Towarzystwo Przyjaciół Czerwonej Planety

flaga towarzystwa

Towarzystwo Przyjaciół Czerwonej Planety

Kryzys roku 2019

Rok 2019 był rokiem kluczowym dla historii najnowszej. To wtedy fundamentami światowej geopolityki zatrząsnął potężny kryzys nad którego przyczynami ekonomiści głowią się do dzisiaj. Niektórzy uważają, że kryzys nawet jeszcze się nie skończył i nadal trwa. Ekonomiczna zapaść zdruzgotała światowe supermocarstwa oraz kraje najbiedniejsze, reszta świata pogrążyła się natomiast w rozwojowym marazmie. W trudach codziennego życia uwagę ludzi przykuły jednak wydarzenia bardzo odległe.

Czerwona Planeta

Pod koniec 2019 agencje kosmiczne, wtedy jeszcze funkcjonujące, odebrały tajemniczy sygnał. Początkowo uważano to za zwykły szum i zakłócenia - te były jednak potężne. Tajemniczy impuls w kilka chwil położył większość sprzętu znajdującego się na orbicie Ziemi. Ten impuls przyszedł w trzech falach, oddzielonych dziesięciominutowymi interwałami. Oprócz impulsu elektromagnetycznego zauważono jednak coś jeszcze i spostrzegli to nie tylko eksperci z agencji kosmicznych, ale także zwykli pasjonaci astronomii - impulsom towarzyszyły skoordynowane eksplozje jasnego światła na powierzchni czerwonej planety - Marsa. Wszystko to rozgrywało się 24 grudnia 2019 roku.

Na Ziemi tymczasowo zapanował technologiczna ciemność - przez półtora miesiąca niemal nie funkcjonował internet ani telewizja. Dopiero po pewnym czasie z trudem udało się przywrócić do funkcjonalności technologiczne zdobycze cywilizacji. Trwający kryzys i tymczasowa zapaść technologiczna powodowała prawdziwą desperacje u większości ludzi. Wielu z nich zwróciło się w kierunku ostatnich informacji jakie do nich dotarły - coś spektakularnego wydarzyło się na Marsie. I mimo braku możliwości jakiejkolwiek koordynacji na skalę światową, na świecie powstał globalny ruch interesujący się Czerwoną Planetą. Lokalni entuzjaści zapalali wśród swoich społeczności fascynacje obcą planetą, ostatnimi wydarzeniami i co mogło być ich przyczyna. Bardzo szybko zrodziło się powszechne przekonanie o istnieniu, jakimś cudem niezauważone, życia pozaziemskiego na powierzchni Marsa.

Towarzystwo Przyjaciół Czerwonej Planety

Gdy państwa świata wielkim wysiłkiem na początku roku 2020 naprawiły większość uszkodzeń dokonanych przez tajemnicze impulsy, światowa gospodarka już praktycznie nie istniała. Zaczął się powolny proces odbudowy światowego porządku gospodarczego. Z gruzów starego porządku wyłonił się jednak oddolny ruch skupiony wokół ostatnich wydarzeń. Ten z początku niezorganizowany, zaczął przeradzać się z ugrupowań lokalnych i kameralnych w ugrupowania krajowe, aż ostatecznie wielkie ugrupowanie globalne.

Towarzystwo Przyjaciół Czerwonej Planety swój kongres założycielski odbyło w mieście Roswell. Przewodziły mu trzy najbardziej wpływowe osoby tego ruchu: Ryan "Zalwit" Kowalski reprezentujący umiarkowane Amerykańskie Stowarzyszenie Ufologiczne, Michał "Majkel337" Jabłoński reprezentujący radykalne w swojej retoryce Ogólnopolskie Zrzeszenie Przyjaciół Marsa oraz Gina Hughes reprezentująca quasireligijną Kongregację Marsjanofilów. Kongres był jednym z największych takich zjazdów w historii, podobno w Roswell i jego okolicach zgromadziło się aż trzy miliony zainteresowanych! Reprezentanci większości lokalnych zrzeszeń interesujących się Marsem powołało wtedy globalne TPCP.

Towarzystwo z wielką siłą zaczęło propagować idee istnienia inteligentnego życia na Marsie i zaczęło naciskać na światowe mocarstwa by przedsięwzięły jakieś środki. Postulowano próby skontaktowania się z Ziemi bądź wysłania załogowej lub zautomatyzowanej misji na Marsa. Dogorywające brakiem finansowania agencje kosmiczne podjęły próby kontaktu z Ziemi i ogłosiły, że nie dało to żadnych skutków. Większość członków Towarzystwa uznała to za kłamstwa i zaostrzyły retorykę oraz propagandę. Na czele marsjanofilskiej ofensywy propagandowej stał Michał Jabłoński, postulujący szturmy na agencje kosmiczne i misje na Marsa, oraz Gina Hughes która z kolei wykorzystała swoją pozycje do ugruntowania i szerzenia swoich religijnych poglądów na temat ostatnich wydarzeń.

Kontakt

Po około 5 miesiącach od pamiętnych wydarzeń Towarzystwo było znane na całym świecie i liczyły się z nim nawet niektóre rządy. Nagle wydarzyło się jednak coś o wiele bardziej niespodziewanego - kontakt. A tak to przynajmniej przedstawiali członkowie Towarzystwa. Agencje kosmiczne w tym czasie już zaprzestały swojej działalności, członkowie Towarzystwo prowadzili jednak własne działania. 24 maja na całym globie głośno się zrobiło o obserwacjach tajemniczych obiektów lecących w stronę Ziemi. Miało ich być trzy - tyle ile impulsów i eksplozji. Niewykształceni członkowie Towarzystwo oszacowali, że te obiekty dolecą do Ziemi 30 maja oraz rozbiją się w trzech miejscach - na znajdującym się między Indonezją a Filipinami Morzem Celebes, na środku Oceanu Indyjskiego oraz w gąszczach Konga.

Nieco bardziej rozgarnięty jankes Ryan Kowalski podszedł do tych informacji z rezerwą, aczkolwiek nie mógł ukryć podekscytowania na myśl o potencjalnym spełnieniu się najlepszego scenariusza. Michał Jabłoński natychmiastowo zorganizował ekspedycję która wyruszyła na Filipiny, skąd ruszyć miała na Morze Celebes. Gina Hughes prowadząc swoją własną grupę ruszyła na Sri Lankę. Władzę Konga nie zgodziły się wpuścić żadnej ekspedycji Towarzystwa.

30 maja rzeczywiście... coś się wydarzyło. Michał Jabłoński ruszył na morzę z opłaconą przez Towarzystwo flotą statków które miały patrolować Morze Celebes. Na ich nieszczęście morze było w tym dniu bardzo wzburzone i zanosiło się na sztorm. Na Oceanie Indyjskim natomiast wody były spokojne. Nikt nie może być do końca pewny co tego dnia się wydarzyło. Mikel Jabłoński zaginał, a wraz z nim także kilka okrętów. Uznano, że pochłonał ich sztorm. Gina Hughes natomiast powróciła ze swoimi statkami na Sri Lankę i zaczęła opowiadać o kontakcie - o lądującym wśród fal marsjańskim okręcie i jej namaszczeniu przez Kongregacje Marsjan. Nikt nie ma żadnych informacji o tym czy coś spadło w Kongu.

Rozłam

Ryan Kowalski uznał to za porażkę Towarzystwa. Jedyne wartościowe informacje jakie mogli otrzymać pochodziły od sekty Giny Hughes. Ta wkrótce popadła w konflikt z resztą organizacji i odeszła ze swoimi wiernymi. Razem z nimi założyła sektę Świątyni Marsjańskiej, która zrzesza kilkadziesiąt milionów ludzi na całym świecie.

Towarzystwo Przyjaciół Czerwonej Planety pod samodzielnymi rządzami Kowalskiego przystopowało swoje działania, nadal jest jednak organizacją z potężnym oddziaływaniem na ludzi z całego globu. To co wydarzyło się na Marsie wymaga według nich wyjaśnienia i zgadzają się z nimi wszyscy ludzie na Ziemi. Czy to obca cywilizacja? Starożytne i akurat teraz uruchomione mechanizmy? Tajemniczy surowiec o energetycznych właściwościach? Pomyłka, oszustwo i źle zinterpretowana burza słoneczna? Nie da się ukryć, że Towarzystwo i ludzie pełniący w nim ważne funkcje zarabiają duże pieniądze.

Czy ludzkość dowie się, co naprawdę wydarzyło się na Czerwonej Planecie?

SKROMNY POCZĄTEK

Niemcy upadły! Niemcy zginęły! Te określenia przeszły przez tereny Republiki Federalnej Niemiec, gdy po pokonaniu pierwszych objawów kryzysu przez pierwsze odbudowy nowoczesnej infrastruktury, gwoździem do trumny okazał się upadek międzynarodowego handlu. Niemcy dla których to była krew nie mogły tego wytrzymać. W wyniku upadku rządu nie tylko federacyjnego, ale i wśród landów w kraju zapanowała anarchia! Wydawać, by się mogło dla społeczności międzynarodowej, że w najlepszym wypadku teraz czekać Niemcy może co najwyżej rozpad, jednak, gdy reszta państw była skupiona na odbudowie i zminimalizowaniu efektów kryzysu, uniemożliwiając im interwencję, wtedy stało się to…


Czerwony Marzec

Z popiołów upadłych Niemiec wyłoniły się nowe… Silniejsze! Trwalsze! Potężniejsze! Na mapie Europy pojawiła się Niemiecka Republika Demokratyczna! Po raz pierwszy od upadku ZSRR w Europie socjalizm postanowił swą nogę na terenach wolności. Jednak był to nowy socjalizm! Wolny! Powołano rząd, parlament i skupiono się na odbudowie Niemiec, chcąc dać wszelkiemu ludowi szczęście i dobrobyt! Nowy socjalistyczny rząd ochoczo rzucił się do pracy, mając na barkach nadzieje Niemców – z kopyta przyśpieszono odbudowę infrastruktury informatycznej oraz wszelkich zdobyczy cywilizacji, a także rozpoczęto kroki, by przywrócić handel – przynajmniej w Europie. Niemiecka Partia Robotnicza ignorowała ruch Czerwonej Planety, jednak nie przeszkadzała mu w zdobywaniu zwolenników w swoim kraju, będąc właściwie ciekawym jak to się rozwinie.  
NRD więc trwało i się rozwijało, odbudowując sporą część swojego przemysłu – a także wykorzystując okazję, aby się remilitaryzować, odbudować potęgę niemieckiej armii. Bezpieczeństwo robotników i wszelkich klas było niezbędne dla przyszłości Deutschlandu. Jednak rząd nie zauważał jednego… Wśród socjalistów i komunistów, wciąż było wielu tych, którzy tęsknią za dawnych NRD – ci którzy niegdyś posiadali stołki, a nie musieli się nimi dzielić. Posiedli wpływy w wojsku, a dzięki pomocy dawnym działaczom partyjnym jeszcze z czasów Zimnej Wojny, zdobyli haki, informacje… Wszystko czego potrzebowali, do tego jednego wydarzenia…


Karmazynowego Października

W NRD odbył się błyskawiczny i brutalny pucz. Wojsko obaliło rząd, zarzucając mu oficjalnie brak kompetencji w polityce międzynarodowej i zbyt powolne działania, a także próbę zabawy w kapitalizm, który zrujnował Niemcy. Dlatego na armatach i bagnetach powołano nowy rząd, który natychmiastowo rozpoczął reformy, by przywrócić stare, piękne, NRD. Przywrócono Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego, które szybko przejęło stery władzy w naprawie Niemiec i skierowaniu ich na tory prawdziwego komunizmu. Opozycja się natychmiastowo pojawiła, ale została błyskawicznie stłumiona siłą przez wojska reżimu, a wszyscy podejrzani otrzymali w zestawie „obserwatora”, który donosił błyskawicznie eliminując zagrożenie w zarodku. Wkrótce za pomocą intensywnej propagandy i zachęt, większość obywateli niczym w czasach komunistycznych zaczęło donosić na sąsiadów, przyjaciół czy współpracowników, a Staasi próbuje przydzielić tylu ludziom ilu może swego obserwatora, choćby to miało być wynajęcia jakiegoś obywatela. W końcu… Działalność anty-państwowa nie ma prawa mieć miejsca, czyż nie?
Tworząc swój narodowy, rewolucyjny komunizm, Niemcy ponownie niebezpiecznie zbliżyły się do tego czym były dawniej… Militarystycznym państwem. Jednak NRD nie czyni żadnych kroków w kierunku dominacji, czy innego… Celu. Po prostu się rozwija i odbudowuje po kryzysie. Przynajmniej na razie. Choć już zaczyna spoglądać w kierunku swej wschodniej granicy. Czyżby nadchodził czas na małą korektę…?

1. Utrzymać balans sił w Europie
Zdaniem Duckmana bezpieczeństwo nie tylko Wielkiej Brytanii, ale też świata zależy od Europy i dlatego nie wolno doprowadzić do powtórki z drugiej wojny światowej, gdzie kraj taki jak Francja znika. Wszelkie konflikty europejskie należy rozwiązywać przy stole, a jeśli trzeba będzie interweniować, to w obronie słabszego by balans sił został zachowany, zaś kontynent powrócił do status quo.


2. Natychmiastowa odbudowa ONZ
Nie tylko Europą człowiek żyje, dlatego też należy przywrócić ONZ które zadba o pokój na świecie. Na barbarzyńskie kraje powinny zostać nakładane sankcje, a w razie konieczności nawet interwencja. ONZ powinien uregulować temat broni nuklearnej, chemicznej czy biologicznej, oraz temat tajemniczych wydarzeń z Marsa. Narody świata powinny przemawiać wspólnym głosem w cywilizowanych warunkach, z dala od barbarzyńskich metod średniowiecznego pola walki.


3. Federacja Imperialna
Głównym punktem Jerrego jednak jest odbudowa Imperium jako federacji równych państw. Nie będzie równiejszego pośród równych. Federacja będzie posługiwać się wspólną walutą, dokonywać redystrybucji środków do rejonów biedniejszych, prowadzić wspólną politykę międzynarodową, czy też koordynować działania militarne, a wszystko to by w Imperium żyło się lepiej.


4. Brytania jako centrum finansowe świata
W kwestii gospodarki Brytyjskiej Law and Justice widzi tylko jedno wyjście - powrót Londynu jako centrum finansjery, tym razem nie tylko europejskiej, ale światowej. Od początku kryzysu Jerry ratował przede wszystkim duże korporacje, często zmuszając je do łączenia się w konglomeraty, byle uratować cenny kapitał. Dziś Brytania jest znana ze swoich gigantycznych korporacji porównywalnych do Zaibatsu. Usługi są i będą trzonem Brytyjskiej gospodarki!


5. Obronność
Tutaj nie ma absolutnie żadnych złudzeń. Royal Navy to wspaniałe dziecko Jerrego i ta polityka się nie zmienia. Zdaniem premiera duża armia lądowa jest nam niepotrzebna, bo to okręty zapewniają nam bezpieczeństwo, a brytyjscy żołnierze NIE BĘDĄ ginąć na obcych lądach za obce interesy. Interesy Brytanii są tu, na wyspach i tu pozostaną bronione przez stalowy mur na morzu.


6. Dobre relacje fundamentem zdrowej gospodarki
Wiedząc o tym iż inwestorzy będą bali się gry na Londyńskiej giełdzie, Jerry stara się dbać jak najlepiej o relacje z każdym liczącym się krajem, a zwłaszcza tymi w Europie. Widzi on potencjał nawet w przyjaźni z komunistami z Niemiec lub Włoskimi radykałami, o ile ci uszanują balans sił i nie przekroczą czerwonej linii. Póki zamorscy sąsiedzi są grzeczni, Jerry w imię dobra gospodarki i sektora finansowego woli im prezentować kwiatki aniżeli gunboat diplomacy.

Cytat :

"Jestem ogniem, który rozpala twą skórę
Jestem wodą, która gasi twe pragnienie
Jam jest zamkiem, wieżą
Szpadą na straży majątku."

╒═══════════════【✦】════════════════╕
Wybory 2018 – Początek Zmian
╘═══════════════【✦】════════════════╛
Polska przeżywała w 2016 okres wielkiej polaryzacji społeczeństwa. To wtedy właśnie popularność zaczęła zdobywać grupa Konfederacja. Nieudolne działania Prawa i Sprawiedliwości, doprowadziły do przedwczesnych wyborów i posypania się koalicji Zjednoczona Prawica, przedzeźniana Zjednoczoną Lewicą. W 2018 roku, wybory w Polsce wygrał kandydat na prezydenta, pan Tomasz Czartoryski. Polski miliarder, nazywany często Polskim Trumpem. Umięśniony brunet z 24 dziećmi, żoną i ex-żoną.

Nikt wtedy nie interesował się Marsem. Ważniejsze było co dalej. Napięcie w kraju rosło niebezpiecznie ostro. Wprowadzono nowe reformy – a w śród nich najważniejsza – wprowadzenie nowej konstytucji, w Polsce, która przywróciła urząd monarchy na tron i sprawiła że Polska obok Finlandii jest jedynym krajem w Europie, gwarantującym szeroko zakrojony dostęp do broni palnej. Gdyby eurofilom jeszcze nie wybuchła czapeczka filiowa, to doszło do czegoś niespodziewanego. Konstytucja uznawała również Cesarza, Papieżem Kościoła Polskiego.
Konstytucję uznano za oficjalny dekret zatwierdzający plexit. Unia Europejska upadła oficjalnie i w Europie nastał nowy ład.

╒═══════════════【✦】════════════════╕
Marsiańskie Zapędy Cesarza
╘═══════════════【✦】════════════════╛
Polski rząd pod szefostwem Konfy, sprawnie poradził sobie z czasowym wyłączeniem infrastruktury podczas 3 miesięcy ciemności. Tak szczerze dzięki relatywnie małemu rozmiarowi Polski, udało się ją pozbierać na nogi w 1 miesiąc.  Nie wszystko jednak działało tak jak trzeba i szlifowano wszystko przez 2 miesiące.
Sprawa z marsem bardzo zaniepokoiła cesarski gabinet w Polsce, a zwłaszcza Polską Agencję Kosmiczną. Cesarz jasno postawił stanowisko Polski w sprawie marsa i włączył się do wyścigu kosmicznego na marsa, stawiając na rozwój gospodarki w kierunku lotów kosmicznych. Szczególnie interesuje go promieniowanie które dochodziło z czerwonej planety. Dlaczego? Szacuje się że Polska jest zainteresowana tym jako nowym źródłem energii.. Mówi się o powołaniu Polskiej Marynarki Kosmicznej i zakrojonych na szeroką skalę działaniach w tym kierunku

SAUDYLIZM U BRAM

Ulice Rijadu tonęły w mroku. Taksówkarz Abdul wracał akurat chwiejnym krokiem z urodzin jego znajomego Jamesa Mc’ala. James mieszkał i pracował w ambasadzie Republiki Irlandii i tam też się poznali z Abdulem, kiedy ten obsługiwał kursy do ambasady. Od słowa do słowa, zaczęli gadać, aż Abdul zdał sobie sprawę, że całkiem polubił obcokrajowca. Gdyby stary Hafar widział, że on zadaje się z niemłuzumaninem, to by mu przetrącił kręgosłup. Zresztą jakby dowiedział się też o innych grzeszkach Abdula, to jego reakcja byłaby zapewne podobna. Bo Abdul nie należał do tego sortu ludzi, których można by określić mianem pobożnych wyznawców Allaha. Ba, Abdul czasami nawet zastanawiał się czy po tym wszystkim może wzywać jeszcze imienia Boga. Lecz teraz miał inne zmartwienia. Oto „łiskej” jaką go James poczęstował, dawała o sobie znać, a nieszczęsny taksiarz tylko rozpaczliwie liczył na to by nie natknąć się na kolejny patrol Muttawy. Biada zresztą mu gdyby ich teraz spotkał. Tak zafrasowany niepokojącymi myślami, nie zauważył przed sobą nagle przeszkody i wywalił się jak długi na ziemi. Wyklinając na czym to świat stoi, namacał przedmiot, jaki to zastawił na niego tą śmiertelnie niebezpieczną pułapkę. Była to książka. Bynajmniej nie jakaś wielka cegła. Nie zdobny manuskrypt oprawiony w wyblakłą książkę. Ot kilkadziesiąt stronic wydrukowanych na lichej jakości papierze, spiętym byle jaką okładką z zatartym tytułem. Abdul wiele w życiu doprawdy nie czytał, lecz pewnego razu jechał z imamem, który wychwalał mu pod niebiosa lekturę Koranu i Hadis. A, że książeczki, które tamten mu wtedy pokazywał były podobne wielkością, to Abdul stwierdził, że w sumie zabierze ze sobą ją i w wolnej chwili poczyta. Może ta lektura go naprowadzi powrotem na łono islamu? Nie wiedział jeszcze, że jego myśli się spełnią. Nie wiedział także, że tego wieczoru nie tylko on się natknął na taką lichutką publikację. Nie wiedział wreszcie, że w kieszeni niósł ze sobą, tekst, który po kilku latach stanie się pozycją tak ważną jak Koran dla Arabów. Tego wieczoru był jednym z pierwszych, którzy zetknęli się z ideami saudylizum… lecz bynajmniej nie był ostatni.

Tak to w początkach 2018 roku, w Arabii Saudyjskie powstała nowa ideologia polityczna, religijna i społeczna. Wszystko zaczęło się od tego, że ludzie znajdowali na ulicach miast saudyjskich, niepozorne, książki nieznanego autorstwa. Tylko tytuł „Manifest Saudylistyczny lub o przebudzeniu ludu arabskiego” zwiastował donośność kwestii jakie się w niej znalazły. Bowiem manifest ten szybko zaczął cieszyć się rosnąco lawinowo popularnością, we wszystkich kręgach arabskiego społeczeństwa. Wkrótce zresztą ci, którzy przyjmowali przesłanie manifestu, zaczęli być zwani od tego saudylistami. Lecz dobrze, czym właściwie był ten saudylizm? Otóż w manifeście sformułowano, tezę iż Allah jest jedynym bogiem, lecz nie tylko do boskości się ogranicza. Gdyż Allah jest też ideą. Jest ucieleśnieniem idei wyzwolonego ludu, oswobodzonego proletariatu. Allah jest socjalizmem, jest wspólnotą ludu pracującego, bez względu na stan społeczny. To właśnie w takiej postaci Allah ukazał się po raz pierwszy Mahometowi, który był w całej swej mądrości prorokiem i zwiastunem nowej idei. Allah poprzez zesłanie mu wizji w postaci bratnich towarzyszy, którzy pracą w polu i warsztacie budowali potęgę cywilizacji przed wiekami, przekazał mu podstawowe prawdy. Oto Mahomet miał stanąć jako władca, naczelnik, przewódca – na czele wybranego ludu – Arabów, którzy mieli zbawić ludzkość i poprzez przełamanie oporu klas posiadających poprowadzić ludzkość poprzez zakręty spirali przyszłości ku lepszemu jutru. Arabowie jako wojownicy idei ludowej, mieli od tego czasu dźwigać główny ciężar walki za wolność naszą i waszą. To właśnie oni mieli przełamać waśnie ludów, jednocząc ich w jednej ideologii (wierze), języku (arabskim) i kulturze (arabskiej). To właśnie z hasłami wyzwolenia ludu i dojścia do stanu utopii społecznej, Mahomet wyruszył z Medyny do Mekki i z niej to rzucił się w nieznane krańce świata, przez podbój wyzwalać uciśnionych i zwalczać burżuazję. Niestety na drodze swej natknął się z najpodlejszym ludem ziemi – wyznawców Sajtana, czyli pieniędzy i kapitalizmu –  na żydów. Tym nie w smak było, osiągnięcie ostatecznego wyzwolenie przez ludy świata, więc podstępem ukrócili żywot Towarzysza Mahometa. Jednocześnie skłócając jego następców, by przez lata bratobójczej walki (spór sunnitów z szyitami), rozbić na wieki świat arabski i ugruntować władze kapitału oraz reakcji. Tak to mimo kontynuowania dzieła Mahomta przez jego następców jako naczelników/kalifów świata, rewolucja wyhamowała, a ciemności ucisku zatriumfowały na wieki. Jednak pora po prawie piętnastu wiekach na ponownej przebudzenie ludu. Proletariat świata wzywa do walki i wyzwolenia. I teraz pora podnieść na nowo żagiew wolności jaki niósł Mahomet i jego następcy. A godnymi by nieść ten ciężar na swych barkach są przede wszystkich Saudowie, jako potomkowie Pierwszego Towarzysza.

Saudylizm łączy w sobie elementy monarchizmu (przywódca rola Saudów), rewolucjonizmu, socjalizmu, panarabizmu i islamu. Jest ideologią, która zachęca do zakopania podziałów między sunnitami i szyitami i do wspólnego przeciwstawiania się zgniliźnie zachodniego (europejskiego) kapitalizmu, w służbie ich nosatych panów.

Początkowo saudylizm, jako coś nieznanego było ścigane przez organy państwa. Muttawa prześladowała jego wyznawców i organizowała konfiskaty manifestów. Lokalni imamowie określali saudylizm jako herezję, wypaczającą islam. Jednak z czasem rzesze jego zwolenników zaczęły rosnąć. Wielu duchownych przyjmowało czerwony półksiężyc (jeden z symboli saudylistów) i głosiło w meczetach tezy saudylizmu. Dużą popularnością Saudylizm cieszył się też wśród szyickiej społeczności Arabii, która w nim widziała koniec ich prześladowań i ucisku ze strony sunnitów. Wreszcie król Salam nakazał organom państwa zaprzestania prześladowania saudylistów, a to akurat w momencie, kiedy gazety zachodzie zaczęły spekulować nad coraz większą sympatią do saudylizmu, zwłaszcza wśród młodszych książąt. Jednak saudylizm mimo zyskiwania coraz większych wpływów wśród ludu, daleki był jeszcze od stanie się dominującą ideologią w kraju. Jednakże wtedy przyszedł wraz z nim Wielki Krach roku 2019 i zdarzenia, które z czasem zaczęto zwać „Krwawymi Godami”.

Oto w Ammanie stolicy Jordanii zaplanowane zostały zaręczyny pomiędzy Księciem Haszimem ibn Abd Allahem z domu Haszymidów i Księżniczką Fatimą z Saudów. Już wtedy oba kraje zaczęły mocno odczuwać skutki kryzysu gospodarczego, a na ulice zaczęli wychodzić ludzie, by okazać swoje niezadowolenie. I nic dziwnego. Kiedy światowy rynek ropy się załamał, wielu ludzi na bliskim wschodzie potraciło pracę. A musieli teraz oglądać wystawne ceremonie, głów państw. Mimo jednak całego zamieszania, do Ammanu przybył sam król Salam z grupą najbliższych doradców i starszych książąt. Do ślubu jednak nie doszło, gdyż w czasie przygotowań przed ceremonią, wille w której rodzinna panny młodej (zatem i król Salam) szykowali się, została ogarnięta chmurą pyłu. Nieznani sprawcy zdetonowali wcześniej podłożone ładunki wybuchowe. Z przybyłych gości nie ocalał nikt. Była to dotkliwa strata dla dynastii, która mimo że bardzo liczna, została nagle pozbawiona większości starszyzny. Międzynarodowe śledztwo jakie spróbowano podjąć od razu po zdarzeniu nie odnalazło  żadnych poszlak, a i nikt z organizacji terrorystycznych nie przypisywał sobie tej zasługi. Nic zresztą dziwnego, gdyż śmierć tak wielu prominentnych polityków islamskich, nie była na rękę żadnemu wyznawcy Allaha.

Szok jaki zapanował w społeczeństwie, a zwłaszcza w stołecznym Rijadzie, uspokoił widocznie sytuację. Tłumy, które wcześniej wykrzykiwały hasła oburzenia, zamilkły w żałobie. Tętniące życiem miasta ucichły, a wszyscy, którzy jeszcze mieli dostęp do mediów, oglądali w odbiornikach, niedawnego księcia koronnego Muhammada ibn Salama ibn Abd al-Aziza Al Su’da, który na płycie lotniska wojskowego witał symboliczne szczątki swego ojca i reszty rodziny jakie przywieziono z Jordanii. Sam Muhammad nie dotarł na uroczystości, gdyż jego samolot, którym leciał ze szczytu z przywódcami Rady Zatoki Perskiej, miał nieplanowany postój w Bahrajnie. Nieżyczliwi, nieliczni i już zapewne nieżywi ludzie, zastanawiali się jak to się stało, że Książę Mohammed tak przypadkowo omsknął się o śmierć, zaledwie kilka godzin. Czy był to przypadek czy zrządzenie Allaha pokazały jednak następne dni. Żałoba nie trwała długo, gdyż trzeba było koronować nowego Króla. Ceremonia koronacyjna była zupełnie inna od tego do czego przyzwyczaili świat monarchowie przez ostatnie lata. Zamiast wystawnych ozdób, stołów uginających się pod ciężarami żywności, transmisję poprowadzono z namiotu beduińskiego, rozbitego pod Medyną. Ubrany w krwisto-czerwone szaty Mohamed w prostym i krótkim ceremoniale przyjął nowy tytuł, pokłony od członków dotychczasowej Rady Konsultacyjnej jak i najważniejszych osobistości w kraju. Jednak prawdziwym szokiem dla świata stało się dopiero przemówienie Mohammeda. Ten zaczął mowę od wyciągnięcia z szat lichej książeczki. Zbliżenie kamery, wyraźnie ukazało tytuł „Manifestu Saudylistycznego” – po czym padły słowa: „Nastaje nowy świt. Gnębiony powstań zjednoczony ludu islamu”. Na czym się transmisja zakończyła. Król Muhammed, najpotężniejszy człowiek w Arabii, ulubieniec ulicy i ludu, ostatni prawdziwy monarcha absolutny świata okazał się być saudylistą!



Wraz z tym przemówieniem, krótkim ale jakże wyraźnie wybrzmiewającym(!) zaczęła się rewolucja jakiej jeszcze Półwysep Arabski nie widział od czasów Towarzysza Mahometa. Z dnia na dzień przeprowadzono nacjonalizację wszelkiej kapitalistycznej i zagranicznej własności, zmieniono flagi i symbole kraju (mające oddawać jego „nowy duch”), upubliczniono szkolnictwo religijne, a Muttawa dostała zadanie ścigać nie tylko przestępców religijnych, lecz i odstępców od prawomyślenia. Zakazano prześladowań religijnych w stosunku do innych odłamów islamu i wymuszono przyjęcie przez zarówno sunnickie jak i szyickie lokalne duchowieństwo, doktryny saudylistycznej. W miejsce zlikwidowanej, przestarzałej Rady Konsultacyjnej, powołano częściowo obieralną, częściowo mianowaną (spośród przedstawicieli domu Saudów) Deputację Ludową i zaczęto uchwalać nowe prawa.

Zapowiedziano też rozpoczęcie badań nad dziwnymi zajściami w kosmosie, chociaż już teraz Książę Ra’s al Ghul odpowiadający za ten segment badań, ogłosił że nie przypadkiem wydarzenia te rozgrywały się na CZERWONEJ planecie – co według niego jest jawnym sygnałem danym nam od ojców rewolucji, by przystąpić do działania.

Mimo, że utrzymano dawny zakaz działalności partii politycznych, przyjmując za doktrynę, jedność narodu w poparciu dla saudylizmu – wśród delegatów zaraz zaczęły się tworzyć frakcje i konfraterie, z których warto wymienić chociażby:

• Towarzystwo Pansaudalistyczne (saudyliści) – główne zaplecze złożone z lojalistów i w miarę umiarkowanych saudylistów, dla Muhammeda „Czerwonego” – głoszą umiarkowaną doktrynę saudylistyczną, łączącą monarchizm, socjalizm i panarabizm. Przywódcą tej frakcji, jak i politycznym skrzydłowym Muhammada jest jego młodszy brat Selim, który przewodniczy nie raz obradom Towarzystwa;

• Komitet poparcia dla wydobycia narodowych złóż ropy, węgla, gazu, uranu, fosforu i innych dóbr należących do proletariatu ziemi arabskiej (KPdWNZRWGUFiIDNdPZA – zwani też aramitami) – nieliczna, acz wpływowa w pewnych kręgach, grupka byłych dyrektorów spółek paliwowych (zwłaszcza Saudyjskiego Aramco), którzy z neofickim zapałem nawrócili się na drogę nacjonalizacji przemysłu – dzięki przenikaniu pewnych elementów neoliberalnej gospodarki z ich przeszłości, skłaniają się ku konceptom rządów technokratów jako wsparciu dla dzieł Muhammada;

• Bractwo Współpracy Panarabskiej im. Gamala Abdela Nasera (neonaseryści) – lewicowa grupa, która przyjęła za poglądy syntezę saudylizmu z nasseryzmem. Postulują większą demokratyzację i laickość państwa, stawiając jednocześnie nacisk na jednocześnie krajów arabskich w jeden organizm ponad podziałami;

• Wspólnota Sług Islamu (mahometanie) – ugrupowanie islamistyczne, którego głównym celem jest prowadzenie twardego jihadu przeciwko niewiernym, kulturze niewiernych jak i zniszczenie wszelkiego przejawu państwowości żydowskiej;

• Związek Bojowników-Wyzwolicieli (fallaliści) – chwilowo marginalna grupka młodych ludzi, skupiona wokół kuzyna królewskiego – księcia Fallasa (deputat odpowiedzialny za bezpieczeństwo publiczne i utrzymanie światowego pokoju), którzy zafascynowani ideami narodowego-bolszewizmu, chcą wprowadzenia totalitarnego państwa arabskiego. W swojej retoryce i stylizacji, pozują się trochę na bojówki z lat 20. XX wieku, przez co zwani są też szkarłatnymi koszulami (od ich mundurów).



Obecnie zaś reżim saudylistyczny, po okresie stabilizacji z nadzieją patrzy w przyszłość. Ciekawe tylko czy Muhammed „Czerwony” wyruszy w świat z hasłami wyzwolenie ludzkości, tak jak Pierwszy Towarzysz Mahomet, czy skupi się na własnym podwórku, by budować pośród pradawnych piasków pustyni, proletariacki raj.

Italia Irredenta
(temat muzyczny wstępu)

»Wznieś się, włoski orle, nad szczyty Alp i nad nadzieje nas wszystkich!«

Radykalny lider-sekretarz niszowej neofaszystowskiej partii – Fiamma Tricolore, Attilio Carelli, w widoczny sposób nie miał pojęcia o czym mówi. Jego wystąpienie z początków 2019 roku nie poniosło żywej duszy ku rewolucjom i wzmożonemu patriotyzmowi. Chociaż był jedną z niewielu rozrywek tamtych dni w obliczu ekonomicznego kryzysu – radio niosło głównie głosy polityków, prezenterów, hity muzyczne – to i niczym więcej. Po prawdzie życie polityczne Włoch było niezwykle niesatysfakcjonujące i spolaryzowane; zdominowane przez relatywnie nowy Ruch Pięciu Gwiazd oraz dwa długotrwałe bloki: Koalicję Centroprawicy i Koalicję Centrolewicy. Rozgrywki polityczne we Włoszech przez tarcia wewnętrzne członków koalicji i wielkie charaktery polityków prowadziły do niezwykle częstych zmian premierów i rekonstrukcji Rad Ministrów. U władzy przez ostatnie kilkanaście lat pozostawała jednak głównie lewica z drobnym wyjątkiem dla rządu Silvio Berlusconiego.

I cóż - wszystko po staremu dopóty, dopóki nowe nie zapuka do drzwi. Kryzys ekonomiczny, a potem i kosmiczny uderzył niespodziewanie i najpierw zdewastował włoską gospodarkę, potem walcem przetoczył się przez strukturę społeczną państwa i w końcu skruszył wszelki autorytet władzy włoskiej. Powód był prosty: nowożytne regiony Półwyspu Apenińskiego mimo dzielnych poświęceń dawnych zwolenników il Risorgimento pozostawały sfederowane, ale niezwykle dumne ze swojej historii, wciąż dążące do rozszerzonej niezależności i negatywnie reagujące na centralizację czy próby zmiany statusu quo. Prym w tej postawie wiodła północnowłoska Padania reprezentowana stanowczo przez Lega Nord, partię uznawaną przez włoskich centrystów za wręcz terrorystyczną. Kiedy więc rząd Giuseppe Conte - człowieka znanego z rozszerzonego appeasementu obu stron tła politycznego, choć wciąż całkiem charyzmatycznego - zapowiedział walkę z kryzysem poprzez zniesienie wcześniej zainicjowanego systemu pensji obywatelskich, centralizację inwestycji państwowych i uzależnienie budżetów regionalnych od Skarbu Włoch: podniósł się niewyobrażalny tumult. Sprzedawca świeczek przypadkiem podpalił magazyn.

Zatem Lega Nord natychmiast zawnioskowała za wotum nieufności dla Conte, poparta przez większą część stowarzyszonej centroprawicy. Jak można się spodziewać, koalicja Pięciu Gwiazd-Centrolewicy zadecydowała w głosowaniu parlamentarnym o upadku pomysłu, inwestując znaczne środki i uwagę aparatu państwowego na wzmocnieniu pozycji władzy wykonawczej i PR-owym przekonaniu populacji do potrzeby, jak to określano, »wzięcia byka za rogi i uratowania ekonomii włoskiej.« Wszystko miało się rozpocząć od sztandarowego przejęcia Lacjum i Kampanii pod skrzydła nie Gubernatorów już, a urzędników rządowych odpowiadających za racjonalny, kryzysowy rozkład środków publicznych. Jak można sobie wyobrazić była to decyzja zarówno krytycznie radykalna, jak i niepopularna pośród mieszkańców mniejszych komun miejskich Włoch i regionów leżących dalej od Rzymu; i tak jak w dawnej stolicy Cesarstwa Rzymskiego do pomysłu podchodzono z ogromnym entuzjazmem, tak co każdy kilometr od miasta dwoiły się i troiły głosy sprzeciwu, gniewne veta, incydenty nieposłuszeństwa obywatelskiego i rozliczne strajki włoskie. Szczególnie ostatnie było niezwykle popularne, doprowadzając w dużej mierze do spalenia na panewce pierwszych planów okiełznania kryzysu. Efekt? Po centralizacji Lacjum: rząd Giuseppe Conte dekretem o stanie nadzwyczajnym zawiesił prawo do strajków.

I odzew był nieporównywalny z poprzednią reakcją. Obywatele regionów burzyli się, odmawiali posłuszeństwa i grupowali w formacje samopomocy, zdecydowane doprowadzić do zakończenia obranego kursu. We Włoszech wybuchły niemal symultanicznie dwa powstania: w Neapolu, stolicy Kampanii, które szybko rozlało się na cały region oraz na Sardynii, wśród znacznie oddalonych od spraw kontynentalnych Włoch wyspiarzy. Federaliści, separatyści i przedstawiciele ruchów głównie prawicowych wydalili z miast urzędników państwowych przy doprowadzeniu w wyniku rękoczynów do śmierci kilkudziesięciu osób. Ogłoszono niepodległość Republiki Sardyńskiej i Republiki Kampańskiej, zabezpieczono sprawy wewnętrzne regionów i oczekiwano reakcji rządu włoskiego. Ten zareagował: nakazał dywizji Armii Włoskiej Acqui skoszarowanej w Kapui otoczonej przez nieposłusznych obywateli zaprowadzenie porządku w regionie, zaprowadzając stan wojenny. Wkrótce, z intencją »zakończenia powstania«, wojsko wlało się do miasteczek Kampanii i samego Neapolu. Nic nie poszło zgodnie z planem i pokojowe rozwiązanie instytucji separatystycznych zakończyło się regularnymi walkami ulicznymi. Zginęło kilkaset osób, wiele więcej zostało rannych, a sam Neapol został ostrzelany przez artylerię - chociaż samo dowództwo zarzekało się potem, że takiego rozkazu nie wydało. Miasto stało się dla reszty Włoch symbolem oporu wobec opresyjnej władzy próbującej odebrać Włochom ich niezależność, ich godność: ich sukces. A wszystko w dobie powszechnego głodu, braku pracy i braku zaufania do instytucji publicznych.

Tutaj łatwo się domyślić, było zdecydowanie zbyt późno na jakąkolwiek zmianę kursu; w efekcie krwawego stłumienia neapolitańskiego powstania we wszystkich regionach Italii larum zaczęły podnosić samoorganizujące się grupy aktywistów politycznych, zaczęły powstawać paramilitarne bojówki chroniące niezależności i interesów regionów – nierzadko nawiązując realną walkę z centralnymi siłami policyjnymi i wojskiem. Jednym z bardziej wpływowych ruchów były finansowane przez padańską Lega Nord Legiony Piave, w nieformalnym sojuszu z Bractwem Wolnych, Ligą dla Samorządności i Chrystianami. Wojna domowa we Włoszech wybuchła właściwie między siłami publicznymi w jednym szeregu z mieszkańcami Lacjum i Rzymu a regionalistami żądającymi niepodległości - w gotowości poniesienia za nią śmierci.

»Chrystus załkał nad losem Włoch!«
(temat muzyczny kontynuacji)

Ostatecznie w zdezorganizowanym społeczeństwie włoskim toczącym prawie regularną wojnę z siłami rządowymi, w której wszelka ugoda zdawała się być niezadowalająca wykiełkowały ruchy bardziej radykalne: także wśród dawnych zwolenników sił rządowych i centralizacji. Lewicująca koalicja pozostawała w ciągłym konflikcie z ruchami neofaszystowskimi, które zebrały się pod własnymi banderami - Fiamma Tricolore, Fronte Nazionale i inne, mniejsze ugrupowania z większym lub mniejszym sukcesem przejmowały niewielkie gminy i próbowały obwołać kilku Duce, którzy mieliby odnowić oblicze Włoch. Obok nich powstawały komuny awangardzistów, zarówno socjalistów-komunistów jak i zatwardziałych militarystów-konfederacjonistów pozostających w konflikcie z ideą Włoch scentralizowanych. W wielu przypadkach dochodziło do przesady, kiedy to chociażby ochroniarz z Mediolanu, słowiański imigrant Darko Silesi zebrał grupę przychylnie nastawionych mieszkańców i pomaszerował na niedaleką kopalnię głębinową, uznając że - »kto kontroluje przemysł, ten włada Padanią«. Zażądał pałacu dla siebie i swojej małżonki, a także tytułu księcia Mediolanu. W ciągu kilku godzin kopalnia została odbita przez bojówkę Legionów Piave.

Cholerną strefą nienawiści i ciągłej wojny stało się miasto Rzym. Skoncentrowana złość mieszkańców bardziej czy mniej zjednoczonych regionów nakazywała przedsięwzięcie ciągłych starań dla zdobycia parlamentu i zakończenia opresyjnego reżymu. Ostrzeliwania, rajdy, pożary, wielki głód i partyzanckie walki na ulicach stały się chlebem powszechnym dla Rzymianina, a przez miasto kilkukrotnie przechodził nawet spory front. Podczas gdy cały kraj stanowił strefę wojny, Rzym był jej epicentrum. Miasto zostało doszczętnie zrujnowane po obu stronach Tybru, z jedyną jego względnie nienaruszoną częścią w postaci Borgo i Watykanu: Włoch mógł zabijać Włocha, ale miał poszanowanie dla świętości. Bojówki prawicowe kilkukrotnie wiązały sojusze celem zapobieżenia splądrowania Watykanu i Lateranu. Niemniej jednak należy przybliżyć tło tego, w jaki sposób Rzym stał się pobojowiskiem i jak potoczyły się dalsze losy Włoch.

Hartowny separatyzm przegrał z głodem i potrzebą praktyczną. Pierwsi orędownicy niepodległości, Neapolitańczycy, po brutalnej rozprawie z siłami republikańskimi w mieście i kolejnej insurekcji - tym razem skrajnie prawicowej i przeprowadzonej przy wsparciu lokalnej mafii nawiązały kontakt z wygnanymi parlamentarzystami Lega Nord i siłami Padanii. Wcześniejsi zwolennicy konfederyzacji Włoch musieli niechętnie przyznać, że w efekcie tej bratobójczej wojny większość państwa będzie tak zrujnowana i zaniedbana, że podźwignięcie się może zająć państwu i kilkanaście lat. Matteo Salvini, przywódca zjednoczonej Lega Nord, opracował wraz z Kampanią i pobliskimi regionami plan odbicia miasta Rzym i zakończenia dyktatury, by przekształcić Republikę Włoską w Konfederację Włoch - współpracującą aktywnie przy próbie zażegnania kryzysu i okresu destabilizacji. Do powodzenia tej koalicji potrzeba było sojuszu, który potem okazał się zgubny dla idealistów - sojuszu z grupą dysydenckich wojskowych w koalicji z paramilitarnymi cywilami z komuny neofuturystycznej gloryfikującej Giovanniego Gentile i Gabriele D'Annunzio; zapewniło to im w praktyce kilkanaście tysięcy karabinów i zahartowanych bojowników.

U bram Rzymu padło mnóstwo żołnierzy, oficjeli rządowych i niewinnych cywili. Aglomeracja na skutek emigracji i dziesiątek tysięcy ofiar wyludniła się, przybliżając miasto bardzo blisko do legendy, którą było na początku VI wieku n.e. - Rzym jako miasto w którym nie został ni jeden żywy człowiek. Było w tym oczywiście zero prawdy, ale zamiast kilku milionów Rzymian: stały się ich setki tysięcy. Rząd Contego został rozstrzelany z miejsca przez agenturę wpływowego przywódcy militarystów, Percevala Buioguado, wszystko co zostało zrabowano, rozkradziono i ostatecznie podpalono. Mnóstwo było sprzeciwu dla takiego barbarzyńskiego postępowania, tak, ale po prawdzie: jeszcze więcej było też poparcia.

Jak tylko upadły resztki sił rządowych: doszło do niełatwego pata. Perceval Buioguado zażądał koncesji rządowych w nowym, sfederalizowanym parlamencie Matteo Salviniego, co ostatecznie udało mu się uzyskać: przejmując rolę Ministra Wojny centralizował swoje wpływy i w zaledwie kilka dni zdołał zastraszyć lub przekupić najbardziej wpływowych podkomendnych-polityków Salviniego, aby przeszli na jego stronę. Obyło się bez puczu, jednak jak się okazało - Buioguado miał kompletnie inny pomysł na państwo włoskie. Był futurystą i militarystą, kampania wojenna sprawiała mu wręcz przyjemność i w swojej retoryce stosował hasła niesłyszane we Włoszech z taką mocą od czasów II Wojny Światowej. Salvini - regionalista, zwolennik wolności i federacji w stanowczym sprzeciwie dla ciemiężenia Włochów. W tydzień po ustaniu walk siedzibę Lega Nord otoczyli żołnierze wpływowego lidera, a ten wszedł po schodach by odbyć długą rozmowę z politykiem północnowłoskim. Obyło się bez pojedynczego strzału: wojsko po kilkunastu godzinach odstąpiło, a obaj oni ogłosili - ze swoimi gigantycznymi wpływami - powstanie Nowych Włoch. Konfederacja Włoska w ciągu następnych miesięcy stała się państwem sukcesywnie odbudowywanym w duchu regionalnej wolności, gdzie jednak skrajnie scentralizowana i rozwijana armia wiodła prym kulturowo-polityczny. Do tego ta cała wroga retoryka przygotowująca odbudowywane Włochy do spojrzenia »na zewnątrz«. Problemy świata zewnętrznego i kulty kosmiczne przeszły niemal zauważone w trakcie wielomiesięcznej wojny domowej, a odbudowywane państwo miało ważniejsze priorytety niż obserwowanie nieba. Dla nowego rządu i większości Włochów były to mrzonki i sprawy bardzo dalekie od priorytetów. Czas pokaże, jak potoczy się los Italii.

Na zdjęciu: młodzi mężczyźni Tureccy, protestujący na ulicach Ankary

Wielki kryzys roku 2019, który wstrząsnął fundamentami światowej gospodarki nie ominął żadnego z państw i Egipt nie był tu wyjątkiem. Podczas gdy już w latach wcześniejszych egipska gospodarka ledwo stała na nogach, a ponad połowa obywateli znajdowała się w stanie nędzy lub bezrobocia, to w wyniku krachu legła ona całkowicie w gruzach, a wielu Egipcjan wylądowało z dnia na dzień na ulicy. Wówczas to na scenie politycznej kraju pojawiła się nowa organizacja – Stowarzyszenie Sześciu Filarów Islamu.

Ta założona w 2018 roku grupa wywodzi się z egipskiego odłamu Bractwa Muzułmańskiego, które zostało zreformowane przez Ibrahima al-Bannę i głosi program polityczny, religijny i społeczny stanowiący połączenie dawnej ideologii Bractwa i powstałego w Arabii Saudyjskiej saudylizmu, który określany jest mianem bannaizmu (od nazwiska jego twórcy al-Banny). Stowarzyszenie Sześciu Filarów i bannaiści, tak samo jak saudyliści w Allahu widzą nie tylko boga, ale również ucieleśnienie idei wolnego ludu, w proroku Mahomecie pierwszego człowieka, któremu Allah przekazał w postaci Koranu swe prawdy i którego posłał z misją obalenia burżuazji, zakończenia sporów pomiędzy ludami i zjednoczenia ich pod sztandarem jednej ideologii, a w Żydach wyznawców Szajtana (ucieleśnienia kapitalizmu), zabójców Mahometa oraz odwiecznych wrogów rewolucji i islamu. To co odróżnia jednak bannaistów od saudylistów to przekonanie, że Arabowie nie są jedynym ludem wybranym przez Allaha do bycia żołnierzami idei ludowej, gdyż do bycia nimi zobowiązani są wszyscy muzułmanie, niezależnie od pochodzenia, a prawa do przewodzenia walce z kapitalizmem nie mają jedynie Saudowie, ale wszyscy potomkowie Mahometa. Ponadto bannaiści nie potępiają całkowicie własności prywatnej i uważają, że może ona istnieć w dwóch przypadkach: gdy znajduję się w posiadaniu muzułmanów przestrzegających prawa szariatu, nie gromadzących bogactw dla zaspokojenia własnych przyjemności oraz nie skąpiących na cele społeczne oraz gdy jej właścicielami są chrześcijanie płacący specjalne podatki (charadż i dżizje).


Już od chwili ujawnienia się Stowarzyszenia Sześciu Filarów było ono zawzięcie prześladowane przez administracje prezydenta Abd al-Fattaha as-Sisiego (z powodu organizowania antyrządowych protestów) i egipskich imamów (uważających bannaistów za heretyków). Mimo tego jednak grono zwolenników bannaizmu rosło w szybkim tempie i wkrótce można było ich znaleźć również wśród państwowych urzędników i oficerów sił zbrojnych. Umocniwszy swoją pozycję Stowarzyszenie postanowiło przejść do bardziej radykalnych środków i rozpoczęło przeprowadzać zbrojne ataki na wrogich mu urzędników i wojskowych. Zaniepokojony coraz bardziej śmielszym postępowaniem organizacji prezydent as-Sisi postanowił podjąć zdecydowane środki i nakazał egipskim siłą specjalnym odnaleźć oraz zlikwidować jej główną siedzibą wraz ze wszystkimi przywódcami, licząc na to, że po ich śmierci Stowarzyszenie się rozpadnie. Na nieszczęście dla bannaistów operacja zakończyła się wielkim sukcesem sił rządowych i mimo zaciętej obrony oraz śmierci wielu egipskich komandosów śmierć poniósł założyciel Sześciu Filarów, Ibrahim al-Banna i wielu spośród liderów. Wbrew jednak oczekiwaniom rządu działania te nie przyniosły oczekiwanych skutków, a jedynie doprowadziły do jeszcze większej radykalizacji zwolenników Sześciu Filarów. W tej sytuacji as-Sisi postanowił sięgnąć po ostatnią deskę ratunku – egipskie siły zbrojne.


Na terytorium całego kraju ogłoszony został stan wyjątkowy, a także zwołana została Rada Najwyższa Sił Zbrojnych, na której prezydent wezwał najwyższych rangą oficerów do przywrócenia porządku w państwie i zbrojnej pacyfikacji opozycji. Rada odmówiła jednak udzielenia poparcia prezydentowi i wezwała go do ustąpienia z urzędu. Po tym jak nawet armia się od niego odwróciła as-Sisi poddał się do dymisji, a władze w Egipcie przejęła Rada Najwyższa, która ogłosiła rozwiązanie parlamentu, zawieszenie konstytucji oraz rozpoczęła rozmowy z ocalałymi przywódcami bannaistów na temat reformy państwa.

W wyniku umowy zawartej pomiędzy Radą Najwyższą a przywódcami Stowarzyszenia ustanowiono nową konstytucję, która zastąpiła ustrój republikański monarchią absolutną. Władcą nowego państwa ogłoszono Mohammeda al-Bannę (młodszego brata zabitego Ibrahima al-Banny), gdyż jak głosi Stowarzyszenie Sześciu Filarów rodzina al-Banna ma wywodzić się od kalifów z dynastii Fatymidów. Ponadto przeprowadzono nacjonalizacje wszelkiej zagranicznej własności, zakazano prześladowań przedstawicieli odmiennych od sunnizmu odłamów islamu, ustanowiono nową flagę Egiptu, rozwiązano wszelkie partię polityczne i zakazano tworzenia nowych, a także ustanowiony został nowy, mający pełnić funkcję organu doradczego jednoizbowy parlament – Zgromadzenie Ludowe, którego 2/3 członków wybierać ma egipski lud w wyborach, a 1/3 mianować ma król.

Rok 2019 powoli dobiega końca, a nowy reżim królewski wydaje się, że zdołał ustabilizować sytuację w kraju. Wszyscy zastanawiają się jednak co przyniesie przyszłość. Czy król Mohammed zainteresuję się tajemniczymi sygnałami i impulsami pochodzącymi z „Czerwonej Planety”? A może je zignoruje i całkowicie poświeci się sprawom swojego państwa? Jeżeli tak to czy bardziej skupi się na armii i podbojach, czy może jednak na odbudowie gospodarki? Jest tyle możliwości, ale jak będzie naprawdę dopiero czas pokaże.

Indie na drugą dekadę XXI wieku patrzyły z nadzieją i wielkimi oczekiwaniami. Stały wzrost gospodarczy, powiększająca się armia oraz pierwsze kroki w kosmosie wskazywały jasną i prosta drogę do bycia trzecim światowym supermocarstwem, lecz kolejne lata miały pokazać coś zupełnie innego.
Pierwszym ciosem który zburzył mocarstwową iluzję była afera Petrolgate gdy znany ze swych konspiracyjnych teorii dziennikarz Hari Rizighi ujawnił tajne amerykańskie plany użycia Indii w swojej III wojnie światowej z Chinami oraz listy nazwisk Hinduskich polityków opłacanych z pieniędzy zagranicznych rządów. To wstrząsnęło opinia publiczną oraz wywołało ogólnokrajowe protesty i zamieszki. Narastający kryzys gospodarczy jedynie dolał oliwy do ognia, a z chaosu wyłoniły się trzy nowe stronnictwa.

Przywódca pierwszego poszukiwany terrorysta Abhul Abm Shurdil stworzył organizację "Khinzir" mająca na celu stworzenie państwa łączącego prawo szariatu oraz anarchokapitalizm. Wspierani przez Pakistan szybko opanowali oni zachodnia część kraju i dokonywali okrutnych ataków terrorystycznych na resztę kraju.

Drugim stronnictwem była neoliberalna i nacjonalistyczna partia "Kamphederashan" której liderem był młody idealista Krishna Bosack. Utworzył on własne bojówki "KUC" którzy walczyli z bojownikami Shurdila i sprowadzał pokój wszędzie tam gdzie rząd sobie nie potrafił poradzić zdobywając tym samym gigantyczne poparcie w kraju.
Trzecią siła w kraju była progresywna partia "Together" założona przez Roberta Gubarailā dziedzica jednej z najbogatszych Hinduskich rodzin. Robert dzieciństwo spędził w Wielkiej Brytanii gdzie często gościł na królewskim dworze. Tam rozpoczęła się jego znajomość z Harrym która szybko przerodziła się w bliska przyjaźń. Gubarailā zdobył wszechstronne wykształcenie na najlepszych Brytyjskich oraz Skandynawskich uczelniach tam ukształtowały się jego pomysły na przełożenie europejskiego kultu nauki i kultury oraz modelu skandynawskiego na swoją ojczyznę.
Gdy cały świat objęła informacyjna ciemność spowodowana wydarzeniami na marsie w Indiach doszło do niespodziewanego spotkania w jednej z łaźni Nowego Delhi. Krishna Bosack oraz Robert Gubarailā odbyli w niej długa i gorąca dyskusję o dalszych losach kraju. Zakończyła się ona symbolicznym gestem, Robert umył plecy Krishnie na znak zmycia z niego nacjonalistycznych brudów. Niedługo po tym wydarzeniu skończył się blackout, a Indie usłyszały o "Wielkim kompromisie". Obie partie połączyły się tworząc "Togetherashan", a liderzy Robert i Krishna wzięli ślub. Wydarzenie to zbiegło się z przyspieszonymi wyborami które ostatecznie obaliły nieudolny rząd dając władze miażdżącą przewagą "Togetherashan".

Kompromis zakładał wprowadzanie części programu "Together" - reform społecznych i walki z systemem kastowym oraz inwestycji i rozbudowy miast, a także części programu "Kamphederashan" - intensywnego rozwoju sektora usługowego i promocji Hinduskiej oraz Buddyjskiej kultury. Reformy te miały na celu odbudowę gospodarki oraz zmniejszenie nierówności społecznych i przeludnienia. Prowadzono również wspólna i zaciekłą walkę z Shurdilem, a KUCe odbijali państwo ramię w ramię z brytyjskim wsparciem wynajętym przez rodzinę Gubarailā. Wkrótce Indie zostały wyzwolone lecz Shurdil wraz z resztkami bojowników zbiegł do Pakistanu. Gdy zapanował pokój doszło do utworzenia nowego rządu z Robertem Gubarailā jako premierem Krishna Bosackiem prezydentem. Robert wiedział jednak że tylko członkostwo w międzynarodowej strukturze da Indią prawdziwy status supermocarstwa dlatego nawiązał współprace ze swoim przyjacielem z dzieciństwa Harrym teraz zwanym Edwardem wzmacniając współpracę w ramach Wspólnoty Narodów oraz mianując tytularnie Edwarda Cesarzem Indii.

ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE
Zjednoczone emiraty zawsze były ostoją spokoju na bliskim wschodzie. Rewolucja w formie Arabskiej Wiosny Ludów, wojna z terrorem, oraz kryzysy 2008 i 2012. Ten kraj był wręcz Szwajcarią świata Muzułmańskiego. Do niedawna. W 2019 roku wszystkimi giełdami świata, wstrząsnęła wielka depresja. Niektórzy mówią nawet o depresji podwójnej, gdzie pierwsza, mała, napędzi wielką drugą. Konserwatywny rząd ZEA, rozpoczął przygotowania do takiej ewentualności.  Mimo to, waluta ZEA była najbardziej stabilną na wszystkich rynkach finansowych a nawet, dzięki temu kryzysowi, Dirham ZEA został uznany za walutę rezerwową świata Muzułmańskiego. Ostoję spokoju znalazło tu też wielu miliarderów którzy uciekli przed np. Terrorem Szalonego Billa w USA, czy rodzina Cesarska z Japonii gdy trwała zmiana rządu na federalny przez dziwny kosmiczny superkomputer. Ale też i zwykli ludzie którym się to nie podobało. Jednak, najgorsze miało dopiero nadejść.

ZEA przez cały 2020 rok przeżywało wyjątkowo niestabilny okres. ZEA samo w sobie było raczej ologarchią, jednak rozumiało że bez USA w regionie, i z Chinami na dalekim wschodzie które będą ostrzej grały niż zwykle, należało podjąć pewną radykalną i nie do pomyślenia decyzję jednak taką, która sprawiła że ZEA praktycznie dalej będzie się liczyć w regionie i na świecie. Wizyta brytyjskich przywódców w Emiratach, oraz liczne negocjacje i referenda, doprowadziły do tego, że z 57% poparciem ludu, Emiraty zostały częścią Federacji Brytyjskiej. Wyjątki jednak musiały być brane pod uwagę jak zachowanie Dirhmy ZEA jako swojej waluty, aby nie podzielić losu grecji jak w przypadku Euro.

Ostatecznie, ZEA zmieniło tytuł Króla Chalify ibn Zajida Al Nahaijanema na tytuł Wezyra, a Króla Edwarda IX, uznano Wielkim Wezyrem, cementując sojusz polityczno-ekonomiczny pomiędzy Dubajem, który stał się nową stolicą ZEA, oraz Londynem. Obywatele liczą na utrzymanie stabilności, i rozwój, a Wezyr Chalifa ibn Zajid Al Nahajjanem to obiecał, i obietnicy dotrzyma.