Epidemie

Panika w Kazachstanie!

Tajemnicza jedna, bądź wiele tajemniczych chorób trawi aktualnie świat. Najpierw Madagaskar, Kambodża, Francja. Teraz trafiło na Kazachstan.

Sytuacja w Kazachstanie już wcześniej nie była idealna - Kryzys uderzył tutaj mocno, a od jakiegoś czasu południowe pogranicze z Kirgistanem trawią napięcia etniczne. Do tego wszystkiego we wszystkich przychodniach i szpitalach kraju pojawili się chorzy. Objawy - gorączka i zmęczenie.

Skala jest ogromna i wręcz nieoczekiwana, wszak nic na taką tragedię nie wskazywało. Nie ma szpitalu bez przypadków tajemniczej choroby. Rząd Kazachstanu ogłosił... pandemie grypy, idąc widocznie taktyką kambodżańską. W kraju wybuchła panika. W internecie powszechne są zdjęcia chorych z krostami na całym ciele - objaw typowy dla choroby madagaskarskiej. Na południu Kazachstanu za przywleczenie choroby oskarża się Dunganów, którzy masowo imigrowali do Kazachstanu z Kirgistanu. Miejsce miały pierwsze zamieszki na tle etnicznym.

Asortyment sklepów został szybko wyczyszczony. Sytuacja bardzo szybko się pogarsza. Rząd i szczególnie ministerstwo zdrowia zapewnia, że sytuacja jest wyolbrzymiana. Wskazuję także, że wszystkie zdjęcia, tak bardzo dostępne w internecie, są sfałszowane. Obywatele Kazachstanu wiedzą jednak lepiej - kraj powoli stacza się w otchłań chaosu.

Wiele ludzi ucieka za granicę - już około ponad dwa tysiące ludzi spróbowało ucieczki do Rosji i Chin, w mniejszości na południe.

I nie dziwota. Południowi sąsiedzi Kazachstanu zamknęli z nim granicę. Kirgistan oskarża rząd Kazachstanu o prowadzenie cichej czystki etnicznej. Obywatele Rosji są przerażeni. Jeszcze bardziej są obywatele Chin, które teraz się wydaję są atakowane chorobami z dwóch frontów.

Konferencja WHO w Mahajandze

W Mahajandze, siedzibie Światowej Organizacji Zdrowia, Christopher Ironside zwołał konferencje na początku IV kwartału 2020 roku. Na te specjalną okazję Madagaskar przedsięwziął najwyższe środki bezpieczeństwa. Na wyspę przyleciały tysiące dziennikarzy, lekarzy i naukowców z całego świata. Wszyscy wyczekiwali najważniejszego punktu programu - przemówienia przewodniczącego WHO.

Już pierwszego dnia konferencji cała sala zamilkła gdy na mównicę wyszedł Adam Spencer i zapowiedział wystąpienie Ironside'a. Zaraz po nim do sali wszedł przewodniczący.

Reszta świata

Indochiny

Król Norodom Sihamoni wraz z prezydentem Nhekem Oudom zapewniają świat, że sytuacja jest opanowana. U boku lekarzy z Kambodży znajduje się indyjski obserwator WHO z biura regionalnego Azji. Nieoficjalne źródła mówią jednak, że sytuacja się pogarsza oraz, że pojawiły się ofiary śmiertelne. Można być jednak zgodnym co do tego, że ognisko choroby znajduję się w dosyć szczelnej strefie zamkniętej na wybrzeżu.

Wietnam, Laos oraz Kambodża utrzymują zamknięte granicę. Z budżetu WHO otrzymano także dofinansowanie na profilaktykę. Sytuacja u sąsiednich krajów była spokojna. Do czasu.

Na początku IV kwartału w Laosie w szpitalu dla wojskowych stwierdzono pierwsze zarażenie tajemniczą chorobą z Kambodży. Tak przynajmniej ją sklasyfikowano gdy u chorego wystąpiły te same, znane dobrze objawy - zmęczenie, gorączka i wymioty. Niedługo potem szpital wojskowy się zapełnił, a chorych zaczęto odnotowywać w przygranicznych wioskach. W Laosie narasta panika, a niespokojnie na to spoglądają Wietnamczycy i Tajowie.

Ognisko kazachskie

Kazachstan pogrążył się w chaosie na wieść o epidemii, a gwóźdź do trumny wbiła agresja Rosji i Chin. Kazachstan został podzielony. Obywatele Rosji oraz Chin przerazili się jednak wieścią, że tysiące swojskich wojsk wkroczyło na teren objęty epidemią tajemniczej choroby, a do ich krajów włączono tereny z milionami potencjalnych nosicieli.

Nie trzeba było długo czekać na efekty. Pierwsi skarżyć zaczęli się wojskowi. Skarżących się na zmęczenie i gorączkę było coraz więcej. Wojskowe lazarety w Kazachstanie wypełniły się żołnierzami. Sytuacja wśród samych Kazachów nie jest lepsza. Osoby z podobnymi objawami zaczęły zapełniać szpitale i przychodnie miast rosyjskich i chińskich. W państwach narasta panika, a niektórzy zaczynają wykupywać zapasy z półek sklepowych gotując się na epidemie.

Podobna sytuacja ma miejsce w Kirgistanie, Uzbekistanie, Tadżykistanie i Turkmenistanie. Rządy tych krajów nie interesują się zbytnio tą sprawą. Rząd w Tadżykistanie nazwał wręcz chorych symulantami czym nie przysporzył sobie sympatii. W napięciu na rozwój sytuacji oczekują Irańczycy.

Południe Francji

Francja boryka się z dwoma problemami - wojną oraz zarazą. Wojsko zajęte jest gdzie indziej, tak więc Marsylia z okolicami została odcięta szczelnym kordonem policji. Większości obywateli rząd zapewnił maseczki na usta, które rozdane zostały także w strefie objętej kwarantanną.

Sytuacja wewnątrz strefy jest tragiczna. Szpitali są przepełnione, a chorzy nierzadko nie są przyjmowani. Personel nie jest liczny, a Francuzi nie otrzymali większego wsparcia ani od rządu Królestwa, ani zza granicy. Nieoficjalnie mówi się o pierwszych ofiarach śmiertelnych, dowodami mają być na to filmy i zdjęcia z internetu. Oficjalne i prawdziwe dane zna aktualnie jedynie rząd francuski.

Pomimo kwarantanny choroba rozprzestrzeniła się - nie wiadomo, czy jest to osobne ognisko czy przez kwarantanne udało się komuś uciec. Chorzy z tymi samymi objawami masowo zaczęli pojawiać się w całej Francji, lekarze uważają, że objawy są takie, że często pacjenci uważają zwykłe przeziębienie za tajemniczą chorobę. W Nicei jest jednak inaczej - gdy w innych miastach chorych zgłasza się dwudziestu, w Nicei szpitale są przepełnione. Choroba z całą pewnością dotarła pod granicę z Cesarstwem Rzymskim.

Obywatele są spanikowani, a wielu przedsiębiorców uważa, że niebezpiecznie jest trzymać swój biznes we Francji.

W związku z możliwym zagrożeniem ludu Wschodzących Chin ze strony madagarskiego wirusa Cesarz zwołał posiedzenie w Pałacu Cesarskim w Pekinie wraz z najwyższymi członkami rządu i wyśmienitymi epidemiologami. Następnie przeprowadzono konferencję medialną, którą rozpoczął sam Cesarz aby następnie przekazać głos Szefowi Rządu i naczelnym epidemiologom.

Walka z chorobą dopiero się rozpoczyna!

WHO ogłosiło rozpoczęcie prac nad szczepionką i lekiem na tzw. Madagaskarkę. Pracę w Mahajandze finansowo wsparły wszystkie kraje, najhojniejsze jednak okazały się Stany Zjednoczone, Francja oraz Południowa Afryka.

Australijscy cudotwórcy?

Australia ogłosiła, że rozpoczyna samodzielne pracę nad badaniem wirusa z Madagaskaru i podejmie próbę stworzenia leku na tajemniczą chorobę. Obywatele kraju są zszokowani biorąc pod uwagę, że już WHO ogłosiło taką próbę i ma ono o wiele większe możliwości niż samotna Australia. Zaimponowało to jednak mniej rozeznanym w temacie obywatelom.

MADAGASKARKA

Europa

Południowa Francja była miejscem szczególnym - największym, nie licząc Madagaskaru, miejscem kwarantanny na świecie. W interesie wszystkich było żeby tak pozostało - jak widać nie wszyscy są aż tak dalekowzroczni.

Jeszcze Francja i kwarantanna w Marsylii

Rząd francuski ogłosił, że w strefie kwarantanny naliczono około 500 zgonów oraz 100 tys. zarażonych. Epidemia we Francji nie ograniczyła się jednak do Marsylii i okolic. W całym państwie zaczęto zgłaszać się do szpitali i przychodzi z tajemniczą chorobą. Ile dokładnie tych przypadków było prawdziwych, a ile fałszywych? Dokładnymi danymi nie dysponujemy. Skupmy się na razie jednak na Marsylii.

Wojska hiszpańskie zdradziecko wbiły nóż w plecy Francuzom. Z trudem przedarły się przez Pireneje i zaczęły zalewać kraj. Dowództwo wyposażyło wojska w ochronne maski które miały chronić przed wirusem, tak więc hiszpańscy żołdacy nie bali się niczego. Gdy zbliżyli się do Marsylii kwarantanna poszła w rozsypkę - zabezpieczały ją francuskie oddziały porządkowe które widząc walące się państwo i wrogie wojska natychmiast pierzchły.  Z racji działań wojennych wszelkie działania mające na celu poprawić sytuacje w strefie kwarantanny nie dały za wiele.

Do strefy wkroczyli żołnierze hiszpańscy. A chorzy widząc, że kwarantanna nie istnieje, zaczęli z niej masowo uciekać. Obrano kierunek na południowy zachód, wschód oraz rzadziej na północ. Sporo osób próbowało przedostać się do bretońskiej enklawy.

Sytuacja w Bretanii jest zła. Szpitale przepełnione są wojskowymi. Tysiące chorych nie może otrzymać pomocy. Nie znamy oficjalnego komunikatu w tej sprawie od francuskich generałów. Na Korsyce sytuacja wydawała się być spokojna, do czasu gdy uchodźcy z Marsylii dotarli na wyspę. Z nielicznych przekazów sytuacja na Korsyce jest stabilna, eksperci oceniają jednak, że to kwestia czasu gdy i tam zacznie się scenariusz z reszty Francji.

Hiszpania

Na wieść o hiszpańskiej agresji i katastrofie w kwarantannie przywódca WHO, Christopher Ironside podjął decyzję o wykluczeniu Hiszpanii z organizacji za haniebne działania na szkodę ludzkości. Obywatele przyjęli to ze spokojem, jednak sytuacja pogorszyła się gdy wykryto pierwsze przypadki tajemniczej choroby w Hiszpanii.

Granica francusko-hiszpańska przed wojną strzeżona była licznym wojskowym kordonem. Z wybuchem wojny wojska te wkroczyły do Francji, a granica stanęła otworem. Wieści o pustej granicy i powstaniu medycznej Korporacji Umbrella skłoniły tysiące chorych do skierowania się do Hiszpanii jako kraju w którym panuje pokój. I bezproblemowo im się to udało.

Wkrótce całe pogranicze hiszpańsko-francuskie stało się wylęgarnią osób zgłaszających objawy tajemniczej choroby. Szpitale północnej Hiszpanii są zapełnione, a panikę wzbudził zatrzymany przez policje Francuz którzy zataczał się pełen krost po ulicach Barcelony. Ludzie rzucają się do sklepów, a osoby zgłaszające chorobę można znaleźć nawet w Portugalii i Madrycie. Ile przypadków to histeria, a ile prawdziwa? Obywatele wiedzą najlepiej i są wściekli na krótkowzroczny rząd który sprowadził do kraju chorobę i sprawił, że Światowa Organizacja Zdrowia wyrzekła się Hiszpanii. Domagają się działań od powstałej Korporacji, sytuacja nie rysuje się jednak kolorowo.

Obok choroby w Hiszpanii miejsce ma istna epidemia we Francji. Z Marsylii pojawiają się zdjęcia setek trupów na ulicach oraz osób z krostami. Całe południowe wybrzeże Francji wygląda jak z horroru. Z widocznych zdjęć można się domyślić, że znajdują się tam albo martwi albo osoby zbyt chore by móc uciec. Krajobraz ten zszokował cały świat który staje się coraz bardziej obojętny na coraz to większe ludzkie tragedie rozgrywające się w Europie.

Poza Marsylią Hiszpania ma problem na całej reszcie Francji. Tysiące Francuzów zgłaszających objawy uległo masowej historii - setki jednak jej nie uległy. Wkrótce setki zamieniły się w tysiące, a te w setki tysięcy. Po wojnie infrastruktura Francji znajduje się w tragicznej sytuacji. Szpitale ledwo funkcjonują, o administracji nie ma mowy - krajem rządzi wojsko. Chorych nie ma kto badać i diagnozować. Napływające z Francji wieści są niepokojące dla wszystkich sąsiadów.

Szwajcaria zaczęła brutalnie wydalać chorych z powrotem do strefy okupacyjnej Hiszpanii. Z litości nie wyrzucają ich do niemieckiej. Pogarsza to tylko i tak katastrofalną sytuacje w hiszpańskiej Francji. Szwajcaria zamknęła także całkowicie granice z dawną Francją i Niemcami.

Niemcy

W niemieckiej strefie okupacyjnej Francji sytuacja jest podobna do tej w hiszpańskiej, całościowo przedstawia się jednak o wiele gorzej. Kraj jest zrujnowany wyniszczającymi działaniami które nie były tak intensywne na froncie hiszpańskim.

Nie znamy oficjalnej wersji sytuacji we Francji. Wiemy tylko tyle ile można wynieść z nielicznych przekazów medialnych i licznych przekazów od zwykłych ludzi w internecie. Rzekomo chorych jest już ponad milion, a widok martwego człowieka to nic niezwykłego. Szpitale w większości nie funkcjonują, a personel medyczny uciekł bądź nie ma środków na działanie. Wiele lekarzy z racji braku przygotowania boi się w ogóle kontaktów z chorymi. Czterema słowami - służba zdrowia nie istnieje.

Pogłoski mówią także o wirusie wśród wojska niemieckiego. Te, niezabezpieczone i brutalne, naraziło się znacznie na  kontakt z zarażonymi. Niektórzy zgłaszają, że Francuzi specjalnie zbliżali się do Niemców by na nich nakasłać i zarazić chorobą. Zwykle kończyło się to szybkim zgonem dla Francuza i niewiadomymi skutkami dla Niemca. Informacje o chorobie toczącej niemieckie wojsko są jednak powszechne.

Co się dzieje w samej Rzeszy? Nie wiadomo. Holandia zamknęła granicę z Niemcami, podobnie Dania i Czechy. Plotka niesie, że Niemcy wywożący zrabowany przemysł z północy Francji mogli przynieść wirusa do siebie. Inni mówią, że chorobę przywlekli francuscy samobójcy przedostający się na teren Rzeszy.

Włochy

Po upadku kwarantanny w Marsylii chorzy ruszyli także na wschód, do swojego nieformalnego sojusznika - Włoch. Po drodze oberwało się Monako które aktualnie jest na pograniczu załamania się. Tysiące chorych sforsowało granice i próbowało znaleźć beznadziejnie pomoc w lokalnych szpitalach. Setki obywateli Monako uciekło do Włoch.

Cesarstwo Rzymskie wprowadziło oficjalnie kwarantanne dla przybywających z Francji. Niestety okazało się, że służby porządkowe Włoch są niewystarczające. Tysiące uciekinierów z Francji wdarło się bezproblemowo przez granicę na tereny Cesarstwa.

Na północy Włoch wybuchła panika i skierowano oskarżenia względem rządu który nie potrafił upilnować ewidentnego zagrożenia z zachodu. Francuzi rozlali się po północnych Włoszech i wkrótce pierwsze objawy choroby zaczęli wykazywać Włosi. Szpitale są przepełnione, a widok najciężej chorych Francuzów z deformacjami skóry nasila chaos. Tysiące Włochów zaczęło uciekać na południe. W Rzymie i innych miastach Cesarstwa w szpitalach odnotowano odosobnione przypadki osób zgłaszających tajemniczą chorobę. Panika czy realne zagrożenie?

W związku z tym Szwajcaria zamknęła swoją granicę z Włochami.

Wielka Brytania

Eurotunelem z Francji ruszyły tysiące uchodźców. Ciasnota i złe warunki sanitarne prawdopodobnie sprawiły, że cała kolumna uchodźców stała się żywym pociskiem z bronią biologiczną. Gdy po marszu na drugiej stronie zostali poinformowani, że wszelki ruch jest zabroniony, najbardziej zdesperowani Francuzi rzucili się do ataku. Służby porządkowe starły się z uchodźcami i tylko cudem udało się nie dopuścić do całkowitej katastrofy. Strefa wokół wyjścia z Eurotunelu została objęta kwarantanną, nie udało się zepchnąć uchodźców z powrotem do środka.

Wśród członków służb porządkowych pojawiają się skargi z powodu wystawienia na skrajne niebezpieczeństwo. Niektórzy policjanci zgłaszają objawy tajemniczej choroby.

Brytyjscy obywatele którzy przybyli z Francji zostali poddani kwarantannie i badaniom. O wynikach oficjalnie nie wiadomo.

Ognisko kazachskie

Panika przed tajemniczą chorobą przypieczętowała upadek Kazachstanu. Panika ta przeniosła się na Rosję i Chiny - wydaje się, że sytuacja zaczyna się jednak uspokajać.

Szeroko zakrojone działania Rosji i Chin wymierzone w epidemie tajemniczej choroby szybko opanowały sytuacje. Ludzie zgłaszający objawy otrzymali przeróżne leki i wsparcie od rządu. W miarę jak czas mijał, panika mijała. Kilka osób wykryto z krostami - okazało się, że są to jednak pranksterzy oraz internetowe trolle. Większość obywateli nie zgłasza już objawów, a przecieki z chińskiej i rosyjskiej służby zdrowia pozwalają sądzić, że NIKT ze zgłaszających chorobę nie był na nią chory.

Podobnie sytuacja wygląda w Kazachstanie. Nieoficjalnie nikt nie jest chory. O osobach wykazujących zaawansowane objawy choroby słuch zaginął.

Wielbiciele teorii spiskowych uważają że chińska i rosyjska bezpieka całość zatuszowały. Kazachowie, obywatele Chin oraz w większości uważają, że fałszywa epidemia była pretekstem do interwencji. A jeszcze inni, że była to epidemia całkowicie innej choroby. Sytuacja w każdym razie się unormowała.

W Kazachstanie ludzie są jednak oburzeni, a myśl o fałszywej epidemii ma się tam bardzo dobrze.

Indochiny

Kambodża

Do Kambodży wpuszczono ekspertów z indyjskiego, regionalnego WHO. Za namową Indii Tajlandia i Wietnam otworzyły także po jednym, pilnie strzeżonym punkcie gdzie odbywa się kontakt z resztą świata. Jest to wielka ulga dla Kambodży której gospodarka powoli chyliła się ku upadkowi. Punkty te aktualnie służą do przerzutu prowiantu i medykamentów do Kambodży. Indie w związku z pomyślną współpracą przekazały Kambodży ogromne zapasy zaopatrzenia.

Z samego kraju wiele nie wiadomo - wiemy tylko tyle, że wszystko jest w porządku. Możliwe, że regionalne WHO dowie się więcej.

Laos

Władze laotańskie ubiegały się o pomoc od regionalnego WHO, jej apele nic jednak nie dały. Laos z chorobą walczy aktualnie sam.

Odosobnione przypadki choroby na południu kraju zamieniły się w ogniska epidemii. Niedługo potem chorzy zaczęli wyskakiwać jak grzyby po deszczu w całej reszcie kraju. Nieliczne szpitale są zapełnione, a władza czuje się bezradna. Nie znamy dokładnych statystyk o sytuacji wewnątrz kraju.

Tajlandia i Wietnam zamknęły granice z Laosem oraz, tak jak w Kambodży, grożą śmiercią w razie jej przekroczenia. Uchodźcy próbowali uciekać do Chin, tamtejsze siły porządkowe szczelnie chronią jednak granicy.

Wietnam, Tajlandia i Birma

Szczelna blokada Kambodży była zadaniem łatwiejszym. Ogromna granica między Tajlandią a Laosem i Wietnamem a Laosem uniemożliwiła szczelną kwarantannę kraju. Na pograniczu w Tajlandii, Wietnamie oraz nieprzygotowanej Birmy pojawiły się pierwsze przypadki choroby. To uciekinierzy z Laosu którzy przedzierając się przez dżunglę. Chorzy liczyli na pomoc medyczną, a zdrowi na to, że uciekną od ognisk choroby. Niestety wiele zdrowych tylko myślało, że jest zdrowych, a zmęczenie i gorączkę uznali za wynik wymagającej ucieczki.

Wietnam, Tajlandia i Birma skierowali na pogranicze liczny personel medyczny. Dofinansowanie z WHO przygotowało Wietnam i Tajlandię w pewnym stopniu do ognisk na granicy z Kambodżą, granica z Laosem jest jednak całkowicie na to nieprzygotowana. Birma ma szczęście niewielkiej granicy z Laosem. Aktualnie nie wiele wiadomo o statystykach epidemii z tych państw.

Afryka

Czarny kontynent wydawał się dziwnie wolny od Madagaskarki, mimo że wydawałby się on logiczną, następną ofiarą choroby z Madagaskaru. Całkiem możliwe jednak, że choroba w ograniczonej formie znajdowała się w Afryce, a wiele państw nie poinformowało o tym nikogo. Nikt też się tym nie zainteresował. Do czasu gdy sytuacja stała się poważna.

Tysiące chorych potwierdził Mozambik, Zimbabwe, Suazi, Botswana, Zambia, Tanzania, Burundi, Malawi, Kenia oraz Demokratyczna Republika Konga. W tych zacofanych krajach opieka medyczna jest ograniczona do największych miast. Eksperci i lekarze którzy udali się w te rejony, ryzykując życie, by poznać sytuacje informują, że zarażona jest w większości prowincja.

Państwa te wzmogły kontrolę przy wjazdach do miast. Te powoli stają się obleganymi enklawami zdrowia. Kraje te panicznie poprosiły o dołączenie do WHO.

Południowa Afryka

Południowa Afryka nawiązała serdeczne stosunki z Madagaskarem. Przyjaźń i homoseksualna miłość nie gwarantują jednak ochrony przed chorobami. Na północnym-wschodzie kraju do szpitali zaczęli zgłaszać się chorzy. Skarżyli się na zmęczenie, gorączkę i wymioty. Lekarze Południowej Afryki byli dobrze rozeznani - wirus z Madagaskaru. Wtedy, jak grom z jasnego nieba, z Mozambiku, Zimbabwe i Botswany runęła fala chorych. W poszukiwaniu opieki zdrowotnej udali się do Południowej Afryki która uznawana jest za najbogatszy kraj w rejonie. Na granicy z Botswaną afrykańskie służby porządkowe jakimś cudem wytrzymały, reszta pogranicza ze wspomnianymi krajami jest strefą zagrożenia.

Rwanda

Do Rwandy nikt nie ucieka, nie trudno się domyślić dlaczego. Prawdopodobnie parę chorych osób przekraczało ten kraj celem udania się na południe bądź północ, do bardziej zamożnych krajów. Wiele osób miało także kontakt z osobami zarażającymi. Wkrótce w kraju otoczonym przez zarażone państwa zaczęli pojawiać się rdzenni chorzy. Aktualnie wykazują pierwsze objawy choroby.

Etiopia

Narodowo-agrarna Etiopia, nowy narybek w afrykańskim oceanie dziwactwa, stała się jednym z celów emigrujących chorych. Część osób szuka tu pomocy, część chce przejść bądź wsiąść na statek i ruszyć w świat. Większość z chorych została wyłapana i poddana kwarantannie. Nacierających chorych jest jednak zbyt dużo - dziesiątki z nich ominęły kwarantanne i znalazły się na terenie Etiopii. W kraju jeszcze nikt nie wykazuje żadnych objaw choroby, etiopscy lekarze są jednak pewni - kiedyś chyba ktoś zachoruje.