Kolonizacja

Wszelkie kolonizacje odbyły się dotychczas bez żadnych problemów i incydentów, koloniści dotarli bezpiecznie do wyznaczonych miejsc i na przejętych terytoriach ustanowiono krok po kroku fundamenty państwowej administracji. Lokalni mieszkańcy, zazwyczaj poza językiem nieprzywiązani w żaden sposób do przedwojennej przynależności terytorialnej ich ziem, spoglądają na przybyłych osadników z zaciekawieniem i nadzieją na lepsze jutro.

Kolonizacje nadal przebiegają bez zbędnych problemów, można zauważyć jednak małe zwiększenie aktywności prostych grup bandyckich i łupieżczych - intensywna kolonizacja powoli, ale stopniowo i regularnie zabiera im wolne terytoria, następuje więc stopniowa koncentracja społeczności łupieżców.

Na szczególną uwagę zasługuje kolonizacja Markizatu oraz Perseusza - jako jedyne poszerzyły one swoje terytoria o 2 prowincje. We Francji, w dawnej Bretanii, Markizat osiedlił uchodźców z dawnej Polski. Irlandzcy koloniści natomiast wylądowali na Półwyspie Duńskim i wprowadzili w zakłopotanie mieszkających tam tubylców.

Początkowo kolonizacja szła bezproblemowo, a kolonizatorzy witani byli przez tubylców jako pierwsze oznaki lepszej, zorganizowanej przyszłości. Przynajmniej w większości krajów. Ostatnio jednak pojawiły się pogłoski o panoszących się na pustkowiach bandytach, a wydarzenia I połowy bieżącego roku pogłoski te bynajmniej zdementowały.

Kraje które wysłały swoich kolonizatorów bez odpowiedniej eskorty miały niemiłą niespodziankę. Otóż gdy zakładano wsie, a następnie ruszano zakładać kolejne, po kilku tygodniach okazywało się, że wcześniejsze wsie... znikały. Na miejscu znajdowano jedynie spalone gospodarstwa, a także zmasakrowane zwłoki. Wkrótce wszystko stało się jasne - ludność na nowo skolonizowanych terenach jest terroryzowana przez szajki bandytów, którzy nachodzą spoza granic, z dzikich terenów. Sytuacja okazała się najbardziej tragiczna na wschodzie, gdzie Bractwo Peruna rozpoczeło masową akcje kolonizacyjną, do ochrony kolonistów nie przeznaczono jednak ani jednego bogatyra.

Kraje które wysłały ze swoimi kolonistami wojska mogą cieszyć się tym, że bandyci, licząc na łatwy łup, zostali w starciu z regularnym wojskiem rozgromieni. W ekspresowym tempie pierzchli z terenów objętych kolonizacją i liżą rany gdzieś na dziewiczych terytoriach. Najcięższe walki toczone były w związku z kolonizacją Perseusa, a to z racji jej skali i nie aż tak dużych sił przeznaczonych do ochrony. Kolonizatorzy zostali ochronieni, ucierpiało jednak wojsko.

Bandyci po ostatnich wydarzeniach wydają się być albo coraz bardziej zuchwali albo coraz bardziej zdesperowani. Ich działalność prawdopodobnie wzrośnie, a gdzieniegdzie chodzą słuchy, że posiadają oni nawet swoje siedliska funkcjonujące jako małe quasipaństwa. Na razie ich akcje ominęły ostatnio nowopowstałe państwa na Podlasiu i Sycylii, na wieść jednak o ich powstaniu, podobno odpowiednie grupy bandytów już kierują się w ich okolice.

Po wydarzeniach z I połowy tego roku państwa ocalałego świata postanowiły nie popełniać już żadnych błędów - przeciwko bandytom została wytoczona regularna wojna, a kolumny kolonistów były teraz osłaniane przez nie mniej liczne kolumny wojskowe - zazwyczaj piechoty, w niektórych przypadkach były to jednak nawet kolumny pancerne. Najlepiej obrazuje to sytuacja, gdzie bandyci za Łabą oczekiwali desantu faszystowskich kolonistów, w zamian zostali jednak zmasakrowani na krwawą miazgę przez niemiecką artylerię.

W większości przypadków środki przedsięwzięte przez państwa wystarczyły, a koloniści dotarli bezproblemowo do swoich celów. Najmniej niebezpieczną podróż odbyli o dziwo koloniści Cesarstwa Wschodniorzymskiego - o dziwo, bo podróż odbyła się przez Morze, konkretnie Egejskie, ale ku ich ucieszę okazało się, że na Krecie poza tubylcami nie rozwinęło się żadne zorganizowane bandyctwo.

Szerzej możemy rozpisać się o sytuacjach gdzie sytuacja z bandytami była bardziej skomplikowana.


Walki nad rzeką Ain
We wschodniej Francji bandyci działający na pograniczu Sekwana-Ren-Szwajcaria byli dosyć silni i żyli sobie beztrosko - idylla jednak skończyła się, gdy z północy na ich tereny wtargnęły wojska Renu z ich pancernymi pojazdami na czele. Wsparte piechotą szybko rozbiły pierwsze ugrupowania bandyckie, te jednak szybko zaczęły stawiać wspólnie zorganizowany opór, a co gorsza armia Renu narażona była na taku z tyłu z niekontrolowanej przez nich prowincji. Po krwawych walkach udało się jednak wypchnąć bandytów na południe, a cześć pierzcha na północ - czołgi to jednak czołgi. Walka okupiona była jednak krwawymi stratami w piechocie.


Walki o Południową Serbie
Wojska Perseusa ostatnio odniosły ciężkie straty wynikające z walk w toku intensywnej kolonizacji. Tym razem kolonizacja była mnie intensywna, walki jednak odwrotnie - bandyci z południa skrzyknęli się na wieść o ofensywie Kultu i starali się go zatrzymać. Walki były ciężkie i krwawe, ostatecznie jednak prowincja została skolonizowana.


Pacyfikacja na Wschodzie
W ostatnim półroczu Bractwo Peruna doznało poważnych strat, a ich koloniści zostali praktycznie wydani na pastwę bandytów. Tym razem postanowiono skorygować ten błąd - wojska Bractwa w połączonej operacji wyeliminowali wszelki element bandycki na swoich terytoriach, a także zadali silne ciosy łupieżcom na terenach objętych nową kolonizacją. Na wschodzie, w ostatniej dzikiej prowincji, bandyci desperacko uformowali swój ostatni niezależny bastion w ruinach Charkowa. Z kolei bandytów zachodniej Ukrainy strach obleciał na wieść, ze Bractwo przekroczyło Dniepr...


Bitwa o Debreczyn
Do największego starcia drugiej połowie tego roku niekwestionowanie doszło na wschodzie dawnych Węgier, a dzisiejszym zachodnim pograniczu Transylwanii. Najpierw w okolicy pojawili się wysłannicy Najwyższego Attyli i nawoływali oni do eksodusu na Zachód, pod jego Betonowego Olbrzyma. Wkrótce po nich na tereny te zaczęli wkraczać transylwańscy koloniści, a razem z nimi transylwańskie wojska - niezliczona masa piechoty, wspierana przez ilość ruchomego żelastwa, jakiego nie widziano na tych terenach od bardzo dawna. Lokalni łupieżcy zaczęli się wycofywać, nie myśląc nawet o stoczeniu samobójczej walki - razem z nimi, dobrowolnie lub mniej, zaczęła uciekać miejscowa ludność. Bandyci zaczęli się skupiać wokół ruin Debreczyna, miejscowi ruszyli nad Dunaj.

Przez około kilka tygodni miał miejsce spokój, kiedy wojska Transylwanii znalazły się jednak pod Debreczynem i rozpoczęto trudne i wyniszczające walki o "miasto", na skrzydła wojsk Transylwanii uderzyli Awarowie Attyli - horda wojowników na koniach uderzyła i rozbiła w puch pierwsze linie piechoty przeciwnika. Zaraz za nimi podążali spieszeni Finowie uzbrojeni w broń palną i białą. W mieście doszło do najkrwawszych scen. Gdy jednak  awarscy wojownicy, nie mówiąc już o Finach, napotkali żelazne bestie wydarzyła się krwawa jatka - wojownicy watażki znad Dunaju nie mieli możliwości by podjąć równą walkę z pancernymi siłami Transylwanii i wkrótce w popłochu wycofywali się z prowincji. Dali oni jednak czas zorganizować odwrót siłom bandyckim i lokalnej ludności. Wkrótce cała prowincja została zajęta przez Transylwanie.


Co na Dzikich Polach szumi?
Poderwanie machin wojskowych przeciwko bandytom sprawiło, że ci znowu stracili część terenów, a więc ponownie stają się bardziej zdesperowani i skonsolidowani. Ostatnie porażki zdecydowanie podkopały ich morale, możliwe więc, że skupią się oni na swoim dzikim rewirze, na tych terenach, gdzie nikt będzie próbował rozjeżdżać ich czołgami.

Pojawiają się jednak różne pogłoski o znamienitych postaciach wśród bandytów, którzy swoją charyzmą, zdolnościami przywódczymi i organizacyjnymi skupiają pod sobą wielkie rzesze popleczników. Podobno przykład dał im Attyla. Na wschodzie słychać takie nazwy jak Hetman, Sarmata, na zachodzie szepcze się na temat Konkwistadora czy Kalifa. Czy te nazwy jeszcze powrócą - czy to tylko kolejne mało znaczące odgłosy szalonego zgrzytania kruchej postapokaliptycznej rzeczywistości?

Wszyscy przewidywali, że zbliżająca się pora kolonizacyjna obędzie się bez większych problemów z bandytami. I tak rzeczywiście było - a przynajmniej w większości terenów świata. Bandyci spotulnieli i zamiast walczyć z armią - po prostu się wycofali. Robili to szczególnie entuzjastycznie w obliczu czołgów, bądź iberyjskich żelaznych bestii z niebios - prymitywnych śmigłowców. Bandyci nie atakowali także nawet nieuzbrojonych kolonistów. Z czego to wynika?

Zaciekłe walki odbyły się za to na wschodnich peryferiach ocalałego świata - bandyci uczynili z ukraińskiego Charkowa swoją fortecę i postanowili jej bronić do ostatniego żołnierza. Pech chciał, że bogatyrów Bractwa Peruna było więcej i byli lepiej zorganizowani oraz wyżywieni. Po krótkim oblężeniu Charków został zajęty i wraz z nim cała prowincja.

Wojska Związku Reńskiego starły się z bandytami, którzy w obliczu ostatniej ofensywy schronili się w dzikim pustkowiu wewnątrz państwa, którego kolonizacja nie objęła. Po cichu starali się oni napadać na reńskie wsie - czasem zostawali odparci przez zdemobilizowane wojska Renu, czasem udawało im się spalić kilka wsi. Na razie jest stabilnie. Intensywny rozwój terytorialny państwa, planowany w sposób dający granicznego potwora, bardzo jednak daje się we znać lokalnym, poirytowanym bandytom i sprawia, że może być ciężko trzymać całą granicę zabezpieczoną. Podobna sytuacja tyczy się terytorium Rzeszy bądź Szwajcarii.

Wartym napomknięcia działaniem kolonizacyjnym był zorganizowany desant kolonistów i marines Enklawy na północ Maroka - wszystko poszło gładko i koloniści już zacierają ręce na myśl o obłożeniu cłem przepływające tłumnie w okolicy statki handlowe. Na dworze iberyjskim możnowładztwo patrzy na to krzywym okiem.

Gdzie działo się coś ciekawego w sprawie kolonizacji...

Ren, Markizat: Napotkano częściowo zorganizowanych bandytów, trudniących się przemytem i rozbojem nad wodami Kanału La Manche. Nie mieli oni szans w starciu z wojskami tych państw.

IV Rzesza: W kolonizowanych centralnych Niemczech napotkano bardzo dobrze zorganizowaną społeczność bandytów, tych samych, którzy nie tak dawno urządzili sobie najazd na nasze tereny. Spodziewali się oni ataku ze strony Rzeszy, nie spodziewali się jednak ataku z taką siłą - Wehrmachtowi bez strat udało się wypchnąć tutejszych banitów dalej na wschód, ku Odrze.

Cesarstwo Wschodniorzymskie: W kolonizowanej prowincji napotkano nieliczne grupki fundamentalistów Kalifa, jednak nic z czym Tagmata by sobie na razie nie poradziła.

Enklawa: Enklawscy koloniści ponownie ruszyli w stronę Sardyni, a na Morze Śródziemne ruszyła chmara amerykańskich okrętów. Kolonistów niestety eskortował tylko krążownik i okręt podwodny - krążownik może i dumnie się prezentuje, z zagrożeniem spod wody jednak radzi sobie dosyć średnio. I przekonała się o tym enklawa - na środku Morza, w nocy, ponownie nastąpił atak. Dwie torpedy uderzyły w krążownik Enklawy, a jedna z nich pechowo trafiła w magazyn amunicji - nastąpiła eksplozja, a krążownik przełamał się w pół jak zapałka i w ciągu chwil znalazł się pod wodą. Okręty transportowe wycofano i na szczęście, poza kilkoma uszkodzeniami, żaden z kolonistów nie zginął. Uratowany został także okręt podwodny. Żadnego śladu wroga nie zauważono. Jest to jednak, kolejna już z resztą pod rząd, morska porażka Enklawy w starciu z niewidzialnym przeciwnikiem. Wśród kolonistów rozchodzi plotka o tym, że Sardynia jest przeklęte i strzeżona przez tajemne siły. Mało osób chce zostać znowu tam wysłana...

W tym półroczu dużo się nie działo... a konkretniej działo się jedynie w Hiszpanii. Bandyci strasznie ucichli i niektórzy obawiają się, że to prawdziwa cisza przed burzą na Wschodzie i Środkowej Europie.

Kontynuacja bitwy o Płd. Hiszpanię: Wojska Iberii postanowiły przeprowadzić dalsze uderzenie i zająć ostatecznie tereny kontrolowane przez bandytów z Murcji, a teraz raczej znad Gibraltaru, gdyż Murcja została zajęta przez wojska Iberii w poprzednim półroczu. Ofensywa jednak posiadała zbyt małe i zbyt silne siły by móc przepchać wojska bandytów i sytuacja na tym froncie się nie zmieniła - bandyci także nie byli w stanie przeprowadzić jakiegokolwiek uderzenia. Na niekorzyść Iberii działają jednak okoliczności - bandyci z jednej z graniczących prowincji zorganizowali się i ogłosili dołączenie do quasipaństwa bandyckiego z Płd. Hiszpanii.

Kontynuacja bitwy o Płd. Hiszpanię: Wojska Iberii przeprowadziły ponownie natarcie, tym razem jednak ze wsparciem powietrznym i to przesądziło o odniesionym zwycięstwie - bandyckie wojska stawiły opór, nie miały jednak szans w regularnych starciach. Nie znaczy to jednak, że odniosły całkowitą porażkę - przeprowadzony został odwrót do prowincji nad Gibraltarem i tam właśnie bandyci utworzyli swoją nową fortecę.

Reszta świata: Nic ciekawego, aczkolwiek słychać o poważnych zmianach we władztwach Sarmaty, Hetmana oraz Kalifa...