Nowa Szwecja, nowa IKEA

Ostatnie lata nie były dla starej Szwecji dobrym czasem. Rządy szalonego Korwina Krula pozostawiły państwo w stanie ekstremalnej destabilizacji finansowej i niezdolne do realizacji najprostszej nawet działalności administracyjnej. Nie miała miejsce nawet żadna wojna, a żołnierze na rubieżach granicznych głodowali, Laponia była zrujnowana, a stolica zaniedbana tak, jakby przeszła przez nią wichura, polski parlament i pięć pozostałych nieszczęść. Jak pokazuje jednak przykład Szwecji - nieudolność nie może trwać wiecznie i musi zakończyć się w stanowczy sposób po uderzeniu o dno. Szwecja, jak się wydaje, zaczęła się od tego oceanicznego mułu odbijać.

W ostatnich miesiącach bowiem rozeszły się po państwach skandynawskich, reszcie Europy i po świecie wieści, jakoby Korwin został obalony, a na jego miejsce szwedzcy parlamentarzyści kooperujący z dawnymi sympatykami ustroju zainstalowali nowy reżym polityczny: Mutualistyczną Federację Szwecji, w swoich założeniach kompletne przeciwieństwo ustrojowe anarchomonarhcii. Wielu mówi, że za tą nagłą kooperacją stał gigantyczny ruch społeczny pracowników i robotników szwedzkich kooperujących dla dobra kraju i wymagających w licznych manifestacjach natychmiastowych zmian. Takie zmiany zostały poczynione - odtąd organy centralne scedowały wiele ze swoich uprawnień na rzecz organów i instytucji samorządowych, ograniczono kompetencje państwa i uprawnienia władz najwyższych do stosowania nacisków wobec zwykłego obywatela czy prowincji.

Kolejną istotną zmianą był też zwrot ku przeciwdziałaniu efektom straszliwej plagi anarchokapitalistycznej. Nowa władza zaczęła faworyzować drobne biznesy i przedsiębiorstwa, przede wszystkim spółdzielnie. Znacznie zmniejszono sektor biurokratyczny i wiele z jego funduszy dofinansowujących przekierowano na rzecz wojsk obronnych i dofinansowania samorządów.

Symbolem dawnego upadku stały się wielkie korporacje wcześniej rujnujące Laponię, a przede wszystkim Ikea. Poniosła konsekwencje swoich poczynań - w drodze zainicjowanego przez obywateli referendum postanowiono o pozbawieniu jej prawa do realizowania swojej polityki i uczestnictwa w rynku krajowym Szwecji. Na ten zabór mienia Anders Andersson, nowy właściciel Ikei, miał zareagować szaleńczą odsprzedażą własności szwedzkiej Ikei zanim ta straciła całą resztę swojej płynności: co nieco udało mu się uratować przenosząc majątek na zagraniczne konta bankowe. Szwedzi patrzą na to, naturalnie, z krzywą miną. Były gospodarczy gigant, wygnany ze swojej ojczyzny, poszukuje teraz nowego kraju zdolnego ugościć inwestycje i oferuje mu znaczy zastrzyk finansowy w sektorze usług jeżeli zostanie przyjęty. Anders Andersson jest jednak człowiekiem ze smykałką do interesów i dobrym gustem - trzeba mu zaimponować i odpowiednio udowodnić szanse rynkowe, aby zyskać sobie sympatię prezesa i znaczne zasoby Ikei na wygnaniu.