Towarzystwo Przyjaciół Czerwonej Planety

W obliczu narastającego kryzysu gospodarczego Wielka Brytania zatrzęsła się w posadach. Wyjście ze struktur Unii Europejskiej planowane na rok 2020 na dobrą sprawę zostało anulowane z powodu... upadku organizacji. Wokół waliły się struktury socjoekonomiczne i układy międzynarodowe, a Zjednoczone Królestwo traciło kolejnych partnerów handlowych, zdolności utrzymywania lokalnego przemysłu, a w pewnym momencie i zdolność wykonywania innych witalnych do zarządzania państwem funkcji. Na to wszystko nałożył się też kryzys kosmiczny, wyłączenie kanałów komunikacji - odłączenie wysp od radia, telewizji, Internetu. Dla wielu ludzi było to zbyt wiele - państwo pogrążyło się w czasowej anarchii. Królowała ona szczególnie w wielkich miastach Anglii, w stolicy, Liverpoolu czy Manchesterze, w których to lokalni watażkowie próbowali doprowadzić do zainicjowania różnych systemów które byłby ich zdaniem ratunkiem dla podupadającej Brytanii. Nic z tego nie odniosło jednak sukcesu, bo administracja państwowa z trudem sytuację opanowała.

Po spokojnej śmierci ze starości ukochanej Królowej Elżbiety w początkach roku 2020, tron miał odziedziczyć książę Karol. Tak się jednak nie stało; gdy płynął swoim prywatnym jachtem do Londynu, został napadnięty przez bojówkę paramilitarną nieznanego (wtedy jeszcze) pochodzenia. Został zamordowany, a jego rodziny nie oszczędzono. Sprawa wyszła na jaw dopiero po kilku godzinach od utraty kontaktu z wycieczkowcem płynącym na koronację - agenci MI5 i MI6 którzy dotarli na miejsce zaraportowali, że nie został odnaleziony żaden żywy członek załogi; pokłady były zbryzgane krwią, wszędzie walały się ciała, część kajut została wysadzona przy pomocy ładunków wybuchowych, a ciało księcia Karola zostało praktycznie przepołowione i nabite na balustradę, w połowie zwisając w środku okrętu, w połowie nad wodą. Przybita gwoździem do jego czoła była kartka z przerażającym napisem: Here we come.

W całej Brytanii zawrzało. Służby podjęły należne działania celem odnalezienia sprawców, a po trwającym kilka tygodni śledztwie z podziemia politycznego Zjednoczonego Królestwa wyciągnięto kilkanaście podziemnych organizacji podejrzewanych o organizację zamachu. Były to głównie grupy fundamentalistów religijnych, komunistów i zwolenników kosmicznych teorii spiskowych. Odbyły się pewne pokazowe procesy, gdzie wielu ich członków zostało skazanych na kilkunastoletnie kary więzienia, jednak nikomu nie udało się przypisać bezpośredniej odpowiedzialności za to, co miało miejsce na statku wycieczkowym Mayday. Następny w kolejce do tronu był książę Harry, który w Katedrze Westminsterskiej przyjął imię Edwarda IX i stał się głową kościoła anglikańskiego.

Dzięki jego zaangażowaniu i dobrym posunięciom, a także mobilizacji sił politycznych wiernych dynastii Windsorów w parlamencie: udało mu się dokonać monumentalnych reform ekonomicznych, podnosząc podstawowe gałęzie gospodarki angielskiej, walijskiej i szkockiej na nogi. Ostatecznie jednak największym jego sukcesem był zwrot ku pozostałym krajom Commonwealthu, w szczególności: ku Indiom, Kanadzie, RPA, Australii i Nowej Zelandii, a także nowym partnerom - Zjednoczonym Emiratom Arabskim i Malezji oraz pozostałym. Zdołał zdobyć sobie posłuch i zreformować strukturę polityczną organizacji pod swoją kuratelą. Brytania stawała na nogi, dopóki nie pojawił się ON.

W miesiącach jesiennych roku 2019, pewnego dziwnego dnia, wszystko zaczęło się w dziwny sposób zmieniać. Zaczęło się od tego, że wszelkie kanały komunikacji rządowych przestały kontaktować. Było to o tyle nadzwyczajne, że raczej aniżeli awaria, było to przejęcie od środka i działanie hackerskie. W miejscu komunikatów rządowych i jakichkolwiek wiadomości wysyłanych przez urzędników pojawiały się trzy tajemnicze kliknięcia zwiększające swoją częstotliwość co kilka godzin. W tym chaosie organizacji który trwał parę tygodni rząd jakoś się odnajdywał, ale z dnia na dzień działy się rzeczy coraz gorsze i nie można było znaleźć ich prowodyrów. Samochody elektryczne eksplodowały od zdalnie inicjowanych przeciążeń baterii, podkładano bomby pod samochodami w miastach, sabotowana była broń wojskowa i policyjna; właściwie do końca nie było wiadomo kto był inicjatorem tych działań. W końcu zaczęto tracić kontakt z całymi gminami miejskimi Anglii, a część ich obywateli uciekała strwożona do innych części Zjednoczonego Królestwa, nawet sąsiednich wiosek, raportując dziwne działania administracji. Wkrótce w Liverpoolu pokazała się głowa odpowiedzialnego za to wszystko.

James Ryan Alhey był emerytowanym członkiem Żandarmerii Wojskowej w armii Zjednoczonego Królestwa, który po trwającej blisko dwadzieścia lat służbie został strażnikiem parkingowym na osiedlu zamieszkanym przez rodziny wojskowych w Liverpoolu. Bliski przyjaciel nowego burmistrza miejskiego, Juliana Julesa, był przez niego opisywany jako geniusz skrajnie nadużywający alkoholu. W podziemiach swojej rezydencji zakupionej za oszczędzone pieniądze i datki od przyjaciół od wielu lat tworzył spisek, który miał obalić rządy królewskie i oddać Brytanię w jego ręce. Dzięki swojej spójnej, głębokiej ideologii nawiązującej do systemu Ingsoc z orwellowskiego Roku 1984: zdołał przekonać w prawie niewykrywalnym podziemiu rzesze urzędników na przestrzeni państwa do zdrady rządu i przejścia na jego stronę. Nie zrobiłby tego bez zastraszania, nowoczesnej technologii, niesamowitej żyłki politycznej i środków brytyjskich miliarderów którzy wsparli go w tym zadaniu. Otóż, James Ryan Alhey ogłosił się w Liverpoolu Wielkim Bratem i niemal natychmiast przejął kontrolę nad połową terytorium brytyjskiego dzięki błyskawicznemu puczowi agentury policyjnej, wojskowej, administracyjnej i cywilnej.

Rząd brytyjski podjął opór, a lojalni żołnierze Zjednoczonego Królestwa podjęli walkę z siłami Alheya uderzającymi na kolejne ośrodki miejskie Wielkiej Brytanii. Walka ta skończyła się sromotną porażką niedoekwipowanych, sabotowanych i zdemoralizowanych lojalistów Windsorów i po długiej i krwawej kampanii, czystkach wewnętrznych i zamordowaniu rodziny Windsorów i zburzeniu Pałacu Buckingham; James Ryan Alhey usiadł na ołtarzu Katedry Westminsterskiej w otoczeniu swojej lojalnej gwardii i wygłosił orędzie do całego narodu, ogłaszając się niepodzielnym panem Wysp Brytyjskich, a wkrótce: reszty świata.

Pierwszą swoją decyzją jako niepodzielnego dyktatora, Alhey zniósł Zjednoczone Królestwo i ustanowił jedną strukturę państwową bez żadnych autonomii - nadał nowemu tworowi nazwę Państwo Brytyjskie. Wraz ze swoimi poplecznikami sformował Radę Wiernych, która stała się podwalinami nowego rządu Brytanii. Zasiadają w niej między innymi tacy politycy jak Julian Jules, Rickard Fleure czy Bobby Bubbler, radykałowie i totalitaryści. Za rządów Alheya wprowadzono szeroko zakrojoną inwigilację, scentralizowano każdą sferę życia publicznego i scentralizowano właściwie wszystkie gałęzi gospodarki, pozostawiając praktycznie zero miejsca dla własności prywatnej i uzależniając każdą ważną decyzję w rękach aparatu urzędniczego i samego Wielkiego Brata.

James Ryan Alhey przeorganizował armię brytyjską, czyniąc z niej prawdziwy korpus kolonialny i przystosowany do podbojów. Uznał wszystkie umowy zawarte przez rozstrzelanego Edwarda IX za ważne z tą jedną różnicą: zażądał od wszystkich członków Commonwealthu scedowanie na niego wszystkich uprawnień państwowych pod groźbą totalnej anihilacji ich tożsamości. Jego wolą jest zjednoczenie sfery anglofońskiej pod swoim butem, choćby i przelewając krew każdego mieszkańca Wysp Brytyjskich. Buduje już floty, szkoli kolejnych kombatantów i nie znosi żadnego sprzeciwu. W kolejnych wystąpieniach dał znać, że te plany to tylko początek: po zjednoczeniu sfery anglofońskiej przy pomocy wszelkiej dostępnej broni ma zamiar zaprowadzić Anglika, człowieka najczystszej rasy, na Księżyc, na Marsa i poza Układ Słoneczny, aby skolonizować całą galaktykę Drogi Mlecznej. Za takie uznał przeznaczenie nie ludzkości, ale właśnie swojej germańskiej rasy.

Islandia

Kryzys

Końcówka roku 2019 początkowo była bardzo dotkliwa dla Islandii i po raz kolejny zmusiła rząd do działania. Na szczęście nauczeni doświadczeniem z 2008 roku, Islandczycy poradzili sobie z problemami śpiewająco. Ciemność która nastała na całej planecie sprawiła, że turystyka będąca głównym źródłem dochodu upadła, a firmy z siedzibami poza granicami kraju stanęły na krawędzi. Władze bardzo szybko przeszły do działania uruchamiając fundusz kryzysowy i po blisko miesiącu izolacji od świata przejęły upadające spółki, dając tym samym miejsce pracy na czas odbudowy.
Przywrócenie elektryczności stało się priorytetem, a zapotrzebowanie na nowych inżynierów znacząco wzrosło. Wielu specjalistów znalazło się pośród turystów, którzy utknęli na wyspie i chcąc nie chcąc musieli się zaadaptować. Islandia nie tylko nie wycofała się z programu z 2007 roku o rezygnacji z paliw kopalnianych, a jeszcze bardziej go przyspieszyła skupiając się głównie na naprawie elektrowni geotermalnych i wodnych.

Życie w izolacji

Położona na oceanie Atlantyckim Islandia przez wieki żyła w izolacji. Doświadczenie z przeszłości okazało się być tutaj bardzo pomocne i w ciągu kilku miesięcy uczyniło wyspę samowystarczalną. Rybołówstwo i rolnictwo zyskało na dawnej popularności, a ogrzewane energią geotermalna szklarnie sprawiły, że w kraju niczego nie brakowało, znacząco podnosząc standardy życia, zadowolenie i poparcie dla rządu. Życie w izolacji znacząco obniżyło kapitalistyczne zapędy na gromadzenie pieniędzy, sprawiając że kraj stał się dużo bardziej socjalistyczny, a w wielu kręgach popularny został handel wymienny. Ogromna populacja owiec pozwoliła unikać głodu w początkowej fazie kryzysu.
Niestety taka izolacja miała bardzo zły wpływ na kontakty z resztą świata. Odcięci od reszty globu Islandczycy bardzo długo pozostawali kompletnie nieświadomi zmian jakie zachodziły w innych państwach i dopiero niedawno udało się nawiązać kontakt z resztą świata.

Zamknięci do końca

Nawet po przywróceniu kontaktu ze światem, Islandia pozostała zamknięta i odizolowana od reszty Europy. Taka decyzja spotkała się z wieloma kontrowersjami pośród obywateli szczególnie tych z rodzinami w innych częściach globu. Ma ona jednak swoje powody - komunikacja na tak dalekie odległości jest kosztowna, a reszta świata nieprzewidywalna. Dopiero w najbliższych planach jest uruchomienie systemu wizowego i otwarcie granic dla obywateli przebywających poza krajem. Jednak jak na razie dużo ważniejsze jest przygotowanie się na fale uchodźców. Dobrze zarządzana, niezbyt licznie zaludniona Islandia mogła wydawać się rajem dla wielu ludzi w tych trudnych czasach.

Kryzys

Ledwo zostając prezydentem, Laurentino Cortizo stanął przed jednym z kolejnych największych wyzwań stojących przed Panamą. Kryzys ekonomiczny, a po nim krótko "Ciemność" która odcięła kraj od głównego zastrzyku gotówki poprzez turystykę druzgocząca wpłynęła na poziom życia w Panamie.
Ta i tak już wcześniej posiadającą większy problem z biedotą, jak i narastająca burza pośród opozycji która przegrała małym procentem miały się skumulować podczas ciemności.

Ciemność oraz Zamach Stanu

I tak w roku 2020, podczas ciemności gdy sam Laurentino próbował nieudolnie wprowadzać program Kryzysowy ze względu na brak poparcia u opozycji, ta uderzyła w puczu z większością Armii nie podległościowej Panamy powołując się na próby wprowadzenia skrajnie lewicowego urzędu w Panamie. Wprowadzono stan Wojenny.
Laurentino nie chcąc powtórzyć sytuacji z lat 90, zaczął rozmowy z odciętą od USA Armią terytorialną, gdy reszta wiernej partii Armii broniła się przed samym kanale. Ostatecznie Laurentino z pomocą Armi terytorialnej udaremnił zamach stanu, utrzymując siebie jak i partie u władzy.

Nowa Dyktatura

Po nie udanym puczu, w chaosie ciemności Laurentino zaczął wracać wartościami do Generała Torrijos'a. Przy pomocy wiernych mu oddziałów Armii terytorialnej, zaczął on od tworzenia regularnego wojska, tym samym cofając poprawkę z 1994 roku o rozwiązaniu Armii. Tak jak Manuela Noriegi skoncentrował on władzę w swojej własnej osobie i najbliższych mu w partii rozpoczynając kolejną dyktaturę w Panamie. Skupił się na eliminacji opozycji, jak i czystkach w swojej własnej partii, szczególnie zwracając uwagę na korupcje wśród urzędników, jak i związkach z kartelami narkotykowymi z którymi Panama miała do czynienia już nie raz. Nie licząc kolejnych Nacjonalizacji spółek w Panamie, jak i powolny początek swojej śmiesznej wersji "Nowego ładu", jego najbardziej znaczącym krokiem było pozbawienie Kanału Panamskiego statusu wolnego punktu handlu. Podporządkował sobie w pełni wcześniej autonomiczne nie zależne od niego tereny kanału. W późniejszym czasie Armia Terytorialna została całkowicie zintegrowana do wojsk Panamskich.

Ambicje

Po częściowym ustabilizowaniu spraw wewnętrznych, Cortizo skupił się na polityce zagranicznej.
Jego największą ambicją jest powrót Unii Krajów Ameryki centralnej. Czy to siłą, lub w wspólnym nadchodzącym zagrożeniu, Cortizo utworzy swoje własne USA.
Mimo swojego podeszłego wieku, wierzy że dożyje odnowy Uni .