Powtórka z wojny w Bośni.

Na Bałkanach po raz kolejny rozgorzała wojna.

Zaczęło się od powstania które wybuchło w Republice Serbskiej w Bośni. Otrzymawszy znak z zewnątrz, w nieprzygotowanym do obrony kraju zerwały się rzesze Serbów należących do dotychczas ukrytych bojówek i organizacji paramilitarnych, opłacanych i doposażanych z niepewnych źródeł. Siły powstańców prędko zajęły cały półautonomiczny region Republiki Serbskiej; Željka Cvijanović, dotychczasowa prezydent Republiki Serbskiej, została odsunięta od wykonywania swoich obowiązków, a w regionie zapanowały tymczasowe rządy zbrojnych grup powstańczych Serbskich nacjonalistów.

Bośnia zaczęła mobilizować swoje wojska i być może poradziłaby sobie ze zbrojną insurekcją, ale jak pokazała praktyka, nie poradziła sobie z tym co nadeszło tuż potem: sprzymierzone wojska Serbii i Cesarstwa Wschodniorzymskiego, w postaci zarówno piechoty jak i zgrupowań czołgowych, przekroczyły granicę Bośni wspomagając powstańców serbskich i objęły bezstratnie kontrolę nad wcześniej zajętymi regionami Republiki Serbskiej. Następnie ruszyły na Sarajewo, które broniło się najzażarciej, ale ostatecznie upadło po krótkich walkach ze wsparciem lotnictwa cesarskiego i udanej szarży czołgów które przerwały próbę fortyfikacji miasta zarządzoną przez bośniacką armię.

Bośnia upadła, każde kolejne miasto i region zdobywane przez piechotę serbską i cesarską, a potem okupowane przez Belgrad. Obecnie wojska koalicji kontrolują cały kraj. Symultanicznie jednak sojusz serbsko-cesarski napadł na Chorwację; tam kompozycja armijna wyglądała nieco inaczej - dominowały czołgi o różnym stanie zaawansowania technicznego i siły piechoty zmechanizowanej, regularna piechota stanowiła ledwie część wojsk. Okazało się to być doskonałym rozwiązaniem, a niekorzystny w obronie kształt terytorium Chorwacji sprawił, że siły agresorów bardzo szybko zajmowały kolejne terytoria; wąski pasek wybrzeża chorwackiego został kompletnie opanowany, a pierwszy potężny opór wojska chorwackie stawiły wrogowi dopiero w okolicy stolicy, Zagrzebia. Tam potęga militarna Serbii i Cesarstwa spotkały się z oporem desperacko walczących wojsk chorwackich, którym zagrożenie utraty suwerenności przydało morale.

Ostrzał Zagrzebia i regularna walka na jego przedmieściach przyniosła duże straty obu stronom konfliktu. Do tej pory trwają walki między koalicją serbsko-cesarską a siłami chorwackimi. Front rozciąga się od rzeki Sawy na zachodzie aż po rzekę Drawę. Niezłomny duch walki Chorwatów wydaje się być największą ich siłą w walce z przeważającymi siłami agresora.

W całym ataku uczestniczyły także samoloty szturmowe i myśliwce cesarskie, jednak niewiele miały one okazji do zawiązania walki powietrznej. Bośniackie samoloty zostały prędko strącone, szturmowce przydały się we wsparciu sił lądowych.

Stosunek cywili wobec agresora w Bośni i w Chorwacji jest zatrważająco zły. Ludność przypomniała sobie o horrorach lat 90-tych i wojny w Bośni oraz o podejściu Serbów do sprawy upadku Jugosławii; bardzo powszechne są ataki zorganizowanych grup cywili na małe patrole wojskowe. Zaprowadzenie porządku wymagać będzie częstych interwencji sił porządkowych lub regularnego wojska.

Siły serbskie kontynuowały w ostatnich miesiącach natarcie na Chorwację. Podczas gdy w pierwszych dniach wiosny Chorwaci wydawali się być pewni swojego oporu, kiedy nadeszły serbskie posiłki i Belgrad podjął nowe wysiłki w celu podporządkowania sobie Bośni - szlak zaopatrzeniowy na linii Serbia - front stał się drożny i skuteczny. Wojsko zaczęło swoje bombardowania największych chorwackich miast, a przede wszystkim Zagrzebia, który w efekcie przedłużonych działań wojennych zamienił się w ruinę; Serbowie wreszcie dokonali frontalnego uderzenia. Walczono o dzielnice jak o gigantyczne bunkry, a zdesperowane chorwackie wojsko korzystało z samochodów osobowych by ostrzeliwać wraże siły podczas ich zmechanizowanego natarcia. Ostatecznie Zagrzeb padł, a na budynku chorwackiego parlamentu zawisła serbska flaga.

Reszta kraju nie miała się lepiej. Front od Sawy po Drawę szybko się cofał, a Serbowie pokonali mosty zanim Chorwaci dali radę je wysadzić, przez co przyszła przeprawa i logistyka została zabezpieczona. Wsie i miasta chorwackie były opanowywane przy niewielkim oporze: najdłużej trzymał się leżący na północy kraju Varaždin, w którym broniły się dzielnie resztki sił Chorwacji. Ta walka była jednak przegrana od samego początku, a plany powstrzymania przeciwnika tylko oddalały to, co nieuniknione. Ostatecznie resztki chorwackiego wojska zostały otoczone i poddały się. Tak oto zakończyła się serbska inwazja na Bośnię i Chorwację; oba kraje zostały całkowicie opanowane.