Rozmieszczenie armii

W normalnych okolicznościach, flota japońska stacjonuje w porcie Yokohamy.

W normalnych okolicznościach, wojska powietrzne Nipponu rozlokowane są równomiernie w bazach pozostających w niewielkim oddaleniu od: Hiroshimy, Osaki, Nagoyi i Kyoto.

-----

Nippon zgadza się na wzięcie udziału swoich wojsk w akcji zaproponowanej przez Stany Zjednoczone Ameryki Północnej.

ZŁĄCZYĆ PODZIELONE

(mapa)

Armia Japońska zostanie przetransportowana do położonych na wybrzeżu portów koreańskich w rzutach przy wykorzystaniu okrętów transportowych asekurowanych przez japońskie łodzie podwodne. Transport odbywać się będzie pomiędzy Fukuoką a Busanem, jako że oba te miasta stwarzają bardzo dobre możliwości transportowe i położone są blisko. Dodatkowym atutem będzie kompletne bezpieczeństwo przed działaniami wrogiej, północnokoreańskiej floty, która mogłaby podejmować akcje zmierzające do przerwania aktu transportu. Rolę pomocniczą przy transporcie wojsk desantowych pełnić będzie flota samolotów transportowych.

Do tego etapu przewidziane jest wsparcie lotnicze japońskich myśliwców i samolotów szturmowych patrolujących tereny nadmorskie południowej Korei i Japonii. Kiedy całość sił uderzeniowych znajdzie się bezpiecznie na lądzie koreańskim, nadejdzie czas na rozlokowanie na granicy odpowiednich armii, podzielonych w trzy grupy uderzeniowe: Purpurę, Czerwień i Żółć. Każda z nich otrzyma inne priorytety; generalnie, aż do momentu przegrupowania w odpowiednim oddaleniu od granicy, nie należy dawać żadnych znaków o intencjach Paktu Korei i Japonii.

Priorytetem logistycznym kampanii jest dostarczenie niezbędnego zaopatrzenia w linii Fukuoka - Busan - Seul - front. Korea Południowa jest państwem dobrze rozwiniętym, a Półwysep Koreański jest terytorium relatywnie niedużym, a Japonia spodziewa się gigantycznej przewagi lotniczej nad Koreą Północną: zrzuty niezbędnego sprzętu oraz jego transport lądowy nie powinny sprawiać zjednoczonym siłom większego problemu.


OPERACJA WŁAŚCIWA - ETAP II, NATARCIE I PRIORYTETY GRUP UDERZENIOWYCH:

Jak zresztą wynika z rozdziałów grup armijnych pozostających na danym obszarze frontu, różne jednostki obowiązane będą do realizacji innych priorytetowych działań. Należy rozdzielić je przede wszystkim na grupy: Purpurę, Czerwień, Żółć.

1) PURPURA:

Ta grupa uderzeniowa składająca się w głównej mierze z piechoty, w tym zmechanizowanej, dokona zmasowanego ostrzału granicy z chwilą wydania rozkazu "W". Ze wsparciem lotniczym przekroczy granicę, za priorytet biorąc sobie wykorzystanie rodzimej północnokoreańskiej infrastruktury aby ruch naprzód odbywał się prędko i skoordynowanie. W razie napotkania na siły Korei Północnej, mają wdać się w walkę natychmiastowo, korzystając ze zmasowanej siły ognia i taktyki dużych zgrupowań; czterema priorytetowymi celami są oczywiście położone na wschodnim wybrzeżu półwyspu miasta Wonsan, Hamhung, Kimchaek i Chongjin.

Na niekorzyść sił północnokoreańskich działa przede wszystkim ukształtowanie terenu Korei Północnej: leżące wewnątrz kraju góry uniemożliwiają łatwy transport wojsk ze wschodu na zachód, nie są też bynajmniej dobrym terenem do przeniesienia walk, bo doprowadziłoby to do kompletnego załamania logistycznego taktyki północnokoreańskiej. Z tego powodu w miarę możliwości należy spychać ku nim jednostki Korei Północnej, starając się uczynić z piechoty zmechanizowanej Japonii i Korei młot, a z gór kowadło.

W trakcie walk należy przyjąć podejście asekuracyjne. Korea i Japonia mają dużą przewagę ogniową i najpewniej o wiele liczniejsze zgrupowania armijne; pośpiech może tylko zaszkodzić realizacji kampanii. Korea Północna nie zdobędzie znikąd środków do oparcia się takiej inwazji, nie ma więc potrzeby ryzykować manewrów które mogą obrócić się na niekorzyść złączonych armii. Stabilny front, ciągłe natarcia i spychanie wroga z dala od ośrodków cywilnych oraz stałe bombardowanie i ostrzeliwanie jego pozycji z nieba powinny zdziałać cuda.

Wobec populacji cywilnej należy przyjąć politykę lekkiej okupacji. Biedna i wykorzystywana populacja Korei Północnej być może jest zindoktrynowana i żyje w woli ciągłej wsparcia idei reżymu, lecz jednak nie stanowi żadnej siły realnego wsparcia dla północnokoreańskiej armii pod względem militarnym. Nie znaczy to jednak, że nie będzie ona początkowo kontrolowana: specjalnie przybyłe z Japonii dywizje służb porządkowych posłużą zaprowadzeniu odpowiedniej cywilnej okupacji i posłużą zapobieżeniu przekazywania walczącym siłom wroga żywności czy zaopatrzenia takiego jak środki lecznicze.

2) ŻÓŁĆ:

Istnienie grupy Żółtej ma za cel odciążenie grupy Czerwonej w bezpośrednim natarciu na Pjongjang. Floty okrętów transportowych z piechotą morską na pokładzie posłużą do do desantu na zachodnie wybrzeże Korei Północnej, podczas gdy osłaniane przez myśliwce i samoloty szturmowe, podczas gdy samoloty transportowe zrzucą wojska powietrznodesantowe: spadochroniarze dostaną misję zabezpieczenia punktów strategicznych leżących na uboczu do głównego pola walk frontu Czerwieni. Najwyższym priorytetem stanie się zabezpieczenie miasta Haeju i przerwanie ciągu komunikacyjnego, szczególnie w transporcie, Korei Północnej. Ledwie kilka procent dróg w Korei Północnej jest wyłożonych asfaltem, a odbierając jej i te ciągi, praktycznie wyeliminowany zostanie jakikolwiek potencjał pojazdów bojowych w zachodniej Korei Północnej.

Armia Żółta nie ma ryzykować ani stanowić głównej linii frontu, a jego wsparcie, a zrzuty i desanty na wybrzeże mają nastąpić z opóźnieniem po pierwszym natarciu armii Czerwień. Po zajęciu wyznaczonego terytorium (zgodnie z mapą), wojska utworzą skoordynowaną linię frontu na rubieżach działań armii Czerwień i będą stanowiły linię wsparcia, a następnie zajmą się okupacją terytorium. Po wykonaniu zadania, siły powietrzne armii Żółć zostaną redelegowane do wsparcia armii Czerwień, szczególnie w zdobyciu dominacji powietrznej nad Pjongjangiem.

3) CZERWIEŃ:

Armia Czerwień, mająca najważniejsze zadanie - zdobycie Pjongjangu, stanowi główny trzon uderzeniowy sił koreańsko-japońskich. Siły przeznaczone do wykonania uderzenia składają się z regularnej i wyspecjalizowanej w walce na terenach górskich piechoty, a także piechoty zmechanizowanej, zdolnej do skutecznego ostrzeliwania wroga z daleka i operowania w trudnych warunkach. Taktyka uderzeniowa jest tożsama z tą przeznaczoną zgrupowaniu armijnemu Purpura: Czerwień ma przeć do przodu bez ryzykowania niebezpiecznych manewrów i starać się utworzyć długi front spierający wroga wgłąb kraju.

Koordynując swoje działania z Purpurą, Czerwień winna zadbać o to, aby nie powstały wyrwy w szeregach; największym priorytetem w natarciu terenowym będzie zabezpieczenie obiektów wojskowych w terenie i miastach, aby te mogły być wykorzystane przez personel głównie koreańskich sprzymierzeńców Japonii. Wszystkie napotkane miasta po zdobyciu mają zostać rozbrojone i poddane okupacji cywilnej. Wisienką na torcie i największym celem podboju jest Pjongjang, miasto-stolica zbrodniczego reżymu.

Czerwień po dojściu do linii Pjongjangu ma skoncentrować swoje siły i poczekać, aż Purpura dopełni swojego wschodniego uderzenia. Atak na stolicę ma być skoordynowany i zmasowany, nie: pospieszny czy wymuszony. Najważniejsza będzie, ponownie, spójność szeregów, hierarchii dowodzenia i konkretne wykonywanie rozkazów dowództwa. Po upadku Pjongjangu Czerwień ma pomaszerować ku granicy koreańsko-chińskiej i zabezpieczyć ją, kończąc tym samym podbój Korei Północnej.

OPERACJA WŁAŚCIWA - ETAP III, EFEKTY I KONSEKWENCJA UDERZENIA:

Szogunat Japonii, zgodnie z zawartą z Republiką Korei umową, nie rości sobie jakichkolwiek praw do terenów zgodnie z prawem przynależnych Joseonowi. Siły porządkowe i armia japońska zostaną na Półwyspie Koreańskim dopóty, dopóki nie uspokoi się sytuacja okupacyjna i władze Republiki Korei nie będą panowały nad sytuacją. Następnie nadejdzie czas na powolne przerzucanie wojsk z powrotem na wyspy japońskie.

Przede wszystkim należy powstrzymać podsycanie anty-północnokoreańskich nastrojów i odwrotnie. Zakazuje się rabowania dóbr cywilnych celem wykorzystania ich w celach wojskowych; wystarczy koreańsko-japońskie zaopatrzenie. Ponadto, rekwirowane mogą być wyłącznie dobra które mogą posłużyć wrogowi do walki partyzanckiej.

Armie biorące udział w natarciu:

1) Czerwień:

- 1D Piechoty II gen. (Koreańczycy),
- 2D Piechoty Zmechanizowanej III gen. (Japończycy)
- 2D piechoty górskiej III gen. (Japończycy)

- 3E myśliwców III gen. (Japończycy)
- 1E samolotów szturmowych III gen. (Japończycy)

2) Purpura:

- 2D piechoty III gen. (Japończycy)
- 2D Piechoty Górskiej II gen. (Koreańczycy)
- 2D piechoty zmechanizowanej III gen. (Japończycy)

- 3E myśliwców III gen. (Japończycy)
- 1E samolotów szturmowych III gen. (Japończycy)

3) Armie i jednostki niebiorące udziału w natarciu na pozycje wroga (ląd-powietrze):

- 2D piechoty morskiej III gen. (Japończycy)
- 4D piechoty powietrznodesantowej III gen. (Japończycy)

- 2E myśliwców III gen. (Japończycy)
- 1E samolotów szturmowych III gen. (Japończycy)

- 10D służb porządkowych (Japończycy)

4) Siły morskie:

- 4 niszczyciele III gen. (Japończycy)
- 2 łodzie podwodne II gen. (Japończycy)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rozkazy:

1) Czerwień:

Siły piechoty koreańsko-japońskiej rozdzielone równomiernie na tę część frontu podejmą ofensywę kilkuetapową, rozpoczynając od przedarcia się przez przełęcze gór Kangnam położonych na płn-zach Korei Północnej. Pierwszym priorytetem nowego uderzenia jest zabezpieczenie koreańsko-chińskiej rzeki Yalu, uniemożliwiając wrogowi przedarcie się przez granicę i doprowadzając do częściowego oflankowania jego sił. Biorąc pod uwagę partyzancki bardziej aniżeli regularny charakter walk i trudność bojów w górach, piechota zmechanizowana podejmie oddział prewencyjny przed wkroczeniem wojsk na nowy obszar i będzie służyła jako jednostka pomocnicza w stosunku do dwóch odmiennych oddziałów wojsk.

Drugim etapem uderzenia armii Czerwień jest dokonanie frontalnego natarcia na oflankowane jednostki północnokoreańskie w górę rzeki Changjin, spychając je w stronę granicy i niekorzystnej górzystej granicy Korei Północnej z Chinami. Celem jest doprowadzenie do zwiększenia zagęszczenia żołnierzy północnokoreańskich na małym obszarze terenu, co w warunkach ciasnej walki w górach powinno doprowadzić do stworzenia łatwego celu do masowego ostrzału artyleryjskiego wojsk zmechanizowanych. Podobnie jak przy pierwszej grupie uderzeniowej, wojska zmechanizowane pełnią raczej funkcję pomocniczą i ostrzałową aniżeli siłę głównego natarcia. Pojazdy i broń tego kalibru nie sprawdziłaby się w ciasnych wąwozach.

Trzeci etap dowództwo koreańsko-japońskie nazwało młotem-kowadłem. Po przyszpileniu masywu wojsk północnokoreańskich do niewielkiego obszaru granicznego, grupy uderzeniowe 1 i 2 uderzą kolejno od zachodu i południa, dążąc do rozbicia naprzemiennym ostrzałem i natarciem resztki oddziałów północnokoreańskich. Jeżeli wróg odmówi ustąpienia pola, dywizje mają za rozkaz odparcie go aż pod samą granicę, której chronią wysokie wzgórza i trudna do przebycia rzeka; w tym miejscu nie ma już żadnych dobrych miejsc do przekroczenia granicy, a płn-zach. pozostaje pod kontrolą sił okupacyjnych.

Siły wroga nie będą chciały się poddać; zindoktrynowane społeczeństwo północnokoreańskie nie zna w swojej propagandzie końca. W związku z tym należy spodziewać się podjęcia intryg przez stronę północnokoreańską i nawet wykorzystywania ich własnych cywili w akcie szantażu wojennego przeciwko działaniom koreańsko-japońskim. Należy wojskom zjednoczonym w takim wypadku zachować zimną krew i nie dać się zastraszyć terrorystom północnokoreańskim. Góry które kontrolują są już bardzo rzadko zamieszkane, a ich opór należy za wszelką cenę zdławić.

Lotnictwo już wcześniej przynależne do działań tej grupy uderzeniowej pełnić będzie przede wszystkim rolę zwiadowczą, służącą do namierzenia wrogich celów partyzanckich, baz i bunkrów; samoloty szturmowe dokonają ostrzału powietrznego wojsk wroga w koordynacji z oddziałami piechoty zmechanizowanej.

2) Purpura:

Pierwsze uderzenie Purpury będzie nieznaczne i nadejdzie od północnego wschodu. Skoordynowane w czasie z uderzeniem pierwszej grupy Czerwieni, na celu będzie miało zabezpieczenie najbardziej korzystnego do ewentualnego przekroczenia przebiegu rzeki Tumen i północno-wschodnich wzgórz. Podejście identyczne jak w przypadku Czerwieni: piechota i piechota górska jako siły frontalne, piechota zmechanizowana jako oszczędzane siły bombardowania przed wkroczeniem rzeczonych wojsk. Należy zabezpieczyć front z południem i przygotować się do następnej fazy działań.

Drugie natarcie, realizowane przez dokładnie tę samą grupę uderzeniową, przekroczy przełęcze gór Changbai na południe od Pektu-san, góry, na której rzekomo miał urodzić się Kim Dzong Il. Po zabezpieczeniu terenu i reszty przebiegu rzeki Tumen, granicy koreańsko-chińskiej i frontu, grupa bojowa ma pozostać w gotowości do bycia kowadłem dla działań wojennych kolejnego etapu.

Połowa wojsk Purpury przeznaczona do ataku od strony południa, w trzecim etapie działań wojennych, przekroczy przełęcze górskie Hamgyŏng i ruszy biegiem wyżyn Kaemy w celu odbicia wojsk północnokoreańskich w kowadło wojsk pierwszej grupy uderzeniowej. Reszta założeń taktycznych jest identyczna jak w przypadku wojsk Czerwieni.

Siły lotnicze również pełnią identyczną rolę: myśliwcom należy przede wszystkim wyglądać partyzanckich jednostek wroga i obiektów wojskowych, samoloty szturmowe za zadanie otrzymają wsparcie wojsk zmechanizowanych w ostrzale wroga.

3) Armie i jednostki niebiorące udziału w natarciu na pozycje wroga (ląd-powietrze):

Pozostałe jednostki otrzymają proste, ale bardzo potrzebne zadanie: w związku z tym, że Korea Północna to generalnie wrogi obszar który będzie wymagał długich miesięcy okupacji i ucywilizowywania, zanim prawdziwa Korea zdoła zorganizować je na modłę południa: potrzebna będzie pomoc administracji wojskowej. Siły powietrznodesantowe które w obrębie armii Żółć wypełniły już swoje zadanie zostaną redelegowane do garnizonów przy większych miastach już okupowanej Korei Północnej, głównie Pjongjangu, Nampo, Haeju, Kaesongu i Pyongsanu w celu zapewnienia odpowiedniego bezpieczeństwa administracji sojuszniczej Korei.

Siły piechoty morskiej zostaną rozłożone wzdłuż zachodniego wybrzeża w celu obserwacji ewentualnych ruchów w tamtym rejonie. Mają pozostawać w pełnej gotowości bojowej; pewną obawą jest ewentualny desant ewentualnych propółnocnokoreańskich sił na zachodnie wybrzeże.

Oddziały porządkowe zgodnie z pierwotnym planem kontynuować mają swoje zadanie służenia lokalnej administracji sprzymierzonej Korei i kontynuować lekką okupację. Nie należy odchodzić od podjętych uprzednio praktyk.

Siły powietrzne będą kontynuowały przeloty nad terytorium centralnej i zachodniej Korei Północnej, dbając o wykonywanie raportów powietrznych, obserwując Morze Żółte i zdając raporty z ewentualnych ruchów jednostek na tamtym terenie - ale nie dalej, jak do skraju morskich wód terytorialnych dawniej Korei Północnej, a dziś Zjednoczonego Joseonu.

4) Siły morskie:

Na wodach Morza Żółtego, wyłącznie w rejonie wód przynależnych Korei Południowej i Korei Północnej, regularne przepływy wykonywać będzie japońska flota morska składająca się z czterech niszczycieli i dwóch nieujawniających się łodzi podwodnych, strzegąc wybrzeża i kooperując z siłami lotniczymi w razie zauważenia jakiegokolwiek zagrożenia desantem.

DODATKOWE, OGÓLNE ROZKAZY:

Groźba użycia broni atomowej została przez Kioto uznana za bujdę. Siły wojskowe otrzymują rozkaz, żeby rozkazy wypełnić dokładnie i co do joty. Wszelką groźbę od strony resztek sił północnokoreańskich należy zbyć i traktować jako ostatnią deskę ratunku tonącego.

Wykonać.

Uzupełniam straty armijne w postaci 3 mld. Dopisuję do mającego zaraz pojawić się budżetu. Odejmuję też straty w mającej zaraz pojawić się nowej rozpisce armijnej i dodaję nowowyszkolone wojska.

Straty zostały zaktualizowane. W nowym budżecie zostanie odjęty koszt uzupełnień.