Wydarzenia

PMRK znajduje się w podobnej sytuacji co nasza ziemska ojczyzna pod koniec lat 60 XX wieku; szybki rozwój przemysłu i spowodowana z tym urbanizacja co prawda znacznie podniosła nasz naród we wszystkich możliwych wskaźnikach gospodarczych i pozwala czebolom konkurować na rynku zagranicznym i co ważniejsze, zapewnia podaż w konsumpcji krajowej, ale powoduje to nierówności gospodarcze między wsiami a szybko rozwijającymi się miastami. Wzmożona imigracja powoduje też spadek rąk do pracy na wsi i produkcji, co powoduje niejako odcięcie narodu od jego ojczystej ziemi i wydawanej przez nią plonów, a co gorsza, może nas uzależnić od importów z zewnątrz. od  Na szczęście, każdy Koreańczyk oraz Koreanka wiedzą, iż to farmerzy i farmerki przez tysiąclecia przechowali nasze tradycje i pielęgnując ziemię, dostarczali żywności ku dobru całej naszej wspólnoty. Nie byłoby dobrze, gdyby tak kluczowi dla nas czystokrwiści bracia i siostry zostali pozostawieni samym sobie, bez żadnego wsparcia z konkurencją liberalnych molochów korporacyjnych. Na nasze szczęście, naszym rozwiązaniem będzie powrót do naszej tradycji, jaki był Saemaul Undong (Ruch Nowej Wsi) ś.p. wielkiego bohatera Parka Chung Hee. Dodatkowym szczęściem w nieszczęściu jest to, iż możemy nasze rolnictwo tutaj zbudować od podstaw według nowego wzoru w prowincji Goryeo, bez bagażu doświadczenia historycznego sprzed odzyskania niepodległości. A także dlatego, bo nasze rolnictwo zbyt duże nie jest...

Tak jak za wdrażanie Planów Pięcioletnich odpowiada Biuro Planowania Gospodarczego, tak za wszystkie projekty rządowe w agrokulturze będzie odpowiadała Agencja Rozwoju Wiejskiego. Saemaul Undong w pierwszym roku swojego działania skupi się na czterech celach: modernizacji infrastruktury, podwyższenia dochodów gospodarstw domowych, zwiększonej produkcji rolnej, utrzymania balansu ekosystemu i niedoprowadzenie do masowej deforestacji, która ostatecznie prowadzi do jałowej ziemi, która już nic nigdy nie wyda. Oznacza to rozpoczęcie dużego programu robót publicznych, dlatego też w tym roku roczniki poborowe, czekając na nowo wyprodukowany sprzęt wojskowy, zgodnie z prawem koreańskim mogą służyć jako pracownicy cywilni w projektach państwowych; wobec tego tak też się stanie i wspomogą kręgosłup narodu swymi wysiłkami. Środki wydane do rozporządzenia Agencji zostaną wydane na: modernizację albo stworzenia od podstaw nowoczesnej infrastruktury jak drogi, mosty w samych wsiach, aby zamienić je w jeden organizm sprzężony z państwem i nie tracić czasu na tarzanie się w błotnistych dróżkach.  Wzmocnienie rolnego przemysłu i stworzenie związanych z nimi zakładów pracy, nie tylko przetwarzających mięso albo nabiał, ale także zajmujące się produkcją biopaliw i innych surowców strategicznych dla państwa. Wprowadzenie i rozpowszechnienie na całe państwo nowych technologii, które znacząco wspomogą produktywność i pozwolą nam na tzw. inteligentne gospodarowanie i zapewnienia zbilansowanej diety dla naszych obywateli i obywatelek z uwzględnieniem wszystkich potrzeb. Pozwoli nam to też na lepsze kontrolowanie ekosystemu i wspomoże w wysiłkach tworzenia zbiorników retencyjnych i systemów irygacyjnych, kontrola erozji, zalesianie danych obszarów etc. Nie można tylko wymagać i nic nie dawać, dlatego też wraz z projektem SU ma za zadanie stworzenie stabilnej sytuacji życiowej dla mieszkańców wsi; likwidacja złych warunków mieszkaniowych i sanitarnych poprzez budowę albo przebudowę istniejących domostw, stworzenie obiektów użyteczności publicznej, a przez to wprowadzenie opieki społecznej, która niejako otuli agrokulturę.

Nie wszystko da się jednak załatwić tylko posypaniem pieniędzy i nazwaniem tego wykonaną robotą, jak co poniektórzy sądzą. Dlatego też za zmianami w stylu życia, nowymi priorytetami i nowoczesnym modelem produkcji muszą iść też zmiany na płaszczyźnie lokalnej, samorządowej oraz państwowej. Zaczniemy od płaszczyzny lokalnej. O ile każdej nowej wiosce zapewni się równy start i możliwości, to planiści nie ukrywają, iż liczą na produktywność, tryumf woli i własną inicjatywę; Agencja Rozwoju Wiejskiego na bieżąco będzie prowadziła ranking wszystkich wsi pod względem osiągnięć i dystrybuować dodatkowe środki i zasoby do najlepszych wiosek (a więc jak inni chcą wsparcia jak ci lepsi, to niech się wysilą!). Rząd na szczeblu lokalnym będzie też promował i wspierał spółdzielczość i starał się przekonać wiejskich mieszkańców do przyjęcia modelu kooperatywnego, zważywszy na sukcesy tegoż sektora i egalitarność.  Nowopowstała Narodowa Agrokulturowa Federacja Spółdzielcza będzie jednoczyć wszystkie starania naszego narodu w tym kierunku i odpowiadać za współpracę na szczeblu państwowym nowych spółdzielni, a także zajmowania się np. sektorem bankowym albo marketingiem na rynku. Oprócz tego, podmioty korporacyjne (czyli czebole i inne duże firmy, które działają w innych sektorach gospodarczych) nie mogą posiadać żadnej ziemi, tak samo jak cudzoziemcy i ludzie niebędący obywatelami państwa. Dodatkwo też, każdy Koreańczyk, aby nie tworzyć latyfundystów, nie może mieć gospodarstwa większego niż 85 hektarów ziemi.

W sprawach samorządowych bardzo wiele będzie spoczywać na barkach lokalnych demokracji, albowiem w ramach zdecentralizowanego planowania gospodarczego to one będą razem z wysłanymi w teren doradcami ARW będą odpowiadały za wcielenie planów Saemaul Undong w życie, czyniąc z rolników i rolniczki prawdziwych współobywateli państwa, a nie tylko marne trybiki w maszynie fabrycznej. Wiejska demokracja, społeczeństwo obywatelskie jeszcze bardziej umocnią więzi pomiędzy nami, co pomoże skutecznie broni nam naszego narodu-rasy na każdej możliwej płaszczyźnie i przetrwać wszelakie zagrożenia gospodarcze, które zjawia się na horyzoncie. Pozwoli to też na bardziej precyzyjne inwestycje i wsparcie tam, gdzie faktycznie tego potrzeba; z pewnością biurokraci naszego państwa nawet mimo swej tytanicznej pracy nie są omnipotentni, a lokalni mieszkańcy znają trapiące ich problemy. Rząd w swej mocy zrobi wszystko, aby wspomóc w wykonywaniu tego, co tutaj właśnie opisano, a także wprowadzi częściowo protekcjonistyczny, mający na celu faworyzowanie naszych produktów na rynku wewnętrznym i doprowadzić do substytucji importu, a ostatecznie ograniczenia tegoż zagranicznego importu do zera i autarkii żywnościowej, aby nigdy nie dało się nas zagłodzić. . NPS zapowiada też, iż jeżeli wygrają wybory w roku następnym, to projekt Saemaul Undong będzie kontynuowany i rozwinie się jeszcze bardziej, na innych płaszczyznach.

Nasz naród po raz kolejny stał się celem ataku wyspowych barbarzyńców, którzy dokonali mordu masowego naszych braci i sióstr w Pjongjańskim metrze. Stoimy w solidarności z naszymi współobywatelami na Ziemi, albowiem atak na naszą rasę gdziekolwiek jest atakiem wymierzonym w nas wszystkich. Łączymy się w smutku i żalu z ofiarami tejże tragedii i wobec tego wprowadzamy 1 lipca 2137 roku Dzień Żałoby Narodowej, aby upamiętnić pomordowanych. Potępiamy też kolejny akt japońskiego imperializmu dążącego do zniewolenia narodu koreańskiego; sprawiedliwości stanie się zadość, a kto przelewa naszą krew, to szybko się przekona, że jego krew też zostanie przelana.

Zwycięstwo NPS w wyborach, a także całkowita większość w Zgromadzeniu, oznacza też kompletne zwycięstwo planu gospodarczego opierającego się na substytucji importów, która w zamyśle jest strategią uprzemysłowienia na zastępowaniu importowanych dóbr, a raczej w wielu przypadkach (jak nie większości) stworzenia w ogóle sensownej podaży dla ogółu populacji tychże dóbr konsumpcyjnych, zważywszy na braki w naszym państwie i wielu innych krajach Marsa. Zdaniem ekonomistów powiązanych z partią rządzącą, w obecnej sytuacji próba nakierowania planu pięcioletniego na przemysł zorientowany na eksport nie ma większego sensu jak podczas cudu gospodarczego nad rzeką Han — takiego rodzaju zglobalizowanego handlu na sztywnych, ustalonych zasadach jak na Ziemi jeszcze tutaj po prostu nie ma i zajmie jeszcze lata, zanim rynek międzynarodowy Marsa będzie funkcjonował podobnie tak jak naszej macierzy, o ile to w ogóle nastąpi; kto wie, co nas czeka w przyszłości. Zgodnie z tym rozumowaniem podjęto decyzję jeszcze przed wyborami o znacznym wzmocnieniu sektora rolniczego, gdyż żywność dla każdego narodu to podstawa. Przemysł ciężki od samego początku kolonii był bardzo dobrze rozwinięty, co pozostawia planistów przy jednej, nierozwiniętej branży, jaką jest przemysł lekki. I podczas pierwszego roku nowego planu pięcioletniego zostanie mu poświęcony cały wysiłek naszego państwa.

W ramach planu całość inwestycji będzie zgromadzona w prowincję Silla, z prostej przyczyny; mówiąc kolokwialnie, niezbyt jest ona rozwinięta, a tamtejsze lasy stanowią doskonały punkt zaczepny do rozwoju. Początek rozwoju prowincji nie będzie też jakiś zaskakujący, bo rozpocznie się on od utworzenia sektora wydobywczego, działającego jako zasilania poprzez wydobywane kruszce dla sektora energetycznego, ale tak samo ważne będzie uzyskanie samych materiałów budowalnych, jednakowo na przyszłe fabryki oraz samo miasto, które z wyrośnie jak grzyb po deszczu obok nowych miejsc pracy. W tym początkowym, najważniejszym okresie nie mamy zamiaru popuszczać wodzy fantazji tylko postawić na tym, co znamy i poprowadziło nasz kraj tak daleko. Czyli na naszych czempionów narodowych (tzn. czebole), którzy z powodzeniem funkcjonują od stu lat z hakiem na Ziemi i tutaj od dekad i doskonale się sprawują w przemyśle wydobywczym, ciężkim oraz obecnie słabym, ale istniejącym mimo wszystko przemyśle lekkim. Działacze państwowi z Biura Planowania Gospodarczego w procesie będą wspierać czebol górniczy w utworzeniu kompleksu wydobywczego, aby zaczął funkcjonować i przynosić zyski. Nie odgrywają oni tylko roli wujka dobrej rady w procesie, ale jako nadzorcy funduszy państwowych wyznaczonych w subsydiach albo bezpośrednich inwestycjach później przekazanych firmie, sprawują pieczę nad procesem, aby założenia Planu Pięcioletniego zostały skrupulatnie wcielone w życie, katalizator przemysłu lekkiego powstał i działał bez zarzutu, co pozwoli na wejście w kolejną fazę. O ile w działalności wiercenia w ziemi i wydobywania z niej materiałów potrzebnych nam do rozwoju wiele finezyjnego nie ma, to skutki działalności we wpływie na środowisko (o czym będzie niżej), warunkach pracy oraz populacji zamieszkującą dany obszar są spore, a my zamierzamy egzekwować prawo co do joty. We wszystkich kopalniach i zakładach prawo pracy oraz warunki BHP mają być przestrzegane, a jego naruszenia traktowane z największą powagą, a związki zawodowe powinny mieć możliwość powstania i swobodnego zrzeszania się, aby negocjować to, co im leży na sercu (albo jest sprawą życia i śmierci, jak niskie płace) i służyć jako niejako głos robotników i robotnic. Przy okazji sporów na linii pracodawcy-pracownicy, zgodnie z prawem, jako że to sektor strategiczny, rząd  też będzie wydawał werdykty po skrupulatnej analizie sytuacji.

Najważniejszą sprawą dla przyszłych mieszkańców górniczych i przemysłowych osiedli są z pewnością jednak warunki bytowe; tutaj nie możemy sobie pozwolić na improwizację i dziki rozrost, tylko wszystko musi być utrzymane w porządku urbanistycznym. To, że w zasadzie miasto w tejże prowincji powstają niemalże od zera, jest dla nas plusem, nie minusem, bo nie trzeba będzie niczego wyburzać ani modyfikować, tylko można od razu budować w należytym standardzie z materiałów z lokalnych kopalń i przemysłu drzewnego. W skrócie celem agencji państwowych (tym razem odpowiedzialnych za mieszkalnictwo) oprócz nadzorowania czebola będzie planowanie przestrzenne i urbanistyczne, mające zapewnić napływającym mieszkańcom higieniczne warunki, dobra dla zdrowia i przyszłego planowania życia i bytu w tym miejscu. A także standard mieszkań na przyzwoitym poziomie, zamiast jakichś klitek albo ruder dla dronów, które by z pewnością powstały gdyby nikt o to nie zadbał. Nie możemy dopuścić do powtórzenia sytuacji patodeweloperstwa i co gorsza, potencjalnego szerzenia się chorób albo terroryzmu wynikającego z gorszących warunków mieszkaniowych.

Drugą fazą rozwoju prowincji będzie utworzenie sektorów przemysłu lekkiego, zajmujących się produkcja dóbr konsumpcyjnych powszechnego użytku dla naszych obywateli. Trudno nie jest zauważyć, że prowincja Silla jest w większości puszczą; najrozsądniejszym kierunkiem rozwojowym jest  przemysł drzewny, produkujący meble, utensylia czy to artykuły papiernicze oparty na utrzymaniu gospodarki leśnej — całkowita deforestacja i wytępienie lasów doprowadziłoby do tego, że ów przemysł umarłby śmiercią naturalną wraz z wyeksploatowaniem do końca zasobów leśnych. Maksymą zostaje więc ekologiczne korzystanie z zasobów naturalnych tak, aby ich nie zabrakło w ramach racjonalnego użytkowania i nie doprowadziło do negatywnych skutków ubocznych. Nigdy drugiego Onsan!  Wobec tego, zachowanie lasów i korzystnego ich wpływu na klimat, warunki życia, lokalne ekosystemy i zdrowie Koreańczyków jest uznawane za priorytet. Jak wyżej napisano, ze względu na budowę miasta i osiedli od zera nowy przemysł drzewny też z pewnością wiele  się przysłuży do budowli mieszkań i innych budynków przez dostarczanie materiałów konstrukcyjnych dobrej jakości oraz mebli, a także tereny zielone w mieście od początku będzie można uwzględnić i nie trzeba będzie ich nawet sztucznie tworzyć; albowiem będą istniały w nich od samego początku, zważywszy na lokalne uwarunkowania. Przemysł drzewny powstanie na takich samych warunkach i regulacjach, co przemysł górniczo-wydobywczy; skorzystamy z doświadczenia i ekspertyzy obecnie istniejących czeboli, a ścisła współpraca na linii państwo-czebol doprowadzi do wzajemnie korzystnych wyników dla obu stron i oczywiście on również będzie subsydiowany albo wspierany finansowo bezpośrednimi inwestycjami, gdy będzie trzeba.

Przemysł lekki nie musi się jednak składać tylko z przetwórstwa drewna. O ile można powiedzieć, iż powyższe jest priorytetem, to Biuro zakłada też, iż w ramach „produkcji dóbr konsumpcyjnych na użytek rynku wewnętrznego”  powstaną też inne zakłady, wraz z możliwością ich utrzymania przez sektor wydobywczo-energetyczny. Ale środki, czas jak i możliwości są ograniczone, więc i założenia muszą być ograniczone, zamiast bujać w obłokach. Celami drugorzędnymi jest stworzenie zakładów odpowiadających za przetwórstwo żywności oraz produkcję powszechnej odzieży dla populacji. W tym pierwszym nasza udana inwestycja w agrokulturę i ruch Saemaul Undong powinno nas wspomóc, jako iż posiadamy obecne zaplecze odpowiedzialne za zaopatrywanie tych fabryk, mleczarni itp. w wymagane plony, mięso albo mleko, co pozwoli nam na jeszcze wzmocnienie produkcji w tej dziedzinie. Jeżeli Narodowa Agrokulturowa Federacja Spółdzielcza będzie chętna, to też nie mamy problemu z tym, aby to oni zorganizowali takowy przemysł rolniczy w Silla i będziemy go finansować i wspierać. Co do produkcji  odzieży dla populacji to umieszczenie owych zakładów zaraz obok przemysłu drzewnego i stałego dostępu do celulozy drzewnej oszczędza na kosztach transportu, gdyż można utworzyć z niej wiskozę i produkować z niej tanie i dobrej jakości ubrania na miejscu dla rynku krajowego i dla naszych braci i sióstr. Tutaj również liczymy na chętne czebole, które przysłużą się sprawie rasowej i wypełnianiu planu pięcioletniego skierowanego na poszerzaniu sił produkcyjnych (oczywiście oprócz tego wszystko wyżej opisane ma być zgodne zgodnie z regulacjami środowiskowymi, prawem pracy, o związkach zawodowych etc.) i dobrobytu naszego narodu-rasy.  

Czysta rasa, czyste niebo, czysty kraj — taka będzie dewiza naszej ekologicznej industrializacji. Już raz pokazaliśmy światu, startując z poziomu PKB per capita Ghany, że potrafimy wszystko; to i teraz pokażmy, iż zielony rozwój w zgodzie z naszym bioregionem i poszanowaniem środowiska jest możliwy!

Zniszczyliśmy różowiutkie miernoty z Vallhali dwukrotnie; najpierw zostali poprowadzeni do całkowitej klęski przez ich króla-ciula Nielsa Dorena, a następnie generał Jaruzleif dzielnie kroczył ścieżkami obłędu wytyczonymi przez jego poprzednika i również doprowadził do upadku państwa znanego jako Vallhalańska Republika Ludowa. Vallhalańczycy co dziwne, zamiast pójść po rozum do głowy jak Rosjanie nie chcieli się zgodzić na naszą wcześniejszą propozycję z nimi i uznanie aneksji dzisiejszych pięknych prowincji Mireuk i Jacheongbi, ale woleli grać o wszystko w przegranej pozycji. Szydło z worka jednak wyszło i okazali się japońskimi kolaborantami. No to cóż, dostaną przysłowiową figę z makiem, jak chcą być tacy waleczni.

Ogłaszamy całkowitą aneksję ziem Vallhalańskiej Republiki Ludowej; na dodatek, koreanizujemy od razu te ziemie, aby pozbyć się japońskiej V kolumny z naszych terytoriów. Podjęto też dodatkowe działania zabezpieczające, mające na celu zakończenie sukcesem koreanizacji tychże prowincji* i utworzenia między innymi Parku Narodowego Góry Danguna** na dawnej prowincji znanej jako We.

Oprócz tego, wskutek naszego traktatu pokojowego z Nową Rosją do ziem naszego minjoku zostały przyłączone kolejne prowincje na wschodzie, czyli Jantar, Dobrowolsk, Sankt Reiziburg oraz Wsiapaplanu. Te prowincje jak i te anektowane przez zniszczenie VRL będą miały swoje nowe, odpowiedni nazwy. Koreanizacja tychże prowincji będzie jednak przebiegać swoim tempem.

Pani premier wygłosi też przemówienie do narodu w ramach oficjalnych uroczystości wkrótce***.

Co nie było dziwne, po oficjalnym przyznanym w traktacie i też de facto zwycięstwie na całym półwyspie (nazywanym już przez wielu biurokratów w dokumentach po prostu Drugim Półwyspem Koreańskim, albo Nowym Półwyspem Koreańskim) w stolicy Nowym Sejongu odbyły się huczne celebracje państwowe z okazji sukcesu. Oprócz tradycyjnej już w takich wypadkach parady wojskowej, przeprowadzonej przez stacjonujące w Nowym Sejongu siły i odznaczeniu wysoko postawionych dowódców, brawurowych żołnierzy za ich akty odwagi albo nawet wychodzących zwyczajnych robotników, którzy bardzo wysilili się w produkcji sprzętu wojennego, które zapewniło nam pokój, przyszedł czas na zapowiadany „gwóźdź programu”, jakim była przemowa pani premier i przywódczyni partii NPS, Sim Jung-Hwa do całego minjoku o stanie rzeczy w obecnej sytuacji.

Cytat :

4500 lat.

Już prawie 4500 lat temu, przodek nas wszystkich, Dangun zaszczycił świat swoją obecnością rodząc się z matki Ungnyeo, a następnie pobłogosławił nasze ziemie i utworzył pierwsze państwo koreańskie. Jestem pewna, że byłby on dumny z nas wszystkich tutaj, którzy po dziś dzień jako jego dziedzice kontynuują jego wspaniałe dzieło w wytrwałym pracy i działaniu.

Siostry i bracia! Pozwólcie jeszcze na kolejną retrospekcję. Zawdzięczamy wyzwolenie się z okowów mentalnych Chin i Japonii naszemu jednemu z najwybitniejszych umysłów XX wieku, jak nie najwybitniejszemu, którym był Shin Chae-ho. Jak wszyscy wiemy, to jemu zawdzięczamy sformalizowanie idei minjok i wszystkiego, co z nią powiązane. Wiedział on też, iż nie można chronić rasy, stojąc bezczynnie i czekając na śmierć a takowym jak teraz widać na Ziemi, jest tylko ograniczanie się do pozycji, w której każdy może nas zaatakować i sobie podporządkować. Stwierdził on, iż kiedy koreański minjok kontrolował Mandżurię, to wtedy byliśmy silni i zamożni, ale kiedy inna rasa poczęła ją kontrolować, wtedy Korea wkracza pod wasalstwo tejże rasy, a ta żelazna zasada nie zmieniła się od czterech tysięcy lat. Czyż nie jest to prawda? Ile pokoleń naszych przodków było wasalami Chin przez ich kontrolę nad Mandżurią? Gdy Japończycy uzyskali kontrolę nad nią, też uczynili z nas niewolników. Dokładnie to samo stałoby się, gdybyśmy pozwolili naszym totalitarnym sąsiadom, czyli JNSPR oraz Vallhali na dalsze rozwijanie się i ostrzenie sobie zębów na nasz kraj; w najlepszym wypadku bylibyśmy wasalami jak za Mingów, w najgorszym gwałceni jak podczas japońskich rządów kolonialnych. Nasze nowe ziemie to jest nasza marsjańska Mandżuria; gdy stracimy nad nimi kontrolę i pozwolimy innym siłom zająć pozycję hegemoniczną na naszym półwyspie, to utracimy suwerenność a nasza niepodległość, a przez to byt naszej rasy będzie zagrożony. Nigdy nie będziemy już służalczymi słabeuszami, za jakich uważali nas Japończycy, Chińczycy i inne narody.

Chcemy żyć w pokoju, czego dowodem jest nasz traktat z Czerwoną Palestyną, ale nigdy nie zamierzamy powrócić do bycia małymi ludźmi i udowodniliśmy siłę naszego minjoku zarówno gospodarczo jak i wojskowo. Żadne sankcje nas nie przemogą w tej sprawie i nie sprowadzą nas ponownie do roli mentalnej jak i rzeczywistej kolonii, jak pewnie wielu widocznie na tym Marsie się marzy. Wszyscy składaliśmy przysięgę, będąc w szkole albo podczas odbywania służby wojskowej i ja wraz z moim rządem mamy zamiar wypełnić owę przysięgę poświęcenia swego ciała i duszy wiecznej chwały ojczyźnie oraz rasy co do joty. Niech się uduszą swoimi sankcjami, my i tak będziemy iść naprzód, albowiem nie ma na świecie większej siły niż rozpalona ludzka dusza, a my, będąc jednym i tym samym ludem jak głosił An Hosang nie bacząc na różnice między nami, przy wspólnej woli będziemy niepokonani — i wojnę skierowaną w nas gospodarczą też zwyciężymy. Minjok jest ważniejszy niż jakakolwiek organizacja, klasa społeczna, jednostka albo partia. Jeżeli zaniedbamy dobrobyt całego narodu, poddając się liberalizmowi gospodarczemu albo innej zagranicznej szkole filozoficznej tudzież ideologicznej, to wtedy nasza rasa nie tylko będzie podzielona i walczyć między sobą, ale powrócimy do dawnych, ciemnych czasów, gdzie byliśmy tylko uniżeni wobec obcych potęg. Uczynimy wszystkich naszych ojców niepodległości dumnymi, w końcu realizując ich wizję tutaj, eliminując wszystkie wypaczenia; rewolucyjne czasy wymagają rewolucyjnych rozwiązań, a sukces naszej narodowej rewolucji nigdy nie był tak blisko!  

Po zakończeniu przemówienia odśpiewano po prostu hymn.

Nasz kraj w zaledwie dwa lata powiększył swoje terytorium o 160%, co jest liczbą z pewnością niebywałą. W terminach bardziej praktycznych i mniej matematycznych, z pięcioprowincjonalnego państwa, otoczonym przez totalitarnych wrogów, staliśmy się największym obecnie państwem na Marsie z 13 prowincjami będącymi w posiadaniu naszej rasy. Brzmi z pewnością nieźle, ale taka nagła ekspansja terytorialna zrodziła pewne problemy, które nie cierpią zwłoki; jednym z nich jest sprawa własnościowa wszystkiego, co zdobyliśmy i bardzo proste pytanie: Co z tym? Kto to dostanie? Ów pytanie padło już podczas operacji antyterrorystycznej w Mireuk i Jacheongbi i niestety, odpowiedź na to pytanie musiało poczekać aż rok, ze względu na konieczność całkowitej anihilacji wszystkich zagrożeń dla naszego Drugiego Półwyspu Koreańskiego. Na szczęście, wraz z zapanowaniem pokoju na półwyspie, jesteśmy w stanie zacząć robić to, co potrafimy najlepiej; czyli będąc zjednoczonym w krwi i woli, rozpocząć wspólną pracę nad polepszaniem naszego państwa i społeczeństwa.

Najważniejszą kwestią jest ta własnościowa, tzn. do kogo będą należały zdobyte sektory gospodarcze w wyniku naszej chwalebnej kampanii lat 2138-2139. Tutaj odpowiedź nie powinna zaskakiwać; na razie Prowincja Marsjańska Republiki Korei jest gospodarką mieszaną i również nowe terytoria będą to odzwierciedlać. Cały przemysł w prowincji Mireuk przekazujemy w posiadanie naszych narodowych czempionów, czyli czeboli, którzy już przez dekady udowadniają, że w tym co robią, nie mają sobie równych. W Jacheongbi następuje mniej więcej to samo, z jednym wyjątkiem; sektor przemysłu lekkiego zostaje uspołeczniony. Co to oznacza w tym wypadku? Oddanie go pod zarząd związków zawodowych w ramach samorządu robotniczego wraz z reprezentacją Agencji Rozwoju Wiejskiego, z którym tenże sektor będzie ściśle współpracował, zważywszy na to, iż będzie po części przerabiał produkty dóbr konsumpcyjnych z nowych sektorów rolniczych, które będą opisane poniżej. Czyste rasowo związki zawodowe jak i nasze dzielne chłopki i chłopi od samego początku lojalnie wypełniają wszystkie swe obowiązki wobec rasy i państwa, wobec czego byłoby absurdem, gdyby za swoje poświęcenie dostali absolutnie nic. W dodatku jak udowodniliśmy podczas groźby strajku w Silli, nie mamy zamiaru być kopią międzynarodowych korporacji z jedyną różnicą taką, że korporacje będą koreańskie i będą sobie „w spokoju” gnębić i wyzyskiwać własnych braci i sióstr we krwi. Co do terytoriów dawnych vallhalańskich oszołomów z „republiki ludowej”, oraz terytoriów, które zajęliśmy i potwierdziliśmy ich posiadanie w naszym traktacie pokojowym z Nową Rosją, to na razie całość tamtejszego majątku narodowego zostaje znacjonalizowana i podlega bezpośrednio państwu i prawdopodobnie większość tamtejszej gospodarki pozostanie w takim trybie po koreanizacji tamtejszych prowincji, zważywszy na to, iż absolutną większość przemysłu w naszych starych prowincjach kontrolują czebole, co wymaga wyrównania. Z pewnością też zadbamy o to, aby w państwowym przemyśle robotnicy i robotnicy z reprezentującymi ich związkami zawodowymi zawsze byli poszanowani i dobrze traktowani; nie wykluczamy, iż część sektorów po dalszych przekształceniach i wyszkoleniu dodatkowych kadr przez spółdzielców i związki zawodowe także zostanie uspołeczniona i przejdzie w tryb demokracji ekonomicznej. Każda sprawa własnościowa i spory  będą rozstrzyganie indywidualnie dla każdego przypadku na nowych terytoriach, na podstawie naszego programu partyjnego jak i wytycznych zaprezentowanych właśnie teraz.

Pozostają jeszcze dwie kwestie. Zaczniemy od kwestii poszanowania środowiska; można było to już zauważyć wcześniej, ale od teraz zielony wzrost i stworzenie czystej przestrzeni dla najczystszej rasy jest jednym z priorytetów Nacjonalistycznej Partii Sprawiedliwości i obecnego rządu. Przypadek  Silli i błyskawiczny rozwój tamtejszego przemysłu z poszanowaniem lokalnego środowiska służy jako przykład tego, iż wbrew bajaniom niektórych mitomanów chęć oddychania świeżym, normalnym powietrzem albo higieniczne warunki życia codziennego nie stoją na przeszkodzie rozwoju gospodarczego. W naszej sytuacji jednak wystarczy nam urbanizacji i NPS składa obietnice, że tak długo jak oni rządzą, wszystkie obecne tereny zostaną utrzymane w naturalnym kształcie, ze względu na to, iż tak mamy jeszcze pole do rozwoju przemysłu zarówno przestrzennie jak i technologicznie, a ekosystemy naszego bioregionu muszą zostać utrzymane. Jedną z pierwszych takowych decyzji jest utrzymanie dziewiczego lasu na największej górze świata Dangun-san, gdzie zostaje utworzony park narodowy, co ochroni lokalny las przed jego wycięciem i zamianą najwyższego szczytu Układu Słonecznego w jakieś industrialne piekło.

Finałowym aktem reorganizacji jest przygotowanie się do produkcji w ramach autarkii, zważywszy na atak gospodarczy wymierzony przez pachołków międzynarodowych korporacji, globalistów z Kongresu Marsjańskiego na nasz kraj w zazdrości o nasze sukcesy. To, czym będzie zajmował się uspołeczniony zakład w Jacheongbi opiszemy poniżej (jednak przeznaczone na to środki będą wspólne z tym, co w sprawie przekształcenia przemysłu ciężkiego). Wszystko z Hyeokgeose zostało znacjonalizowane i wobec tego tamtejsze zakłady wezmą na siebie ciężar dostarczania i w nich najłatwiej będzie przeprowadzać zmiany. Tamtejszy przemysł lekki zostanie w całości przeorientowany na dostarczanie produktów wysokich technologii, jak półprzewodniki, reaktory, procesory i podobne tworzywa wytwarzane z metali i surowców rzadkich, które mamy multum i grzechem by było niewykorzystaniem własnego potencjału. Kolejnym potencjałem, którym marnujemy, jest nas przemysł ciężki;  tamtejszy przemysł ciężki zostanie „zdemilitaryzowany” i skupi się w pełni na produkcji markowych samochodów w ramach całkowitego zastąpienia importu w tej dziedzinie; po co je w ogóle sprowadzamy i tak, jak mamy tyle doświadczenia w produkcji własnych aut? Nie mówiąc o tym, iż od członka minjok, z pewnością lepsze...


Na powyższe 10 mld, 2 aktywne rezerwy, oraz zamraża się 5 PZ aż do odwołania na produkcję tychże samochodów.

Przez konieczność likwidacji dla nas zagrożeń w zarodku nie mogliśmy w roku 2139 podjąć jakichkolwiek działań zmierzających do wyniesienia naszej ekonomii na nasze prawowite miejsce najsilniejszej gospodarki Marsa. Jak się jednak okazało, nasi ludzie ze Sztabu Generalnego, wszyscy żołnierze i żołnierki wraz z dowództwem wojskowym stanęło na wysokości zadania i okazali się takimi dobrymi planistami i wykonawcami, jak ci z Biura Planowania Gospodarczego. Przez pewne wrogie działania jednak nastawionych wrogo wobec naszych sukcesów środowisk na Marsie, pewne modyfikacje w obecnym planie pięcioletnim muszą zostać poczynione; nie dążymy tylko do substytucji importu w najważniejszych dla nas gałęziach, ale produkcji autarkicznej w tylu sferach, ile to tylko możliwe, aby siostry i bracia w rasie nie byli zakładnikami działalności jakichś międzynarodowych grup. Musimy także zadbać o to, aby w naszym kraju nigdy nie zabrakło dla kogokolwiek kiedykolwiek żywności lub innych towarów pierwszej potrzeby i jednocześnie spełniając swoje wcześniejsze obietnice z 2137, zainwestujemy dalej w agrokulturę i będziemy ściśle współpracować z Agencją Rozwoju Wiejskiego.

Podstawowym zadaniem naszych nowych gospodarstw będzie zapewnienie populacji egzotycznego, zróżnicowanego jedzenia, które wcześniej było zazwyczaj importowane, oraz wytwarzanych z płodów rolnych dóbr luksusowych we ścisłej współpracy z uspołecznionym sektorem przemysłu lekkiego w Jacheongbi. Mamy do tego odpowiednie technologie, aby w sztucznych warunkach produkować, co nam się żywnie podoba, a rozległość naszego państwa pozwala, aby do potencjalnych nowych obiektów gospodarczych mieć możliwość przywiezienia nawet gleby przystającej do produkcji danego produktu — w naszym kraju obecnie są wszystkie możliwe rodzaje terenów geograficznych (za wyjątkiem pustyni, ale z niej to i tak nic nie wyrośnie..) i taka bioróżnorodność miejmy nadzieje, utrzyma się do końca. To tylko ułatwia nam uprawy strategiczne wymagane obecnie przez sytuację. Remedium na sytuację w założeniu planistów mają być nowopowstajace potężne kompleksy szklarni przemysłowych, w których jak się postaramy, w zasadzie możemy uprawiać to co chcemy i pragniemy. W pełni zamierzamy wykorzystać możliwości tychże Marsjańskich Szklarni Przemysłowych, tak jak niegdyś nasi przodkowie robili podobnie, ze szklarniami na Ziemi produkując na przykład truskawki i inne produkty niewystępujące autochtonicznie na naszych terenach. Stworzenie jednak ich samych bez jakichkolwiek szkoleń albo dodatkowych zapomogom spowoduje pewnie jednak, iż takowe nowe gospodarstwa niezbyt będą się różnić od tych istniejących poza nimi, a to kompletnie pomija idee inteligentnych farm. Wobec tego prezentujemy nową inwestycję Biura Planowania Gospodarczego we ścisłej współpracy z Agencją Rozwoju Wiejskiego, która ma na celu stworzenie nowych sektorów rolniczych zgodnie z ideą smart farming.

Państwo będzie w całości finansować powstawanie, niezbędny sprzęt mechaniczny jak i technologiczny do stworzenia i funkcjonowania nowych kompleksów rolniczych; nowe szklarnie jednak tak jak wcześniej, będą oczywiście oddane w ręce rolników zrzeszonych w Narodową Agrokulturowa Federacja Spółdzielcza i zakładamy, że ostatecznie tak jak w ramach poprzednich inwestycji w ramach Saemaul Undong, tak i teraz dalszy rozwój Ruchu Nowej Wsi za skutkuje powstaniem dalszej warstwy chłopstwa funkcjonującej w modelu kooperatywnym we ścisłej współpracy z lokalnymi samorządami politycznymi. Mamy już to „przepracowane”, więc to nie powinno stanowić problemu. Problem może stanowić jednak to, jak takimi szklarniami w ogóle zarządzać — tu na pomoc również przychodzi nam nowoczesna technologia. Oprócz finansowania tradycyjnych szkoleń i tym podobnych, za znaczną część zarządzania i nauki ma odpowiadać specjalnie napisane wyrafinowany system oprogramowania jak w przemyśle, które też skrupulatnie będzie umieć zarządzać warunkami w mikroklimacie, aby regulować  środowisko w czasie rzeczywistym, albowiem regulowanie i kompleksowane monitorowanie takich rzeczy jak temperatura, wilgotność, poziom CO2 na bieżąco i podejmowanie stosownych działań takie jak wentylacja, ogrzewanie, regulacja promieniowania słonecznego (otwieranie i zamykanie kurtyn świetlnych, działanie diod LED), dostosowanie nawadniania etc. Taki zakres działań jest z pewnością poza zdolnościami wielu, nawet jeżeli są wybitnymi umysłami. Nie tylko ma to w założeniu poprawić efektywność, dać nam większe plony i  uwolnić nas od niewoli zagranicznego kapitału w tej dziedzinie, ale uczyni jakość życia tych, którym zawdzięczamy żywność znacząco lepszą, optymalizując wykorzystani ich pracy, czasu oraz energii, a także z pewnością przyciągnie nowe talenty wykształcone na uniwersytetach do tychże szklarni, co poprawi integrację pomiędzy różnymi członkami naszego społeczeństwa; mamy inne zadania i inne umiejętności, ale wszyscy jesteśmy jednym i tym samym ludem pochodzącym od naszego praojca Danguna i zmierzamy do tego samego celu, jakim jest utworzenie rolnictwa przyszłości!

Owe nowe kompleksy rolniczo-technologicznie wraz z możliwością zastosowania jakichkolwiek gleb, do jakich mikroklimatów chcemy, oprócz zmniejszania bezrobocia, pozwoli nam na produkcję w zasadzie tego, co chcemy w sztucznym, doskonale kontrolowanym i zarządzanym budynku przy maksymalnym wykorzystaniu zasobów. A głównym celem tychże szklanych gigantów jest ostateczne doprowadzenie do niemalże całkowitej autarkii w kwestii żywnościowej; potrzeba nam danego rodzaju twarogu do produkcji jakiegoś specjalnego rodzaj serów, które wcześniej musieliśmy sprowadzać? Da się zrobić. Potrzebujemy winogron do tworzenia wina, bananowców do wyhodowania własnych rarytasów albo jeszcze innych plonów do przetwórstwa na luksusową żywność na rzecz konsumpcji wewnętrznej? Nie będziemy już dłużej liczyć na dobroć zagranicy. Szklarnie zajmą się produkcją tego jedzenia (albo produktów wymaganych do dalszego przetwórstwa), czego brak może obniżyć dotychczasowy standard życia naszych obywateli i doskwierać ich kubkom smakowym i zachować dotychczasowe zdrowie jednocześnie zwiększając produkcje i być może nawet czyniąc poprzednie towary "luksusowe" tymi powszednimi, dla każdego szarego obywatela i obywatelki. Jak już napisano wcześniej, uspołeczniony wcześniej przemysł w Jacheongbi zajmie się przetwórstwem we ścisłej współpracy z nowymi szklarniami, co da wszystkim pracownikom przemysłu lekkiego w tejże prowincji stabilne zarobki, pracę oraz przyczyni się do usamodzielnienia się i rośnięcia w siłę naszego narodu.

Na powyższe 26 mld, 5 aktywne rezerwy co pobierają zaopatrzenie.

Mimo wszystkich przeciwności losu i ględzenia o tym, jak to zaraz rozbijemy sobie mordę przez nasze „zacietrzewienie” oraz „fanatyzm ideologiczny” absolutnie nic takiego nie nastąpiło; nacjonalizm rasowy doprowadził wręcz nasze państwo na wyżyny, sprawiając, iż z państewka z pięcioma prowincjami otoczonym przez wrogów staliśmy się mocarstwem, z którym musi liczyć się każdy na wschodzie Marsa. Wypierdek znany jako sankcje, które miały spowodować rzekome straty w wysokości 30 mld według pewnych dziennikarzy rasowej dżungli, przez co miała powstać dziura budżetowa oraz masowe bezrobocie, takie bajania jednak nie ziściły się – nasz budżet przyniósł o wiele większe dochody* na ten rok niż poprzedni, co raczej podsumowuje całokształt przewidywań liberalnych ekspertów. Nienawistnikom nielubiącym naszego systemu nie pozostało nic innego, jak tłoczyć wrogą nam propagandę i próbować przekonać społeczeństwo technikami manipulacyjnymi w internecie do zamiany naszego państwa w mentalną kolonię, która pewnie posłużyłaby jako mięso armatnie w imię ich niecnych celów albo za japońskich parobków. W uprzednich latach mogliśmy uświadczyć wiele ataków na konstytucyjną podstawę Republiki Korei; wystarczy, chociaż wspomnieć o cyrku, jaki zapewnili nam nasi dawni „sojusznicy” próbujący przekręcić demokratyczną wolę społeczeństwa koreańskiego w ramach referendum. Jest więc jasne, że nasza odpowiedź na wrogą nam ofensywą kulturową musi nadejść. I właśnie kontratak nadszedł.

Zaczniemy od pracy u podstaw, jaką jest kształcenie demokratycznego społeczeństwa etnonacjonalistycznego i wpajanie cnót, do których powinien aspirować cały minjok. Na nasze szczęście, nie musimy wymyślać koła na nowo; po prostu powrócimy do myśli tych, dzięki którym uzyskaliśmy niepodległość i wyzwoliliśmy się spod japońskiego panowania, których myśl nie do końca została zrealizowana w niepodległej Korei przez chinilpa** i pokrewnych im zdrajców. Praca u podstaw oznacza prace w terenie i stworzenie odpowiednich struktur mających zadanie do wykonania, a tym nowym stowarzyszeniem wspieranym przez rząd będzie Korpus Narodowy. Zadaniem tegoż Korpusu będzie: Dążenie do rozwoju sił fizycznych całej rasy, popularyzacja sportów, wyrabianie tężyzny fizycznej i co ważne, podtrzymywanie i rozwijanie świadomości rasowej oraz postaw obywatelskich zgodnie z maksymą „W zdrowym ciele zdrowy duch". Co to w praktyce oznacza? W całym kraju sfinansuje się powstanie i zapewnienie wszystkiego, co trzeba lokalnym oddziałom Korpusu, aby mógł on w ogóle zacząć funkcjonować i wypełniać swą misję kształceniową wobec całego minjoku. Początkowe kadry do tychże oddziałów też zostaną zapewnione przez wyszkolonych i poinstruowanych do tego ludzi z korpusu cywilnego, którzy powrócą do miejsc swego urodzenia, a następnie wyszkolą swych nowych odpowiedników, przez co stowarzyszenie będzie mogło funkcjonować w następnych latach. Szkolenie nowych członkiń i członków KN będzie podzielone na pięć kategorii: Trening Umysłowy, Trening Fizyczny, Teoria, Zdrowie, Praktyka. O ile treningu fizycznego i promowania zdrowego stylu życia i związanych z tym nawyków w kategorii zdrowia raczej nie trzeba tłumaczyć (raczej zakładamy, że członkowie i poszczególne komórki organizacji same będą w stanie stwierdzić, czy wszyscy są już w stanie przebiec półmaraton, albo wolą grać w piłkę nożną czy też ćwiczyć gimnastykę dla integracji), to prawie taki sam nacisk będzie kładło się na Trening Umysłowy, Teorię, oraz Praktykę. Pierwsze dwa będą miały bardzo ścisły związek z wychowaniem w duchu etnonacjonalistycznym, aby każdy miał okazję pojąć ideę minjok, zanim będzie czytał zagraniczne bzdury w internecie, ale o szkoleniu duchowo-ideologicznym będzie jeszcze niżej wyjaśnione, jako że to Zdrowy Duch jest tak samo ważne jak Zdrowe Ciało. Praktyka będzie po prostu polegała na wcielaniu tego, co się nauczyli w życie; pomaganie lokalnym społecznościom w ramach prac społecznych, tworzenie ochotniczych straż pożarnych, pomaganie osobom starszym w ich codziennym życiu etc. Jako że jest to prawie w całości finansowane przez państwo i w teorii ma działać na jego całym obszarze, dla wielu Koreańczyków będzie to też dobre miejsce, aby nabyć jakieś nowe umiejętności zawodowe albo podnieść swoje kompetencje w obecnej pracy.

Jak powiedział jeden z najwybitniejszych historyków koreańskich XX wieku, Son Chint’ae: Od samego początku historii, my Koreańczycy, jesteśmy jedną rasą, która posiada wspólny korzeń historyczny, żyje na tym samym terytorium, a także współdzieli ze sobą przeznaczenie. Zgodnie z tym, trening umysłowy i teoria będą kładły nacisk na poznanie ideologii ojców założycieli, jak Shin Chae-Ho, Jo So-an, An Ho-sang, Kim Gu, Lee Beom-seok i wielu innych zasłużonych dla naszej rasy, aby byli dumni z nas, ich ideologicznych dziedziców. Nie kapitalizm, nie komunizm, tylko koreańska droga! Oprócz samego kształcenia ideologicznego w duchu etnonacjonalizmu będzie kładło się też nacisk na to, jak można byłoby wcielić ich marzenia w życie i sprawić, aby ich idee narodowo-rewolucyjne można było zrealizować w końcu co do joty. O ile całe stowarzyszenie Korpusu Narodowego ma służyć całości narodu, to szczególną uwagę i wysiłkami będzie cieszyć się organizacja młodzieżowa tejże, czyli Jokcheong. Liczymy, że Jokcheong wykuje z powyższych zaleceń oraz charakterystyk młodzieńczego ducha, takich jak witalność, samoświadomość, czystość, gorliwości, pasji itd. mentalną i fizyczną zbroję dla duchowej batalii z siłami antykoreańskimi.

Na powyższe wydaje się 20 mld oraz nad tym projektem pracuje 5 zmobilizowanych rezerw, co pobierają 5j zaopatrzenia.

Drugim frontem kulturowym, na którym należy podjąć niezwłoczne działania jest MarsNet i inne elektroniczne formy przekazu informacji. Dotychczas cierpieliśmy w informacji masowego przekazu i innych formach elektronicznych, a jak widać po petycjach posłów w parlamencie, wolny rynek jak zawsze poległ i nie stworzył żadnej alternatywy dla zdegenerowanych stron internetowych i innych szemranych działań wymierzonych w nas minjok. Nie mamy więc innego wyboru, niż stworzyć własny, państwowy konglomerat medialny który zajmie się przekazywaniem prawdziwych informacji dla prawdziwych rasowych Koreańczyków w tej dziedzinie, a nie słuchanie zagranicznych bzdur jakichś szurów o rzekomym „debilizmie” czystości rasowej i innych tego rodzaju wiadomości z sufitu. Naszą odpowiedzią jest powołanie KBS (Korean Broadcasting System) Mars, zwane też potocznie KoreaNetem, chociaż ta nazwa nie do końca wyjaśnia wszystkiego, czym KBS Mars będzie się zajmować.

Podstawowym zadaniem mediów KBS Mars będzie to, aby zapewnić etnonacjonalistyczne koreańskie źródło informacji wszystkim obywatelom i obywatelkom naszego państwa. Aby to zrealizować w praktyce i wypełnić dużą pulę zadań nie sądzimy, aby dało się tym wszystkim sterować z centrum, dlatego też konglomerat KBS będzie znacznie zdecentralizowany, aby odpowiadać lokalnym warunkom w prowincji; zakładamy, iż farmerzy pewnie będą się interesować czymś innym i oglądać co innego, niż osiedla zielonych osiedli robotniczych w takiej Silli albo Kayi. Z pewnością wspomoże to też dziennikarstwo lokalne, które od dekad boryka się z wieloma problemami i być może pomoże rozwiązać paradoks, że czasami internetowy zapaleniec nie ma pojęcia, co się dzieje w jego mieście zamieszkania i co się zmienia, ale zna rozkład wybiegów dla psów w jakimś mieście tysiące kilometrów od niego, bo tam jest jakiś konflikt wojskowy albo społeczny. KBS Mars nie ograniczy się jednak tylko do działalności na polu dawnych, lokalnych gazet — ostatecznie w swym zamyśle jest to konglomerat medialny będący odpowiedzią na wrogą propagandę, wobec czego wszystkie zapotrzebowania w tej dziedzinie musi spełniać wiele wymogów, gdyż każdy potencjalny konsument takowych mediów musi więc znaleźć coś dla siebie. O ile nie zabraknie finansowania i personelu na prowadzenie radia i prowadzenie dzienników na tematykę kulturową, historyczną, popularnonaukową, polityczną etc. to jednym z głównych zadań KoreaNetu będzie odpowiedź na zagraniczną, diaboliczną propagandę wymierzony w koreański minjok. Wobec tego, w ramach internetu zostanie utworzony portal KBS Mars, który jednak w praktyce będzie właśnie machiną medialną, telewizją na żywo, internetowym radiem i platformą streamingową jednocześnie; każdy z użytkowników MarsNetu z PMRK powinien odnaleźć tam coś dla siebie i mieć możliwość do uzyskania rodzimych informacji, od rasowych sióstr i braci zamiast paszę zagraniczną. Wydaje się to na razie pomysłem odległym i ambitnym, ale od czegoś trzeba zacząć i stawić pierwsze kroki, więc mamy zamiar powrócić do naszych "tradycji" z XXI wieku, gdzie Koreańska fala wręcz w pewnym momencie zalała kulturę zglobalizowaną, walcząc jak równi z równym z Hollywood. O ile zalanie teraz globalnej popkultury niezbyt nas obchodzi, to tworzenie serialów oraz filmów wysokiej jakości przez koreańską rasę na nas użytek wewnętrzny jak najbardziej, a jednocześnie pokażemy wszystkim, co się z nas śmieją, gdzie raki zimują. KBS Mars liczy na ambitną współpracę z aktorami, scenarzystami i innymi osobami o uzdolnieniach artystycznych albo kinematograficznych i chętnie wspomoże ich kariery, aby ich zakopany talent mógł wykiełkować, zamiast uschnąć na jałowej ziemi. Jedynym wyjątkiem mediów, które absolutnie nie będą wspierane, a nawet będą zwalczane przez machinę medialną KBS Mars i absolutnie nie będą się na niej nigdy pojawiać „tik-toki” i jak już to się będą pojawiać, ale filmy informacyjne o szkodliwości tychże „tik-toków” dla zdrowia psychicznego, bo naszym celem jest wychowanie obywateli, a nie zombie na wzór tych z pociągu do Busan.

Będą jednak pewne wymagania dla pracowników i pracownic KBS Mars, nawet jak mają dużą dozę swobody w pracy oraz możliwości poruszania tematów i zagadnień (to, jakie mają poglądy polityczne, też nie odgrywa większej roli); a raczej jedno, takie konkretne. Nie będą mogli podważać konstytucyjnych podwalin PMRK, tzn. w tym wypadku najważniejsze jest to, iż nie mogą sączyć wiadomości i innych informacji dążących do zniszczenia naszej rasowej demokracji i zastąpienia go liberalną demokracją (przez liberalną demokracją rozumiemy rasową dżunglę..) na wzór zachodni.

Na Konglomerat Medialny KBS Mars 20 mld.

Z kosmosu tutaj przybyliśmy i to kosmosu właśnie wrócimy; i to wszystko dzięki pracy naszych własnych rąk. Prowincja Marsjańska Republiki Korei jest w stanie rozpocząć swój własny program kosmiczny, a także, lepiej przygotować się na kolejną falę imigrantów, która z pewnością nastąpi. W związku z tym rząd w Nowym Sejongu zadecydował o tym, iż kamieniem węgielnym tegoż programu kosmicznego będzie budowa i inauguracja kosmodromu "Hwan", który pozwoli nam rozpocząć własny program satelitarny, a także, co dla nas dobre, kontrolować napływ imigracji zgodnie z naszymi wytycznymi oraz rozpocząć eksport naszych nadwyżek towarowych na naszą macierzystą planetę, z której wszyscy pochodzimy.

Opis tego jak się buduje kosmodrom, wydaje się zbędny; skupmy się więc na tym, co będzie dodatkowo oraz co to oznacza dla koreańskiego terytorium na Marsie wraz z następującymi zmianami. Oprócz suchych kosztów rząd NPS przeznaczy dodatkowe środki na powiększenie kosmodromu, a raczej uposażenie go w środki i infrastrukturę do spełnienia wymogów naszej demokracji. Po powstaniu kosmodromu będzie go cały czas pilnował jedna z dywizji Korpusu Ochrony Rasy, a także przeznacza się 6 jednostek służb porządkowych na stałe do pilnowania tegoż i stosowania wymogów rasowych. Rasowe wymogi będą raczej znane — w głąb kraju będą dopuszczani tylko pełnokrwiści Koreańczycy, którzy będą przechodzili wielopoziomową weryfikację tożsamości i swojego rodowodu, a następnie uzyskają obywatelstwo. Powstanie też wszelka niezbędna infrastruktura (elektryczna, informacyjna, bezpieczeństwa i tak dalej) w samym kompleksie kosmodromu, która pomoże KORowcom i służbom porządkowym w zadaniu odsiewania ziarna od plew. Reasumując więc, z uchodźców do naszego kraju dostaną się tylko Koreańczycy i to im zapewnimy wszystko, co trzeba, a reszcie zapewnimy, ale figę z makiem w najlepszym wypadku. Żadna nieczysta krew nie może skalać naszej ziemi i będziemy stosowali wszelakie środki, aby dokonać deportacji jakichś łachmytów, co się próbują dostać do naszego kraju, a wobec agresywnych osobników nie zawahamy się użyć argumentów siłowych. Oprócz tego zakładamy też, że dodatkowe środki na kosmodrom Hwan posłużą temu, aby lepiej przygotować go na rolę głównego eksportowego portu węzłowego towarów przemysłu lekkiego i podobnych towarów produkcji masowej oraz surowców na Ziemie, co pozwoli z pewnością iść całą naprzód w sprawie użytkowania sił produkcyjnych i znajdzie rynki zbytu na nadmiarowe towary; wszakże tam na nas żadnych sankcji nie ma, a siły produkcyjne i pełne zatrudnienie to podstawa dobrobytu naszej rasy. Warto też dodać, iż w sprawie naszej polityki handlowej obowiązuje zakaz importu towarów; nieważne czy luksusowych, czy normalnych z Ziemi jeśli powstają ich koreańskie zamienniki, jak już kosmodrom powstanie i zacznie działać.

Jak o dobrobycie rasy mowa, to wraz z nadejściem trwalszego pokoju i stabilności w tym rejonie świata nadszedł czas zmian wewnętrznych. Mianowicie wypada, aby my, jako jeden naród-rasa wszyscy zbieraliśmy plony naszego zwycięstwa oraz uzasadnionych podbojów. Staje się też coraz bardziej jasne, w nowoczesnym świecie megakorporacji państwo narodowe nie może być tylko ciałem wampirycznym, wysysającym z nich środki i zasoby jak ci międzynarodowi degeneraci, tylko musi stanowić poważną i sprawiedliwie społeczną alternatywę. Jest też jasne, że z pewnością będziemy musieli się przygotować na napływ nowych braci i sióstr w rasie, którzy będą tworzyli od momentu ich przybycia razem z nami koreański minjok na planecie Mars. Wobec tego plan NPS zakłada, iż zostaną utworzone wszelakie programy socjalne, żywnościowe oraz zapomogi finansowe dla całości społeczeństwa koreańskiego, który przygotuje je na nowych przybyszy, a także zapewni obecnym obywatelom i obywatelkom przyzwoity standard życia, zapewniając równy start dla wszystkich i pozbywając się zjawiska takiego, jak bieda; nie godzi się nawet, aby któryś z Koreańczyków mógł bytować w naszym kraju poniżej poziomu minimum egzystencji; przykład Sillański jasno nam wskazuje, że inna polityka jest możliwa, wobec czego posłuży nam jako wzór. Państwo dobrobytu musi być też państwem opiekuńczym, który zapewni każdemu dobry standard życia — a przy naszym obszarze i dalszej możliwości ekspansji, raczej nikomu nie jest potrzebne życie w jakichś klitkach jak japończycy. Nasi ekonomiści postkeynesistowscy zakładają też, iż zapewnienie wszelakich podstawowych dóbr jak żywność tudzież dawanie pieniędzy za wychowywanie dzieci albo publiczne budownictwo mieszkalne dla całości populacji sprawi, iż ci będą wydawać po prostu swoje środki na bardziej wyrafinowane rzeczy. Na nasze szczęście, produktów przemysłu lekkiego w naszym kraju mamy obecnie aż nadmiar.

Na Kosmodrom i jego "modernizację" 25 mld. Wyznaczone siły będą stacjonować w kosmodromie wtedy, gdy powstanie.
Na programy państwa opiekuńczego na razie 10 mld i 10j zaopatrzenia (będę po prostu w Wyżywieniu Prowincji odejmował właściwą kwotę w sprawie zaopatrzenia). Każda dodatkowa skoreanizowana prowincja będzie dostawać kolejne 1 mld oraz 1j zaopatrzenia.

Podobno znajdują się u nas tacy, co uważają, że najlepiej to by było zastąpić całą Agencję Rozwoju Wiejskiego Agencją rozwoju Industrialnego, a autentyczna ludowość wygląda tylko fajnie w książkach albo na obrazkach. Ludzie ci generalnie mało wiedzą, iż oprócz krwi, podstawą każdego narodu jest jego ziemia i to, co robi z własną glebą. W gospodarstwie rolnym i na prowincji oprócz celów gospodarczych są realizowane ważne dla ogółu minjoku funkcje społeczne i to tam wytwarzają się szczególnie więzi społeczne, prowadzące do wykształcenia się pożądanych przez całe minjung* wartości i postaw, takich jak; życie w symbiozie z naturą ziemi ojczystej, to stamtąd praktycznie wszyscy pochodzimy i dopiero później wyemigrowaliśmy do miast, czysta, organiczna demokracja pomiędzy równymi sobie społecznie i narodowościowo ludźmi, z których każdy z nich pracuje, patriotyzm i etnonacjonalizm w walce o swoje i stawianie na własne rozwiązanie i pracę własnych rąk, zamiast patrzeć co tam na zachodzie etc. Powodów, dlaczego i korzyści dla ładu społecznego jest multum, dlaczego sektor rolniczy jest jednym z najważniejszych, jak nie najważniejszą gałęzią gospodarki; faktycznie, zgadzamy się, że nie jest najbardziej dochodową, ale wartość pozarynkowa dodana do minjoku jest nie do oszacowania. Niestety jednak nasza ziemska macierz zatraciła warstwę chłopską, a nasi nowi bracia i siostry będący głównie ulokowani w prowincji Joseon chyba nie za bardzo rozumieją, czemu tak i po co, jak wieżowce są fajniejsze. Dlatego teraz śpiewacy i inni będą w żyć w sąsiedztwie chłopów, aby zobaczyć na własne oczy, że tradycyjna, ludowa muzyka też fajna, a ostatecznie program rasowej socjaldemokracji (tzn. to, że ich konsumpcja jest możliwa dzięki pracy tych rolników..) i samo ich miękkie lądowanie na tej planecie zawdzięczają tymże.

Naturalnym więc kierunkiem rozwoju, zważywszy na naszą wzmożoną konsumpcję zaopatrzenia przez masę nowych obywateli, zarówno teraźniejszych jak i przyszłych, oraz rozwój sił zbrojnych jest dalszy rozwój agrokultury. I tego po raz kolejny dokonamy; równina prowincja Joseon wydaje się doskonałym kandydatem pod zagospodarowanie i zintegrowanie naszych nowych obywateli, a także zmniejszenie zatrudnienia w fabrykach poprzez gwałtowny rozwój technologii przemysłowych sprawia, iż należy stworzyć nowe, stałe miejsca pracy dla nowych bezrobotnych. Modus operandi tworzenia sektorów rolniczych jest raczej szeroko znany; tworzymy klasę średniozamożnych chłopów, z których każdy ma po kilkadziesiąt hektarów zrzeszonego w spółdzielnie w ramach Narodowej Agrokulturowej Federacji Spółdzielczej i wszystkie opisywane schematy w ramach Saemaul Undong oraz obecnego planu pięcioletniego też obowiązują; normalnie rozprowadzamy dalej idee smart farming, stosujemy zdecentralizowane planowanie gospodarcze poprzez wiejską demokrację w ramach społeczeństwa obywatelskiego, aby zapewnić partycypację samych zainteresowanych, premiujemy wysokoproduktywne spółdzielnie i wspólnoty etc. Stosujemy wszystkie metody podniesienia produktywności, organizacji pracy i nowinki technologiczne, aby wsie też były normalnie w stanie konkurować na rynku, zamiast być stagnacją i skansenem, jak komunistyczne farmy w Związku Radzieckim albo innym państwie upadłym. No dobra, ale wobec czego tym to się różni od projektów wcześniej wykonanych w naszej macierzy oraz w odpowiedzi na międzynarodowy pierd zwany sankcjami? I tutaj dochodzimy do funkcji społecznej tegoż programu, bo pracować nie należy tylko dla samej pracy i korzyści finansowych z tego wynikających.

Nowe ziemie oznaczają też nowe porządki, a z terenami dawnego JNSPR gdzie nie ma żadnego rolnictwa, nie będzie trudne zorganizowanie nowych wsi i gospodarstw od podstaw, tak jak sobie zażyczymy. Wszystkie nowo stworzone gospodarstwa, spółdzielnie a w praktyce cała tamtejsza wspólnota wiejska ma być sztandarową dla naszych wszystkich przyszłych projektów i też stanowić wyraz naszej ideologii. Zaczniemy od stylu architektonicznego, którego roboczo nazwaliśmy neotradycyjnym — w zasadzie jest to tradycyjna koreańska architektura, tylko oczywiście zmodernizowana tak, aby mieć udogodnienia wynikające z postępu technologicznego i mieszkaniowego. Za dobry wyznacznik do takowej modernizacji wydają nam się wielkie pałace dynastii Joseon, bo to one zapewniały z racji swojej rangi największe komforty i pewnie najłatwiej je będzie dostosować do nowych potrzeb i wymagań. Wyraźnie to też podkreśla, że to minjung, a nie nikt inny panuje w kraju i być może wkrótce marzenie o tym, iż my wszyscy będziemy tutaj żyć na poziomie naszych dawnych królów, a nie tylko garstka wybrańców z nie wiadomo jakiej racji. Będzie to też świetną bazą do tego, aby połączyć się z nowymi przybyszami; neotradycyjne amfiteatry i inne obiekty kulturowe od razu znajdą wymagany personel, bo on już jest na miejscu i jest w stanie zapewnić rozrywkę nowym mieszkańcom, a sobie samemu pracę. Może też zetkniecie się śpiewaków z Seulu z takimi tradycjami, a raczej tradycją ich przodków da im nowe pomysły na swoje utwory, gdyż z przeszłości mają wiele, po co mogą sięgnąć. Co do samych wsi, to jako modelowe społeczności w nich muszą z samej konieczności bytować modelowi bracia i siostry w krwi Danguna. Nowi osiedleńcy muszą spełniać wszystkie wymogi ideologiczne naszego państwa, czyli być wzorowymi wyznawcami etnonacjonalizmu a na dodatek wraz z odkrywaniem i powracaniem do tradycji naszych ojców założycieli, zwolennikami minjokizmu i wszyscy będą stanowić jedność zmierzającą do tego samego przeznaczenia, jak zakładał An Ho-sang. Ale najważniejsze, aby byli praktykantami tego, co mówią, bo słowa bez uczynków są pozbawione znaczenia. Oprócz tego będą musieli spełnić wszystkie standardy eugeniczne wyznaczone poniżej, bo tylko sieje się zdrowe nasiona, nieprawdaż? Z pewnością takowe nowe wsie będą dobrymi przystankami dla wychowanków Korpusu Narodowego, którzy nadejdą albo będą mogli szkolić zdrowe nawyki w takich sprzyjających dla nich.  Totalna homogenizacja narodowościowa, ideologiczna i społeczna wraz z wykorzystaniem doskonale działających wzorców z czynnym odwoływaniem się do naszych narodowych tradycji powinno dać efekt, iż faktycznie jesteśmy jedną i tą samą rasą wczoraj, dzisiaj i jutro i stworzyć wzór dla przyszłych spółdzielni wiejskich, gdzie w pełni będzie realizowany koreański model demokracji całkowitej, to znaczy tej na płaszczyźnie politycznej, gospodarczej, jak i kulturowej.    

Aby program społeczno-gospodarczy osiągnął skutek, przeznaczamy na to 19 mld oraz pracuje także 5 rezerw korpusu cywilnego, który pobiera zaopatrzenie.

Wielkie projekty zazwyczaj zaczyna się od budowy infrastruktury i tutaj nie będzie inaczej; nasz program higieny rasowej rozpocznie się od masowego programu robót publicznych w postaci nowych ośrodków medycznych do wykonania nowych zadań, zważywszy na to, iż nasza obecna infrastruktura raczej tego nie udźwignie. Byłoby porażką dla naszego państwa, gdybyśmy nie zrobili nic w tej dziedzinie (demograficzno-rasowej) a nasze słowa pozostałyby pustym frazesem, bez pokrycia jakiegokolwiek w czynach.  Założenie i działalność tych nowych szpitali dziecięcych, klinik położnictwa, badań prenatalnych jest następująca — w państwie, w którym minjok stawiamy na pierwszy miejscu, to, w jakich warunkach nasze potomstwo zostaną wychowane, musi być na pierwszym miejscu. Jak działa szpital dziecięcy, klinika prenatalna itd. to chyba nie musimy tłumaczyć, ale uważamy to za naturalny rozwój programu socjaldemokracji; funkcja dostarczania kompleksowej opieki medycznej oraz badań z tym związanych jednakowo w czasie ciąży, w czasie porodu, lat młodzieńczych jest idealnie kompletna do tego, iż warunki mieszkalne oraz finansowe udało się już naszemu państwu zapewnić. Inwestycje w pediatrię pozwoli nam też na to, aby procedury i badania w nowych placówkach opieki medycznej  doprowadziły do tego, aby dokonać rejestracji historii zdrowia każdego dziecka, a następnie młokosa, ocenę zdrowia fizycznego i psychicznego każdego z pacjentów oraz doprowadzenie do ogólnego rozwoju przy użyciu specjalistów medycznych. Reasumując więc, w założeniu jest to kompleksowy program opieki społecznej wraz ze zdrowotną mający na celu dalszą pomoc naszym braciom i siostrom, którzy zdecydowali się na jedno z największych możliwych przedsięwzięć dla ojczyzny, czyli wydłużenia rodowodu Danguna o kolejne pokolenia.

Jak można się jednak domyślić, owe kliniki oprócz zapewniania darmowych usług medycznych, badań prenatalnych etc. będą też dbały o higienę rasową. Kliniki będą prowadziły cały czas badania nad dziedzicznością genomu koreańskiego i podkreślali wartości tych dobrych, wartych przekazania genów i zagrożenia dla społeczeństwa ze strony tych zdegenerowanych, wręcz kretyńskich. Sprawa jest dla nas prosta, jak budowa cepa; dla całego minjoku jest o wiele lepsze i bardziej sprawiedliwe, aby zamiast czekać lub doprowadzić do egzekucji pewnych osób z powodu defektów jak proponują niektórzy albo pozwolić im głodować, to społeczeństwo dla własnego dobra może powstrzymać tych ewidentnie niezdolnych do kontynuowania naszego rodzaju przed przekazaniem swych wadliwych genów dalej, co długoterminowo polepszy całą rasę. Jak należy więc to osiągnąć? Wszyscy uznani za niezdolnych do podejmowania własnych decyzji reprodukcyjnych ( osoby z tak zwanymi przypadłościami genetycznymi, jak hemofilia, kalectwo, ślepota od urodzenia, rybia łuska i tak dalej..) będzie się w tych klinikach także przymusowo sterylizować, przez to mówiąc metaforycznie, oddzielimy już kąkol od pszenicy na samym etapie poczęcia nowych Koreańczyków. Sprawi to, że jako społeczeństwo będziemy silniejsi w przyszłości na drodze selekcji naturalnej; ostatecznie, czy dialektyczna walka pomiędzy narodami nie sprawia, że zawsze musimy być niezależnie od czasu i przestrzeni naszą najlepszą, możliwą wersją? Badania prenatalne i lepsza opieka zdrowotna podczas ciąży pozwoli nam także na wykrywanie potencjalnie szkodliwych genetycznie chorób u zdegenerowanego potomstwa i próba przeciwdziałania temu już od samego początku, ale jak ich stan się nie będzie polepszać, to w takim wypadku dla higieny rasowej nie pozostaje nam nic innego, jak dokonać aborcji tychże zarodków i to także jest przymusowe (dzieci z wykrytą np. rybią łuską albo innymi chorobami nie mogą przyjść na świat). Zapewnienie bezpieczeństwa dziedziczonych genów minjoku i utrzymanie dobrej trajektorii rozwoju rasy jest priorytetem; dla rządu NPS zachowanie podstawowej substancji narodu koreańskiego jest obowiązkiem państwa i tak zamierzamy to traktować, tak długo, jak pozostajemy przy rządach.

Dla zdrowia całego społeczeństwa należy jeszcze przeprowadzić pomniejsze reformy w kilku innych dziedzinach, mianowicie mowa o programie rasowej socjaldemokracji, poprawkach zdrowotnych do poboru wojskowego i cywilnego, jak i mediach oraz przekazu publicznego. Rasowa socjaldemokracja jak sama nazwa wskazuje, musi mieć też na celu poprawę całych sil witalnych naszego narodu, wobec z tego modyfikuje się opiekę społeczną, kładąc większe środki i materiały na ludzi w dobrej formie fizycznej jak i zdrowotnej, a także co najważniejsze, na wsparcie materialne i finansowe rodzin, jako że z samej swojej funkcji są podstawą naszego społeczeństwa i przyszłości.  W przypadku poprawek zdrowotnych do poboru wojskowego to ze względu na dbanie o zachowanie podstawowej substancji minjoku zarządza się, iż od teraz osoby otyłe będą odbywały służbę wojskową o 6 tygodni dłużej, niż reszta osób co ma na celu zredukowanie ich wagi do przyzwoitego wskaźnika BMI, a także będzie to dobre dla ich zdrowia i wpoi skuteczne nawyki. KBS Mars ze względu na rolę, jaką pełni w naszym państwie też będzie nadawało programy, teksty itp. prozdrowotne o opisanych wyżej wytycznych mających mniej więcej ten sam cel, co zmiana w poborze cywilno-wojskowym — państwo musi promować zdrowy tryb życia, co już udowodniliśmy wcześniej przy reformie związanej z Korpusem Narodowym. Czas więc zamienić to w kompleksowy program!

Na powyższy program opieki zdrowotnej/higieny rasowej wydajemy 9 mld.