Wyzwolenie Korei Północnej?

Korea Południowa przy wsparciu Japonii dużymi siłami zaatakowała Koreę Północną bez wcześniejszego wypowiadania wojny.

Gdy wojska południa wraz z sojusznikiem zorganizowały się przy granicy to północ odpowiedziała tym samym i postawiła w stan gotowości całą swoją armię czyli ponad milion żołnierzy.

Pierwsze trudne starcie nastąpiło na granicy gdzie powstał jeden wielki front. Korea Północna do obrony tej ufortyfikowanej i zaminowanej granicy rzuciła wszystko co miała.

Długie i wyczerpujące starcie wygrało jednak południe, które przekroczyło granicę i ruszyło w głąb terytorium. Walka ta została jednak okupiona dużymi stratami po obu stronach. Niewielka ilość starych samolotów Korei Północnej została prawie natychmiast strącona przez siły południa. Tak samo stało się z jednym niszczycielem pamiętającym czasy ZSSR, który także został zatopiony po wyjściu z portu.

Drugie starcie decydujące nastąpiło podczas oblężenia Pjongjangu i obrony linii górskiej na wschodzie. Tu kolejny raz Północ przystąpiła do obrony wystawiając tym razem praktycznie samą piechotę. Linia frontu w górach dość szybko poszła w rozsypkę i uciekła, ale siły w stolicy się trzymały. Po ciągłym bombardowaniu i ostrzale oraz po zdobywaniu przez Południe dzielnicy po dzielnicy stolica upadła. Ogromne straty zanotowała Korea Północna wstępnie mówi się o ponad 100 000 martwych żołnierzy.

Następne starcia nastąpiły na linii gór w północno-centralnej części Korei, gdzie w trudnym terenie pochowali się żołnierze Korei Północnej. Zażarte walki cały czas trwają i nie widać ich końca. Siły Południa mają przewagę ataków z powietrza oraz nowoczesnego sprzętu. Jednak prowadzenie walk w takim terenie nie tylko jest trudne, ale wymaga też zdobywania ziemi metr po metrze, wioska po wiosce.

Całe południe Korei Północnej jest okupowane przez siły Południa w tym stolica oraz całe wybrzeże. Na terenach okupowanych wróg jest traktowany przez cywili jak najgorsze zło i utrudnia działania armii w tym sabotuje dostawy i nie słucha poleceń. Siły Południa i Japonii dość delikatnie się obchodzą z ludźmi na terenach okupowanych i wprowadziły siły porządkowe na te tereny. Na razie doszło jedynie do kilku spięć, ale najgorsza sytuacja panuje w stolicy w której często dochodzi do ataków na funkcjonariuszy i dalsze utrzymanie jej znajduje się pod znakiem zapytania.

Północ do granicy z Chinami oraz góry nadal opanowane przez siły Korei Północnej, które straciły dowództwo, a z dnia na dzień wycofują się w stronę granicy.

Mapa:

Tajemniczy komunikat wojsk Korei Północnej został całkowicie zlekceważony, wojska Japonii i Korei Południowej w IV kwartale 2020 roku kontynuowały natarcie na pozycje Korei Północnej w górach.

Do tego celu Koalicja Japońska wykorzystała głównie piechotę oraz liczne siły powietrzne, które mimo utrudnień w górach, likwidowały stanowiska ogniowe przeciwnika. Większość pojazdów była w odwodzie i służyła zabezpieczeniu  odwodów i jako jednostki pomocnicze.

Najpierw wojska Koalicji przedarły się przez przełęcze gór Kangnam i wzdłuż granicy parły dalej na wschód. Następnie zabezpieczono granicę z Chinami na rzekach Yalu i Tumen, co pozwoliło na odcięcie partyzantów od granicy z Chinami pozostawiając jedynie przesmyk w górach.

Walka polegała głównie na wymianie ognia piechoty i likwidacja wroga z powietrza. Widać było, że armia Koalicji ma za zadanie oczyszczenie terenu, a nie szybki atak. Dzięki temu praktycznie bez strat udało się otoczyć resztki wojsk Korei Północnej w mieście Kanggje.

Ten kurort narciarski został przerobiony na fortecę i dysponował własnym systemem przeciwlotniczym który w górach utrudniał ataki z powietrza.

Jednak zmasowany atak nowoczesnych sił Japonii i Korei pozwolił na podejście dość blisko twierdzy. Resztki wojska Korei Północnej widząc rychłą klęskę rzuciły się w szaleńczym ataku na pozycje Koalicji co na chwilę dało wytchnienie pozostałym w środku naukowcom i Kim Dzon Un-owi, który osobiście wcisnął czerwony przycisk. Z ukrytego w ziemi silosu majestatycznie wyruszyła w swoją pierwszą i ostatnią podróż ogromna czerwona rakieta.

Połączony atak wojsk Koalicji rozbił obronę Korei Północnej i zajęto miasto, a przy próbie zajęcia ukrytego kompleksu wojskowego został on od wewnątrz wysadzony. Korea Północna została pokonana.

Po kilku minutach wystrzelona rakieta spadła na Seul niszcząc całe centrum miasta około 50 km kwadratowych miasta oraz powodując szacunkowo 200 000 ofiar bezpośrednich, a prawie milion ludzi z oparzeniami trzeciego stopnia. Sytuacja w Korei Południowej jest tragiczna. Szpitale są pełne. Seul jest w dużej części zniszczony. Chmura z pyłem promieniotwórczym przesuwa się leniwie na wschód. Jeżeli wiatry się nie zmienią dotrze do Japonii.

Ludność zamieszkująca Koreę Północną już nie stawia takiego oporu jak wcześniej, a wieść o śmierci ich ukochanego przywódcy sprawiła, że część ludzi złożyła broń. Dodatkowo wybuch bomby atomowej tak blisko ich domów sprawił, że większość ludzi oczekuje pomocy w związku z zagrożeniem chorób popromiennych.

Świat jest w szoku. Reszta efektów będzie później.

Radioaktywna chmura

Po barbarzyńskim ataku jądrowym przeprowadzonym na stolicę Korei Południowej całe miasto legło w gruzach. Ogromny pożar rozpętał burzę ogniową. Tysiące metrów sześciennych sadzy wzniosło się nad niebo, formując równie przerażający obraz co przy właściwym grzybie jądrowym. Niektórzy obserwatorzy myśleli nawet, że przeprowadzono kolejny atak! Zwiastowało to, że problemy związane z bronią jądrową dopiero się zaczynają.

Ogromna chmura zawisła nad miastem, cały czas zasilana szalejącym pożarem z którym non stop walczyli koreańscy strażacy. A z chmurą ku niebu uniosły się radioaktywne zanieczyszczenia.

I wtedy zawiał wiatr.

Radioaktywna chmura zaczęła się przemieszczać. Natura wybrała swój kierunek - północ. Meteorologowie i eksperci zwiastują, że chmura w ciągu kilku godzin dotrze do Władywostoku. Mieszkańcy miasta są przerażeni bardziej niż tajemniczą chorobą. Wiele ludzi zaczyna uciekać z miasta, a lokalne władze nie wiedzą co robić i patrzą w kierunku Kremla.

Odbudowa Seulu

Stolica Korei Południowej po ataku jądrowym z Północy zamieniła się w ruinę. Apel o odbudowę miasta wyszedł od Japonii która to też wpłaciła na fundusz odbudowy 4 miliardy oraz 5 ton zaopatrzenia. Na pomoc stolicy nowej, zjednoczonej Korei ruszyło wsparcie z całego globu. Najhojniejsze datki otrzymano od Etiopii, Południowej Afryki, Ligi Państw Arabskich oraz Brazylii. Nieco skromniejsze otrzymano od Wielkiej Brytanii, Rosji i Kanady.

Najlepsi architekci i lekarze z Korei rozpoczęli pracę. Obok nich wszystko ciężko pracowali eksperci z LPA oraz lekarze z Brazylii. Miasto zaczęło podnosić się z gruzów.

Do Korei przyleciał także wiceprzewodniczący WHO, Adam Spencer. Razem z nim tłumy światowej klasy lekarzy, głównie radiologów, oraz naukowców. Koreański sztab kryzysowy wsparli także madagaskarscy inżynierowie, Organizacja i Madagaskar przekazali Korei datek pieniężny, a rozmowy między Spencerem a rządem były tak udane, że Korea ogłosiła, że przystąpi do WHO.

W przeciągu trzech miesięcy nie można odbudować tak wielkiego miasta, wyniki ciężkiej pracy i tak jest imponujący. Gruzy już nie straszą, a w ich miejscu znajdują się place budowlane bądź już gotowe budynki. Lekarze koreańscy i zagraniczni zajęli się leczeniem chorych, skutecznie oczyszczono także wszelkie skażenie poza najtrudniejszymi górskimi rejonami na północ od Seulu. Miasto zmieniło się nie do poznania w przeciągu tych trzech kwartałów i jest to niesamowity sukces społeczności międzynarodowej. Szacuje się, że na początku III kwartału Seul będzie funkcjonował jak gdyby nigdy nic się nie wydarzyło.