Sprawy insze

Preludium

Był chłodny lutowy poranek gdy kutry rybackie emiratu wyruszyły na wody przybrzeżne państwa by rozpocząć kolejny połów, Może tym razem Neptun uśmiechnie się do nich i napełni ich puste sieci rybami. Rybacy jednak, zamiast ryb i Posejdona, spostrzegli okręty transportowe wraz z niszczycielami Amerykanów, które zmierzały na wschód. O mobilizacji Enklawy słyszano już jakiś czas temu, w wyniku czego społeczeństwo Emiratu z niepokojem spoglądało na południowe wybrzeże, obawiając się najgorszego. Wkrótce ruch na morzach spostrzegły także radary Helleńskie. Sygnał ostatecznie urwał się przy wodach nadbrzeżnych Cesarstwa. Tymczasem zaczął się równie zimny i wietrzny marzec, a marynarze kołyszących się na wodach Sycylii okrętów Emiratu nie mieli zamiaru wychodzić na pokład, gdzie zimne powiewy morskiego wiatru, mimo tamtejszego klimatu przyprawiały ich o drżenie. Wkrótce jednak sytuacja miała się zrobić o wiele bardziej gorąca...

Koniec pokoju na południu

Wkrótce patrole Emiratu poinformowały sztab, że do cieśniny Messyńskiej zbliżają się obce floty – jedna z kierunku wschodniego, druga z zachodniego. Sztab natychmiast rozkazał wycofać się z przesmyku na morze Tyrreńskie i tam stawić opór wrogowi. Marynarze Emiratu wzięli na cel okręty Enklawy i pierwsze działo pokładowe huknęło, dając światu znać, że pokój na południu Europy właśnie się skończył. Krótka wymiana ognia, doprowadziła do start po obu stronach. Początkowo nikt nie uzyskał przewagi, jednak amerykanom dał o sobie znać nieprzyjacielski krążownik nowszej generacji, waląc swoimi działami o większym kalibrze celniej i dokładniej. Flota Enklawy najpewniej mogłaby długo znosić wrogą nawałę ogniową i poczekać na zbliżające się już ze wschodu wsparcie sprzymierzonych, jednak w pewnym momencie fregaty i niszczyciele wykryły zbliżające się stado okrętów podwodnych Emiratu. O ile walka na powierzchni wody jest możliwa nawet z biorącym przewagę nieprzyjacielem, to nie jest to na pewno dobra pozycja wyjściowa od równoczesnej konfrontacji z u-botami wroga. Torpedy podwodne zaczęły trafiać w okręty transportowe posyłając jedną z flot na dno, wobec czego admirał Enklawy dał sygnał do odwrotu, informując o tym także swoich nadciągających sojuszników.

Powtórne uderzenie

Niedługo po powrocie do portu macierzystego siły Enklawy przegrupowały się. Nastąpiło także połączenie z siłami cesarskimi na wschód od wyspy, po czym postanowiono uderzyć ponownie, teraz w większej sile. Tym razem opór Emiratu nie był tak silny. Połączona flota złożona głównie z niszczycieli i fregat przełamała opór wroga i zmusiła go do odwrotu. Flota cesarska i amerykańska nie zezwalała na choćby podpłynięcie i próbę storpedowania okrętów transportowych. Siły Emiratu zdołały jedynie zatopić uszkodzony już we wcześniejszej fazie walk krążownik Enklawy, sami zaś zostali odparci.


Desant

Następnie przypuszczono desant na wyspę. Siły lądowe nie były jednak pokaźne. Dzięki wsparciu floty, z łatwością zdobyto wybrzeże, jednak każda próba ofensywy wewnątrz wyspy zakańczała się porażką pod skoncentrowanym ogniem przeciwnika. Garnizon wyspy był niewiele mniej liczny od sił napastniczych a obecność dział przeciwlotniczych uniemożliwiał lotnictwu Enklawy skutecznego wsparcia piechoty, tym bardziej, iż składało się ono głównie z myśliwców. Sycylijczycy kilkukrotnie próbowali robić wypady i zniszczyć wroga na wybrzeżu, jednak szybko byli namierzani przez flotę krążącą przy wyspie i roznoszeni przez ostrzał z dział pokładowych. Flota Enklawy i Cesarstwa blokuje cieśninę Messyńską i okolice wspierając także desant, jednak nie blokuje wyspy w całości. Walki na wyspie, wobec powyższego, pod koniec roku utknęły w martwym punkcie. Może przyszły rok przyniesie przełamanie impasu?

+ 6 mld $ za napisanie wojny.