Wydarzenia

Po kosztownej wojnie domowej Konfederacja Włoska musiała ponieść cenę przerażających wyborów okresu przejścia. Statystyka była nieubłagana: działania wojenne w różnych częściach kraju doprowadziły do pogłębienia kryzysowej destabilizacji regionalnych ekonomii. Naturalnie, w ostatecznym rozrachunku regionem który wyludnił się i ucierpiał najbardziej było Lacjum, z ciemiężącym pozostałe części kraju Rzymem który właściwie obrócił się zamieszkaną gdzieniegdzie ruinę. Wiele fabryk i placówek przestało funkcjonować należycie. Teraz, gdy wojna wewnętrzna dobiegła końca, naród włoski może wreszcie wziąć się do pracy nad odbudową swoich pierwszych ojczyzn.

Włochy są widziane jako kraj, w którym przemysł ulokowany jest na skrajnej północy, w cieniu Alp, a którego reszta utrzymuje się z rolnictwa luksusowego i śródziemnego rybołówstwa. Ten pogląd nie jest daleki od prawdy, ale jest też dowodem na to, jak wysoce krzywdzące i nieskuteczne były dotychczasowe próby unowocześnienia Kampanii, Kalabrii czy Sycylii. Duce Buioguado stanowczo sprzeciwił się takiemu stalowemu rozdziałowi ekonomicznemu wychodząc z założenia, że tradycje rolnicze i przetwórcze regionów Półwyspu Apenińskiego są na tyle ważne, aby kultywować je w punktach niższej koncentracji, ale wciąż mogących zapewnić dochód ich mieszkańcom i strukturom lokalnym; a przez to - całym Włochom.

Stąd też fundusze publiczne z regionalnych składek zostały wtórnie rozlokowane w rozbudowę instalacji wydobywczych w dwóch rejonach kraju: na adriatyckim wybrzeżu, w szczególności w okolicach Chieti (region Abruzzo), oraz w bliskim sąsiedztwie Castrovillari (region Kalabria), z pominięciem areału Parku Narodowego Pollino. W pobliżu tych dwóch ośrodków położone są zbadane już i częściowo eksploatowane złoża kolejno gazu ziemnego oraz węgla brunatnego. Chociaż przez chaos eksport obu tych do Europy Północnej musiał się zakończyć, przywrócenie ich wydobycia i przyłączenie nowych odkrywek oraz rurociągów do szerszego systemu ekonomicznego zadziałałoby bardzo korzystnie na praktyczne możliwości przetwórcze włoskiego przemysłu zbrojeniowego. Z tego powodu zdolni inżynierowie oraz architekci zostali wynajęci w celu opracowania programu rewitalizacji rzeczonych punktów wydobywczych, zakupu nowych maszyn, instalacji głębokich rurociągów i zadbania o zapewnienie bezpieczeństwa inwestycji. Pewna część funduszu została też wydzielona bezpośrednio pod działania związane z utworzeniem miejsc pracy i marketingiem, szczególnie wśród inżynierów i wykształconych pracowników fizycznych którzy stracili pracę w dobie kryzysu; włoskie bezrobocie należy zniwelować, a trafienie do grupy zdolnej do pracy i wykwalifikowanej - definitywnie będzie dla programu korzystniejsze niż szukanie wśród imigrantów czy przypadkowych mas. Bądź co bądź jest to przemysł włoski, ale i regionalny!


Cel - Rozbudowa włoskiego przemysłu wydobywczego w rejonie Chieti i Castrovillari.
Nakłady finansowe - 12 mld lirów włoskich w celu pokrycia wszystkich niezbędnych kosztów.

Przyjazny dla całorocznych upraw klimat śródziemnomorski obejmujący większość wybrzeża Morza Śródziemnego stanowi wspaniały dar od matki natury. Podczas gdy kraje Europy Północnej muszą uzależnić się od nadejścia wiosny i lata, Włosi mogą wykorzystać dwie, de facto, pory roku do zoptymalizowania produkcji rolnej; a gradualne ocieplenie klimatu nawet tę okoliczność wsparło. I chociaż największe zyski przyniesie naturalnie pora ciepła, do przyszłych zasiewów można się odpowiednio przygotować. Rząd Konfederacji Włoskiej postanowił o zainicjowaniu programu wsparcia włoskiego rolnictwa we wszystkich regionach państwa.

Tutejsza agrykultura potrzebuje przede wszystkim celu. Po kryzysie ekonomicznym wielu partnerów handlowych z reszty kontynentu przestało importować produkty rolne z Półwyspu Apenińskiego, pozostawiając rolników samopas; bo i bez pomocy starego rządu. Nastawienie to musi się zmienić, ale pewne przemiany musi przejść też nieefektywne rolnictwo Włoch. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat rodacy Duce przyzwyczajali się do eksportu towarów luksusowych: uprawiali winorośl i oliwki w absurdalnych ilościach, przesycali rynek przeróżnymi odmianami win i innych alkoholi, importowali natomiast najbardziej podstawowe produkty rolne takie jak zboże czy orzechy. Chociaż dziedzictwo kulturowe Włoch jako jednej z ojczyzn wina należy kultywować, to takie nastawienie właścicieli dużych gruntów rolnych jest na dłuższą metę wyniszczające dla włoskiego potencjału.

Nie jest dobrym rozwiązaniem zainstalowanie korporacji koordynujących działania rolnicze, bo byłoby to niezgodne z duchem federalizmu. Najbardziej naturalne wydało się rządowi włoskiemu zaoferowanie niewielkim rolnikom i właścicielom historycznych plantacji dofinansowań w celu zakupienia machin, natrysków, systemów nawadniających i nawozów naturalnych; intencją rządu włoskiego jest sprawienie, by towary luksusowe produkowane przez tutejsze rolnictwo stały się ponownie rarytasem, znanym i cenionym w całych Włoszech, a nie bezimiennym winem z industrialnej plantacji-przetwórni położonej na nieefektywnym gruncie. Wymogiem uzyskania dofinansowań jest po prostu obrona marki; urzędnicy państwowi i najęci eksperci w duchu faworyzacji rodzimych produktów dokonają inspekcji na ziemiach wnioskodawców i razie pozytywnego rozpatrzenia, rolnicy mogą spodziewać się znacznych zapomóg.

Co do rolników parcelowych niespecjalizujących się w towarach luksusowych, rząd ma dla nich bardzo pozytywne wieści. Wobec tego, że w Niemieckiej Republice Demokratycznej władzę przejęli komuniści, a gro ziem dawniej należących m.in. do niemieckich inwestorów niepozostających na terytorium Włoch leży odłogiem, podjęto w rządzie decyzję o masowym wykupie i następnie odsprzedaży gruntów zastawionych. Obejmie to nie tylko niemieckich właścicieli - dla których, właściwie, może być to szansa na wyjście z ubóstwa - ale i pozostałych właścicieli upadłych gruntów przeróżnych narodowości, także Włochów. Priorytetowymi adresatami odsprzedaży będą naturalnie rolnicy włoscy sąsiadujący z zaniedbanymi ziemiami rolnymi, którzy będą w stanie te grunty z sukcesem uprawiać. Rząd włoski jest bardzo otwarty na udzielanie rolnikom pożyczek w celu zakupu gruntów i ustalenie atrakcyjnych cen, byle rynki zapełniały się wkrótce płodami rolnymi tutejszej ziemi. Za wypełnienie pewnych kryteriów produkcyjnych na ar ziemi, zależnie od gleby i położenia względem morza czy w zależności od klimatu, rząd rozplanował system grantów dla efektywnych - a przez to patriotycznych - właścicieli ziemskich. Wisienką na torcie jest utworzenie przez Ministerstwo Pracy specjalnego programu dla właścicieli ziemskich poszukujących pracowników stałych i sezonowych, który ułatwi dodatkowo odnajdywanie pracy Włochom.

Konsekwencją zimowej ekspedycji do dawnej francuskiej kolonii, afrykańskiej Tunezji, było oszałamiające włoskie zwycięstwo i ustanowienie Tunezyjskiego Protektoratu Wojskowego, nowej prowincji Konfederacji Włoskiej. Wyprawa którą dowodził sam Duce Perceval Buioguado podporządkowała terytorium i populację kraju interesowi regionów Italii. On sam po tryumfalnym wmaszerowaniu do Tunisu, w początkowych etapach kampanii, o zdarzeniach początku tego roku mówił z opuszczonego pałacu prezydenta Tunezji tak:

Duce Perceval Buioguado napisał:

- Włosi! Legioniści! Przyjaciele!

Długi czas czekaliśmy na odzyskanie należnego nam miejsca w świecie. Podczas ostatnich siedmiu dekad sprawowania pieczy nad polityką międzynarodową przez klikę zamkniętych mocarstw - Włosi stali się graczami marginalnymi. Nikt nie liczył się z naszym zdaniem - z ograniczonymi możliwościami prowadzenia polityki zagranicznej przez uczestnictwo w Unii Europejskiej byliśmy przykuci do bierności. Podczas kryzysu ekonomicznego niemieccy kapitaliści poważyli się na naszą ziemię, czyniąc sobie z terytorium Italii dużą winnicę na potrzeby podniebienia wielkich panów. Wreszcie, odebrano nam wielką ambicję narodu włoskiego, ba - ambicję, którą jak sądzę każdy szanujący się naród powinien posiadać... ambicję ekspansji i szerzenia swojej kultury i religii. Siedząc w złotej klatce słuchaliśmy naszych socjalistycznych polityków karmiących nas bzdurami o możliwości pokojowego współistnienia i znaczeniu liberalizmu. A ja powiem wam, że z tego miejsca, z fotela prezydenta Tunezji, mówiąc do was wszystkich po włosku, dopiero czuję, że żyję!

Ten pierwszy tryumf i kampania która wkrótce się zakończy dedykowana jest przeze mnie całemu dzielnemu duchowi społeczeństwa włoskiego, a w szczególności naszym siłom zbrojnym. Ale podkreślam. Jest to tylko pierwszy krok do ustanowienia włoskiego władztwa i odzyskania należnej nam glorii, a wkrótce podejmiemy następne, do którego będziemy potrzebowali lojalności, wierności i siły każdego z Włochów. Wkrótce w waszych domach zagoszczą dobra z opanowanej Tunezji i wszyscy zrozumiecie, o jak wielki interes toczy się gra: o nasz wspólny dobrobyt.

Nim to nadejdzie, musicie uzbroić się w wolę walki, w cierpliwość i w karabin. Jestem święcie przekonany, a przekonanie to wyciągam ze swojej wiary w Boga i od sztabu logistyków informujących mnie na bieżąco w sprawie włoskiego budżetu i możliwości zbrojnych, że podołamy.

Avanti!

Kraj, okupowany przez wojsko ale mający rychle przyjąć włoskie siły porządkowe celem ustabilizowania sytuacji, przechodzi teraz gwałtowne zmiany. Populacja lokalna mówiąca obcymi sobie językami - szczególnie po włosku, francusku i angielsku - może liczyć na lepsze traktowanie i propozycje pracy w odtwarzanych przez zarząd wojskowych instytucjach kolaboracyjnych. Lokalnej populacji nie odebrano prawa do prowadzenia swoich rodzimych biznesów, ale należy zdać sobie sprawę z tego, że wiele sektorów luksusowych, wydobywczych, resztek sektora zbrojeniowego czy nawet system edukacyjny: podporządkowane zostały Włochom. Z czasem z budżetu poczynione zostaną odpowiednie inwestycje, aby kontynuować asymilację ludności tunezyjskiej bliżej włoskiego modelu cywilizacyjnego.

Skoro tylko Duce zapowiedział następne kroki na tle wojskowym po zajęciu Tunezji, przez włoskie dowództwo przeszedł szmer ekscytacji, a wielu zapowiada szansę na zarobek właśnie w służbie wojskowej. Od strony propagandowej: w mediach włoskich wręcz trąbi o bezpośrednim uczestnictwie Percevala Buioguado w działaniach wojennych w Afryce, chwali jego heroizm i drukuje się relacje z działań oraz wywiady z prominentnymi wojskowymi i lokalnymi kolaborantami.

Demotywacja instytucją stanu wojennego charakterystyczna dla części społeczeństwa włoskiego jest... zrozumiała. Należy zdać sobie sprawę z tego, że nie jest to żadna kara ani mechanizm chastytyzowania Włochów za wojnę domową czy poprzednią demobilizację. Stan wojenny musi być środkiem do celu i umocnienia pozycji Konfederacji Włoskiej na arenie międzynarodowej. Jest też sejmitarem służącym do zwalczania wroga zewnętrznego, nie ambicji samych Włochów. Stąd, w stosunku do pierwotnej jego formy, zostały poczynione pewne zmiany mające podwyższyć codzienny standard życia obywatela włoskiego.

I. ZAWĘŻENIE RESTRYKCJI: ZRZESZANIA SIĘ, GODZINY POLICYJNEJ, ORGANIZACJI WYDARZEŃ KULTUROWYCH

Priorytetem włoskiego stanu wojennego jest przygotowanie Włocha do szerzenia swojej kultury i rozwoju państwowości, nie odebranie mu szansy na kultywowanie ich. Jest rzeczą oczywistą, że z czasem restrykcje w godzinach policyjnych musiały zostać ograniczone; i choć wciąż funkcjonują pewne mechanizmy mające zapewnić zwiększoną wydajność włoskiego pracownika i skuteczność zarządzania szczególnie zasobami państwowymi, początek godziny policyjnej przesunięty został na godzinę 24:00, a koniec na godzinę 4:00. Za naruszenie go nie grożą kary więzienia, a grzywny i zlecone prace społeczne. Oczywistymi wyjątkami od ścigania są sytuacje, w których osoba wykonuje obowiązki wynikające z pełnionego zawodu.

Zniesione zostają ograniczenia na polu organizacji wydarzeń kulturowych oraz restrykcje maksymalnej liczebności zgromadzeń. Naturalnie, każde duże wydarzenie zbiorowe będzie wymagało zdobycia zgody na organizację od regionalnych organów kontroli, ale nic nie stoi na przeszkodzie dla kultywowania życia artystycznego i społecznego przed nadejściem godziny policyjnej. Ludzie mają prawo spędzać czas wolny w sposób, jaki uznają za stosowny, najlepiej w towarzystwie rodziny, sąsiadów i przyjaciół.

II. WYCHOWANIE MŁODZIEŻY WŁOSKIEJ, PRZENIESIENIE DUCHA PATRIOTYZMU DO MIEJSC PRACY

Aby uniknąć w przyszłości rozrostu niezadowolenia społecznego z tytułu ciągłego obowiązywania pewnych restrykcji stanu wojennego, rząd Konfederacji Włoskiej postanowił zainicjować wprowadzić do publicznych szkół włoskich dodatkowe zajęcia z Przysposobienia Patriotycznego - koordynowane przez zaaprobowanych oficerów Żandarmerii Wojskowej z wykształceniem wyższym, a do miejsc pracy: symbole narodowe oraz obowiązek odsłuchania skróconego hymnu włoskiego na apelach i spotkaniach służbowych.

Zajęcia z Przysposobienia Patriotycznego obejmą głównie wychowanie w duchu faszystowskim, zgodnie z priorytetem głównej linii Lega Italiana. Młodzież powinna nauczyć się szacunku dla zawodu żołnierskiego, dla starszych, poszanowania dla dóbr i dobytku; winna nabyć z przepracowanych kursów podstawową wiedzę na temat tego, jak prowadzona jest wojna, jak użyć broni palnej i jak zachować się w sytuacjach zagrożenia. Wreszcie, młodzi ludzie w wieku do dwudziestego pierwszego roku życia powinni zostać dokładnie poinstruowani w zakresie przywilejów jakie przysługują rezerwiście i ochotnikowi zgłaszającemu się do służby zbrojnej. Opracowujący programy nauczania mają dołożyć wszelkich starań, bo wybudować na ich podstawie entuzjazm wobec militariów i agresywnej polityki włoskiej. Na podstawie realizowanych programów w przyszłości stworzone zostaną podwaliny dla faszystowskich młodzieżówek, a to co zostanie wypracowane przez wychowawców w pierwszym etapie: wpłynie na dalszy rozwój myśli faszystowskiej wśród najmłodszych.

Cel - Podwyższenie morale ludności cywilnej i zainicjowanie wychowania młodzieży w duchu faszystowskim
Nakłady finansowe - 5 mld lirów włoskich w celu pokrycia wszystkich niezbędnych kosztów.

Pierwsza reforma agrarna Konfederacji Włoskiej przeprowadzona z ogromnym impetem doprowadziła do znacznego zwiększenia efektywności apenińskiego rolnictwa. Rząd Matteo Salviniego postanowił pójść za ciosem i dokończyć to, co zaczął: czas na zainicjowanie programu użyźniania włoskich gruntów rolnych, rozwój szklarnictwa, wsparcie ośrodków pasteryzacji, dekontaminacji i magazynowania żywności oraz spore dofinansowania dla hodowców bydła z Niziny Padańskiej. Celem jest doprowadzenie nie tylko do autarkii agrokultury włoskiej, ale i umożliwienie rolnikowi życia na godnym, równym populacji miejskiej poziomie, wsparcie inicjatywy przechowywania żywności na sytuacje kryzysowe i zwiększenie dostępności towarów rolnych na półkach sklepowych.

Najżyźniejsze regiony Włoch są już obsiane i zadbane. Regiony południowe świecą zielenią i żółcią różnych zbiorów, a mimo to w Konfederacji wciąż znajdują się nieużytki i rejony u podnóży gór, które pomimo panujących dobrych warunków klimatycznych charakteryzują się ubogimi glebami lub obecnością niesprzyjającej rzeźby terenu czy złą retencją wody. Rozwiązaniem jest naturalnie szklarnictwo i konstrukcja wodociągów, ale także dobór odpowiednich roślin: jeżeli rolnikowi ma się opłacać inwestycja, to nawet mimo wsparcia rządu musi zdecydować się na rośliny mało wymagające, a dostarczające dużą ilość energii przy konsumpcji. Przykładami takich roślin uprawnych są szarłat, komosa ryżowa oraz królowa warzyw pastewnych: fasola. Rejonem dofinansowań i oficjalnych projektów rządowych następnie przeznaczonych do prywatyzacji w ręce lokalnych rolników będą, w szczególności: Sardynia, Padania i podnóże Apeninów.

Jednym z mniejszych projektów rządowych będzie dofinansowanie regionów północnych Włoch w celu uruchomienia programu wydobycia torfu na cele opałowe i dla przetworzenia na skuteczne nawozy szklarniowe i na potrzeby pół uprawnych. Padania obfituje w różne naturalne źródła torfu w regionach podmokłych, a przy pojawieniu się funduszy i w związku z łatwością wydobycia tego surowca naturalnego: rząd Salviniego spodziewa się zwiększonego zainteresowania wśród inwestorów.

Kolejna z rządowych inwestycji obejmie wsparcie hodowli bydła w przestrzeni Niziny Padańskiej. Naturalnie, inwestycje w rośliny pastewne są najbardziej efektywnym sposobem rozwoju włoskiej agrykultury, ale bez produktów mięsnych poziom satysfakcji ze spożywanego posiłku oraz wymaganych wartości odżywczych będzie wśród spożywającego zdrowy obiad znacznie niższy. Rząd podjął decyzję o udzieleniu bezzwrotnych pożyczek dla hodowców bydła i wykupie, a potem reprywatyzacji zamkniętych po kryzysie rancz i hodowli z rąk niepraktykujących rolników.

Wraz z rozwojem gałęzi rolniczych należy też zadbać o to, aby pożywienie było odpowiednio magazynowane, pasteryzowane i zabezpieczone przed pasożytami, chorobami i zepsuciem. Rząd wesprze finansowo właścicieli hurtowni i wyspecjalizowane spółki zajmujące się transportem towarów rolnych i żywności, udzieli także lwiego wsparcia włoskim spółkom zajmujących się przetwarzaniem (wędzeniem, suszeniem, mrożeniem) żywności w celu przedłużenia terminu jej trwałości. Dużą rolę odegra przygotowanie żywności w postaci MRE przeznaczonego pod cele wojskowe, a logistycy rządowi współpracujący z armią są bardzo dalecy od ukrywania tego. Spółki specjalizujące się w takim przetwarzaniu żywności będą szczególnie faworyzowane.

Cel - Zakończenie reformy rolniczej i doprowadzenie do maksymalizacji efektywności włoskiej agrykultury
Nakłady finansowe - 30 mld lirów włoskich w celu pokrycia wszystkich niezbędnych kosztów.

Rijeka znalazła się pod kontrolą włoską i garnizonu dzielnych żołdaków z Półwyspu Apenińskiego. Jedną z najpierwszych decyzji jakie podjęto po przejęciu kontroli nad miastem była formalna zmiana jego nazwy na Fiume, pod jaką od wielu wieków znali je Włosi, jeszcze pod kontrolą wenecką. To w tym mieście włoski bohater narodowy, Gabrielle D'Annunzio i osobisty idol Duce Percevala Buioguado pokazał zrąb myśli faszystowskiej i to właśnie o nie walczył krwią swoją i podległych mu żołnierzy. Duce przybył na tereny okupowane w towarzystwie żołnierzy i wygłosił płomienną przemowę do natywnej mniejszości włoskiej zamieszkującej miasto.

Ale, wciąż, Fiume jest tylko jednym z wielu podporządkowanych przez Konfederację Włoską terytoriów Półwyspu Bałkańskiego. Żołnierze włoscy garnizonują miasta i wsie Słowenii i Chorwacji bardzo dzielnie, a los tych regionów został już przesądzony. Słowenia zostanie przyłączona bezpośrednio do Konfederacji Włoskiej i poddana powolnemu, możliwie bezbolesnemu procesowi italianizacji, biorąc pod uwagę wielusetletnie związki regionu z Półwyspem Apenińskim. Północno-zachodnia część Chorwacji wraz z miastem Fiume została przyłączona bezpośrednio do Włoch, natomiast na reszcie podporządkowanych terytoriów utworzona została Konfederacja Chorwacka - państwo w ścisłym sojuszu z Włochami, ze stolicą w Zagrzebiu i z chorwackimi radykalnymi faszystami u władzy. Chorwaci mają dumną historię podążania w ślad za myślą faszystowską i po haniebnej zdradzie Greków oraz Turków - mają szansę stać się najbliższymi sojusznikami Włochów.

Ponadto, Duce ustosunkował się w wystąpieniu do kształtujących się przeciwko Włochom koalicji i działalności Niemieckiej Republiki Demokratycznej w Austrii. Wyraził pogląd, że wobec cementującego się bloku "demokratycznego" w którym uczestniczą Francja, Rosja i Indie, Włochy mają jedyną i niepowtarzalną szansę na wykrojenie sobie pozycji wystarczająco mocnej, aby móc przeciwdziałać imperialistycznym zakusom. Jeżeli w obliczu tego muszą podjąć współpracę z komunistami - niech tak będzie! Wszystkie działania które podjął Duce miały na celu doprowadzenie narodu włoskiego i wszystkich regionów zamieszkanych przez Włochów do wielkości. Interes narodowy i zysk praktyczny ma o wiele większe znaczenie od ideałów zachodu, a Austria od początku była tylko narzędziem realizacji celu politycznego. Teraz, kiedy przestała być przydatna, Włosi pomścili Caporetto i uznali że najwyższy czas, by Niemcy zajęli jedną ze swoich wielu ojczyzn - tak samo, jak Włosi zrobili w Istrii.

Łaska pańska na pstrym koniu jeździ. W pierwszych miesiącach października Duce Perceval Buioguado został wezwany przed Radę Regionów będącą oficjalnym organem władzy ustawodawczej Konfederacji Włoskiej. Absolutną większość głosów po wojnie domowej posiadali w nim członkowie-reprezentanci z ramienia Lega Italiana, ludzie Matteo Salviniego, reakcyjne grono polityczne z Padanii i dołączeni do niego reprezentanci pozostałych włoskich regionów: ludzie pośród których włoski Duce nie miał żadnych wpływów ani kontaktów. A nawet jeżeli je miał, to po paśmie swoich ostatnich porażek - zwyczajnie je stracił. Rada Regionów w zaciszu niewylewnego włoskiego parlamentu podjęła decyzję o odebraniu mu zaszczytnej funkcji przywódcy Konfederacji Włoskiej, a z tym wszelkich przynależnych mu honorów i tytułu Duce. Matteo Salvini, Premier Włoch, zadecydował także o odebraniu mu teki Ministra Wojny.

Perceval Buioguado nie został jednak przez Radę Regionów uznany za zdrajcę ani wroga obecnie panującego reżymu politycznego. Oficjalnym powodem odwołania było wywołanie wielostronnego kryzysu politycznego i pozwolenie na utratę terytoriów zamorskich Włoch, a także niedostateczne zadbanie o stan włoskiej marynarki wojennej, co spowodowało niezdolność do zwyciężenia bitwy morskiej przeciwko Królestwu Hiszpanii. Za zamkniętymi drzwiami padło wiele ciężkich słów, a Duce argumentował swoje posunięcia dobrze, ale niewystarczająco dobrze. Przeważył interes włoski który nakazał zebranym w parlamencie mężom stanu zadecydować tak, a nie inaczej. Został na odchodne pożegnany wieloma mowami pożegnalnymi, przyznano mu medal należny bohaterowi, i...

Jak zakończyły się losy Percevala Buioguado? Otrzymał Wilczy Bilet. W uchwale, Rada Regionów odebrała mu prawo do zamieszkiwania Włoch i nakazano mu wydostać się z kraju. Niektórzy mówią, że skarb Włoch zapewnił mu bilet lotniczy do Rzeszy Azjatyckiej i bardzo wysokie wynagrodzenie za służbę Konfederacji Włoskiej tak, jak tylko był w stanie. Czy to są potwierdzone informacje - nie do końca wiadomo, bo sam Perceval Buioguado nie miał możliwości już zabrać głosu we włoskich mediach, a Rada Regionów milczała poza krótkim oświadczeniem o odebraniu mu funkcji Duce.

Sytuacja wygląda obecnie tak, że funkcję głowy państwa włoskiego pełni kolegialnie urząd Biura Politycznego Lega Italiana. Zasiadają w nim przede wszystkim Matteo Salvini - jako Premier Włoch, Guido Guarini - jako Minister Nauki w rządzie Salviniego po przetasowaniach kadrowych oraz Giuseppe Russo - Marszałek Rady Regionów. Jest to instytucja przejściowa i pozostanie nią do czasu, aż nie zostanie zakończony obecny kryzys polityczny, a Rada Regionów nie wybierze nowego Duce lub nie dokona reform prawnych aby uniemożliwić popełnianie podobnych błędów których dopuścił się Perceval Buioguado.

Ktoś sparafrazował - Perceval Buioguado w 70% miał rację, a w 30% się mylił. Tak można ocenić nieco zawiedzione podejście Rady Regionów. W odezwie do narodu włoskiego Matteo Salvini, bohater włoskiej wojny domowej i licznych reform - wcześniej de facto wzięty przez wpływowego Percevala Buioguado na widelec - zapewnił, że osobiście będzie trzymał pieczę nad poprawnością systemu reform. Włochy wciąż są państwem faszystowskim, a stare ideały będą pielęgnowane. Ale faszyzm nie musi oznaczać bezsensownej rzezi i popełniania szeregu błędów. Dzielnej populacji włoskiej zostaną wynagrodzone wszelkie trudy, zyska swoje miejsce pod słońcem, jednak zrobi to w sposób konsekwentny, bez popełniania zbrodni wojennych i z należnym honorem.

Półwysep Apeniński słynie ze swojej górzystej, pełnej dolin śródlądowej powierzchni. Największym bogactwem naturalnych są oczywiście spoczywające w głębinach ziemskich surowce strategiczne - metale rzadkie, gazy łupkowe, ropa naftowa - ale niewiele myśli się o tym, co jest tuż pod ręką. O tanim, średniej jakości budulcu który współtworzą ściany wszystkich gór Włoch. O wapieniach, dolomitach i innych skałach osadowych które mogą być wykorzystywane także w przemyśle precyzyjnym przy mikrokomponentach, przy energetyce i elektrotechnice, przy wreszcie zwykłym włoskim zapotrzebowaniu na kulturę leżącym w sercach artystycznego narodu: dla rzeźbiarstwa!

Aby wesprzeć przemysł wydobywczy i rynki włoskie, Minister Skarbu z rządu Konfederacji Włoskiej zainicjował rozbudowany program kooperacji z samorządami mający na celu dofinansowanie gałęzi gospodarki produkujących machiny wydobywcze, wprowadzić granty finansowe na wydobycie kamienia i kruszców w wielu porozrzucanych po Włoszech regionach, rozbudować państwowy rynek pracy poszukujący spółek zainteresowanych tego typu działalnością i ułatwić im najęcie pracowników. Konsekwencją zainicjowanego programu wsparcia wydobycia powinno być wskrzeszenie pracy nad strukturą włoskich gór, utworzenie nowych, lepszych kamieniołomów i wpuszczenie na rynek dobrze obrobionego kamienia używanego zarówno w budownictwie jak i w innych wcześniej wymienionych dziedzinach.

Co więcej, istotną rolę w całym projekcie muszą mieć wszystkie włoskie kraje, których kultura lokalna oparta w sporym stopniu na górzystym charakterze państwa nie może ucierpieć na skutek prac w środowisku naturalnym. Zostaną najęci liczni eksperci i podjęta zostanie współpraca z tamtejszymi organami samorządowymi i budżetowymi celem odpowiedniego wykonania wszystkich inwestycji. Już wkrótce przemysł włoski znowu zaświeci, a włoska budowlanka kamienna ruszy pełną parą.

Na program wydaje się 20 mld lirów z budżetu Włoch.

Po trwających jakiś czas przygotowaniach - nadszedł ten dzień. Rada Regionów po przegłosowaniu reform i programów wsparcia przemysłu została postawiona przed istotnym zadaniem wyboru nowego Duce włoskiego i ustalenia zakresu jego kompetencji. Początkowo chciano wprowadzić zmiany od razu, ale uznano, że najlepiej będzie wysłuchać wszystkich kandydatów i zwyczajnie zagłosować na tego, który będzie oferował Konfederacji Włoskiej jak najwięcej. Szybko wyklarowało się, że w wyborach weźmie udział trzech kandydatów:

Obecny Premier Konfederacji Włoskiej. Człowiek zasłużony, wcześniej wzięty w polityczną pułapkę przez Percevala Buioguado i zmuszony do uczestnictwa we wszystkich włoskich kampaniach wojennych. Z czasem przyznał, że przynajmniej te na Bałkanach były skuteczne - ale nie planuje innego kierunku politycznego niż zwycięstwo w wojnie afrykańskiej z Algierią, Libią i Tunezją a następnie zabezpieczenia wpływów Włoch i odejścia od drapieżnego militaryzmu. Jest zwolennikiem federalizmu i regionalizmu, popiera samostanowienie regionów i widzi największe szanse dla Włoch w odreparowaniu stosunków z sąsiadami.

Minister Nauki w rządzie Konfederacji Włoskiej. Człowiek z kompletnie innymi priorytetami niż te dotychczas prezentowane w faszystowskim państwie włoskim; jest zwolennikiem izolacjonizmu, jak najprędszego zakończenia wojny afrykańskiej i wycofania się na Półwysep Apeniński w celu budowy idealistycznego ducha Włochów w ich zaciszu. Jest przeciwnikiem militaryzmu i wielkim badaczem historii i kultury dalekowschodnich, śladem Giuseppe Tucciego. W przeciwieństwie jednak do swoich przeciwników politycznych jest centralistą i w relatywnie dużym stopniu popiera przymuszoną kooperację włoskich regionów.

Romeo Riziole może na takiego nie wygląda, ale jest w nim coś niepokojącego. Po zdobyciu Fiume, został wprowadzony przez Percevala Buioguado po osobistej rekomendacji w skład Rady Regionów. Był zawsze jego zwolennikiem, człowiekiem cichym, militarystą i osobą znaną z woli brania wszystkiego w swoje ręce. Jego poglądy na temat regionalizmu są zbieżne z tymi prezentowanymi przez dawnego Duce - a więc, nieszczególnie kontrowersyjne. W przeciwieństwie jednak do obu kandydatów jest zdania, że armia włoska jest jedynym sposobem na odzyskanie chwały Włoch. Planuje szereg nowych kampanii zbrojnych w duchu nieprzerwanego faszyzmu.


----

Wyniki wyborów w Radzie Regionów składającej się ze 120 reprezentantów zostaną podane niezwłocznie po zakończeniu głosowania.

Dzielna włoska armia zabezpieczyła tereny Bośni. To wspaniałe osiągnięcie dla włoskiej machiny wojennej i kolejny krok w grze dominacji na Bałkanach, ale i w odzyskaniu przez Włochy należnej im glorii pod wodzą niepokonanego Duce Romeo Riziole. Żołnierz włoski stanie się przyczynkiem do budowy nowego porządku Europy i uczestnicząc w licznych kampaniach zbrojnych - znacznie wzbogaci swoją ojczyznę. Jego poświęcenie należy docenić, jego pracę wykorzystać. I stąd - do Włoch należy zabrać należny trybut!

Zanim ziemie Bośni zostaną przekazane Chorwacji - zgodnie z zawartą sojuszniczą umową, której Włosi mają zamiar dotrzymać - Bośnia musi poznać cenę sprzeciwu i zapłacić karę za niepotrzebny opór. Brak kapitulacji kraju i Sarajewa spotka się z bardzo ostrymi konsekwencjami dla populacji rdzennych Bośniaków. Przede wszystkim konsekwencjami ekonomicznymi, ale i zwyczajnie upokarzającymi pokonanych. Okupowana gospodarka w regionie Federacji Bośni i Hercegowiny (jednej z części składowych dawnej Bośni i Herzegowiny) należąca do osób pochodzenia czysto bośniackiego i muzułmanów zostanie w całości sprywatyzowana - wyprzedana chętnym włoskim inwestorom i ekonomistom. Celem tej prywatyzacji nie jest wskrzeszenie bośniackiego przemysłu i sektora agrarnego, ale jego kompletna likwidacja i eksport gotowej maszynerii i specjalistycznego sprzętu do włoskiej Istrii, gdzie nowsze lub starsze traktory, osprzęt rolniczy, ciężkie machiny produkcyjne, mikroprocesory i inna cenna maszyneria otrzymają nowe życie w rękach włoskiego osadnika. W porównaniu do Bośniaków, żadnego Serba nie spotka podobne traktowanie, a Republika Serbska w Bośni pozostanie regionem o relatywnie lekkiej okupacji nim zostanie przyłączona do Chorwacji przy zapewnieniu stosownej autonomii. Zgodnie z umową zawartą z Serbią - granice zostaną tymczasowo (dwutygodniowo) rozszczelnione, aby umożliwić przepływ ludności serbskiej z kraju do ich rodzimej Serbii, gdyby sobie tego będą życzyli. To samo odnosi się do tych Bośniaków, którzy będą w stanie udowodnić swoje serbskie korzenie.

Sami Bośniacy są wagabundami i wrogiem stabilności bałkańskiej który od zawsze nastawał na prawo do samostanowienia Chorwatów i Serbów - muszą więc zapłacić należną cenę. Poza odebraniem im przemysłu, odebrana wielkim korporacjom i liczącym się właścicielom ziemskim zostanie sama ziemia, prawa do której zostaną oddane Konfederacji Chorwackiej. Bośniacy zostaną wyrzuceni z własnego władztwa terytorialnego aż nie zaczną właściwej kooperacji z tymi, którzy swoją wartość i godność udowadniają w walce. Co zaś tyczy się bośniackiej populacji cywilnej - wszelki opór wobec poczynań sił mundurowych Włoch czy armii włoskiej w trakcie dokonywania zaboru mienia celem jego eksportu przez włoskie prywatne firmy spedycyjne do ojczyzny zaowocuje sądem polowym. Jakiekolwiek wrogie działania populacji bośniackiej skończą się nie inaczej niż tylko rozstrzelaniem.

Apel włoski wobec Bośniaków? Posłuchajcie, bo inaczej może skończyć się o wiele, wiele gorzej. Dzięki uprzejmości Korony Brytyjskiej Włochy wkrótce wejdą w posiadanie zaawansowanej technologii rakietowej, a jakiż lepszy cel ich wypróbowania niż miasta Bośni? Bardzo liczne siły porządkowe Włoch, ich armia i siły chorwackie zostaną wykorzystane do całej akcji. Wszelkie boszniackie działania insurekcyjne spotkają się z dziesięciokrotnie wyższą retaliacją.

Ekonomia Federacji Bośni i Herzegowiny (jednego z dwóch regionów Bośni) należąca do Bośniaków ma zostać zniweczona. Odebrać. Sprzedać. Wywieźć.
W akcji uczestniczą włoskie siły porządkowe (10D) i ogniskowo garnizonująca kraj armia. Serbskie tereny nienaruszone. Populacja pod obserwacją.

Pozostaje rzeczą nie do pomyślenia, że włoski żołnierz, jego poświęcenie i chwalebne osiągnięcia miałyby zostać niedocenione. Pozostaje niezrozumiałym lekceważący stosunek rządów poprzedzających faszystowskie wobec potrzeb włoskiego kombatanta. Pozostaje rzeczą absolutnie niezbędną aby wesprzeć włoskie militaria, rodziny żołnierzy, aby zapewnić potencjalnym nowym mundurowym świetne warunki kształcenia. Rząd Salviniego po stanowczej rekomendacji Duce Romeo Riziole postanowił przedsięwziąć ogromny program wsparcia adresowany właśnie do rosnącej młodzieży i potencjalnych żołnierzy, do obecnych kadr, do wszystkich zainteresowanych wojskowością, inżynierią i życiem patriotycznym. Oto rząd Konfederacji Włoskiej rozpoczyna monumentalny program założycielski Accademia Militare Mediterranea - wielkiej instytucji dydaktyczno-przeszkoleniowej wykonującej obowiązki wobec państwa włoskiego, mieszkańców wszystkich regionów i społeczności włoskiej.

Tak naprawdę AMM nie będzie żadnym ośrodkiem badawczym, a częściowo sprywatyzowaną instytucją pełniącą służbę publiczną w zakresie sektora usługowego (przy przeszkoleniach, implementacji zdobyczy technologicznych w prywatnych gałęziach ekonomii, przy wsparciu procesów edukacyjnych i procesach produkcyjnych). AMM to przede wszystkim wyszkolona kadra inżyniersko-naukowa świata militariów włoskich zdolna w obsłudze różnego rodzaju maszynerii i systemów zarządzania oraz administracji, wiedza ta nabyta w trakcie niedawnych kampanii i okupacji okazuje się być przydatna i przy zarządzaniu państwem. Dodatkowo - AMM to silna strefa wpływów włoskich militariów, skuteczny punkt rekrutacyjny i wydajna machina propagandowa mająca na celu zapewnienie weteranom miejsc pracy, potencjalnym rekrutom: ułatwienie wstąpienia do wielkiej włoskiej armii i administracji publicznej: zwiększenie efektywności przekazu propagandowego Lega Italiana.

Sam Duce Romeo Riziole, z wykształcenia magister-inżynier po studiach w dzisiejszym włoskim Fiume, wsparł instytucję AMM swoją osobistą rekomendacją i będzie prowadził w niej regularne wykłady z interesujących go zagadnień technicznych i politologicznych. Wkrótce AMM stanie się istnym think-tankiem włoskiej myśli informatycznej i chlubą zapewniającą populacji angażującej się we włoskie działania lub badania militarne godną przyszłość.

Wydatek: 40 mld lirów włoskich na powstanie Accademia Militare Mediterranea

Zboże! Fasola! Warzywa! Czy człowiek nie może czuć się zmęczony jedzeniem wciąż tego samego? Włoscy rolnicy to heroiczni bohaterowie faszystowskiego reżymu, ale istnieje więcej grup społecznych zajmujących się agrykulturą w państwie włoskim. Są to przede wszystkim rybacy, który co wczesny poranek wypływają na przestarzałych kutrach na taflę Morza Śródziemnego licząc na to, że zapewnią swoim familiom wystarczająco urobek aby przetrwały do następnego dnia. A Morze Śródziemne jest największym skarbem otaczającym Półwysep Apeniński i zapewnia narodowi włoskiemu wyżywienie od jego zarania - ostrygi, ryby słonowodne, nawet rośliny morskie, żyjące w tutejszych wodach ośmiornice i inne bezkręgowce. Niewykorzystywanie ich obecności to zbrodnia na włoskim rolnictwie - i trzeba nareszcie nadrobić braki inwestując dodatkowe środki w kulturę morską, zapewniając rynkom włoskim świeży zapas zaopatrzenia wprost z głębin.

Rząd Konfederacji Włoskiej zainwestuje w infrastrukturę portową na zachodnim wybrzeżu kraju, od Genui po Terracinę - powstaną nowe, publiczne porty przeładunkowe z nastawieniem na połowy i przechowywanie żywności. Wyposażone będą w szereg udogodnień dla rybaków - w liczne przystanie, magazyny, podstawowe placówki przetwórcze (pasteryzujące, konserwujące, zamrażarki), w okolicy Genui powstanie też niewielka placówka odpowiedzialna za masową produkcję kutrów rybackich. Następnie większość utworzonych struktur zostanie sprywatyzowana z naciskiem na bezpośrednią sprzedaż włoskim regionom po atrakcyjnych cenach. Ministerstwo Skarbu we współpracy z Ministerstwem Gospodarki Morskiej stworzy kampanię wspierającą włoskie rybołówstwo z na dzieją, że dotychczasowi rybacy skorzystają z tej okazji i ulepszą swoje floty, a firmy zajmujące się tym na co dzień skorzystają z okazji i uczynią z nowowybudowanych portów siedziby dla swoich przyszłych połowów.

Pełen sukces zostanie ogłoszony, kiedy na rynki włoskie trafią świeże, pyszne śródziemnomorskie ryby. Prawem każdego Włocha jest mieć rybę na stole i nie można dłużej im tego odmawiać! Jak mawiał bardzo słynny włoski survivalista, świętej pamięci Adolpho Kudline, nie może być tak, że naród pozbawiony jest podstawowych darów natury z powodu widzimisię nierządu. Plakaty z Salvinim dumnie trzymającym wielką rybę - start!

Wydatek: 21 mld lirów na rewitalizację włoskiego rybołówstwa

Wszystkie reformy przeprowadzone przez rząd Matteo Salviniego doprowadziły Włochy i Włochów do znacznej poprawy stanu majątkowego. Bogactwo włoskie leży w szczęściu, w kulturze i w pięknie życia na Półwyspie Apenińskim, wyspach włoskich i w koloniach Konfederacji. Ostatecznie Włochy stały się krajem, w którym każdy ma pełny brzuch, każdy ma pracę, każdy może wybrać sobie taką przyszłość jaką sobie wymarzył, każdy jest patriotą, każdemu pisana jest ważna rola w społeczeństwie... Zostały więc tym, czym zostać miały - państwem dla najwspanialszego narodu świata.

Ale wciąż można zrobić więcej - trzeba zrobić więcej! We włoskiej ekonomii króluje rolnictwo, włoska ziemia i włoskie wody dają krajowi ogromne ilości plonów i zdobyczy. Na tyle duże ilości, że aby efektywnie zrobić użytek z całego produkowanego pożywienia należy zadbać o to, aby w zasięgu możliwości włoskiego rolnictwa było także przetwarzanie go. Dotychczasowa działalność w tym zakresie była głównie doraźna i nie obejmowała takich gałęzi przetwórstwa rolniczego jak: suszenie, peklowanie, kiszenie, zakwaszanie i solenie. Aby produkowany nadmiar żywności znalazł swoje miejsce w marketach, magazynach cywilnych czy wojskowych i w brzuchach Włochów, potrzeba po pierwsze zorganizować program znacznych dofinansowań na aparaturę dzięki której włoski rolnik będzie w stanie zakonserwować żywność, po drugie - znaleźć chętnych przedsiębiorców do otworzenia ogromnych zakładów konserwacyjnych. Dotychczas z rodzynków sułtańskich znana była Turcja, ale czy Włochy mają gorszy klimat do suszenia winogron? Czy Włochy nie są jedną z ojczyzn winnej latorośli?

A więc: aparatura na wsiach, zakłady w okolicy większych ośrodków miejskich, dobre ceny dla rolników. Na potrzeby inwestycji w tę bardzo zaawansowaną już rozbudowę sektora rolniczego zostanie zainicjowana współpraca z dystrybutorami żywności aby stworzyć i zmapować Strefy Agrarne - najbardziej produkcyjnie aktywne regiony włoskich wsi - i zainicjować jak najbardziej sprawny transport urobku rolnego do punktów hurtu. Korzystający z takiego wsparcia rządowego hurtownicy, dystrybutorzy i kupcy indywidualni zostaną zobowiązani do proponowania rolnikom znacznych cen minimalnych za zboże i pozostały urobek który będzie miał zostać poddany konserwacji celem przedłużenia trwałości. Tym samym rolnik będzie się bogacił na samej sprzedaży urobku przeznaczonego do konsumpcji bez obróbki, na konserwacji własnej bądź sprzedaży nadwyżek do konserwacji wyspecjalizowanym przedsiębiorstwo, a po trzecie... po trzecie na najnowszym pomyśle władz włoskich mającym na celu podniesienie standardu życia włoskiego.

Skoro więc ziemia Konfederacji Włoskiej wydaje takie ilości żywności i zaopatrzenia na wszelkie możliwe potrzeby, to... co właściwie stoi na przeszkodzie ku temu, żeby państwo włoskie zwróciło na stałe swojej populacji część pobieranych od niej w podatkach środków w programie socjalnym darmowej dystrybucji żywności dla obywatela włoskiego? No właśnie - nic!

Ponad zorganizowane inwestycje państwo włoskie postanowiło więc wdrożyć program przypisanych do codice fiscale (PESEL-u) limitów zakupowych przysługujących każdemu włoskiemu obywatelowi - limity te opiewają na kwotę kilkuset lirów z powodu wczesnego zaawansowania programu. Zrealizować je można poprzez państwową aplikację wymagającą urzędowej weryfikacji - i kupić określone produkty nieluksusowe dla zapełnienia włoskich żołądków, dla zredukowania biedy i nierówności, dla zrównoważonego rozwoju dzieci i młodzieży w rodzinach. Naturalnie, rodzice będą dysponowali środkami za swoje dzieci aż do dorośnięcia młodzieży. Każdy punkt dystrybucyjny otrzyma środki za transakcję bezpośrednio od rządu za respektowanie programu.

Wydatek:
- 50 mld na kolejną reformę rolnictwa: konserwację żywności,
- 10 mld na wdrożenie pierwszego etapu włoskiego programu socjalnego - darmowej żywności dla obywateli Włoch.

Po raz kolejny włoski Duce nie sprostał pokładanych w nim nadziei społecznych. Zdobył Bośnię, tak jak Perceval Buioguado zdobył Słowenię i Istrię, ale nie był w stanie zabezpieczyć interesów włoskich na kontynencie afrykańskim. Ta porażka została źle we Włoszech przyjęta - i zdaniem ogromnego stronnictwa Lega Italiana prowadzonego przez Matteo Salviniego wojnę tę należy wreszcie sfinalizować, tym samym zakręcając kurek nieefektywnych militarnych inwestycji Konfederacji Włoskiej. Efemeryczne podboje - choć doprowadziły do zwiększenia zasięgu terytorialnego i wpływów Konfederacji Włoskiej - należy nareszcie zakończyć. W związku z tym rząd podjął stanowcze działania mające w ostatecznym celu ograniczenie zasięgu konfliktu i podjęcie rozmów pokojowych z państwami północnej Afryki.

Na tym się nie skończyło. Matteo Salvini osobiście złożył w Radzie Regionów krytykę Romeo Riziole na funkcji Duce Włoch. Riziole okazał się być człowiekiem zdolności Percevala Buioguado, ale okazał się być tak jak i on pozbawiony pewnego wyczucia politycznego potrzebnego do zrobienia użytku z osiągniętego sukcesu. W gwałtownym przemówieniu przed RR wskazał liczne uchybienia w polityce Duce Riziole i zarekomendował instytucji ustawodawczej jego odwołanie, postępując z jego osobą identycznie jak z Percevalem Buioguado. Okazało się, że nie było to potrzebne - Duce Włoch po usłyszeniu zarzutów pod jego adresem przyjął je i - dobrowolnie zrezygnował.

Ostatnie miesiące pokazały, że nie tylko Włochy, ale i świat czeka trudny czas. W jego trakcie będzie liczyła się głównie kompetencja. Nie jest wiadomym, czym są obiekty które wkrótce dotrą na Ziemię i których istnienia absolutnie nie można negować. Nie jest wiadomym czym jest zagrożenie które wyszło z Kongo i prawie natychmiast rozlało się na pół kontynentu! I przede wszystkim, nie jest jeszcze wiadomym czy ktokolwiek będzie mu w stanie sprostać, a same Włochy nie uczynią tego na pewno. Partnerstwo z Konfederacją Chorwacką mocno od Włoch zależną będzie niezbędne, ale nie tylko - będzie potrzebna naprawa reputacji Konfederacji Włoskiej na arenie międzynarodowej.

Jest to więc pora na ograniczone reformy ustrojowe, a przedtem - na wybór nowego Duce, który poprowadzi Włochy ku lepszym czasom, zabezpieczy ich bogactwo na Półwyspie Apenińskim i wyspach, na wybór Duce który sprosta zadaniu obrony; a nie ataku. Przed liczącą stu dwudziestu reprezentantów Radą Regionów zaprezentowali się już trzej kandydaci: