PółnocnoAmerykański kocioł

Amerykański dziennikarz kazachskiego pochodzenia Borat Sagdijew tego dnia miał robić reportaż o nielegalnej migracji na granicy USA-Meksyk. Cała ekipa (składająca się z producenta Azamata Bagatova, niedźwiedzia i „makijażystki” Luenell) już była rozstawiona i gotowa do filmowania. Jednak w obiektywie zamiast przekraczających mur nielegalnych uchodźców pojawił się czołg. Metalowy potwór zrobił wyłom w murze, przebijając się przez tą symboliczną granicę. Wkrótce zanim pojawiła się kolejna maszyna i jeszcze następna. Inwazja się zaczęła.

Wojska Amerykańskiego, przygotowujące się na agresję na północy, nie spodziewały się ataku zza muru, od skąd inąd sojusznika, który dotychczas wydawać się mogło, kooperował z rządem w Waszyngtonie. Dlatego to uderzenie spotkało się na granicach jedynie z niewielkim oporem słabo uzbrojonej i rozproszonej straży granicznej. Żołdacy generała Cienfuegosa parli naprzód ku amerykańskim miastom. El Paso, San Diego czy San Antonio padły w kilka godzin, opanowane przy zupełnym zaskoczeniu lokalnej władzy, która nie zdążyła nawet zebrać gwardii narodowej. Mieszkańcy tych miast z przerażeniem obserwowali szeregi meksykańskich żołnierzy narkotykowych (pod wpływem których wielu było), kiedy ci niszczyli ich McDonaldy, KFC czy sklepy Appla. Jednak im dalej w głąb kraju, tym meksykańskie natarcie wytracało impet – pod San Francisco czy Dallas pierwsze oddziały milicji i obrony cywilnej (utworzonej z samych obywateli, starających się bronić domów) stawiały opór. Mimo, że został ten opór złamany, dał czas tak potrzebny US Army na przybycie z północy. Lecz to nie Abramsy pierwsze starły się z ich odpowiednikami, a siły powietrzne Stanów Zjednoczonych. Samoloty, które w pośpiechu zostały przeniesione z lotnisk na północy, rzuciły rękawice myśliwcom z imperium narkotykowego. Walka z początku wyrównana, szybko pokazała dominację nowocześniejszego amerykańskiego sprzętu… jednak lotnicy z południa tanio swej skóry nie sprzedali. Wiele samolotów USAF zostało strąconych z nieba i mimo, że wygrali oni starcie podniebne, opłacili to znaczną ceną. Jednak ten mały sukces był potrzebny amerykanom, gdyż pozwolił na szybsze przenoszenie wojsk z północy i użycie w pierwszej kolejności śmigłowców oraz kawalerii powietrznej. Mimo, że nadchodzące wojska nie zdołały uratować Nowego Orleanu, który padł dosłownie pół dnia przed pojawieniem się pierwszych kolumn pancernych, to te dzięki ofiarności i wsparciu cywilów, dały radę powstrzymać dalszy marsz meksykanów. Obrońcy okopali się i oczekują na dalsze ruchy napastników, którzy dbają o zabezpieczenie tyłów przed niespodziankami.

Wojnę na południu zakończył jednak pozytywny dla USA akcent – flota meksykańska, która wspierałą marsz wojsk wzdłuż wschodniego wybrzeża, przed długie dni nie widziała żadnych oznak US Navy. Ta bezczynność uśpiła meksykańskich marynarzy, którzy zaczęli sobie robić coraz częstsze przerwy na blanta. Jedną z takich dłuższych przerw urządzili sobie w świeżo zdobytym porcie Nowego Orleanu. Wtedy to na horyzoncie pojawiły się amerykańskie okręty. Bitwa, czy raczej masakra południowej armady szybko skończyła się ucieczką pozostałych meksykańskich okrętów – nie udało się uratować korwety „Bletco” i fregaty „Blanto”, które zostały zatopione przez amerykańskie pociski.

Kiedy na południu starcie tacos z burgeros przeszło w otwartą wojnę, północ wydawała się spokojna… znaczy przynajmniej spokojniejsza. Wszyscy wiedzieli, że rząd Kanady szykuje się do wojny i mobilizuje wojska przy granicy z Imperium Amerykańskim. Jednak kiedy Meksyk wbił sztylet w plecy popleczników Billa Gatesa, zagrożenie z północy zeszło na dalszy plan. Tymczasem rząd kanadyjski tylko czekał aż meksykanie i amerykanie wykrwawią się nawzajem i uderzył w momencie kiedy Pentagon zaczął przerzucać wojska na południe. Atak okazałby się jeszcze bardziej udany… gdyby nie pogoda. Ta widocznie sprzyjała obrońcom (później pojawiły się teorie, że poplecznicy Gatesa mieli skonstruowane urządzenia do kontrolowania pogody) i powitała nacierających wielkimi ulewami, które chociaż trochę spowolniły postępy Kanadyjczyków. Dało to czas na przygotowanie jako tako obrony Wielkiego Jabłka (Nowego Jorku), o którego walki trwały wiele dni. Wreszcie nieliczne wojska amerykańskie, które zostały na północy musiały się cofnąć i oddać ten symbol American Dream na pastwę siepaczy z byłego Commonwealthu. Walki o Nowy Jork jednak wyczerpały i tak wątłe siły północne, przez co na północy linia frontu praktycznie nie istnieje, a nieliczne zorganizowane oddziały przy wsparciu mieszkańców Imperium starają się opóźniać postępy Kanadyjczyków. W międzyczasie Kanadyjczycy zajęli też niebronioną Alaskę.

Sytuacja dla Imperium Amerykańskiego nie wygląda dobrze. Mimo, że udało się powstrzymać natarcie Meksykanów, to utrata Nowego Jorku i rozbicie frontu północnego źle zwiastuje – jeśli ktoś nie powstrzyma Kanadyjczyków, ci mogą się jeszcze bardziej rozpędzić. Już podobno z Waszyngtonu zaczęły być masowo wywożone komputery i dokumenty kierujące się w kierunku Gór Chayenne, gdzie według opowieści spoczywa sam Śniący Imperator. Mimo fanatycznej obrony i poparcia ze strony społeczeństwa, nie wiadomo ile może jeszcze American Dream trwać?

Jednak sytuacja napastników nie jest też dobra. Zdrada Meksyku, który wbił niespodziewanie nóż w plecy swego sojusznika… i to we współpracy z gnidami z Kanady zaszokowała społeczeństwo. Szok był tak wielki że masowo ludzie próbowali zrobić sobie post od używek bo myśleli, że te wiadomości to jakieś omamy po narkotykowe. Zachowanie Imperium Narkotykowego zostało jednoznacznie potępione przez wszystkie kraje regionu, a sam rząd z kraju Tacos jest stawiany na równi z Brutusem i Kasjuszem czy Judaszem jako najgorszy synonim zdrady. Na ulicach zajętych terenów wyraźnie widać oznaki narastającego oporu w stosunku do inwazji. Wizerunkowi wojny nie pomogło też zachowanie „sojusznika” z północy – Meksykanie odebrali oczekiwanie jako próbę wyczekania na wykrwawienie się wojsk z południa. Pojawiły się też teorie spiskowe, że celem Kanady było maksymalne wykorzystanie i osłabienie walczących by po rozjechaniu USA, mogliby zaatakować jeszcze Meksyk. Tymczasem sytuacja międzynarodowa Kanady też nie przedstawia się wiele lepiej. Wszyscy uznają rząd w Ottawie za prowokatorów i imperialistów, może gorszych nawet niż Jim Lahey czy ten Duczyk z Neapolu. Pokojowa demokracja uderzyła na bezbronnego sąsiada – wielu demokratów z całego świata pogarda rządem Mateusza i zaczyna sympatyzować raczej z technokratami Billa.

Coś się kończy, coś się zaczyna


Podróż tysiąca mil zaczyna się od jednego kroku. ~Laocjusz

Nieudane rokowania pokojowe z Meksykiem oraz brak takowych z Kanadą, połączonych z niechęcią rządu Billa Gatesa do złożenia broni sprawiło, że wojna w Ameryce Północnej trwała nadal i zbierała swe krwawe żniwo.

Działania wojenne w tym kwartale rozpoczęły się od przegrupowania sił Amerykańskich w okolicach miasta nad zatoką, San Francisco oraz w pobliżu miasta grzechu; Las Vegas. Gdy jednak siły zbrojne Meksyku rozpoczęły natarcie, okazało się, że wcześniejsze zgrupowania po prostu pierzchły ku Oregonowi. Działania Amerykanów było dla meksykańskich generałów niemałą zagadką, dlatego zachowali oni ostrożność i nie ruszyli w szaleńczym pościgu za Jankesami, obawiając się zasadzki, kontrofensywy tudzież innego rodzaju pułapki mającej ich uśpić ich cierpliwość.

Wątłe siły Kanady na zachodzie także rozpoczęły natarcie na zachodzie, ale unikali oni starć z wycofującymi się ku stanom Washington i Oregon kolumnom wojsk Amerykańskich, zajmując tylko niebronione terytorium, aby je zabezpieczyć; ostatecznie okazało się, że często populacja nienawidząca agresorów za pomocą takiej broni, na jaką było ich stać, wyrządziła o wiele większe szkody służbom porządkowym i żołdakom Kanadyjskim niż armia USA.

Zarówno Kanada jak i Meksyk podjęły próbę nawiązania walki z siłami powietrznymi Stanów Zjednoczonych, jednak te często unikały walki i mając zarówno często przewagę liczebną jak i technologiczną odpierała ataki i próby jej uziemienia. Tymczasem marsz wojsk Amerykańskich w kierunku stanów Oregon i Washington nie ustawał; te nawet po prostu siłowo robiło wyłomy w wątłych tam wojskach Kanadyjskich, docierając do tych stanów, aby się przegrupować. Wreszcie też poznaliśmy powody tych działań.

Ściśnięci Amerykanie junackim szturmem ruszyli na północ, pokonując słabe i zaskoczone wojska Kanady, przez co szybko wyparto ich z zajętych terenów stanu Washington oraz wkroczono do Brytyjskiej Kolumbii, tymczasowo okupując takie miasta jak Vancouver, jednak okupacja tudzież zemsta nie okazała się ich celem. Zebrani Amerykanie na Pacyfiku okazali się głównie dezerterami, którzy wypowiedzieli posłuszeństwo totalitarnemu rządowi; te oddziały są dowodzone przez Joe Bideta, który został  samozwańczo ogłoszony wyzwolicielem narodu Amerykańskiego. Wojska te także nie siedziały długo w Brytyjskiej Kolumbii i Washington, albowiem kontynuowali oni natarcie, odbijając Alaskę z rąk Kanadyjczyków.

Kanadyjczycy, chcąc ratować beznadziejną sytuację na zachodzie, przenieśli część wojsk z teatru wojny na wschodzie, jednak było na to stanowczo za późno. Meksykanie całkowicie zdezorientowani działaniami Jankesów zadowolili się zajęciem Nevady wraz z Kalifornią, pokazując, że zbytnio nie obchodzą ich dalsze tereny niż te utracone w wyniku traktatu z Guadelupe Hidalgo w 1848.

Wojska Kanadyjskie odbiły Brytyjską Kolumbię i zajęły stany Oregon z Washington, ale próby przełamania się przez Amerykańskie dywizje w odbitej przez nich Alasce zakończyły się fiaskiem, a soldaci Bideta zaczęli się okopywać na swych pozycjach, aby wybronić stanu przed dalszymi atakami Kanadyjczyków.

Na wschodnim wybrzeżu USA sytuacja była równia dramatyczna dla Amerykanów, o ile nie gorsza.

Technokratyczny reżim Billa Gatesa się tak naprawdę rozpadł; większość jego żołnierzy po prostu zdezerterowała i podążyła na zachód, torując sobie drogę przez niewielkie siły Kanadyjskie na zachodzie do zgrupowania wojsk Joe Bideta. Lojaliści byli wściekli, ale poprzez napór wojsk Kanadyjskich, których główne siły właśnie na nich nacierały, nie byli w stanie pokarać swych byłych towarzyszy broni. Za to oni wraz z lokalnymi mieszkańcami zrobili za świetną żywą tarczę, gdyż to dzięki ich fanatycznemu bojowi i poświęceniu dezerterzy w większości dotarli na zachodnie rubieże Ameryki.

W powietrzu panowała liczna flota powietrzna Stanów Zjednoczonych, opóźniając marsz wojsk Kanadyjskich i utrudniając im unicestwienie pozostałych żołnierzy wciąż walczących na froncie aż do zajęcia ostatniego lotniska wojskowego w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych. Kanadyjczycy albo powoli, ale nieustannie idący naprzód Meksykanie nie zajęli żadnego na ziemi; lotnicy USA po zabraniu tyle zapasów i zaopatrzenia z lotnisk ile to było możliwe, ruszyli w kierunku zachodnim i północno-zachodnim. Uznaje się, że większość z nich dołączy do wojsk Bideta na Alasce, albo przegrupuje się na Hawajach, ale ich dokładne zamiary nie są znane. Flota powietrzna Meksyku i Kanady, obawiając się dalszych strat w powietrzu i same nie posiadając wystarczająco silnego lotnictwa do zestrzelenia tychże samolotów, nie zrobiły wiele, aby ich zatrzymać.

Pod koniec kwartału do wybrzeży Stanów Zjednoczonych dobiła marynarka wojenna Wielkiej Brytanii, która zdesantowała się na Florydzie, a jej odwody zabezpieczyły niebronione Portoryko i Wyspy Dziewicze. W tym czasie na wschodnim wybrzeżu USA broniły się jeszcze wojska wierne rządowi, lecz były to już tylko niedobitki i było to tylko kwestią czasu, aż w końcu ich opór zostanie przełamany. I został.

Relacje meksykańsko-kanadyjsko-brytyjskie nie należą do wzorowych, albowiem pomiędzy okupantami dochodzi do bardzo wielu sprzeczek i nieporozumień, a w kilku miejscach wybuchały krótkie potyczki wraz ze wzajemnym ostrzałem pozycji, na razie jednak generałowie w miarę trzymają swe wojska w ryzach, aby nie doszło do otwartych walk, ale kto wie, co przyniesie przyszłość.

Gdy spadł pierwszy śnieg na północy, a Joe Bidet rozpoczął swą kampanię, flota USA także nie była bezczynna. W Zatoce Meksykańskiej doszło do starcia morskiego z flotą Meksykańską, zakończona całkowitym pogromem tych drugich; stracili oni korwetę i fregatę, które wraz ze swymi załogami poszły na dno zatoki. Ostatnio spostrzeżono tę flotę w okolicach Panamy; prawdopodobnie „przekonała” ona Panamę do przepuszczenia jej, a po tym wyruszyli na zachód albo na północ, ale to tylko niepotwierdzone przypuszczenia, a nie konkretne raporty.

Pod koniec kwartału na Morze Karaibskie i zachodni Atlantyk wpłynęła flota Wielkiej Brytanii, która bez problemu zabezpieczyła wody do dalszych działań zaczepnych.

Technokratyczny kapitalistyczny rząd Bezosa i Gatesa się po prostu rozpadł, przestał istnieć i nie wiadomo, co się z nimi stało; czy uciekli, czy to zostali rozstrzelani jak psy na ulicy przez dezerterujących Amerykanów, tego nie wiadomo.  Nacierające wojska okupantów podczas okupowania terenów zauważyły, że dezerterujące i wycofujące się wojsko Amerykańskie nie zastosowało taktyki spalonej ziemi, lecz zabierało wszystko, co miało jakąkolwiek wartość, czyli amunicję, rekwirowali samochody oraz zabezpieczali zaopatrzenie. Wygląda też na to, iż takie akcje musiały rozpocząć się już w poprzednim kwartale, gdyż trasa wycofujących się wojsk Jankeskich i terenów przez nich kontrolowanych jest w większości ogołocona, przez co trójka agresorów nie ma za bardzo co zabezpieczyć, albo kraść, gdyż wartościowe rzeczy zostały zabrane podczas marszu na zachód. Podczas tego kwartału po nieboskłonie poruszało się wiele samolotów cywilnych, także próbujących uciec z rozpadających się Stanów, cześć z nich została zestrzelona przez lotnictwo Meksyku i USA, cześć rozbiła się poprzez fatalne warunki pogodowe albo została przez nie zawrócona, ale większości udało się uciec głównie na Alaskę kontrolowaną przez Bideta, ale niektóre samoloty dotarły nawet do takich egzotycznych krajów jak Bahamy.

Znaczna część sił zbrojnych USA, które zdezerterowały, znajduje się po Długim Marszu obecnie na Alasce wraz z wujkiem Joe. Nie są znane dalsze jego plany, ale z raportów wyłania się obraz tego, że odrzucają oni technokratyczny totalitarny rząd, który ich prześladował i mają zamiaru bronić Alaski za wszelką cenę, lecz na razie nic nie wiadomo, o jakich zabiegach dyplomatycznych Bideta, które miałyby zabezpieczyć jego pozycje.

W Meksyku i Kanadzie panują mieszane nastroje na temat "wygranej" z USA. Niby wróg (do niedawna bliski przyjaciel Meksyku) którego chyba nikt nie lubił padł, ale nie znaleziono żywych lub martwych rządzących odpowiedzialnych za totalitarne praktyki.

W Kanadzie dodatkowo przyjęto ze strachem informacje o Joe Bidecie, który odbił Alaskę i nie wiadomo co uczyni.

W Wielkiej Brytanii wzrosło zapotrzebowanie na cukier o 100% z uwagi na dosładzanie wyjątkowo gorzkiej herbaty, która zawitała na stoły Brytyjczyków w ostatnich kwartałach. Na wyspach w barach mówi się konkretnie cyt. "Wpieprzamy się wszędzie. Atak na dżungle, desant na San Escobar i jeszcze ta Floryda. Żeby z tego coś było chociaż. Jakieś banany tańsze czy coś?".

Zamieszki na Florydzie

Wielka Brytania nie posiada żadnych sił porządkowych na Florydzie co widać po filmach z trwających tam zamieszek. Miami i inne większe miasta Florydy wypełnione są demonstrantami którzy demolują wszystkie oznaki brytyjskiej dominacji, a także nie omieszkają rzucaniem kamieniami w siły które mają zaprowadzić spokój... sił porządkowych nie ma, by Floryda nie popadła w anarchie do części miast oddelegowane musiały zostać części sił wojskowych. Te nie radzą sobie z kontrolą tłumu i sytuacja może w każdej chwili skończyć się tragedią. Jeśli wojska brytyjskie tam stacjonujące miały jakieś rozkazy, to teraz mają twardy orzech do zgryzienia.