1935 - Inwazja na New Mexico

Wojna rozpoczęła się od zmasowanego uderzenia na Oaxacę z dwóch prowincji z nią graniczących. Trytoni będące garnizonem prowincji niewiele mogli zrobić; po pierwsze, większość terenu prowincji nijak pasowała do obrony, a po drugie masa wrogiej artylerii i czołgi trzeciej generacji sprawiły, że garnizon w toku walk został starty z powierzchni ziemi w wyniku walk.  I Armia wdarła się do prowincji na całej szerokości granicy, a zatrzymały ją dopiero lasy na wschodzie prowincji, gdzie zaczynały się ogromne lasy oddzielające je od stolicy New Mexico – Chiapas i to tutaj postanowili zatrzymać wroga. Jeszcze znajduje się na Przesmyku Tehuantepec, najwęższym miejscu pomiędzy Oceanem Atlantyckim a Pacyfikiem (w Meksyku). Nawet mimo ogromnej przewagi w technologii, sprzęcie oraz artylerii nie udało się przebić tej linii tak od razu, ale trytoni mimo doskonałych warunków do walki (chyba lepszego terenu niż ogromne, wilgotne lasy nie ma poza dżunglą) zostawali powolutki mieleni przez artylerię, ale nie było mowy o upadku linii obrony. Wtem jednak uderzył I Korpus Pancerny na Veracruz, który jest największym zgrupowaniem wojsk zmechanizowanych i pancernych na świecie.

Veracruz broniło się niewiele; obrońcy też tam zostali zmiażdżeni. New Mexico przez całą wojnę nie miało ani odpowiedzi na nowoczesne bataliony artylerii (batalionów artylerii żołdacy Pasterza mieli aż dwucyfrową!) ani na czołgi trzeciej generacji i inne maszyny pancerne tejże samej generacji. Pieść pancerno-zmechanizowana miała taki impet, że wraz z towarzyszącą im brygadą piechoty morskiej zdołali nawet po kilku tygodniach walk zrobić wyłom w Przesmyku i znaleźć się w Chiapas. Tylko powrót przestarzałych, ale jednak wojsk z Karaibów powstrzymał zajęcie stolicy i większości sektorów z marszu. Pieść, po ubezpieczeniu tyłów skupiła się na zamknięciu obrońców Przesmyku i Oaxacy w kotle, manewr ten jednak niezbyt bardzo się udał; większym przeciwnikiem dla pancerniaków okazał się teren (wilgotne lasy, a potem dżungla) oraz logistyka (a raczej jej brak a nieposiadanie saperów też okazało się bolesne. Na ich szczęście przeciwnik nie posiadał żadnych zdolności przeciwpancernych, przez co zasadzek udanych w zasadzie było niewiele – trytoni na krewetkach niewiele mogli zrobić szarżując na stalowe behemoty, jak je nazywali. Jednak obrona na przedpolach załamała się, a wróg poniósł ciężkie straty i rozpoczęła się główna bitwa tej wojny.

To ponownie I Armia składająca się głównie z piechoty i kawalerii II generacji miała zaszczyt szturmować jako pierwsza i dzięki współpracy z pancerniakami, udało się udrożnić drogi, przez co zaopatrzenie mogło iść cały czas, a w zmasowanych walkach ulicznych artyleria, masa piechoty zarówna na nogach i w pojazdach nie miała sobie równych. Wroga piechota, kawaleria, a także jeden batalion artylerii został zmiażdżony, a z kompleksu miejskiego wygnano także trytonów, zadając im poważne straty. W kwartał z hakiem zajęto stolicę przeciwnika i pokonano jego główną armię. Okazało się jednak, że wraz z nadejściem pory deszczowej to dopiero początek, bo trzeba było wygonić trytonów z lasów okalających wzgórza i góry...

Dzięki systematycznej „pracy” i dużych strat w piechocie i kawalerii, artylerii pracującej na okrągło oraz opanowania głównych dróg i innych ośrodków, przez następne dwa kwartały roku udało się z większości oczyścić Chiapas z trytonów oraz partyzantów, którzy próbowali się organizować. Zajęło to jednak cholernie dużo czasu i wysiłku jak na tak mały skrawek terenu i zaangażowane siły;  jest to z pewnością lekcja dla Meksykan, że o logistykę i planowanie inne niż na polu bitwy też należy zadbać. W ostatnim kwartale roku nadeszły jednak dobre wieści; Teksańczycy skończyli z neoaztekami na Kubie, pora deszczowa dobiega końca, a ogromne lotnictwo Teksasu teraz pomaga w zniszczeniu wroga. Zaczęła się kolejna ofensywa, skierowana na Jukatan.

Przywódca I Korpusu po wcześniejszych walkach zorientował się, iż tak naprawdę równiny położone niedaleko brzegów do wymarzony teren dla czołgów i brygad zmechanizowanych; tak, to wilgotny teren, ale co z tego, jak wróg nie ma nic przeciwko nim? I takim atakiem zajęto większość Tabasco, w tym wszystkie sektory gospodarcze, jakie tam się znajdowały oraz pośpieszono na Meridę na Jukatanie. Tutaj jednak znowu zaczęła się mordęga, jak w Chiapas, Peten albo w Gwatemali – dżungla, lasy i gówniana logistyka. Przywódca postanowił nie ryzykować i po zrobieniu wyłomu zastopował ofensywę, licząc na świeże siły i poprawę sytuacji w roku następnym.

Co do sytuacji na tyłach, to Budaiguo zmobilizowała taką wielką rzeszę sił porządkowych, iż niewiele można było przeciwko nim zrobić. Szczególną uwagę przykuwa Pasterz, który osobiście chodził, nauczał, konwertował, a także niszczył posążki bogów – w tym zmiażdżył posągi węża w zajętej stolicy przy blasku kamer i fotografii, co przysporzyło mu nie lada sławy.

Po raz pierwszy w historii ludzkości dokonano czegoś przełomowego; masowego desantu z powietrza (anioły i inne istoty nadprzyrodzone się nie liczą), tylko dzięki sile ludzkiej pomysłowości i rąk! Nie można się dziwić, że garnizon i sztab generalny New Mexico nie przewidział takiego obrotu spraw – co prawda wiedział, że z pewnością wróg będzie korzystał z maszyn latających, ale te korzystanie przeszło najśmielsze oczekiwania kogokolwiek.

Zaczęło się od masowych bombardowań pozycji garnizonu na zachodniej Kubie oraz ponownej aktywizacji dawnej siatki terrorystycznej, która w czasie walk wskazywała cele Teksańczykom z powietrza i sama próbowała mniej lub bardziej udolnie niszczyć logistykę wroga. Trytoni ponosili niebagatelne straty, ale okazało się, że to dopiero początek. Na prowincje wkrótce oprócz bomb spadły także 2 brygady spadochroniarzy i zaczęły się zacięte walki. Żołdakom Kraju Samotnej Gwiazdy udało się utworzyć bardzo znaczny przyczółek na zachodzie wyspy oraz poszerzać go dzięki ogromnemu wsparciu lotnictwa z powietrza. Wkrótce jednak z reszty wysp Karaibskich trytoni przybyli wesprzeć pobratymców, a Teksańczycy podwoili tylko swoją liczebność i siły wyrównały się. Zapowiadało się, że nastąpi powolna, krwawa walka o resztę wyspy i nie wiadomo nawet było, czy spadochroniarzom uda się ją zająć w tymże roku, nawet z tak ogromnym wsparciem lotnictwa. Mieli jednak ogromnego asa w rękawie, który był wręcz idealny na walkę z lubiącymi wilgotne lasy trytonami. Wielką Stopę.

Po zrzuceniu Małpiszona Kolubryny i podwojeniu wysiłków przez spadochroniarzy oraz lotnictwo, szala wyraźnie przechyliła się na stronę Teksasu; ostatecznie New Mexico nie miało żadnego sprzętu przeciw lotnictwu, flota też w zasadzie praktycznie nic nie mogła zrobić, a posiłki dzięki bardzo złej sytuacji w metropolii nie wchodziły w grę. Ostatecznie, aż do końca 3 kwartału tegoż roku Teksasowi udało się opanować wyspę w całości i przez resztę roku wspierać lotnictwem swego sojusznika w kluczowych walkach. Wielka Stopa urosła do wręcz ikony tej kampanii; to dzięki jej bowiem tysiące Teksańczyków nie umarło lub nie została ranna w walkach, albowiem iluzje przez nią tworzone doprowadziły do zguby całej brygady wroga i większości następnej. Niech żyje przyszłość!

1 brygada trytonów wymaga napraw za 1 mld $.

Walki na morzach

Po raz pierwszy w historii wojen na Dzikim Wschodzie ujrzeliśmy działania wojenne na morzach.
Tutaj jednak New Mexico miało całkowitą przewagę; na nic to nie pomogło jednak na Kubie, co z pewnością zasmuciło sztab generalny wyjadaczy serc. Nie oznaczało to, że nie zamierzają jednak spotęgować strat u wroga.

Floty cywilne niebędące własnością UFC zostały po prostu zatopione przez okręty podwodne New Mexico, a wąż morski, który patrolował Zatokę Meksykańską, pozbawił Teksańczyków i ich sojuszników nadziei, że będą kontrolować morza w tej wojnie. Nie, żeby coś to miało zmienić, bo ani Budaiguo, ani Teksas nie próbowali zrobić czegokolwiek na morzu.

Na morzach także zaczęło „działać".. UFC! Na północnym morzu dalekowschodnim i południowym silna eskadra UFC zaczęła po prostu pobierać cła od statków cywilnych Budaiguo idących na połowy. Efekt jest taki, że zgarneli prawie 50-75% tego, co wyłowili marynarze katolików i w dodatku nikogo nie skrzywdzili (no może poza kilkoma bójkami podczas przeszukiwań statku..), przez co nie można mówić o żadnych działaniach wojennych. Nie, żeby UFC chciało toczyć otwartą wojnę ze sojusznikiem swojego gospodarza, czy coś.