Epidemie

Korporacja Umbrella

Gdy relacje między Hiszpanią a WHO stały się napięte, równolegle formować się zaczęła w państwie hiszpańskich alternatywa. Ostatecznie po agresji na Francję i zniszczeniu kwarantanny Marsylii Hiszpania została wykluczona z WHO. Żywot rozpoczęła jednak Korporacja Umbrella.

To zrzeszenie lekarzy i farmaceutów hiszpańskich wyraźnie chce rzucić wyzwanie Światowej Organizacji Zdrowia. Posiada do tego odpowiedni poligon - Francję i Hiszpanię. Doktor Christopher Ironside oraz Adam Spencer pominęli milczeniem działania Hiszpanów.

Cicho nie przeszło jednak poszerzenie pola działania Korporacji. W struktury Korporacji włączona została IV Rzesza. Ta sama IV Rzesza której udowodniono zbrodnie przeciwko ludzkości oraz ta sama IV Rzesza która była jeszcze nie tak dawno potępiana przez hiszpańskiego króla. Obywatele Hiszpanii są zszokowani, a świat nie ma już wątpliwości - Hiszpania weszła do Francji nie jako obrońca ludzi przed nazistami, a jako sojusznik Niemiec. W związku z tym Korporacja uznawana jest powszechnie za medyczne imperium zła, a ludzie już opowiadają o prawdopodobnych niehumanitarnych badaniach rodem z Aushwitz.

W samej Rzeszy, gdzie nie wiadomo wiele o sytuacji epidemii - nie wiadomo nawet czy tam jest - zareagowano pozytywnie na otwarcie na świat.

MADAGASKARKA

Europa

Hiszpania

Rząd przeznaczył fundusze na walkę ze skutkami epidemii. Cały program miał objąć zarówno Francję i Hiszpanie, zdewastowana i zdziesiątkowana Francja jednak wymagała cudu by poprawić sytuacje.

Ponownie zamknięto granice między Hiszpanią a dawną Francją. Zarażonych żołnierzy odesłano z dywizji do hiszpańskich szpitali. Do walki z chorobą użyto wojsko - armia ze służbami porządkowymi wspomagała lokalne administracje w zapewnianiu porządku. Żołnierze pomagali także kontrolować chorych i potencjalnie chorych. Do akcji użyto także wojskowych śmigłowców. Wielka kampania medialna poinformowała Hiszpanów jak postępować w czasie potencjalnej epidemii co znacząco zmniejszyło rozprzestrzenianie się wirusa na terenach reszty Hiszpanii. Pracownicy kluczowych sektorów gospodarki otrzymali specjalne maski i kombinezony co zapewniło bezpieczeństwo hiszpańskiej gospodarce, wzbudziło jednak panikę wśród reszty ludzi.

Mimo wszystkich działań zapobiegających chorobie, jej ogniska wykryto w innych większych miejscowościach - w Madrycie i Walencji. Prawdopodobnie to skutki migracji z jeszcze poprzedniego kwartału. Postarano się odizolować ogniska w tych miastach, uciekinierzy z Francji nie chcą dać się jednak złapać. W obu miastach wybuchła panika, sklepy opustoszały a szpitale się zapełniły. W reszcie kraju miejsce miały odosobnione przypadki które zostały szybko wykryte i poddane kwarantannie.

Sytuacja we Francji jest natomiast katastrofalna. Uchodźcy wyrzuceni ze Szwajcarii rozpanoszyli się po terenie Francji lub ruszyli do Włoch i Hiszpanii. Na granicy hiszpańskiej zatrzymały ich służby z wojskiem, na granicy włoskiej wojna. Nieoficjalnie mówi się o tym, że w Marsylii nie ma już żywej duszy. W całej reszcie Francji trudno znaleźć osobę zdrową. Część hiszpańskiego budżetu postanowiono wykorzystać we Francji, szybko jednak zawieszono ten pomysł widząc co się tutaj dzieje.

Francja

Świat obiegł film sardyńskiego rybaka. Ten śmiały mężczyzna, żądny sławy i uwagi, podpłynął ku wybrzeżom Francji i rozesłał wokół miasta drona. Obrazy które nagrał mrożą krew w żyłach - cała Marsylia jest opustoszała. Na ulicach walają się trupy, a kominy francuskiego krematorium niedaleko szpitala głównego górują nad resztą budynków. Miasto wymarło.

Cały teren Francji wydaje się być upadłym państwem. Zarówno w strefie hiszpańskiej jak i niemieckiej podjęto próby stworzenia bądź odbudowania części lokalnej administracji - z marnymi skutkami.

Chorzy Francuzi zaczęli formować się w bandy. Ciągła wojna, okupacja oraz zaraza całkowicie zmieniły ich postrzeganie rzeczywistości. Ludzie zaczęli dziczeć. Ataki na funkcjonariuszy i żołnierzy okupantów zamieniły się z opluwania im twarzy w krwawe morderstwa. Zaropiałe bandy, uzbrojone w broń białą i rzadziej palną, atakowały odosobnione oddziały wojsk okupantów. Ataki najczęściej miały miejsce w nocy. Znajomość lokalnego terenu i masowość tego fenomenu sprzyjała zarażonym.

Hiszpańskie wojska które pozostały we Francji okopały się w większych miastach i nie wpuszczają tam nikogo z lokalnych. Pomysł poszerzenia opieki medycznej na Francję upadł błyskawicznie. Prowincja jest w większości poza kontrolą hiszpańską, kontrolowane są pod pewnym względem wyłącznie najważniejsze szlaki komunikacyjne między największymi miastami. Co jakiś czas bandy zarażonych urządzają napady na hiszpańskie patrole lub konwoje. Rzadko mają miejsce zmasowane szturmy na miasta - Bordeaux stało się celem jednego z takich ataków, a w wyniki walk zginęło kilkudziesięciu Hiszpanów oraz ponad tysiąc zarażonych którzy walają się na przedpolach miasta. W relacjach Hiszpanów Francja nazywana jest piekłem na ziemi. Obrazy z tego kraju spotęgowały panikę w Hiszpanii. Dawną granicę francusko-hiszpańską co jakiś czas atakują zbrojne bandy chorych Francuzów które budzą grozę wśród hiszpańskich żołnierzy. Niektóre z tych band próbowały nawet przeprawić się przez wodę, zostały jednak ostrzelane przez żołnierzy na wybrzeżu.

W strefie niemieckiej sytuacja prezentuje się podobnie. Tam jednak zbrojne bandy są o wiele bardziej tępione. Niemcy podjęli próbę uruchomienia francuskiej służby zdrowia, cała operacja spaliła jednak na panewce. Przepełnione szpitale zaczynały dogorywać, a gdy dowiedziano się o tym, że Niemcy chcą objąć nad nimi piecze to zaczęła się masowa ucieczka. Obawiano się śmierci z rąk niemieckich oprawców. Chorych do szpitali trzeba było zaciągać, a gdy zauważono tego bezcelowość to zaprzestano dalszych prób. W związku z tym cała Francja stała się strefą bez opieki medycznej. Niemcy zapewnili opiekę medyczną jedynie pracownikom kluczowych sektorów gospodarczych które miały nadal funkcjonować i pracować dla Niemiec. Jako że liczba pracowników jest ograniczona wywołało to gniew Francuzów i skierowało serie ataków zarażonych na francuskie zagłębia gospodarcze. Zakaz przemieszczania się między miastami nie można wyegzekwować w obliczy skali katastrofy. Niemcy pochowali się w większych ośrodkach przemysłowych i rozpoczęli desperacką defensywę. Do walki zaprzęgnięto jeszcze zdrowych i lekko chorych Francuzów z których sformowano kolaboracyjne oddziały mające walczyć z zarażonymi. Nierzadko bitwy w ruinach Francji toczyły się między Francuzami. Francuskie wybrzeże i okolice zostało obstawione tajemniczymi najemnikami którzy tam zapewniali jedyny we Francji porządek. Niemieckie siły mające zajmować się eliminowaniem najcięższych przypadków choroby szybko także przeszły do defensywy - najcięższych przypadków było za dużo. Plan ten w skutecznym stopniu zrealizowano jedynie w kontrolowanych zagłębiach przemysłowych. Mimo starań francuskie rolnictwo zostało sparaliżowane.

Sytuacja we Francji jest dramatyczna. Mówi się o milionach zmarłych. Najniższe szacunki mówią o milionach zarażonych Francuzów, najwyższe o tym, że każdy Francuz jest zarażony. Sytuacje pogorszyła dodatkowo niemiecka ofensywa na Bretanię - ostatni kontynentalny bastion Francji stał się Mekką dla francuskich uciekinierów. Choroba bardzo szybko rozprzestrzeniała się na tym małym obszarze, także wśród wojskowych. Wkrótce po niemieckiej nawałnicy uciekinierzy nie mieli więcej sensu pozostawać w Bretanii i rozlali się po reszcie Francji dopełniając epidemiologicznej katastrofy. Kontakt z coraz szerszymi połaciami Francji jest ograniczony i jedynie okupanci wiedzą co tam się dzieje.

O chorobie wieści doszły także z Korsyki. Ta francuska wyspa stała się celem wielu uciekinierów którzy jakimś cudem zdobyli dostęp do łodzi. Nagle, jak grom z jasnego nieba, z Korsyką stracono jednak wszelki kontakt i nie wiadomo co się tam dzieje.

Niemcy

O tym co może dziać się w Niemczech wiemy sporo. Cały kraj został na pewien okres zajęty przez wojska polsko-czesko-włoskie. Żołnierze tych państw relacjonowali o niemieckich przygotowaniach do epidemii. Te zostały jednak przerwane koalicyjną nawałnicą, a następnie niemiecko-najemniczą kontrofensywą. Jedno jest pewne - w tym kwartale Niemcy nie zdołali zrobić nic by zapobiec epidemii, a zdewastowana wojną infrastruktura nie zwiastuje nic dobrego.

Skąpe wieści dochodzą z Belgii. To tam tysiące francuskich uciekinierów spróbowało się przedostać. Wiele z nich zostało wyłapanych przez lokalne służby i rozstrzelanych, kilkoro jednak udało się skutecznie uciec. Nieoficjalnie mówi się o niewielkich ogniskach epidemii w Belgii i Luksemburgu.

Włochy

Monako, znajdujące się na zachód o Włoch, zostało zalane falą francuskich uchodźców. Z rządem Monako nie ma kontaktu, a relacje wskazują na sytuacje podobną z Francji.

Północne Włochy stały się ogniskiem epidemii w Cesarstwie. Rząd przeznaczył spore środki na walczenie z epidemią - zarówno z własnego budżetu jak i ze wsparcia WHO. Ministerstwo Zdrowia skorzystało z pomocy obserwatora Organizacji co znacząco pomogło ograniczać skutki epidemii. Rozpoczęto masową budowę szpitali zakaźnych z prefabrykatów. Przerwała to jednak napaść wojsk niemieckich - te przetoczyły się przez hiszpańską strefę okupacyjną i wdarły się do Piemontu. Już wcześniej tereny te były najgroźniejszym siedliskiem epidemii, niemiecka nawałnica popchnęła chorych niczym buldożer wgłąb Włoszech. Relacje świadków z terytorium Piemontu wskazują, że niemieccy żołnierze także mają problemy z chorobą. I to nie pojedyncze przypadki - niektórzy z Niemców są na służbie ze skórą zapełnioną krostami.

Fala uciekinierów zalała Italię. Cesarstwo bez sił porządkowych ma ogromny problem. Obserwator z WHO szybko zdobył uznanie i okopał swoją pozycje w Ministerstwie Zdrowia. Zreformował całą służbę na wzór wojskowych i postarał się zapełnić lukę sił porządkowych paramilitarną formacją. Masowo budowane szpitale zakaźne przyniosły efekt i wiele osób się do nich zgłosiło. Początkowo zapobiegnięto ich przeludnieniu. Jednak formacje paramilitarne nie były w stanie opanować szaleńczych migracji. Chorzy Francuzi i Włosi dotarli aż na Sycylię. Północ Włoch, ta pod kontrolą Cesarstwa jak i pod okupacją Niemiec, jest zapełniona chorymi. W tym rejonie, mimo masowości szpitali zakaźnych, ciągle zaczyna brakować personelu, miejsca i sprzętu medycznego.

Ogniska epidemii znaleziono w Rzymie a nawet w Neapolu. Im dalej na południe, tym sytuacja jest lepsza, a szpitale w lepszej kondycji. Choroba jednak postępuje, a osoby nie wymagające hospitalizacji niedługo pewnie będą jej potrzebować. Niektórzy wieszczą, że Włochy podążą drogą Francji.

Chorobę zauważono także wśród wojskowych, głównie wojsk cesarskich walczących w północnych Włoszech i wśród... Japończyków którzy podróżowali na front przez terytorium Italii. Dokładnych szacunków nie znamy, sytuacja ta działa jednak na wyobraźnie obywateli Japonii, odległych od epidemii i wojny.

Polska i Czechy

Wśród wojsk polskich i czeskich mają miejsce przypadki zgłoszeń tajemniczej choroby. Najbardziej prawdopodobne jest, że żołnierze przywlekli ją ze sobą z Niemiec do swoich krajów. Rządy zarówno IV RP jak i Czech dementuje te plotki i stwierdzają, że sytuacja jest pod kontrolą.

Wielka Brytania

Dzikie koczowisko w Eurotunelu nie zostało w żaden sposób rozbite. Chore przypadki wśród służb porządkowych nie zostały potraktowane poważnie - to był błąd. Funkcjonariusze niedługo lawinowo zaczęli zgłaszać objawy choroby, a u tych którzy zgłaszali to najwcześniej pojawiły się krosty.

Wtedy rozpoczął się szturm na Folkester. Z Eurotunelu wypełzły uzbrojone w broń białą i palną bandy zarażonych francuzów. Rzucili się oni jak zwierzęta na resztki pozostających na miejscu funkcjonariuszy i rozbiły w puch brytyjską blokadę. Niedługo przed tym do przychodni w mieście zaczęli zgłaszać się pierwsi zarażeni - okazało się, że w kanałach Folkester zalęgła się grupa francuskich uchodźców którzy czynnie współpracowali z najeźdźcami z Eurotunelu. To oni zarazili pierwszych cywili i oni relacjonowali o sytuacji w służbach miasta chorym z tunelu. Po przebiciu się przez blokadę całe miasto zostało zalane zaropiałymi chorymi którzy terroryzują lokalną ludność. Z miasta zaczął się exodus, a kto jest zarażony, a kto nie - tego nie wiadomo.


Afryka

W Afryce rządy państw w których wykryto chorobę przyjęły obserwatora z WHO, podobnie jak Włochy. Podobnie jak tam i na Madagaskarze postanowiono zmilitaryzować i zdyscyplinować służbę zdrowia co

Południowa Afryka

Wojsko Południowej Afryki zostało oddelegowane do zabezpieczenia granicy i wprowadzenia w życie postanowień rządu co do epidemii. Rząd wysłał wszystkie wojska na granice by zatrzymać napływ uchodźców, obserwator WHO wysłał jednak część jednostek do wsparcia szpitali i lokalnej policji. Poskutkowało to szybką i sprawną kwarantanną terytoriów przygranicznych. W specjalnie założonych obozach izolowano przypadki wirusa, a cięższe trafiały bezpiecznie do szpitali. Zalecenia obserwatora co do podwyższonej aktywności i czujności szpitali w całym kraju pozwoliły sprawnie odnaleźć i poddać kwarantannie nowe ogniska które jakimś cudem przedarły się wgłąb kraju.

Cała akcja uznana została za całkowity sukces. Rozprzestrzenianie się epidemii zostało zatrzymane, a ludzie są wdzięczni rządowi oraz WHO.

Rwanda

Rwanda otoczona zarażonymi krajami wydawała się na straconej pozycji. Rząd z konsultantami z WHO podjął jednak szereg działań - zmobilizowana wszelkich studentów medycyny i emerytowanych lekarzy, postawiono w stan gotowości wojsko i wysłano je do działania. Po kraju rozsyłany są regularnie paczki z produktami służącymi prewencji zarażenia się. WHO poddało służbę zdrowia reformie i jakimś cudem udało się ograniczyć skutki epidemii. Wszelkie ogniska zostały poddane izolacji.

Etiopia i Tanganika

Oba te kraje łączy to, co sprowadziło piekło do Europy. Oba w czasie epidemii postanowiły rozpocząć wojny.

Etiopia była krajem mniej zagrożonym niż Tanganika. Chorzy dopiero przedostawali się na jej teren. Mimo to rząd nie podjął żadnych znaczących kroków - przeprowadzono kampanie informacyjną, ale tylko tyle. Wkrótce do kraju dotarła fala chorych z południa. Potem wzmogła ją ofensywa Tanganiki na Kenię. Niestrzeżona południowa granica Etiopii dla chorych nie istniała. Całe południe Etiopii jest jednym wielkim potencjalnym ogniskiem epidemii. Sytuacji nie mógł zapobiec nawet obserwator z WHO. Dzięki funduszom z Organizacji zreorganizowano służbę zdrowia i zakupiono nowy sprzęt, nie dało się jednak zapobiec rozprzestrzenianiu chorych po kraju. Dodatkowo etiopska ofensywa na Somalię nie polepszyła sytuacji. Na terenie Somalii prawdopodobnie znajdowali się już chorzy. Ci chorzy, pozbawieni teraz chociaż minimalnej opieki z powodu działań wojennych, ruszą prawdopodobnie do Etiopii lub do Azji. Wśród wojsk etiopskich są relacje o zachorowaniach.

W Tanganice sytuacja jest podobna, jednak skala jest o wiele gorsza. Etiopia była krajem ryzyka, Tanganika miała epidemie już u siebie, podobnie Kenia. W przeciwieństwie do Etiopii rząd podjął działania przeciw epidemii. I to duże finansowo. Mimo że lekarze z Tanganiki nie są światowej klasy to specjaliści z WHO wzięli pod opiekę lokalną służbę zdrowia. Została ona zreformowana, zakupiono sprzęt i powołano paramilitarne oddziały do zapewnienia porządku. Nikt działań obserwatora nie kwestionował. Udało się odizolować mniejsze ogniska epidemii, a te większe poddać kwarantannie. Przemieszczanie się między miastami ponownie jest bezpieczne.

Mimo to problem jest na północy. Kenia także jest krajem walczącym z epidemią. Działania wojenne Tanganiki zniweczyły jednak próby jej opanowania przez lokalny rząd. Tereny okupowane są wylęgarnią choroby, a ta przeniosła się na żołnierzy Tanganiki. Sytuacja wkrótce może wymknąć się spod kontroli.

Azja

Kambodża

Według nieoficjalnych źródeł król Kambodży zachorował na Madagaskarkę! Rząd temu wszystkiemu zaprzecza, a oficjalnym powodem absencji króla w przestrzeni publicznej jest nadmiar pracy związany z epidemią.

W kraju wybuchł chaos po tej plotce. Gdy wieść ta dotarła do kwarantanny szybko zaczęła ewoluować. Powstała plotka o tym, że w związku z chorobą króla i współpracą z WHO w stolicy kraju znajduje się eksperymentalna szczepionka. W strefie kwarantanny zawrzało i powtórzył się scenariusz znany z Francji. Zdesperowani i wycieńczeni chorzy poderwali się i ruszyli naprzeciw kambodżańskiemu reżimowi. Najpierw zaatakowano lokalnych policjantów i wojskowych oraz lekarzy. Słuch o nich zaginął, a na granicy strefy padły pierwsze strzały. Tysiące chorych runęło i zaatakowało kordon sanitarny. Kambodżańscy dowódcy na początku nie wiedzieli jak się zachować, a żołnierze nie chcieli strzelać do rodaków. Nim wydano odpowiednie rozkazy kordon się rozpadł. Fala ruszyła po całym kraju siejąc terror i spustoszenie. Ambasady innych krajów zostały ewakuowane. Stolica kraju - Phnom Penh - padła. Z rządem Kambodży jest ograniczony kontakt. Z Kambodży rozpoczął się exodus ludności do Wietnamu i Tajlandii.

Laos

Z Laosem zamarł jakikolwiek kontakt. Nikt nie wie co się dzieje wewnątrz kraju. Z głębi kraju wynurzyły się jednak znane dobrze uzbrojone grupy chorych. Uzbrojeni i o aparycji potwora ruszyły na granice z Wietnamem, Tajlandią, Birmą oraz Chinami.

Wietnam, Tajlandia i Birma

Wietnam i Tajlandia są w złym stanie. Epidemia w Laosie rozciągnęła ich siły utrzymujące kwarantanne Kambodży. Exodus z pierwotnego ogniska epidemii przelał się przez wietnamską i tajską granicę, żołnierze mimo ostrzału z broni palnej nie dali rady całkowicie odeprzeć nawały. Zdrowi i chorzy Khmerowie straszą na wietnamskiej i tajskiej prowincji. Rządy obu państw podjęły drastyczne środki i wprowadziły stan wojenny. Nieoficjalnie mówi się o zamknięciu największych miast.

Jakby tego było mało, to zbrojne bandy zarażonych z Laosu uderzyły prosto na Wietnam, Tajlandię i Birmę. Tajlandia i Wietnam z racji ogromnej granicy miały problem z zatrzymaniem chorych. Ci wniknęli głęboko do Wietnamu, a na pograniczu sieją strach i zniszczenie. Sytuacja najlepiej ma się w Birmie która ma małą granicę ze strefami zagrożenia i skutecznie izoluje wszelkie problemy. Największym jej problemem aktualnie jest sytuacja w Tajlandii.

Chiny

Chiny skutecznie prowadziły blokadę Indochin. Ich służby porządkowe jednak nie były przygotowane na to co wynurzyło się z laotańskich dżungli. Uzbrojone bandy bez żadnego ostrzeżenia rozpoczęły natarcie na chińską granicę. Zdezorientowane siły porządkowe stawiły im czoła i przegrały. Obrazy z pobojowiska były makabryczne.

Chińska granica z Laosem oraz częściowo Wietnamem i Birmą stoją w ogniu. Zarażeni dotarli wgłąb Chin aż do miejscowości Pu’er. Lokalna ludność jest przerażona i czeka na interwencje rządową. Całe wydarzenie przypomina regularną wojnę i rzeź, przez to ludzie zapominają o najważniejszej rzeczy - chorobie. W związku z tym incydentem tysiące Chińczyków zostało wystawione na działanie wirusa z Kambodży. Tysiące ludzi rozpoczyna ucieczkę z południowego pogranicza - ilu z nic jest już chorych?

Ameryka Południowa

Gujana Francuska

Gdy Francja praktycznie przestała istnieć, a upadek Bretanii był tylko kwestią czasu, z Francji ruszyła mała fala uchodźców do terytoriów zamorskich. Pech chciał, że transport do Gujany Francuskiej miał stać się nowym ogniskiem epidemii. Każdy pasażer statku został wkrótce zarażony. Po przybyciu uchodźcy szybko rozpłynęli się pośród kraju.

Nie trzeba było długo czekać, a szpitale w Gujanie zaczęły przyjmować chorych ze znanymi dobrze z metropolii objawami. Lekarze dobrze wiedzieli co to oznacza i zaczęli podejmować kroki. Zła sytuacja gospodarcza oraz zapomnienie o terytorium przez rząd w Paryżu nie sprzyjały lokalnej służbie zdrowia. Do tego lekarze jeszcze nie mieli o tym pojęcia, ale sytuacja była już poza kontrolą. Wkrótce szpitale zostały zalane nowymi chorymi z całej Gujany. Służba zdrowia została sparaliżowana.

Czy jakiś potencjalnie chory swoją ucieczkę przedłużył do Surinamu bądź Brazylii? Albo nawet statkiem lub samolotem do innych krajów rejonu? Ile ludzi zostało zarażonych po drodze i gdzie?

MADAGASKARKA

Kraje zaszczepione i wolne od choroby
Madagaskar
Etiopia
Tanganika
Rwanda
Południowa Afryka
Wielka Brytania
Włochy
Gujana
Wcześniej zarażone inne kraje afrykańskie

Europa

Niemcy

Przez Niemcy po raz trzeci przetoczył się front. Upadek Niemiec był dosłowny - cały kraj leży w gruzach. Administracja nie funkcjonuję, jedynie w pewnym stopniu administracja wojskowa. Rząd niemiecki w ostatnich swoich działaniach podjął próbę reaktywacji służby zdrowia dzięki zagranicznym funduszom. Plan ten częściowo się udał - z racji szybkości działań wojennych szpitale w Niemczech nie zostały sparaliżowane przez działania wojenne. Zostały sparaliżowane jednak napływem chorych zgłaszających chorobę madagaskarską. Do tego służba zdrowia nie funkcjonuje w sposób zorganizowany - szpitale są od siebie odizolowane i każdy stanowi całkowicie odrębną jednostkę. I tak będzie do czasu aż ktoś postanowi po raz drugi reaktywować niemiecka służbę zdrowia, bądź do czasu gdy ta całkowicie się załamię i Niemcy pójdą drogą Francji. Oficjalnie nie znamy statystyk zarażeń ponieważ nikt ich nie prowadził. Szacunki nie napawają jednak optymizmem.

Dodatkowo na wieść o całkowitej klęsce Niemiec zdezerterowały zdemoralizowane służby porządkowe. Te utrzymywały spokój na granicy niemiecko-francuskiej, bez nich przez Ren wgłąb Niemiec wlały się tysiące francuskich, zdegenerowanych i żądnych krwi zarażonych którzy zaczęli pustoszyć tereny Badeni-Wirtembergi oraz południowej Nadrenii. Tysiące bezbronnych osób zostało zarażonych lub zamordowanych. Dopiero przybycie wojsk najemniczych koalicji zaprowadziło porządek, na niemieckiej prowincji nadal jednak grasują francuskie bandy.

Włochy

Włochy z trudem, ale poradziły sobie z epidemią w kraju. Obserwator WHO razem z ministerstwem zdrowia opanował rozprzestrzenianie się epidemii dostępnymi środkami, a gdy frachtowce ze szczepionką przybyły z USA to sytuacja zaczęła się polepszać. Do końca kwartału niemal każdy Włoch został zaszczepiony i kraj został uznany przez WHO za wolny od Madagaskarki.

Do dziwnych zajść doszło jednak na terenie okupowanym przez Niemców...

Wielka Brytania

Rząd brytyjski który przespał wcześniejsze ostrzeżenia, że coś złego może się wydarzyć w Eurotunelu, teraz zareagował wszystkimi dostępnymi siłami i finansami. W życie wszedł APNRP - Anti Pandemic National Response Plan.

Zagrożona strefa została szczelnie zamknięta, a wysłane w kierunku Eurotunelu wojsko stoczyło krótką bitwę z zarażonymi. W jej wyniku ci drudzy rozpierzchli się po mieście, a Eurotunel został zalany betonem. Gdy zatrzymano napływ nowych zarażonych przystąpiono do operacji przywrócenia porządku. Służby porządkowe i wojsko, razem z lekarzami, ulica po ulicy zajmowali się francuskimi bandami. Dodatkowo ograniczono także ogniska epidemii spowodowane przez uciekinierów. Całą akcje wsparł formujący się przemysł farmakologiczny którzy kosztował rząd całe krocie.

Ostatecznie francuskie bandy zostały wytłuczone. Ze Stanów Zjednoczonych przybyły szczepionki i masowy program szczepień uwolnił Wyspy Brytyjskie od widma Madagaskarki.

Afryka

Pomimo zajść na Madagaskarze Afryka otrzymała swoją partię szczepionek z wyspy. Ta została bardzo szybko wykorzystana. Najskuteczniej poradził sobie kraje Unii Pierwotnego Kontynentu - każdy z tych krajów na urząd ministra zdrowia przyjął obserwatora z WHO. Służby zdrowia tych krajów zostały w pewnym stopniu połączone i wspólnie skutecznie zwalczyły wszelką groźbę rozprzestrzeniania się zarazy.

Najwięcej zgonów miało miejsce w Etiopii i Tanganice - wszystko w związku z działaniami wojennymi. Aktualnie jednak w każdym z krajów panuje spokój. Podobnie sytuacja ma się w reszcie wcześniej zarażonych krajów Afryki. Czy jakiś pojedynczy zarażony nie ukrywa się gdzieś w Afryce gdzie nikt nie dokonuje testów?

Azja

Z Laosu i Kambodży nadal nie dochodzą żadne wieści. Do cichych krajów dołączył także Wietnam - nie wiadomo dokładnie co się dzieje na jego terenie.

Tajlandia i Birma radzą sobie w umiarkowany sposób. Choroba rozprzestrzenia się tam na kolejne obszary, a w związku z upadkiem biura regionalnego w Indiach sytuacja będzie się tylko pogarszać.

Nie wiadomo co się stało w Chinach, te jednak obwieściły, że poradziły sobie całkowicie z potencjalnymi chorymi na południu kraju.

Ameryka Południowa

Gujana francuska została poddana kwarantannie ze strony innych państw. Chorzy z tego kraju jednak prawdopodobnie wyjechali już przed jej ogłoszeniem. Pierwsze ogniska epidemii pojawiły się w Surinamie i Brazylii.

W brazylijskich Belemie i Sao Luis do szpitali zgłosili się francuskojęzyczne osoby które szukały pomocy medycznej. Natychmiastowo poddano ich izolacji, wkrótce jednak do szpitali zaczęły napływać i inne osoby które zaczęły zgłaszać podobne objawy. Kilka osób zgłosiło służbom porządkowym, że gdy tylko zawiadomiono o Francuzach w okolicy to Ci uciekli wgłąb lasów Amazonii i słuch o nich zaginął. Do tego zarażeni pojawili się także w Rio de Janeiro - ponownie zaczęło się od Francuzów, a niedługo po nich chorobę zgłaszać zaczęli lokalni mieszkańcy. Wszystkie trzy miasta są aktualnie silnie monitorowane przez służby porządkowe, czy jednak ktoś zarażony nie mógł z nich wyjechać przed rozpętaniem całej paniki i wykryciem chorych?

Ogniska epidemii odnotowano także w Argentynie, Gujanie, Surinamie i Kolumbii. Nic nie wiadomo o sytuacji w Wenezueli.

Gujana francuska natomiast mimo że przyjęła jako pierwsza zarażonych to otrzymała ze Stanów Zjednoczonych szczepionkę sfinansowaną przez Meksyk. Wkrótce to Gujana francuska stała się krajem wolnym od choroby, a sąsiedzi zarażonymi.