Epilog - Dom Podzielony

Rok 2145 zaczął się od panicznych negocjacji: Dominium Nowej Brytanii i resztek State of Columbia z Kooperatywą. Kooperatywa również była do tego skłonna, pomimo gróźb MGRowskich: obyło się więc bez kolejnej wymiany nuklearnej czy innego rodzaju broni masowego rażenia. Na terenie Kolumbii zostało utworzone państwo marionetkowe, złożone z kolaborantów z KRA: czyli zasadniczo w polityce wewnętrznej niewiele się zmieniło, poza tym, że kochamy teraz Czerwoną Palestynę, Marsjańskie Gromady Rewolucyjne i Unię Marsjańską. Wielu członków elit dawnej Kolumbii zdecydowało się na ucieczkę na Ziemię, razem z ich zwolennikami: w zamian za dostęp do nowych technologii generał Mahoney i jego Druga Unia zdecydowały się przyjąć do siebie tych odwrotnych uchodźców. Znaleziono dla nich miejsce na terenie megalopolis dawniej kontrolowanego przez Biały Legion, a że niewielu żywych tam zostało: miejsce to stało się Trzecią Kolumbią i jednym ze stanów Drugiej Unii, przynosząc ze sobą kolumbijski progresywizm. Nie znaczyło to jednak, że migranci z Marsa żyli sobie teraz w spokoju i dostatku, bo trafili na front zimnej wojny z Wielkim Deseret: a chociaż był to kolos na glinianych nogach, to jednak kolos. Tym czasem pozostali mieszkańcy State of Columbia próbowali się jakoś odnaleźć w nowym świecie, gdzie ich kraj został zredukowany do roli wasala Kooperatywy. O dziwo, nawet najwięksi radykałowie nie prowadzili działalności wywrotowej: mieli inne plany, których zwieńczeniem miała być odpłata pewnych krzywd. Trywialnym jest dodanie, że wraz z takim rozdaniem Kolumbia stała się bardzo wygodnym miejscem rekrutacji dla wszystkich grup Pariasów: zwłaszcza dla Braci Danton i Dzieci Marsa. Może dziwić poparcie dla tych drugich: ale niektórzy po prostu w dziwnej wierze mogli odnaleźć nowy sens życia..

W Dominium Nowej Brytanii, zależnie od czyjejś perspektywy, sytuacja wyglądała gorzej albo lepiej. Camelotowi udało się wynegocjować zasadniczo reparacje (które z ich punktu widzenia były skromne), zwłaszcza, że wraz z pojawieniem się tej olbrzymiej anomalii post-generatorowej, która zaczęła być nazywana "Jądrem Ciemności" lądowy najazd na Dominium był utrudniony, a Japonia nie zamierzała w tym pomagać. Zresztą samo Dominium wkrótce dołączyło do Japonii w jej ścisłej współpracy z Ziemią: wraz z zagrożeniem komunistycznym zdecydowano się na odnowienie pozytywnych relacji z rządem Imperium Brytyjskiego, nawet kosztem własnych zasad. Premier oczywiście na to przystał: zwłaszcza, że zgodnie z umową miał otrzymać dostęp do technologii NTW, a jedynym kosztem było zapewnienie ochrony przed jakimiś barbarzyńcami. Tym samym na Marsie pojawiły się dwa państwa proziemskie.

Unia Marsjańska z trudem zdołała pokonać IRM: miała do okupowania ORAZ zasiedlenia całkiem spore terytorium zdobyte na Nowym Kukku, więc zjedzenie IRM, też niekoniecznie słabego państwa, okazało się wyzwaniem większym niż sądzono: zwłaszcza, że Zair pomimo dołączenia się do Kooperatywy nic nie zrobił. Ostatecznie Unia jednak zwyciężyła nad swoim arabskim przeciwnikiem, który sam od pewnego momentu zaczął mieć problemy na terytoriach z ludnością amerykańskiego pochodzenia. Nie znaczyło to jednak, że teraz na nowozdobytych terytoriach czekała Unię sielanka: Islamiści przeszli do partyzantki, której nie udało się wyplenić, więc trwa żmudny proces okupacji. Na terenach dawnego NanoTechu została utworzona Korporacja Vault-Tec, jako państwo marionetkowe UM: zarządza nim de facto Horrigan Inc, przy czym prezes Horrigan pozwolił sobie na to, żeby nie dopuszczać do procesu rządzenia jakichkolwiek ludzi powiązanych z dawnym NanoTechem i Shock-Medem, których dopuszcza co najwyżej do procesu gnicia, po uprzednim ich obrabowaniu. Za to w interiorze Unii miały trwać Złote Lata - nowe surowce i nowe możliwości otworzyły się przed Unią, a dzięki ich wysokiemu rozwojowi technologicznemu gospodarka i poziom życia poszybowały w górę jak nigdy wcześniej.

Czerwona Palestyna rozłożyła swoje macki po całym globie, a przynajmniej tam, gdzie zatriumfowała Kooperatywa: w State of Columbia mają swoich wiernych popleczników i badaczy, w EKM dokonują inwestycji razem z kapitalistami ze Szklanej Doliny.. Palestyńskim przywódcom i kolaborantom z KRA nie udało się schwytać rządu Mayers, poza jakimiś indywiduami, ale dawni agenci i badacze Shock-Medu wpadli w ich ręce: ostatni zbrodniarze z SMC mieli zostać osądzeni przez sąd palestyński. W kraju rozpoczęto transformację w kierunku rzeczywistej demokracji pracowniczej oraz program rozszerzania autonomii dla amerykańskiej części Czerwonej Palestyny: Nowa Montana dołączyła wkrótce do SSE, a doliniarscy kapitaliści rozszerzali swoje interesy na inne kraje, rozszerzając przy okazji subtelne wpływy swoich panów. W przyszłości miało to być jedną z tak zwanych kości niezgody między Palestyną a jej Gromadzkimi sojusznikami. A skoro o nich mowa..

Marsjańskie Gromady Rewolucyjne po złupieniu tego co chcieli złupić w SoC (czyli przeważnie naukowców) zajęły się głównie sprawami wewnętrznymi i walką z Droniarzami na swoich granicach. Rozpoczęto likwidację Pandorańskiej Rzeczpospolitej Ludowej, rzecz jasna chodzi się o tamtejszą autonomię a nie fizyczną eksterminację, aczkolwiek niekiedy KaRa musiała zajmować się tym drugim. Kraj zaczął być uniformizowany i większe środki przeznaczano na rozwój gospodarczy: aczkolwiek tym razem był on przeznaczony na cywilne potrzeby, a nie wojskowe. Może i dobrze, bo  "dzięki I Wojnie Marsjańskiej świat zobaczył żołnierza Gromadzkiego, ale też żołnierz Gromadzki zobaczył świat..", parafrazując dowcip przed dwustu lat. Dyplomacja MGR przybrała też nowy obrót, celem uczynienia ze swoich sąsiadów i sojuszników państw marionetkowych (albo w ogóle ich wchłonąć w ten czy inny sposób), co miało być kolejną z kości niezgody w Kooperatywie.

EKM wraz z proklamacją generała Stauffa zostało rozwiązane i przekształciło się w Republikę Nowej Europy: unitarną republikę parlamentarną. Sam Stauff zdecydował się przejść do cywila i został przywódcą Unii Narodowej, ugrupowania wodzowskiego które miało skupiać różne grupy polityczne celem odbudowy kraju. I jak można było się spodziewać: zwycięstwo w wyborach zostało osiągnięte, a Stauff i jego poplecznicy ruszyli do żmudnej pracy odbudowy: a zniszczeń było przecież co niemiara, więc EKM czekał długi okres biedy. Na swoje szczęście (i nieszczęście dla MGRowskich planów) mieli w tym wielu pomagierów, dzięki czemu nie musieli się uzależniać od jednego źródła pomocy i dzięki zręcznej żonglerce dyplomatycznej Stauffowi udało się utrzymać względną "niezależność kraju", aczkolwiek istotnym problemem była rosnąca w siłę opozycja komunistyczna (której najradykalniejsi członkowie po prostu przechodzili do partyzantki, próbując przeprowadzić rewolucję siłą) oraz ograniczone granice: czy Europejczycy tego chcieli czy nie, ich państwo zostało zepchnięte na boczny tor. Pomimo tych przeciwności losu z roku na rok odbudowywano coraz więcej dzięki państwowo-kapitalistycznej polityce pana generała a poziom życia stopniowo rósł.

Zair czekały kłopoty. Premier Bonnvolante nie spodziewał się, że jego sojusznicy będą mieć złe zamiary wobec jego kraju i podporządkował swoją politykę Kooperatywie, a ta wymagała od niego, żeby dostosował swój kraj do bardziej ludowego podejścia: co okazało się bardzo trudne przy dotychczasowych działaniach. Nie miał jednak zbyt dużej możliwości manewru, a MGR zagroziło mu jeszcze interwencją wojskową. Więc Bonnvolante zrobił co mógł, co zakończyło się jak socjalistyczny eksperyment w Afganistanie: wojną domową. MGR zgarnęło do siebie to co mogło po upadłym Cesarstwie, czyli przeważnie resztę Pandory, a pozostała część kraju była pogrążona w walce między super-watażkami. Na resztę Marsa to jednak jakoś nie wpłynęło w istotny sposób.

Korea dalej kontynuowała budowanie swojej lewicowo-nacjonalistycznej utopii, wzorując się do tego na Wielkim Izraelu na Ziemi. Różnica była jednak taka, że o ile Izrael miał spore diaspory w innych krajach, które go intensywnie w nich wspierały: to Wielka Korea takich nie miała, zważając na prowadzoną politykę. Nie zrezygnowano w żaden sposób z demokracji i starano się ją "utwierdzić", na ile to możliwe przy wszystkich zakazach rasowych i eugenicznych. Walka z korupcją była jednak coraz trudniejsza, gdy coraz więcej mętów dołączało do partii władzy, licząc na to, że uszczknie coś dla siebie: co raczej nie powinno dziwić. Korea miała też praktycznie najwyższy poziom życia i gospodarki na całym Marsie, ale była coraz bardziej odizolowywana na arenie międzynarodowej: po najechaniu na Nową Rosję i tym samym złamaniu umowy między tymi dwoma krajami nawet czarnorynkowi ziemscy przedsiębiorcy przestali z nimi kręcić interesy: pozostała Korei tylko Czerwona Palestyna. Siekierin i jego poplecznicy zdążyli uciec z kraju i oczywiście nie zawahali się zemścić: w krótkim czasie w Korei wybuchła największa afera polityczna w dziejach, gdy w mediach różnego nurtu pojawiły się liczne skandale obyczajowe i korupcyjne dotyczące przedstawicieli partii rządzącej, głównie niskiego i średniego stopnia: Siekierin bardzo dobrze wykorzystał swój status bycia wolnorynkową marionetką i teraz postanowił się mścić. Przy czym co ciekawe, niektórzy podejrzewali, że gdyby go zostawić w spokoju to byłby wiernym poddanym Korei.. Największym skandalem który wynikł z materiałów wyjawionych przez noworosyjską bezpiekę były skandale obyczajowe (min. bulling i gorsze..) w Korpusie Narodowym, który dostatecznie skompromitował NPS na tyle, żeby doszło do poważnego rozłamu w partii: kto mógł się spodziewać, że utrzymywanie przez dłuższy czas państwa korupcjogennego przy swoich granicach może mieć takie konsekwencje? A gazy pośmiertne tego zdegenerowanego państwa miały się okazać iście zabójcze dla koreańskiej partii rządzącej. Ostatnim gwoździem do trumny było jednak dalsze ignorowanie przez partię kwestii obyczajowych i światopoglądowych (z wyjątkiem rasy rzecz jasna) na rzecz dyskursu o rozwoju gospodarczym: a ten dla obywateli był już bez znaczenia, bo żyli na bardzo wysokim poziomie i tak naprawdę nie mieli swojego dobrobytu z czym porównywać, ze względu na Białą Kurtynę. Tak więc na początku lat pięćdziesiątych NPS zostało odsunięte od władzy na rzecz Partii Nowej Korei, która przejęła rosnący elektorat wiejski i religijny, a wraz z tą zmianą zaczęto przywracać tak zwane "equilibrium" w koreańskiej polityce. Do Narodowych Rewolucji potrzeba jednak rozlewu krwi, bezpieczniaków i fanatyków: a tego NPS zrobić nie chciało gdy miało okazję, a bezpieczniaków to nawet obróciło przeciwko sobie..

Tym czasem w Kosmosie, stowarzyszenie znane jako "Ahu Qibitu" zajmujące się tak zwaną kolonizacją asteroid i księżyców, toczyło walkę o przetrwanie z ziemskimi megakorporacjami i szumowinami, które próbowały przerobić ich główną bazę na złom, w międzyczasie próbując zrealizować swój własny Projekt i własną próbę kolonizacji Układu Słonecznego. Skąd brali swoich "ochotników"? Ciężko stwierdzić. Dość powiedzieć, że mieli bardzo trudne zadanie przy swoich ograniczonych środkach i powoli rozrastali się z asteroidy na asteroidę. Ponoć coś nawet wyleciało za Układ Słoneczny: ale czy to coś większego czy nie, to nie wiadomo..




Rok 2170. Kooperatywa rozpadła się. Marsjańskie Gromady Rewolucyjne i ich nowy przewodniczący, towarzysz Shan Xi, kontynuujący dzięło świętej wielkiej pamięci Yanga, ogłosił że Kooperatywa składa się teraz wyłącznie z Marsjańskich Gromad, zważając na zdradziecką politykę Czerwonej Palestyny, której związki zawodowe nie chcą uznać istotnej roli Partii Awangardowej, jak wynika z ksiąg Marksizmu-Stalinizmu-Yangizmu, nie wspominając o kryminalnej praktyce obrony klasy burżuazyjnej w tak zwanej Szklanej Dolinie. Wydarzenie to ma miejsce zaraz po skandalu wywiadowczym, gdy po raz kolejny kontrwywiad Unii Marsjańskiej złapał agentów Gromadzkich próbujących sabotować ich programy nuklearne i aresytowe. Unia Marsjańska zakłada własny blok, podczas gdy Czerwona Palestyna, przejęta głównie ideą obrony przed Ziemiuchami powołuje Zjednoczony Front Marsa, celem obrony przed ziemskimi imperialistami: w skład ZFM poza Czerwoną Palestyną i jej marionetkami z resztek Zairu wchodzi również Korea. Przy MGR pozostaje z konieczności Nowa Europa. Tym czasem na północy między Dominium Nowej Brytanii a Nową Japonią zostaje podpisana umowa: utworzona zostaje Koalicja Londyńska, której celem jest przywrócenie Marsa pod bezpośrednie rządy ziemskich potęg.

W Korei do władzy powraca NPS, tym razem pod sztandarem premiera On Xina, polityka dawniej shańbionego aferą Wodnej Bramy, ale obecnie dość popularnego. Jego hasłem przewodnim jest "budowa 1000 GECów" w całej Nowej Korei oraz odzyskanie Wysp Valhalańskich (gdyż jego zdaniem wyspy te były zamieszkane przez koreańskich kolonistów, ale zostały skradzione przez Nordyków, chronionych przez Japonię) - nie mija rok gdy rozpoczyna się pierwsze starcie, które kończy się zwycięstwem ZMF i zdobyciem archipelagu valhalańskiego. Nowa Japonia i Nowa Brytania mobilizują się, a wraz z nimi ich ziemscy protektorzy. Siły kosmiczne są mniej więcej wyrównane, więc większość walk toczy się na powierzchni planety. Siły Koalicji wykorzystują swoją przewagę morską i pod koniec 2173 odzyskują Valhallę, z której planują przeprowadzić dalszą inwazję koreańsko-palestyńskiego interioru.

Na początku 2174 następuje największa morska operacja desantowa w historii Marsa: Koalicjanci wsparci ziemskimi wojakami dokonują desantów na brzegach państw ZMFowskich. Widząc to towarzysz Shan Xi ogłasza, że dzieło towarzysza Yanga i jego poprzedników będzie wreszcie zakończone i ogłasza początek Rewolucji Światowej. Korzystając z olbrzymiej gospodarki gospodarki i potencjału ludzkiego, Marsjańskie Gromady Rewolucyjne wytworzyły olbrzymią armię: armię, która rozpoczęła teraz ataki na wszystkich swoich sąsiadów. Wraz z zagrożeniem swoich ziemskich pachołków, Brytania i Japonia angażują się bardziej w sprawy marsjańskie, a to z kolei wywołuje reakcję łańcuchową: wyjątkowo tym razem problemy marsjańskie przenoszą się na Ziemię. II wojna marsjańska trwa podobnie jak pierwsza latami i zdaje się nie mieć końca: wydaje się, że ostatecznie Zjednoczony Front Marsa pod auspicjami Czerwonej Palestyny i Korei zaczyna wygrywać, głównie dzięki Generatorowi Czystej Energii.

W tym momencie z ciemności wychodzą Pariasi, żeby wreszcie upomnieć się o swoje: Wolne Komuny Kolumbii stanowią ich główne centrum operacyjne. Dzieci Marsa pod przewodnictwem Wielkiego Donga zapewniają wojującym stronom broń biologiczną i chemiczną, która prędko okazuje się być zatrutym darem, bo po jednorazowym użyciu rozprzestrzenia się sama z siebie, dalej. Bracia Danton sprzedają wszystkim informacje o newralgicznych punktach ich przeciwników, a Droniarze.. Cóż, Droniarze robią to co wcześniej robili: ale teraz zarówno na powierzchni Ziemi jak i Marsa. Dla rodzaju ludzkiego trwa piekło na obu planetach i na pomniejszych koloniach. Zwłaszcza na tych ostatnich, bo tam Pariasi tworzą swoje własne terytoria, których przedsmak niektórzy mogli odczuć w trakcie Rabacji Pandorańskich.

W końcu nastaje Początek Końca. Ziemianie na swojej własnej planecie rozpoczynają wymianę bronią jądrową. Na Marsie również do tego dochodzi. Ktoś uderza w koreański Generator Czystej Energii, wywołując zniszczenia identyczne jak w kolumbijskim "Jądrze Ciemności" - niektórzy uważają, że to spiskowcy z Kolumbii wsparci przez Pariasów, którzy chcieli się zemścić za rok 2144, inni, że to Marsjańskie Gromady Rewolucyjne chcąc wykluczyć konkurencję z gry, a jeszcze inni: że to ziemskie potęgi dostały od kogoś "cynk" i zrobiły to samo co Korea Kolumbijczykom. Spekulacje jednak szybko zostały ucięte, gdy On Xin wraz z koreańskim parlamentem zdecydowali, że jeśli na świecie nie może być koreańskiego narodu, to świat nie jest im potrzebny. W telewizyjno-internetowym orędziu On Xin dał mieszkańcom Marsa dzień na pożegnanie się z krewnymi i rozpoczęto odwet bronią masowego rażenia - zarówno tymi starego typu, jak broń nuklearna jak i nowymi. Po kolei gasną światła - zarówno na Czerwonej Planecie jak i na niebie.

Spoiler: