampanii: nagłość uderzenia. Im szybciej front ustabilizuje się na głębokich górach i im głębiej wejdą Włosi, tym lepiej.

Grupa Czerwona uderzająca na Walencję ma za zadanie ostrzelać miasto bombardowaniami artyleryjskimi i nie żałować cywili. Hiszpanie są widziani we Włoszech bardzo źle, a ich inkursja w Portugalii stanowi poważną zbrodnię przeciw ustanawianemu przez Duce porządkowi rzeczy - stąd, żołnierze zabezpieczając kolejne grunty będą w regularny sposób wyganiać ludność z zajętych wiosek i miasteczek, konfiskować mienie cywilne i pchać ludność przed frontem, dokonując jej wygnania w hiszpańską stronę frontu. Po pierwsze: kryzys uchodźczy spowoduje problemy po stronie hiszpańskiej z tąż ludnością, po drugie: z ograniczoną ilością cywili do zajmowania się nimi Włosi mogą zrobić pełen użytek ze skonfiskowanej infrastruktury cywilnej dla zabezpieczania własnych potrzeb. Priorytetem grupy Czerwonej będzie zajęcie miast:

1. Walencja,
2. Teruel,
3. Castello de la Plana,
4. Amposta,
5. Tarragona (wyłącznie, jeżeli nie napotka żadnego oporu)

Grupa Zielona uderzająca na Alicante będzie miała za zadanie zdobyć tereny najpierw łatwe, a potem bardzo trudne. Szczęśliwie, w jej skład także wchodzą piechota górska i śmigłowce bojowe, które dobrze się sprawdzą w górach południowohiszpańskich. Po zajęciu wybrzeża przez piechotę morską, musi zostać zastosowana taktyka jak u grupy Czerwonej - ludność cywilną należy wygnać z miejsca zamieszkania stosując przemoc i wymuszenia, czasem także pokazowe egzekucje. Przejęte obiekty cywilne posłużą za bazę dla wojskowego uderzenia i zostaną dodatkowym źródłem zaopatrzenia dla żołnierza włoskiego. Priorytetem grupy Zielonej będzie zajęcie miast:

1. Alicante,
2. Albacete / Murcja,
3. Almeria,
4. Granada / Jaen,
5. Malaga (wyłącznie, jeżeli nie napotka żadnego oporu)

Jest możliwe, że wszystkie wojska hiszpańskie skoncentrują się na granicy portugalskiej. To byłoby skrajnie nieodpowiedzialne ze strony Hiszpanów, ale jeżeli wojsko włoskie nie napotka na żadną gotową do walki grupę wojska hiszpańskiego, otrzyma za zadanie zajęcie również kolejnych planowo punktów.

III. ROLA LOTNICTWA WŁOSKIEGO

Spośród włoskiego lotnictwa, udział w operacji wezmą 2E Myśliwców Wielozadaniowych i 1E Samolotów Szturmowych. Startując z Sycylii, początkowo za zadanie będą miały osłonę i ochronę floty wojenno-desantowej, a następnie wsparcie wojsk z powietrza. Podczas gdy myśliwce skupią się głównie na zachowaniu dominacji powietrznej i zwiadzie celem informowania wojska o ruchach przeciwnika, szturmowce będą pełniły funkcję wsparcia lądowego przy ataku na kolejne obiekty lub w starciach ze zgrupowaniami armii hiszpańskiej.

Oba zgrupowania armijne Włochów wyposażone są w broń przeciwlotniczą, która - jeżeli dojdzie do walki powietrznej włosko-hiszpańskiej - powinna dodatkowo zaważyć na zwycięstwie w powietrzu. W takim wypadku myśliwce włoskie mają podjąć taktykę ryzykowną, starając się strącić jak najwięcej hiszpańskich maszyn i w idealnej sytuacji - kompletnie pozbawić Hiszpanię floty lotniczej. Co należy nadmienić, lotnictwo powinno trzymać się strefy włoskiego natarcia i nie będzie uczestniczyło w działaniach wojennych daleko poza nią.

I. LOGISTYKA I FAZA WSTĘPNA

Zaopatrzenie będzie dostarczane bezpośrednio z Włoch i poprzez Chorwację konwojami lądowymi. Linie zaopatrzenia są stabilne i osłaniane przez Służby Porządkowe; stąd brak obecności jakichkolwiek frachtowców czy innych morskich przekaźników zaopatrzenia.

Powołane do pełnej gotowości bojowej wojska włoskie zostaną rozmieszczone jak na zamieszczonej powyżej mapie wzdłuż granic Bośni i Serbii. Na linii Włochy - Bośnia i pozostałe państwa Bałkanów należy zachować ciszę dyplomatyczną i radiową, odcinając wszystkie kontakty handlowe (jeżeli takie w ogóle istniały...) i kanały komunikacji cywilnej. Po należytym rozstawieniu jednostek wojskowych rozpocznie się natarcie niepoprzedzone wypowiedzeniem wojny.

Natarcia mają zostać przeprowadzone w kolejności: szare, czarne, brązowe, zielone, pomarańczowe. W razie wystąpienia problemów w przebiegu któregoś z natarć - priorytetem jest zachowanie stabilnej linii frontu i niedopuszczenie do przerwania szeregów i okrążenia. Taktyką samych Włochów jest wykonywanie okrążeń osobiście dobrze wspieranym, średnio licznym wojskiem frontowym; o ile Boszniacy i ich sojusznicy nie będą wykonywali samobójczych punktowych uderzeń, taki plan dzięki licznym brygadom powinno się udać wykonać, jak szacuje sztab Romeo Riziole.

II. NAPAŚĆ NA BOŚNIĘ

Oznaczone na mapie grupy bojowe piechoty górskiej i licznych grup wsparcia (strzałki szare) dokonają inicjalnego ataku na boszniacką Posavinę i Bos Grahovo (mapa pomocnicza) pozostawiając na linii frontu od strony Bihać i Prijedoru wspieraną przez artylerię i saperów piechotę górską. Ich zadaniem będzie przebicie się przez szeregi Boszniaków i okrążenie wojsk znajdujących się w najbardziej wysuniętym, zachodnim punkcie Bośni, umożliwiając dzięki temu skotłowanie ich przez pozostałe wojska włoskie. Tego typu przebicie się wywołałoby albo potrzebę gwałtownej reorganizacji boszniackich szeregów albo, w razie niepowodzenia, punktowe sprowadzenie wojsk koalicji lub z innych części granic; w jego konsekwencji, po realizacji najważniejszych założeń, ruszą kolejne grupy bojowe (strzałki czarne), których zadaniem będzie kolejno: eliminacja boszniackich wojsk okrążonych, oflankowanie Sarajewa od południa, i północy oraz zajęcie chorwackiego Vukovaru okupowanego przez Serbów.

Gdy Sarajewo będzie okrążone od południa i północy, wcześniej angażujące się w kotłowanie grupy żołnierzy (strzałki brązowe) dokonają właściwego, wspieranego przez liczną artylerię ataku na Sarajewo odcięte od większości szlaków zaopatrzeniowych. Miasto ma zostać zdobyte, a następnie zgarnizonowane włoskimi Służbami Porządkowymi przybywającymi z Chorwacji.

Atak na Bośnię zakończą posunięcia kolejnej fazy bojowej (strzałki zielone), które zainicjują atak na Czarnogórę i Serbię.

III. FAZA CZARNOGÓRSKA

Czarnogóra, niewielkie górzyste państwo, zostanie wzięta sprytem. Ważną rolę w jej zdobyciu będzie odgrywało rozeznanie lotnicze i bezpośrednie przydzielenie wsparcia samolotów szturmowych w likwidacji punktowego oporu przeciwnika. Dobrze wyszkolona i doświadczona piechota górska Włochów wkroczy między górskie przełęcze ze wsparciem brygady przeciwlotniczej z zadaniem jak najprędszego strącenia ewentualnych sił lotniczych koalicji, w szczególności lotnictwa serbskiego. Czarnogóra to państwo prawie zupełnie zdemilitaryzowane i nastawione raczej na turystykę i luksus niż wojnę, ale trzeba spodziewać się oporu.

Priorytetem będzie zajęcie miasta Niksić jeszcze przed Podgoricą, dławiąc tym samym opór zachodni i odbierając Czarnogórzanom ich najlepsze przyczółki górskie. Jeżeli resztki sił Czarnogóry mają zostać unicestwione, powinno się to wydarzyć w regionie otwartym i niepozwalającym im na zejście w cywila.

IV. FAZA SERBSKA

Serbia to najsilniejszy kraj Bałkanów południowych, co nie znaczy oczywiście, że Włosi nie mają taktyki aby sobie z nią poradzić. Przewiduje się obecność serbskiego wojska pancernego - dlatego do tej części frontu zostały przydzielone brygady przeciwpancerne mające uczynić serbskich pancerniaków kompletnie nieprzydatnymi i obciążającymi front ich stratami. Pierwsze uderzenie na Vukovar będzie w zasadzie "wyczuciem" sił serbskich i dystrakcją aby mogła zostać zajęta Bośnia, ale uderzenie zielone, ze wsparciem potężnej grupy która wcześniej zajmie Sarajewo, będzie konkretną i całofrontową inwazją państwa serbskiego.

Serbowie będą posiadali lotnictwo i siły pancerne, a to byłoby dobre połączenie, gdyby Włosi całkowicie go nie kontrowali. Napór piechoty włoskiej będzie wspomagany zdeterminowaną akcją lotniczą i próbą szybkiego strącenia maszyn serbskich w celu osiągnięcia dominacji powietrznej; aby w późniejszej fazie machiny pełniły raczej rolę użytecznego wsparcia powietrznego i zwiadu aniżeli regularnej broni. Niemniej jednak, zważywszy na prawdopodobne istnienie brygad przeciwlotniczych po stronie serbskiej, nie należy dopuścić na zbyt głębokie wtargnięcie maszyn powietrznych Włoch w granice Serbii bez ich zabezpieczenia.

Miasto Belgrad po przebiciu się przez front zostanie zaatakowane od północy i południa, podczas gdy matecznik serbski - prawdopodobnie z nieco mniejszą koncentracją sił serbskich, za to kluczową włoskich - ma zostać wzięty szybkim atakiem frontalnym, jednocześnie odcinając broniącym się w Belgradzie żołnierzom ucieczkę w najbardziej prawdopodobną stronę, ku rzece Morawie. Reszta kampanii, część pomarańczowa, będzie właściwie formalnością - zunifikowany front ruszy z terenów już zagospodarowanych przez Służby Porządkowe ku granicom Serbii i Kosowie, zabezpieczając administrację wojskową i cywilną na przejętych terenach.

V. KOSOWO

Kosowo jest de facto autonomicznym regionem Serbii, w którym ta nie posiada wystarczających wpływów aby nim skutecznie zarządzać. Na mapach zaznaczony jest atak na Kosowo, ale prawda jest nieco inna: w momencie w którym siły włoskie znajdą się na granicy, nadany zostanie komunikat do autonomicznych władz kosowskich o woli kooperacji i przyznania Kosowu dużo szerszej autonomii niż ta na którą godziło się państwo serbskie i ONZ, a być może także niepodległości zupełnie innej niż w modelu chorwackim. Jeżeli Kosowczycy odmówią wpuszczenia wojsk włoskich na swoje terytorium - bez odebrania im jakiejkolwiek właściwości administracyjnej - nastąpi po prostu regularny atak. Jeżeli jednak Kosowo przystanie na kooperację z Włochami w imię niechęci do Serbów i woli niepodległości czy kooperacji z Albanią, zostanie szczodrze wynagrodzone. Największą kartą przetargową Włoch będzie oczywiście to, że kolosalna część armii włoskiej będzie właśnie kontrolowała lwią część Bałkanów.

VI. LOTNICTWO I OKOLICZNOŚCI EKSTRAORDYNARYJNE

Rola lotnictwa, jak opisano wcześniej, będzie duża zarówno w osiągnięciu dominacji powietrznej i przy zwiedzie. Liczne 5E lotnictwa włoskiego wesprze każde kolejne uderzenie, ale największe zagęszczenie myśliwców wielozadaniowych będzie oczywiście gdy dojdzie do (zielonego) ataku na Serbię.

Jak najlepiej zabezpieczyć interes włoski na Bałkanach? Nastawić sąsiada przeciw sąsiadowi. Gdy Włosi wejdą do Bośni taka okazja będzie szczególnie w regionach tzw. Republiki Serbskiej, nastawiając ludność prawosławną przeciw ludności muzułmańskiej. Stąd, administratorzy włoscy i służby porządkowe będą dokonywały pokazowych pobić boszniackich muzułmanów, podczas gdy prawosławni będą traktowani relatywnie lekko jak na epizod okupacji. Co więcej, Serbom pozostawi się dosyć wolną rękę w przypadku wystąpienia jakichkolwiek wypadków nienawiści rasowej na tle boszniacko-serbskim, oferując nawet w administracyjnym chaosie przyzwolenie na przywłaszczenie muzułmańskiego mienia przez chrześcijan. Chcąc zyskać, tak czy inaczej, nieco sympatii pośród populacji podbitej, taki ruch uważany jest przez włoskie dowództwo za jedyny słuszny. W przypadku napaści na prawosławnych włoskie Służby Porządkowe mają ingerować, w przypadku napaści na muzułmanów - mają... spóźniać się.

Gospodarka dodana, straty w jednostkach zaimplementowane. Pieniądze na uzupełnienia odejmę wkrótce przy wypełnianiu budżetu.

Boszniacy zebrali w Sarajewie co mogli i przygotowali się do beznadziejnej obrony - w której zginą. Włosi zamiast wykonywać beznadziejny szturm na miasto postanowili wziąć je okrążeniem, głodem i ostrzałem artyleryjskim. Poza garnizonującym okolicę miasta wojskiem, zmobilizowana piechota górska, dwie brygady artyleryjskie i brygada saperska zajmą się zaminowaniem okolicy całego miasta - aby uniemożliwić ucieczkę cywili, ciągłym, całodobowym ostrzałem budynków miejskich i stworzeniem nieprzerwanego kordonu posterunków który zapobiegnie ewakuacji cywili.

Do miasta nikt z zewnątrz nie zostanie wpuszczony. Z miasta nikt na zewnątrz nie zostanie wpuszczony. Taktyką włoską jest - ciągły ostrzał i zrównanie z ziemią zabudowy Sarajewa do momentu, aż ślady sprzeciwu Boszniaków zanikną. Nie można ryzykować, a próbujących opuścić miasto cywili należy pożegnać najpierw ostrzegawczym, a potem rzeczywistym ostrzałem. Zaopatrzenie włoskie należy do żołnierzy, a nie do cywili boszniackich - ani kromki chleba nie należy przeznaczać na cele humanitarne. Ta cała ogniowa, minowa i druto-kolczasta rzeź ma trwać aż do czasu, kiedy albo Boszniacy rozgłoszą całkowitą kapitulację, albo ich siły będą tak wycieńczone, że nie będą mogły stawić dowództwu włoskiemu oporu przy zabezpieczeniu miasta, albo kiedy miasto pogrąży się w kompletnym chaosie z tytułu panującego w nim głodu. Wtedy to wmaszerowanie Włochów będzie bardzo ostrożne i właściwie tylko taktyczne; najlepiej dla nich będzie, jak miasto się zwyczajnie wyludni i umrze w nim jak najwięcej ludzi. Wszyscy oni są elementem najgłośniej sprzeciwiającym się rządom neapolitańskim i niczym Warszawiacy w trakcie powstania - zostaną pozbawieni miejsca w nowym porządku rzeczy.

II. KONSEKWENCJE

Miasto jest bezużyteczne. Kontrolę nad Bośnią odtąd sprawuje Chorwacja, administracja której nie powinna być zmuszona do znoszenia ośrodka o wielkości podobnemu Zagrzebiu. W związku z tym nie ma dla niego specjalnych planów - planów odbudowy, udzielenia pomocy humanitarnej czy odratowania zasobów. Po wykończeniu zabudowy zostanie pozostawione samemu sobie, garnizonowane w okolicy tylko przez wojska biorące udział w oblężeniu.

Dojdzie, naturalnie, do desantu morskiego i powietrznego na Libię i Tunezję zaaranżowanego z Sycylii. Zaopatrzone tam jednostki zostaną pod eskortą lotniczą włoskiej floty i myśliwców zaokrętowane na flotę transportową oraz na flotę samolotów transportowych [w liczbie: 2D piechoty morskiej i 1D specjalistycznej (pustynnej) - desant | 6D piechoty powietrzno-desantowej - spadochroniarze]. Wszelka logistyka, jeżeli będzie to potrzebne, będzie przeprowadzana ze wsparciem flotylli frachtowców.

Flota wraz z zaokrętowanymi jednostkami wyruszy z Agrigento na Morze Śródziemne - do desantu dojdzie w pobliżu Trypolisu, stolicy Libii. Zostanie opisany w następnym punkcie. Samoloty transportowe wraz z eskortą nowoczesnych włoskich myśliwców wyruszą z bazy lotniczej w Palermo - desant powietrzny odbędzie się wzdłuż linii wybrzeża, nieco za nią dla potencjalnego okrążenia sił libijsko-tunezyjskich. Zostanie opisany w następnym punkcie.

Siły desantu morskiego w dobry sposób skoordynowane z desantem powietrznym bez jakiegokolwiek uprzedzenia Libijczyków o intencjach włoskich dokonają uderzenia na leżące przy Trypolisie plaże (czarna strzałka) - blisko miejsca desantu, kilkanaście kilometrów w głąb granic Libii, zrzucone zostaną jednostki spadochroniarzy (fioletowe iksy). Wojska dokonujące desantu nie tylko spróbują wedrzeć się na kontynent afrykański, ale zrobią to z potencjalnie kotłującym wsparciem spadochroniarzy, którzy wezmą siły libijskie i tunezyjskie między młot a kowadło. Powinno tu ułatwić desant morski w bardzo znaczny sposób i pozwolić zająć stolicę a zarazem najludniejsze miasto Libii bez większego problemu.

Wojska morskie, po dokonaniu inicjalnego uderzenia, zajmą wybrzeże libijskie i wybrzeże tunezyjskie zgodnie z załączoną mapą. Wzdłuż wybrzeża operowały będą dwie włoskie Dywizje Piechoty Morskiej, natomiast w południowej głębi kraju - o ustanowienie solidnej linii frontu zadba Dywizja Piechoty Specjalistycznej (pustynnej), dobrze przygotowana do walki w trudnej przestrzeni. Zmierzająca ku Tunezji piechota morska będzie przy wsparciu spadochroniarzy miała za cel zajęcie miasta Medenine a następnie Gafsy, a dalej - zabezpieczenie zachodniej granicy Tunezji. Spadochroniarze jak na załączonej mapie rozejdą się w różnych kierunkach, wspierając kolejne natarcia lub stanowiąc siłę prostego utrzymania frontu. Najpoważniejsze zadanie mają spadochroniarze zrzuceni przy Sfax - zabezpieczenie miasta i ruszenie wprost na Tunis celem jego oblężenia bądź zdobycia. Ciekawą rolę w całej kampanii mają śmigłowce włoskie - będą stanowiły siłę zwiadu wschodniego wybrzeża Tunezyjskiego, a następnie wsparcia na ziemi afrykańskiej należącej do Libii. Dzięki temu ruchy ewentualnej koalicji Algiersko-Tunezyjsko-Libijskiej będą łatwiejsze do przewidzenia, a wojska włoskie będą w stanie uniknąć ewentualnej sytuacji zrzutu przy przeważającej sile wroga. W razie nastąpienia takowej - po dokonaniu zwiadu przez 2E włoskich Myśliwców Wielozadaniowych - należy wybrać korzystniejsze miejsca zrzutów.

Największego zagęszczenia wojsk libijskich i tunezyjskich Włosi spodziewają się właśnie wzdłuż wybrzeża Libii i w pobliżu miasta Tunis w Tunezji wciąż wycieńczonej niedawną inwazją Włochów. Najeży stanowczo wziąć to pod uwagę w rozrachunku całej kampanii wojennej. Okupacja zajętych terytoriów będzie sprawowana przez bardzo liczną armię z priorytetem dla dywizji powietrznodesantowych, a kiedy tylko będzie to możliwe - z Sycylii przetransportowane cywilnymi okrętami zostanie 10D służb porządkowych które za zadanie będą miały zabezpieczenie terytoriów.

W razie możliwości, Włosi mają postarać się w Tunezji odnaleźć jeńców wziętych przez Tunezyjczyków w jasyr - kilkanaście tysięcy mundurówych włoskich, którzy prawdopodobnie przez ten czas byli przetrzymywani w obozach uchodźczych lub może zesłani do ciężkich pracy.