Libero!

Włoskie rozmowy zagraniczne z Grecją i Egiptem zakończyły się podpisaniem wiążących umów: Układu Jońskiego i Porozumienia Kairskiego. Jak oznajmia włoskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, niniejsze porozumienia scementują pozycję Konfederacji Włoskiej jako jednego z najważniejszych graczy w areale Morza Śródziemnomorskiego i doprowadzą do ogólnego wzrostu stabilności w basenie morskim. Rozpoczęte zostały również dobrze zapowiadające się rozmowy z Republiką Turecką, przedstawiciele włoscy zostali także wysłani do Madrytu.

Pewnym niechlubnym incydentem była wizyta Don Gianniego Tarantino w Tel Aviv. Dyplomata włoski na polecenie MSZ Włoch i samego Matteo Salviniego wniósł do żydowskiego MSZ o możliwość zamienienia kilku słów z MSZ Izraela w sprawach polityki międzynarodowej. Niestety, został odprawiony z kwitkiem, ze słowami, cytując:

Haniebny cytat żydowskiego urzędnika napisał:

Minister aktualnie nie jest w stanie przyjąć ambasadora, lecz przyjmie pana wiceminister Goldman.

W oczywisty sposób reprezentant Włoch odmówił spotkania i wzburzony zaraportował sytuację włoskiemu MSZ. Takiego rodzaju pogarda wobec narodu włoskiego była nieoczekiwana, ale w pewien sposób można było przypuszczać, że Izrael posunie się do takiego ruchu. W konsekwencji tego zdarzenia, wielu parlamentarzystów w ciężkich słowach wyraziło się o Izraelu i jego rządzie, a sam Minister Spraw Zagranicznych, Alberto Ricci, oznajmił, że Włochy oczekują noty dyplomatycznej ze sprostowaniem sytuacji i przeprosinami.

Tego samego dnia przed parlamentem w Neapolu zebrał się szereg Kampańczyków skandujących proste hasło: "ratta, ratta, ratta-ta!" Żandarmeria nie zareagowała i pozwoliła im wyrazić otwarcie swoją opinię na temat izraelskiego posunięcia.

Niedawno we Włoszech zagościł Filip VI, król Hiszpanii. Pojawił się w neapolitańskim Pałacu Duce po poprzedniej wizycie w Stolicy Piotrowej w niesławnym mieści Rzym; niestety, jak się okazuje, za bardzo się wstydził by osobiście poprosić o możliwość odbycia audiencji z głową państwa włoskiego. W dotarciu na miejsce pomogli mu funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa Konfederacji Włoskiej, bo - jak się okazuje - hiszpańska służba dyplomatyczna nie zadbała nawet o jakikolwiek transport dla swojego monarchy. Wiele włoskich kanałów telewizyjnych i instytucji prasowych zapytuje: czy to dlatego, że Hiszpanie swojego króla się wstydzą, czy są po prostu tak niedbali?

Niestety, zawód na tym się nie skończył. Po dotarciu na miejsce król Hiszpanii zaniemówił i nie był w stanie skontaktować się z nikim ze służby. Z odsieczą przyszli mu przyjaźni Włosi i przyjaciele Duce, jego oficjalny tłumacz oraz fotograf. Zaprowadzili go do środka i zapowiedzieli, a mimo natłoku obowiązków w służbie ojczyźnie, Duce po godzinie czy dwóch udało się wygospodarować chwilę na spotkanie z królem państwa hiszpańskiego.

Okazało się jednak, że władca Hiszpanii nie był w stanie dotrzymać mu kroku. Ciągle zaczynał rozmowę o jakichś smętach, zostawał w tyle za rozmową, miał problemy ze sklekoceniem zdań nawet po hiszpańsku i mówi się, że już tłumacz Duce mówił o wiele lepiej w tamtym języku niż on. Wódz musiał zadowolić się monologami, bo nie był w stanie wydobyć czegokolwiek od Filipa VI. Poirytowany wizytą, postanowił go w końcu odprawić na jego dwór i do jego ojczyzny. Złośliwi mówią, że za tak złe zdolności dyplomatyczne hiszpański monarcha powinien był zostać obciążony kosztami znoszenia go przez stronę włoską i kosztami zniszczenia reputacji Hiszpanii przez ichniejszy rząd.

Ostatnie rozmowy podjęte z władzami Grecji oraz Turcji przyniosły Konfederacji Włoskiej efekt w postaci zawarcia przymierza z tymi dwoma państwami śródziemnymi. W trakcie niezbyt długich rozmów w Otranto udało się nawet rozwiązać odwieczny problem rywalizacji grecko-tureckiej o wpływy cypryjskie; obecnie problem przeszedł na etap rozmów z samym Cyprem. Nareszcie Neapol, Ateny i Ankara mogą rozmawiać w pokoju i przymierzu, powiązane sojuszem polityczno-militarnym którego istnienie stanowi najlepsze zabezpieczenie dla całego Morza Śródziemnego. Pozostając najpotężniejszym blokiem w regionie, państwa będą mogły zacząć wspólną politykę bezpieczeństwa w basenie morskim i zabezpieczyć jego strefę dla realizacji swoich interesów.

Największą niewiadomą i strefą podejrzliwości dla sojuszu pozostają w losowej kolejności: okupujący terytoria palestyńskie Izrael, arabski, komunistyczny sojusz destabilizujący Bliski Wschód oraz niestabilna Hiszpania grożąca wywołaniem wojny na Półwyspie Iberyjskim: wojny z Portugalią, państwem dzielnym i dumnym, które sam Duce darzy wysoką sympatią z powodu jego historii i osoby Antonio Salazara, wielkiego reformatora i człowieka stanu.

Czas pokaże, jaka będzie polityka całego bloku, pewnym jest jednak, że ma on zamiar znacznie ingerować w regionalną politykę i zająć należną mu dominującą pozycję. Między trzema państwami członkowskimi panują kordialne relacje i te są gotowe udzielić sobie wzajemnego wsparcia w każdej sprawie.

Niedawno usłyszeć mogliśmy o antyizraelskich manifestacjach w różnych państwach nieefektywnie zarządzanego sojuszu Wspólnoty Brytyjskiej, w ślad po nich: o zamachach w Bahrajnie, a dzisiaj? Dzisiaj cały świat dowiaduje się o aneksji terytorium Bahrajnu do państwa arabskiego, które tylko zaciera ręce myśląc o dopiero co nabytych złożach ropy naftowej. Chociaż Arabowie zasłaniają się panarabskim interesem, tak naprawdę w głowie im tylko czarne złoto i ciemiężenie własnej populacji. Arabskie zakusy najpewniej poprowadzą Rijad do sięgnięcia swoimi łapskami po suwerenność pozostałych krajów Zatoki Perskiej, a potem, kto wie - ku Jemenowi, Omanowi, ZEA?

Arabowie pozostają ważnym zagrożeniem i priorytetem dla państw Sprzysiężenia Śródziemnomorskiego. Jak obwieszczają włoskie służby dyplomatyczne, arabskie ruchy są ściśle monitorowane, a odpowiednie organy wywiadu i kontrwywiadu mają pieczę nad tym, aby arabska przerdzewiała machina polityczna nie weszła w paradę jakimkolwiek interesom państw śródziemnych. Ciekawi obserwatorów włoskich szczególnie to, czy Arabia wejdzie w konflikt z Izraelem i czy w efekcie stanie się przeciwnikiem Wspólnoty Brytyjskiej? Zważywszy na obraną drogę włoskiej polityki zagranicznej, urzędnicy rządowi zapewne patrzyliby na to z satysfakcją, podczas gdy Włosi nie musieliby martwić się o żadne przydziały za morzami.

Na Dalekim Wschodzie, w państwie chińskim, przez ostatnie kilka lat zachodziły interesujące przemiany. Obecnie jego głową jest Generalissimus Ching Ching który podjął skuteczne reformy, zbliżył chińskiego giganta do Tajwanu i rokuje jako najbardziej racjonalna głowa państwa w regionie. Konfederacja Włoska nawiązała już pierwszy kontakt dyplomatyczny z Rzeszą Azjatycką i życzy sobie go pogłębić; należy jednak dodatkowo wskazać i podkreślić liczne przemiany w chińskim społeczeństwie narodowym, które nadeszły wraz z jego ascensją. Generał dobrze rokuje rozszerzeniu chińskiej sfery politycznej i podporządkowania sobie regionalnej polityki temu najliczniejszemu narodowi świata.

Chociaż włoski faszyzm od chińskiego różni się w ogromnym stopniu - głównie przez wzgląd kompletnie polarnego podejścia do centralizacji regionów - to żyje w nich ten sam duch woli budowy silnych ojczyzn i potężnej kultury. Duce Buioguado osobiście pozytywnie wypowiadał się na temat różnych osób z chińskiej administracji, czytał ich przetłumaczone wystąpienia i analizował plany. Jego zdaniem rząd Rzeszy Azjatyckiej wie co robi i być może w kolejnych latach czy dziesięcioleciach pojawią się jakieś wspólne wątki dla polityki włosko-chińskiej; szczególnie, że dawniej Chiny były jednym z największych partnerów handlowych całego świata. Gdyby te relacje zostały odtworzone, być może coś nieuchwytnego z glorii sprzed lat powróciłoby i nad Morze Śródziemne, i nad Morze Żółte.

Ministerstwo Nauki Konfederacji Włoskiej życzyło sobie nawiązać współpracę z odpowiednikami w Chinach celem eksploracji terytoriów górskich pod względem archeologicznym i antropologicznym, wzorem Giuseppe Tucciego szukając śladów przychylnej ludziom natury, jej ducha i motywacji która drzewiej zaginęła pośród Europejczyków, a wraz z powrotem faszyzmu: znowu powraca. Być może taki projekt się powiedzie, a wiedza o spirytualizmie i oriencie zasili bagaż włoskich doświadczeń. Bądź co bądź, Włosi są najlepszym z narodów świata, ale dodatkowy dostęp o źródła informacji o świecie: osłabić ich nie może.