1985-1995-2025

11 marca 1985: Michaił Gorbaczow zostaje I sekretarzem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Przez następne lata w Bloku Wschodnim nasilają się niepokoje i żądania reform.

6 lutego 1989: W Polsce rozpoczynają się obrady Okrągłego Stołu.

21 czerwca 1989: Grupa twardogłowych polityków najwyższego szczebla z NRD, Bułgarii, Rumunii, Związku Radzieckiego, Kuby oraz Korei Północnej spotyka się w Sofii, stolicy Bułgarii, oficjalnie w sprawie regulacji przyszłych stosunków ekonomicznych. W praktyce zorganizowane zostało zaplecze do siłowej ostatniej próby zatrzymania reform w Związku Radzieckim i Bloku Wschodnim.

15 listopada 1989: Naczelnicy Volksaarme oraz politycy Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności na czele z Erichem Honeckerem wprowadzają na terenie NRD stan wojenny. Wybucha kryzys dyplomatyczny, pozycja Gorbaczowa słabnie.

Czerwiec 1991: W drugą rocznicę częściowo wolnych wyborów z 1989 roku w Polsce wybuchają zamieszki które prowadzą do obalenia rządu. Obywatele atakują garnizony Armii Radzieckiej oraz LWP. Niedługo potem drogą Polski podąża Czechosłowacja i Węgry.

19 sierpnia 1991: Część polityków KPZR pod przewodnictwem Giennadija Janajewa, członkowie KGB oraz przywódcy wojska w porozumieniu przeprowadzają w ramach operacji Kontrrewolucyjna Tarcza zamach stanu i odsuwają od władzy reformatorów. Gorbaczow oraz Jelcyn zostają aresztowani. Poparcia nowym rządzącym udzielają nieliczne kraje komunistyczne.

Wrzesień 1991: Sytuacje w Polsce opanowuje LWP na czele z generałem Kiszczakiem. Wsparcie zapewnia mu NRD oraz ZSRR. Czechosłowacja i Węgry oficjalnie opuszczają Blok Wschodni.

Grudzień 1992: Przy wsparciu ZSRR Północ stara się ponownie zjednoczyć Koreę. Sytuacje bacznie obserwują Chiny. Atmosfera na arenie międzynarodowej zaognia się. Prezydent USA George H. W. Bush potępia działania Koreańczyków z północy i żąda natychmiastowego wycofania się wojsk z powrotem za linię demarkacyjną.

Styczeń 1993: W Ułan Batorze spotykają się politycy ZSRR oraz ChRL. Zawiązany zostaje potajemny sojusz przeciwko NATO.

Styczeń 1994: Impas na Półwyspie Koreańskim w okolicach linii demarkacyjnej. Sytuacje zmienia bezpośrednie wsparcie militarne Chin. USA żądają wyjaśnień i ich nie otrzymują.

Luty 1994: Na granicy NRD oraz RFN wybuchają starcia. Zachodni wywiad zauważa wielką relokację wojsk całego Bloku Wschodniego.

Marzec 1994: Wojska Bloku Wschodniego atakują RFN, Czechosłowacje oraz Węgry. Chiny dokonują desantu na Tajwan oraz razem z Koreą Północną spychają wojska koreańsko-amerykańskie do południowego wybrzeża półwyspu.

Grudzień 1994: Europa płonie w wyniku wojny konwencjonalnej, prowadzonej na niespotykaną dotąd w historii skalę. Siły amerykańskie relokują się do Francji, Hiszpanii oraz Turcji. Jugosławia opowiada się po stronie wojsk Bloku Wschodniego i walki przenoszą się na kolejne terytoria. Możliwe do wykorzystania środki zaczynają się wyczerpywać.

Styczeń 1995: Dochodzi do wy---4aAGFm_093//a

...

...

...

brak odpowiedzi - automatyczny restart systemu.

...

[...]

...

restart zakończony sukcesem. aktualna data: 01.01.2025

Cytat :

Wojna. Wojna nigdy się nie zmienia. Świat przekonał się o tym w dobitny sposób. Na zrujnowanych terenach Jugosławii ludzie przekonali się o tym w dobitny sposób. Wszystko, co dotąd znali było w ruinie. Naturalnym było czuć rozpacz, strach, a nawet nadzieję. To właśnie ten czas był moment, gdy ludzkie serca rezonowały najszczerzej, a ludzie zaczęli próbować wszystkiego – byle by tylko przeżyć. Co było głównym problemem? Klimat i ludzie sami w sobie. Początki były niezwykle… trudne. Niezaprzeczalnym faktem jednak było to, że siłą rzeczy, ludzie będą starali się łączyć w coraz to większe wspólnoty. Upływ prowadzi do tego, czy to przez handel, inną formę współpracy czy po prostu siłę.

Historia Perseusa zaczyna się w resztkach dawnego Sarajewa, około roku 1998. W zrujnowanym przez energię nuklearnym mieście zaczęła się tworzyć wspólnota – której celem było wyzwolenie ludzi od anarchii, która ich nawiedziła. Byli kultem wierzącym w siłę człowieka, gloryfikując go praktycznie do rangi Boga – a właściwie wszelkie jego naturalne siły, a także perspektywy. Początkowo to ostoja spokoju przyciągała powoli, ale stabilnie nowych ludzi, rozwijając Kult i sprawiając, że zaczął być traktowany poważnie przez inne powstające grupy w regionie. Serafin jak zwał się twórca Perseusa zasłynął ze swoich płomiennych mów i równie płomiennych akcji, nie bojąc się toczyć walk z innymi o władzę. Czemu? Wierzył, że w celu wyzwolenia Ludzkiej Istoty ze swych słabości niezbędna jest ewolucja, a drogą do niej była między innymi walka. To właśnie w czas walki człowiek pokazuje swoją prawdziwą naturę i zaciśnia więzy z towarzyszami broni. Tak po prostu to działało. Krwawe walki z powstającymi państwami watażkowymi trwały w najlepsze. Z każdą przelaną krwią więcej ludzi dołączało do Perseusa, którego doktryna wymazywała takie archaiczne pojęcia jak „Narodowość” czy „Tradycja” – tworząc całkowicie nowe na ich miejsca i ucząc tego swych adeptów. Praktyczna indoktrynacja, ludu pozbawionego pasterzy, uczyła ich, że wszyscy są Braćmi i Siostrami – a obrządki kultu będą ich rutyną. Nawet pomimo porażek, które niekiedy zachwiały całym, praktycznie, Kościołem udało się utrzymać. A zdaniem Serafina, ogień ewolucji świecił coraz mocniej, będąc dostrzegalny przez braci i siostry nawet poza Sarajewem. Jednak w końcu w praktykę wchodziła jego ideologia — wiara dla człowieka w czasach największej katastrofy, staje się tym, co utrzymuje jego małe, żałosne ciało przy planie materialnym egzystencji. Staje się powodem, dla którego żyje i dla którego żywi nadzieję, bo nic innego w tym przeklętym świecie nie ma.

Bitwa o Bośnię trwała, finalnie zakończona zwycięstwem. Zwycięstwem wiary i ognia. Każdy wróg dostał szansę na odkupienie, przyjmie wiarę w Ludzkość albo zginie. Wybór był prosty i w pełni uczciwy. Ci, którzy są za wolni, by nadążyć za ewolucją, nie mają prawa do życia. Perseus niesiony sukcesem, tworząc swoją reputację – według niektórych krwawą i bezlitosną, ruszył uratować i oświecić jeszcze inne ludy dawnej Jugosławii. Dotarł do Serbii, gdzie z pewnymi, ale nie 100% sukcesami zdobył pod swe władanie część jej ziemi – zatrzymując się u bram dawnego Belgradu. Dalszy pochód przerwało zbytnie rozciągnięcie państwa i zaginięcie Serafina. Przywódca Kultu nagle z dnia na dzień zniknął i nikt nie potrafił go odnaleźć.
W wyniku długich, bezowocnych poszukiwań, postanowiono w końcu wybrać nowego Serafina – Cherubiny zebrały się i dywygowały, w końcu wybierając jedną osobę, której przypisywano zdolności wyroczni, na nową głowę Perseusa – która przyniesie ewolucję i oświecenie reszcie ludzkości. Nowy przywódca postanowił skupić się na konsolidacji władzy i natężeniu edukacji ludzkości, by Kościół mógł sobie pozwolić na dalszą ekspansję. Nową Bośnię trzyma w jedności Wiara w Ludzkość. Religia pozornie prosta, jednak mają w sobie głębie, którą adepci mogą poznawać i pogłębiać, by rozwijać swoją wiarę. Lecz czy to nie powinno być obowiązkiem? Głosem Serafina, wiara była obowiązkowa o odstępstwa od niej i co gorsza, sprzeciwy, miałyby być karane z pełną surowością jako herezje. A herezje są skazą, która musi być usunięta ze zdrowego organizmu, skazą, która zagraża idealnemu porządkowi Paradeusa.

I tak też zaczął się Pogrom. Heretycy byli łapani i zabijani, szybko lub powoli, bezboleśnie albo z pełnym okrucieństwem. Jedno jest pewne, nikt nie miał prawa przeżyć. A ich ciała były następnie wrzucane do rowów, by gniły – rozsiewając Dar i Oczyszczenie! Bo Ewolucja to między innymi oczyszczenie przez choroby i zarazy, to one oczyszczą nas z ludzkiej słabości i wprowadzą w nowy poziom ewolucji, zastępując słaby gatunek starej ludzkości, tak nieodpornej i kruchej! Ewolucja jest życiem. Ewolucja jest prawdą. Ewolucja jest oczyszczeniem. Pod przewodnictwem Serafina nowa wiara się rozwija, słowem lub mieczem, uświadamiając ludzkość o jej przeznaczeniu – przeznaczeniu stania się czymś więcej i wejścia na kolejny etap rozwoju ewolucji. Przez choroby, promieniowanie, cokolwiek… wszystko jest środkiem do ewolucji gatunku ludzkiego. Wiara jest rozszerzana przez obowiązkowe mszy, indoktrynację dzieci i w mniejszym stopniu dorosłych i pokaz siły, która w końcu często trzymała ludzkość. Świątynia Sarajewska czeka na nowych adeptów i wiernych, pytanie, w jaki sposób przyjdą?

Dla bardziej umiarkowanych przedstawicieli władz ZSRR operacja "Kontrrewolucyjna Tarcza" była szaleństwem - przedłużaniem nieuniknionego. Dla tych najbardziej przewidujących była to jednak prosta droga dla zagłady - dla całego świata. Operując w ramach systemu utworzonego po puczu Janajewa, mała, ale wpływowa klika rozpoczęła tworzenie schronienia na półwyspie krymskim, a dokładniej na obrzeżach Sewastopola. Pod przykrywką projektu infrastrukturalnego elektrociepłowni budowano tam olbrzymi schron, który miał uratować wybranych członków KPZR, ich rodziny i szczęśliwych towarzyszy, którzy zostaliby wybrani do obsługi kompleksu, któremu nadano kryptonim "Piorun." Ich nadzieje spaliły jednak na panewce. Nim projekt został w pełni wykończony, a partyjni bonzowie przetransportowani do Sewastopola - między blokiem wschodnim a NATO wybuchła wojna atomowa. To, z czego nie skorzystała partia, w chwili potrzeby wykorzystali inni..


Sewastopol uniknął bezpośredniego uderzenia ładunkiem nuklearnym, ale większa jego część i tak była zrujnowana na skutek działań wojennych - ostrzału rakietowego i morskiego. W mieście właściwie jedyną siłę stanowiły resztki XIII Zmechanizowanego Pułku Inżynieryjnego Gwardii, pod dowództwem pułkownika Olega Suworowa. Pod opieką żołnierzy znaleźli się też ocalali cywile, w tym intelektualiści i specjaliści z sewastopolskich uczelni, reprezentowani przez akademika Tichonowa oraz grupy dysydenckie, w imieniu których przemawiał filozof Nebow. Razem tworzyli swoistego rodzaju triumwirat. Przywódcy zdawali sobie sprawę z nadchodzącej zimy nuklearnej i postanowili znaleźć sposób na przetrwanie tego zagrożenia. Rozwiązanie odkryto, gdy ludzie Suworowa opanowali sewastopolską placówkę KGB. Ocalali dowiedzieli się wtedy o projekcie "Piorun", która okazała się być tą szansą, na którą czekali. Wykorzystując zdobyte dokumenty i mapy ocalali dotarli do schronu i spróbowali go uruchomić. Przez pierwsze kilka dni nie widać było żadnych efektów, ze względu na pewną wadę techniczną. Triumwirat wraz z garstką specjalistów zamknął się w jednym z pomieszczeń kontrolnych, nie opuszczając go przez prawie tydzień. Gdy w końcu je opuścili, "Piorun" był uruchomiony, a członkowie Triumwiratu byli odmienionymi ludźmi - ogłosili, że doznali epifanii od starych bogów, dzięki czemu udało im się uruchomić systemy kompleksu. Nie wiadomo, czy w istocie tak było. Być może triumwirat faktycznie miał jakieś objawienie natury religijnej. A być może od początku wiedzieli, jak uruchomić kompleks, ale pragmatycznie chcieli dać swoim ludziom nową ideologię w ich życiu. Jaka była prawda - raczej się tego nie dowiemy. Faktem jest jednak to, że spora część ocalałych w to uwierzyła, a reszta udawała, że wierzy - aby nie wpaść w otchłań nihilizmu. Dzięki "Piorunowi" ocalali przeżyli Noc, a gdy ponownie nadeszło słońce, schron opuścili nie ludzie radzieccy, ale wybrańcy Peruna.


Bractwo Peruna nadało sens życiu ocalałym. Starsi objawiali przyczyny upadku cywilizacji - głupcy u steru władzy chcieli ujarzmić moc Swaroga, przez co bóg słońca ich pokarał i na wiele lat odwrócił swoje oblicze od Ziemi. Jednak dzięki łasce Peruna i jego niebiańskim ogniom, wybranym udało się przetrwać Długą Noc. Jedni traktowali tą opowieść dosłownie, a inni symbolicznie - ostatecznie księgi starego świata twierdziły, że słońce zasilane jest wybuchami jądrowymi. Energia jądrowa była więc niejako energią Swaroga. Nowe społeczeństwo całkowicie odrzuciło egalitaryzm i sekularyzm Związku Radzieckiego, przyjmując w zamian hierarchię i tradycję. Żołnierze pułkownika Suworowa dali początek klasie bogatyrów - wojowników i zwiadowców, których zadaniem jest czuwanie nad bezpieczeństwem zewnętrznym i wewnętrznym Bractwa. Najbardziej szanowany spośród nich wybierany był na Wodza Bractwa, dowodząc jego wojownikami i reprezentując wybrańców Peruna przed innymi społecznościami. Dysydenci i intelektualiści dali początek klasie wiedunów - w skład w której wchodzili zarówno naukowcy jak i kapłani. Dzięki nim Bractwo rozwijało się intelektualnie i odzyskało niektóre z osiągnięć starego świata. Trzecia klasa wyłoniła się ze zbieraczy złomu i reszty cywili. Określono ich gospodarzami. Oni zapewniają jedzenie i oni budują fundamenty nowego świata, co sprawia, że są równie ważni jak pozostałe klasy. Rodziny gospodarzy raz na pięć lat wybierają między sobą namiestnika - który sprawuje władzę nad cywilnymi sprawami Bractwa. Tak zorganizowane społeczeństwo zdołało opanować Sewastopol, przemianowany potem na Piorunowe Siedliszcze, a następnie cały półwysep krymski i okoliczne terytoria. Po drodze Bractwo cały czas ewoluowało - po spotkaniu z prawosławną społecznością, zaasymilowało ją, integrując kult ikon z nową wiarą i przekształcając ocalałe cerkwie na chramy poświęcone bogom. Jezus stał się tożsamy z Jaryłą, a święci z określonymi bogami czy herosami. Lokalne społeczności tatarskie i kozackie zostały zintegrowane w ramach "zwiadowców" i zezwolono im na pewną autonomię. Narodziło się nowe państwo, które według swoich przywódców stanowi kontynuację Słowiańszczyzny, połączenie nowego ze starym. Nie znaczy to bynajmniej, że wszyscy są jednej myśli. Wraz z sukcesami i eksplozją demograficzną pojawiły się frakcje polityczne, które niekoniecznie przebiegają po granicach klasowych czy etnicznych. Obecnie na wiecach wszystkich grup społecznych w dyskursie dominują cztery frakcje - centraliści, domagający się silnej władzy dzierżonej w rękach jednego człowieka, biurokratyzacji i ujednolicenia religii, tradycjonaliści, pragmatycy obecnie dzierżący władzę, których celem jest budowa zdecentralizowanego, słowiańskiego mocarstwa z silną rolą kultu Peruna, swarogowcy będący de facto frakcją technokratyczną, która przyznaje nie Perunowi, lecz Swarogowi centralne miejsce w panteonie. Swarogowcy twierdzą, że teraz gdy nastał już "Świt" przyszła pora na odbudowanie cudów starego świata i kolejną reorganizację społeczeństwa. Ostatnią frakcją i najbardziej skrajną są czarnowiercy twierdzący, że obecność światła jest tylko chwilowa i ludzkość powinna przygotowywać się na kolejną Długą Noc, przyjmując jednocześnie znacznie bardziej drapieżną postawę wobec obcych.

Teraz gdy Świt jest już pewny, czas pokaże, którą z tych recept zastosuje Bractwo.

Dla tych agentów Stasi, którzy w czasie II wojny podnosili rękę w salucie nazistowskim, a zostali zatrudnieni w nowej rzeczywistości ze względu na swoją wiedzę, doświadczenie i umiejętności, nowy pracodawca jakim było NRD, niczym się różnił się od starego. Podobne zasady, podobne cele i podobne narzędzia pracy - jednym słowem nic nowego. Starzy naziści służący w wywiadzie, powoli jednak wymierali, a na ich miejsce trzeba było świeżej krwi - młodych wilków, którzy pod czujnym okiem swoich starszych kolegów, zgłębiali by tajniki tej trudnej sztuki. Honecker, zachęcony przez ówczesnego szefa wydziału szkolenia nowych kadr Güntera Möllera, podpisał dekret o powstaniu Centralnej Szkoły Bezpieczeństwa Wewnętrznego - elitarnej placówki, która miała za zadanie kształcić nie tylko agentów wywiadu, ale także przyszłych urzędników najwyższego szczebla. W momencie wybuchu konfliktu, naukę w placówce skończyli właśnie pierwsi absolwenci, wychodząc na "rynek pracy". Wśród nich, był szczególnie dobrze zapowiadający się młody i ambitny Heinrich Eberhardt - wnuk Friedricha-Georga Eberhardt'a generała Wehrmachtu - tego samego, który m.in. dowodził atakiem na Westerplatte a następnie odznaczył się męstwem i odwagą podczas realizacji planu Barbarossa. Właśnie, otwierały się przed nimi szeroko wrota ogromnych możliwości - nieuchronnie nadchodził konflikt, a każda zawierucha to ogromna szansa dla tych, którzy chcą i umieją wykorzystywać szanse...

Gdy doszło do starć na granicy NRD i RFN, większość ludzi będących przy władzy zdawała sobie sprawę, że zasada "wet za wet" nie jest najlepszą opcją w momencie, gdy każda strona dysponuje bronią atomową. Wszyscy łudzili się, że ta nie zostanie użyta. Szybko jednak okazało się, że złudne nadzieje starych generałów nie mają za wiele wspólnego z rzeczywistością. Mur berliński przestał istnieć, podobnie jak Berlin i kilka milionów jego mieszkańców. Młody Eberhardt, był wówczas komisarzem politycznym II dywizji zmechanizowanej wojsk NRD, która prowadziła ofensywę na państwa nato, dzięki czemu Eberhardt nie podzielił losu swoich kolegów i uniknął śmierci. Co się działo potem, nie bardzo wiadomo. To co jest jednak pewne to to, że na kilkadziesiąt lat, na terenie całego świata, zapanował totalny chaos, głód, choroby popromienne i mróz. Kto dzisiaj pamięta dawne, przedwojenne czasy, musi być nie lada szczęściarzem.

W trudnych czasach ludzie szybko się radykalizują - trudno o większy i bardziej prawdziwy truizm. Jednak nikt kto zna choć trochę historii nie zaprzeczy takiemu faktowi. Traktat Wersalski w skutek, którego Cesarstwo Niemieckie zostało ogołocone nie tylko z części ziem ale także honoru, a następnie Wielki Kryzys gospodarczy spowodował przechył ludności Republiki Weimarskiej w stronę radykalnych ideologii. Epizod III Rzeszy i rządów znanego wszystkim niedoszłego akwarelisty, udowodnił wszystkim, że ludzie są w stanie nie tylko uwierzyć we wszystko, ale także zacząć to realizować. Niewiele brakowało, by wielkie plany III Rzeszy stały się rzeczywistością. W czasach kryzysu, głodu i wszechobecnego mrozu, nie trudno jest porwać tłumy za sobą. Tym łatwiej, jest zrobić to charyzmatycznym mówcom, którzy nie tylko sprawiają, że ludzie zaczynają wierzyć w to co słyszą, ale sami mówcy zaczynają wierzyć w to co mówią. Takim człowiekiem bez wątpienia był Eberhardt, który w tych czasach, napotyka niesamowicie sprzyjającą sytuację do wejścia na sam szczyt hierarchii społecznej i realizacji swoich pomysłów. Niewielu Niemców przeżyło trudny czas Chaosu, a ci którym się udało nie posiadali wiedzy nabytej w elitarnej szkole wywiadu oraz nie posiadało praktycznego doświadczenia wojskowego i politycznego, które posiadał Heinrich.

Heinrich miał te szczęście, że miał okazję zgłębiać historię III Rzeszy i dojścia do władzy Adolfa Hitlera. Mimo całkowitego zakazu posiadania Main Kampf, Eberhardt czytał je wielokrotnie. Posiadając wiedzę jak zawładnąć umysłami ludzkimi, wykorzystywał ją do budowy posłuchu i stworzenia funkcjonujących struktur państwowych. W roku 2022 z wielkim hukiem proklamował powstanie IV Rzeszy Niemieckiej. Jednocześnie, odrodzone zostało gro starych instytucji i rozwiązań, funkcjonujących niegdyś w III Rzeszy takich jak Wehrmacht i SS. Rozpoczęto także zapisy do NSDAP, do której tłumnie walili Niemcy. W roku 2025, Heinrich Eberhardt, opublikował dzieło pt. "Traktat o wyższości rasowej Niemców i obowiązku narodowym", w którym przedstawił główne założenia swojego programu społecznego i politycznego, będącą w zasadzie zmodyfikowaną kopią założeń ideologicznych Adolfa Hitlera. Eberhardt zawarł w niej jednak krytykę swojego poprzednika, zarzucając mu brak elastyczności politycznej, megalomanię oraz brak wyraźnego pokreślenia przewagi interesu narodowego i racji stanu nad interesem jednostki. Eberhardt zdobywał poparcie Niemców, nie tylko poprzez słowa, ale także poprzez czyny - w kontrolowanych regionach powstały Państwowe Zakłady Przemysłowe, które miały być podstawą odrodzenia gospodarczego kraju. Produkcja wszelkiego rodzaju dóbr, poczynając od obuwia i ubrań, przez sprzęt elektroniczny, kończąc na broni i samochodach wojskowych, spowodowała wzrost dobrobytu. Niemniej dużo jeszcze trzeba zrobić, by urealnić to co nie udało się poprzednikom...

Grecja w drugiej połowie XX wieku była krajem trapionym rozmaitymi problemami politycznymi i społecznymi. Pomimo tego, że nie doszło do żadnej wojny domowej podobnej do tej z czasów bezpośrednio po II wojnie światowej. Grecja w latach 1967-1974 była rządzona przez juntę czarnych pułkowników, następnie były czasy niespokojnej demokracji. W latach 90 sytuacja w Grecji była już jednak stabilna, czego nie można powiedzieć o rozpadającym się światowym ładzie. Grecja jako członek NATO przystąpiła do wojny po stronie USA. Greckie wojsko w tym czasie utknęło na południu Macedonii oraz Tracji  angażując się w walki z komunistyczną Bułgarią i Jugosławią. To tutaj zaczyna się historia która doprowadziła dwójkę ludzi z wielką wizją do restauracji Imperium Romanum upadłego od roku 1453.


W latach 90 wobec rosnących na świecie napięć do Grecji ponownie powróciły wielkie idee, przede wszystkim w kręgach wojskowych dyskutowano nad odbiciem Cypru, Ideą Megali czy też odzyskaniem południowej Macedonii z rąk Jugosławii. Obok tych już mało realnych idei zaczęły pojawiać się te bardziej egzotyczne. Jednak nas interesuje jedna, odzyskanie Konstantynopola i restauracja Cesarstwa Rzymskiego. Była to jednak teoria czysto hipotetyczna, nie mająca szans powodzenia w tamtym czasie. Jednak mimo to pojawiło się „Towarzystwo Rzymskie” które skupiało ludzi dyskutujących na ten temat. W jego skład weszły dwie bardzo interesujące postacie. Pierwszą z nich był generał brygady Evangelos Florakis, dowódca 15 dywizji piechoty armii greckiej. Drugą z kolei był sam Bartłomiej I, patriarcha Konstantynopola. Towarzystwo szczęśliwym zrządzeniem losu spotykało się w styczniu roku 1995 w nielicznym gronie we wschodniej Macedonii, niedaleko gdyż w zachodniej Tracji stacjonowała dowodzona przez jednego z naszych bohaterów 15 dywizja piechoty.


Wieść o wystrzelonych rakietach doszła do uszu wysokiego rangą greckiego wojskowego bardzo szybko, rozkaz był jeden, kryć się kto może. Generał znał dobrze infrastrukturę wojskową regionu i błyskawicznie wydał rozkazy zarówno swoim oddziałom jak i pobliskiej 50 brygadzie piechoty zmechanizowanej której dowódca popełnił samobójstwo. Armia przeprowadziła ewakuację okolicznych cywili i sama schroniła się wszędzie gdzie tylko się dało. Były to zazwyczaj niewielkie schrony przeciwlotnicze oraz górskie jaskinie.

Po wszystkim ocalałym ukazał się zniszczony świat, jednak na szczęście tereny Tracji i wschodniej Macedonii nie zostały dotknięte mocno bronią nuklearną. Nie było na tym terenie żadnych większych miast ani znaczących instalacji wojskowych. Wobec czego Evangelos Florakis szybko zorganizował ocalałych. Próbowano również nawiązać łączność z rządem greckim oraz innymi siłami wojskowymi. Bez powodzenia, przechwycono jedynie zapętlone sygnały mówiące o upadku pobliskich rządów i państw.

Na tym etapie pojawił się już pomysł aby korzystając z upadku cywilizacji odtworzyć Cesarstwo Rzymskie, jednak przy nadchodzącym widmie nuklearnej zimy w tym momencie były sprawy dużo ważniejsze takie jak wybadanie terenu i zebranie zapasów.

Cywile zostali rozmieszczeni w prowizorycznych obozach stworzonych przy pomocy tego co ocalało ze sprzętu wojskowego. Jednocześnie pododdziały rozpoznawcze zostały wysłane aby zorientować się w sytuacji w regionie. Gdy oddziały powróciły przyniosły hiobowe wieści.

Wojsko musiało w szybkim tempie wycofać się z ekspedycji do Stambułu, miasto oberwało tak mocno, że 30km od niego liczniki Geigera wariowały, nad Tesalonikami również unosiła się zabójcza radiacja jednak nie aż tak duża. Co gorsza, fala radiacji kierowała się na zachód, w stronę ocalałych. Wobec tego opracowano dwa warianty, ewakuację w kierunku Bułgarii bądź przez Hellespont do Anatolii. Z racji, że pomysł odtworzenia państwa rzymian był już w umysłach patriarchy i generała bardzo żywy i realny zdecydowano się na tę drugą opcję.

Ewakuacja przez wąską cieśninę przebiegła szybko, zabrano z Tracji wszystko co mogło przydać się podczas nuklearnej zimy.


Gdy ocalali przeprawili się przez Hellespont ujrzeli dobre miejsce do osiedlenia się. Najwyraźniej tereny zachodniej Anatolii nie ucierpiały tak bardzo. Lokalne tureckie struktury nie istniały, w ostatnich dniach starego świata wszystkie siły wojskowe skupione były na Kaukazie i w Tracji a Ankara była kupą gruzu. Za kwaterę główną obrano ocalałą Niceę na brzegu Jeziora Askania. To niegdyś wielkie rzymskie miasto było w XX wieku jedynie niewielkim ośrodkiem co jest powodem dla którego ocalało w całości. Ponadto jak wykazały badania korpusu lekarskiego woda z jeziora była może nie zdatna do picia, jednak zdatna do użytku chociażby w rolnictwie co czyniło tę lokalizację idealną na centrum odbudowującej się cywilizacji.

W tym czasie zdecydowano się stworzyć nareszcie formalnie państwo, patriarcha Bartłomiej I osiadły w nicejskiej Hagii Sophii koronował w niej generała Florakisa na pierwszego od 1453 roku cesarza rzymskiego, przybrał on przy tej okazji imię Manuela III. To majestatyczne wydarzenie podniosło na duchu ocalałych z wojny jądrowej. Mimo, że nie bez strat oraz wyrzeczeń nowe państwo przetrwało wszystkie zagrożenia płynące z nowej, postnuklearnej rzeczywistości.

Państwo zostało zorganizowane w oparciu o stare rzymskie rozwiązania jednak połączone ze strukturą ocalałych sprzed wojny jednostek wojskowych, wojskowi piastują większość ważnych urzędów. Cesarz jest władcą despotycznym jednak obywatele mają pełną wolność osobistą. Wraz z włączaniem pobliskich prowincji do nowego państwa (co głównie polegało na walce z lokalnymi tureckimi watażkami i bandytami) odtworzono też system temów. Obecnie państwo posiada dwa temy, Opsikion i Optimatoi natomiast między nimi jest prowincja stołeczna. Każdy z temów podobnie jak w średniowieczu zarządzany jest przez strategosa który organizuje lokalne siły do walki z bandytami oraz pobiera podatki. Armią centralną czyli Tagmatą dowodzi Wielki Domestyk, natomiast duchowym przywódcą jest patriarcha Konstantynopola rezydujący w Nicei, obecnie jest nim Focjusz III. Natomiast zmarłego w 2015 roku cesarza zastąpił jego syn, Konstantyn XII zwany Monomachem.

Państwo od początku koncentruje się na gospodarce i zwiększeniu dobrobytu mieszkańców, Nicea jest lokalnym centrum handlowym i przybywają do niej kupcy z całej Anatolii a także z Macedonii i Tracji, aby wspomagać handel ale i ułatwić w przyszłości integrację kolejnych terytoriów powstała Cesarska Kompania Bliskowschodnia która buduje nowe szlaki komunikacyjne, organizuje karawany oraz ochrania kupców. Wraz z rozwojem handlu odtworzone zostały także przedwojenne instytucje takie jak banki, szkoły czy urzędy, natomiast po drogach cesarstwa jeżdżą ponownie prymitywne samochody. Nicea obecnie wygląda niemalże jak miasto przedwojenne, góruje nad nim odbudowany przez Konstantyna XII pałac letni Konstantyna Wielkiego, Nicea jest godna niegdysiejszej pozycji i splendoru Konstantynopola jako stolicy świata rzymskiego.

Irlandia przed wojną wcale nie była krainą mlekiem i miodem płynącą. Przez lata trapiły ją problemy gospodarcze i etniczne co doprowadzało do licznych wojen domowych, a zwłaszcza w związku z Brytyjską ingerencją w politykę Irlandzką, i sprawowanie kontroli nad Irlandią Północną.

Irlandzka Armia Rewolucyjna nawet w pewnym momencie swego działania zaczęła współpracować z komunistami by odzyskać północ Irlandii. Komuniści widzieli Irlandię jako ważny strategicznie punkt na mapie, i tylko dlatego pomagali terrorystom, którzy nie byłi w cale komunistami.

Gdy doszło do wojny, IRA dzięki dostarczonemu na miejsce sprzętowi z ZSRR przeprowadziła serię ataków w stylu partyzanckim z użyciem rosyjskiego sprzętu w tym czołgów i myśliwców. W takim konflikcie świetnie sprawdzały się rosyjskie YAK-141, myśliwce VTOL. Był to ich chrzest bojowy który potwierdził że nadają się do swojego zadania a partyzanci rozwiązali w międzyczasie problem który te same maszyny doświadczały w Afganistanie. Jak? Nikt nie pamięta.

Na sylwestra 1994, IRA dostała największy prezent. Zwycięstwo. Proklamowano powstanie Federacji Irlandzkiej, świętując re-unifikację z Irlandią północną. Rok, trwało odbudowywanie zniszczeń lecz nikt nawet najgorszych koszmarach nie śnił o dniu kiedy ta praca pójdzie na marne.

Nikt jednak nie przewidział najgorszego. Że koszmar wojny jądrowej ujrzą wszyscy. Nawet Irlandczycy. To było pyrrusowe zwycięstwo.


Gdy w 1994 IRA z sukcesem wywaliła z sukcesem Brytyjczyków do siebie, ustanowili oni Federację Irlandzką. Państwo rynkowe o strukturze federalnej ale z Królem na czele. Królem – pierwszym jak i ostatnim – okazał się Rodger Harris, powiązany z Habsburgami krwią szlachcic.

Gdy w sylwestra, 1994 roku, świętowano rocznicę powstania Federacji Irlandzkiej, Amerykańskie łodzie odpaliły rakiety z głowicami atomowymi w kierunku rosyjskich miast, w tym w Warszawę a Rosjanie odpowiedzieli pięknym za nadomne. Rakiety nie ominęły Dublinu gdzie miała miejsce największa sylwestrowa noc, gdyż alarm rakietowy zawył dosłownie gdy wszyscy celebrowali początek nowego roku, w 1 stycznia 1995.

Na imprezach rozległa się panika a wszyscy chowali się gdzie można było. Piwnice, dedykowane schrony, schrony prymitywne… Irlandia miała jednak szczęście a w rejon uderzyły rakiety o lokalnym zasięgu, prawdopodobnie amerykańskie, o mocy dwukrotnie większej od Litte Boya.


Dwa tygodnie, po spędzeniu w schronach, elity rozpoczęły reorganizację Federacji Irlandzkiej.
Zaczęto od podstaw rządzenia. Władza jest zdecentralizowana a stany Federacji Irlandzkiej, zajmują się swoimi sprawami wewnętrznie. Parlament zaś zajmuje się ustawodastwem federalnym, nie ingerując jednak w prawo lokalne.
Stany te to kolejno:
Northern Ui Neill, Ulaip, Airgialla, sountherin Ui Neill, Breifne, Connath, Munster, Osraige I Leinster.

Zdecydowano że władzę będzie sprawował demokratycznie wybrany raz na 10 lat Prezydent, a Parlament będzie składał się z kongresu, w którym członkowie są wybierani przez głosowanie co 10 lat,  ale polityka międzynarodowa zostanie ustalona na raz na 30 lat.

Pierwsze 10 lat zajęło opracowanie metod rolnictwa które wyprodukują odporne na nuklearne mrozy plony. Zaprzęgnięto do pracy sporo maszyn które przedwojenny rząd kupował od Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, jak Ursusy czy inne wyspecjalizowane maszyny zza żelaznej kurtyny które może i psuły się co jakiś czas ale przysłowiowym złomem można było je naprawić.

To postawiło też podstawy pod przemysł cywilny, ukierunkowany na produkcję sprzętu który jest łatwo naprawialny i długożyjący.

Rząd rozpoczął własne projekty, tworząc Centralne Okręgi Przemysłowe w wielu regionach kraju, które zostały połączone wieloma sieciami linii kolejowych oraz dróg i autostrad wykonanych dość prymitywnie bo technikami z lat czterdziestych.

W kraju budowana była też prywatnie jak i państwowo – telewizja i radio bazując na technologii z lat czterdziestych oraz na złomie importowanym kiedyś zza żelaznej kurtyny.

Jeśli chodzi o kulturę w kraju, przynajmniej od strony muzyki, to rolnicy podczas pracy, słuchali zazwyczaj Bluesa i Country, a w miastach grał rock i trance.

Stolicę ze względu na zanieczyszczenie radioaktywne, przeniesiono do miasta Belfast, w Irlandii Północnej.

Za prezydentury Keelana Shieldsa, kraj stanął na nogi i zaczął się rozwijać. Zformowano Policję Federalną Irlandii która miała odpowiadać za porządek na ulicach i pilnowanie by każdy przestrzegał prawo. Część więzień było prywatne a część państwowe ale robiły robotę. Naprawiono też 80% miast, zbudowano sporo nowych domów bez użycia gwoździ które były przerabiane na metal.
Powołano wiele szkół fundowanych bezpośrednio przez rosnący federalny budżet a tam gdzie nie mogła dotrzeć władza, promowano prywatne inicjatywy które w tych warunkach poradziłyby sobie lepiej, tworząc przy okazji bon edukacyjny, który bezpośrednio skieruje fundusze do szkoły do której uczęszczają dzieci. Udało się dzieki temu uniknąć defraudacji pieniędzy publicznych, czego bali się ludzie.


Za prezydentury Dominica O’Mellana, powstała wspomniana sieć okręgów przemysłowych skoncentrowanych na przemyśle ciężkim, wydobywczym i zbrojeniówce a , rządowe projekty logistyczne stworzyły ogromne sieci elektrowni i stoczni, spopularyzowano też PGR-y jako państwowe lub prywatne firmy rolnicze.

Te z sukcesem rok w rok dostarczały sporo jedzenia na rynek dzięki czemu jedzenie lokalnie produkowane było tanie.

Stworzono ogromną i efektywnie zarządzaną flotę rybacką, częściowo prywatną, a częściowo państwową,  zaspokajającą ponad normy potrzeby rynku co sprawiało że część albo zamykano w chłodniach albo eksportowano do innych społeczności spoza Irlandii, jak do np. Totalitarnej Brytanii czy Enklawy.  Otwarto też Irlandzką Giełdę Papierów Wartościowych w Belfast.

Za jego rządów też, udało się przywrócić produkcję gwoździ która była marnowana przez poprzednie 10-lecie. Dokonano wszekich starań aby odtworzyć starą recepturę betonu, a drogi które oryginalnie powstawały z kamienia i gruzu zaczęły być zastępowane drogami asfaltowymi.

Dodatkowo, podczas ostatniego roku prezydentury O'Mellana, zbudowano pierwsze wielkie kompleksy uniwersyteckie a ten w stolicy zyskał miano najlepszego. Politykę poprzednika, kontynuował nowy prezydent, Tommy O'Quinn.

Za prezydentury Tommy’ego O’Quinna, powołano federalne siły zbrojne i wprowadzono obowiązkową służbę wojskową trwającą rok.  Wprowadzono dalsze reformy usprawniające działanie systemu edukacji.

Irlandia też wprowadziła prawo do posiadania broni w konstytucji jako element swojej doktryny wojskowej nakierowanej na obronność i walki partyzanckie.

Zbudowano też, w oparciu o koncepty z lat 40-stych, sieć kolei zasilanej na węgiel lub diesel jeśli był dostępny, choć to właśnie koleje parowe dały początek post-apokaliptycznej rewolucji przemysłowej.

Prosperity trwa, ale czas izolacjonizmu powoli dobiega końca. Irlandia stoi na rozdrożu.

Podczas ostatniej kampanii wyborczej, do walki o stołek Prezydenta Federacji Irlandzkiej następujący kandydaci:
Max McElroy – Dawny bojownik IRA, wolnościowiec.
Paidi Clancy – Komunista, propagator idei totalitarnych
Iarlaith Melville – Faszysta, członek Irlandzkiej Partii Faszystowskiej
Cu Chulain – Niezrzeszony biznesmen i multimiliarder, który wzbogacił się na stawianiu fabryk dostarczających różnego rodzaju dobra, konkurując z innymi firmami. Jego poglądy uważa się za centrystyczne.

Wybór był prosty. Mając takich kandydatów do wyboru, wybrano Cu Chulaina z oszałamiającym 40% głosów. Za nim znalazł się Max McElroy, z 30% głosów.

Paidi i Iarlaith nawet nie znaleźli się wysoko, bo mieli po równo 15% głosów. Dzięki jednoturowości wyborów, miliarder Chulain ogłosił że Irlandia wraz z nim będzie starać się aby kraj został lokalnym mocarstwem którego głównym interesem będzie handel zamorski, a do tego będzie potrzebna inwestycja w marynarkę.

Publika poparła te pomysły i liczy że Irlandia zarobi na nowym stanie rzeczy. Waluta Irlandii jest jedyną obecnie walutą która posiada 30% pokrycie w zasobach złota, które przedwojenny rząd Irlandzki zgromadził przed wojną.

Czy post-apokaliptyczny świat będzie otwarty dla chcącej przede wszystkim być zostawionej samej sobie Irlandii czy zmusi ją do podjęcia radykalnych kroków?

Na jednym ze swoich wieców, Cu Chulain powiedział że „Irlandia albo będzie wielka albo nie będzie jej wcale. To ostatnia szansa na wielkość naszego wyspiarskiego el dorado, bo jeśli nie wykorzystamy dobrze następnych 30 lat to możemy znaleźć się w poważnych tarapatach. Powinniśmy zacząć kolonizować punkty które pozwolą nam na efektywny handel i pokojową egzystencję w tym przejętym przez chore ideologie przeszłości  świecie. Monarchie, dyktatury komunistyczne, faszyści, naziści… Irlandia jest prawdziwą demokracją i jeśli ma się utrzymać jako tako na mapie, to musimy działać. Obiecałem że zrobię z Irlandii mocarstwo i dotrzymam słowa.”

Kod:

Jak wyglądała Rosja przed wojną? Matematyków to nie obchodzi. Jak wyglądało społeczeństwo dawnych lat? To jest także nieważne dla wielkich mózgów Imperium Twierdzenia Pitagorasa. Najważniejsze są zdolności liczenia.

Cytat :

Matematyka jest alfabetem, za pomocą którego Bóg opisał wszechświat.

Galileusz

Perseus
Budynek: Katedra Człowieka

Katedra Człowieka w Sarajewia to monumentalna budowla będąca siedzibą kultu Perseusa. To jego bijące serce, to stąd wyruszają poza granice jego nieustraszeni kapłani i to tutaj podejmowane są decyzje co do przyszłości losu kultu, jego członków i wszelkich pogan - ci ostatni przejrzą na oczy i staną się użytecznymi członkami społeczeństwa... albo czeka ich coś gorszego.

Efekt: Prymitywne wspólnoty nie zapewniają dochodów. Do ich likwidacji potrzeba 3 jednostek służb porządkowych. Każda zlikwidowana wspólnota zapewnia 25% zniżki na dowolny sektor - zniżki mogą się dodawać do 100%.

Bractwo Peruna
Budynek: Wiec Piorunowego Siedliszcza
Efekt: Gracz wybiera raz na turę 1 z 3 dostępnych bonusów. Nie można wybrać 2 razy pod rząd tego samego bonusu.
- Bogatyrzy: nieznaczny fabularny bonus do skuteczności wojsk.
- Wieduni: +3% poparcia.
- Gospodarze:+1 mld lub zaopatrzenia x ilość prowincji.

Witamy na Zgromadzeniu Ludowym. To tutaj przedstawiciele najważniejszych stopni hierarchii Bractwa dyskutują o przyszłości i drodze, jaką powinno kierować się państwo.

Cesarstwo Wschodniorzymskie
Budynek: Kwatera CKB ( Cesarskiej Kompanii Bliskowschodniej )

Wszystkie drogi prowadzą do... Nicei. Wie to każdy człowiek, który zetknął się z cesarskim limesem. Kompania dba o to, by produkty spoza cesarstwa spływały do jego stolicy, a także by jego koloniści bezpiecznie wyruszali daleko poza jego granice.

Efekt: Każda nieskolonizowana prowincja będąca w zasięgu 2 prowincji od Centrum kolonizacyjnego zapewnia +1 mld. Po wybudowaniu bazy morskiej w stolicy tyczy się to także prowincji zamorskich oddalonych o 1 prowincje morską od CK, jeśli te jest w prowincji nadmorskiej. CK niebędące połączone lądowo ze stolicą wymagają w swojej prowincji dodatkowej bazy morskiej. Nakładające się zasięgi CK nie kumulują zysków. Centrum kolonizacyjne dodatkowo ma zasięg kolonizacji 3 prowincji zamiast 2.

Enklawa
Budynek: Instytut Technologii Militarnych

- Ściśle tajne. -

Efekt: 25% zniżki na generacje wojskowe. Tajemnica państwowa - zbadanymi przy użyciu zniżki generacjami nie można handlować.

Nya Sverige
Budynek: Podziemna sieć badawcza elektrowni jądrowej

- Ściśle tajne. -

Efekt: 25% zniżki na technologie gospodarcze. Tajemnica państwowa - zbadanymi przy użyciu zniżki technologiami nie można handlować.

Transylwania
Budynek: Ministerstwo Zbrojeń i Propagandy

Każdy Transylwańczyk popiera nasz przemysł zbrojeniowy, który to siłą swoich maszyn sprawia, że obywatele czują się bezpiecznie, a wrogów za granicą skręca z zazdrości.

Efekt: Każdy sektor przemysłu ciężkiego zapewnia 2% poparcia co turę. Każde wydane 5 Punktów Zbrojeniowych zapewnia 1% poparcia. Każda sprzedaż wyposażenia najnowszej generacji zmniejsza poparcie o 0,5%.

IV Rzesza
Budynek: Biuro PZP ( Państwowych Zakładów Przemysłowych )

Centralne biuro PZP to szczyt skomplikowanej drabiny administracyjnej, która ciągnie się w dół aż do najmniejszych zakładów produkujących gwoździe. Nadzór biura i sprawne funkcjonowanie całego kompleksu zapewnia niebywałą skuteczność niemieckiego przemysłu.

Efekt: +1 mld dochodu za każdy sektor przem. wydobywczego i +2 mld za sektor przem. ciężkiego. Można zamieniać PZ w mld, w stosunku 1PZ = 1 mld. Liczba możliwych do zamiany PZ jest równa liczbie sektorów przem. lekkiego.

Szwajcaria
Budynek: Bank Centralny Szwajcarii

"Pamiętaj, nie robimy tego po prostu dla pieniędzy. Robimy to dla kupy pieniędzy!"
- anonimowy bankier do innego anonimowego bankiera

Efekt: +4 mld dochodu za każdy sektor usług. Państwo może wypuszczać raz na turę obligacje równe maks. 5 mld x liczba sektorów usług. Spłata wynosi 150% wartości i odbywa się w następnej turze. Nie można w tej samej turze spłacać i wypuszczać obligacji.

Totalna Republika Brytanii
Budynek: Obywatelska Komisja Egzaminacyjna

OKE zajmuje się egzaminowaniem kandydatów na obywateli. Zazwyczaj odbywa się to poprzez nieodpłatne staże w laboratoriach.

Efekt: Każda zlikwidowana prymitywna wspólnota zapewnia 10% zniżki na dowolną technologie, zniżki mogą się dodawać maksymalnie do 50% zniżki.

Republika Środkowej Europy
Budynek: Lublin

Decentralizacja kraju sprawia, że jeśli ludzie z nieprzymuszonej woli popierają władzę, to wszystko działa idealnie. Jeśli rządu nie popierają, to wszystko zaczyna się sypać. Szczególną rolę w takim nastawieniu odgrywa Lublin, miasto będące wybitnym centrum kulturalnym, społecznym, politycznym i gospodarczym, które działa na wyobraźnie wszystkich obywateli.

Efekt: Bonus z wysokiego poparcia liczy się od każdego sektora gospodarki. Straty wynikającego z niskiego poparcia także liczą się od każdego sektora gospodarki.

Święte Cesarstwo Rosyjskie
Budynek: Nowy Pałac Zimowy

Średnio udana replika Pałacu Zimowego to jedna z wielu rezydencji nowego Imperatora. Fakt, że ostatnie zjawiska atmosferyczne można określić mianem Zimy Nuklearnej, to rezydencja ta ma wyjątkowe znaczenie. Przypomina ona Rosjanom o ich imperialnej przeszłości i działa szczególnie na ich ambicje oraz oczekiwania względem Imperatora.

Efekt: Każdy zdobyty obszar dawnego Imperium Rosyjskiego zapewnia 3% poparcia oraz konkretne sektory gospodarki. Jeśli państwo nie rozwinęło się terytorialnej w danej turze, to otrzymuje -3% poparcia.

Finlandia - 1 stocznia i baza morska,
Estonia - 1 rolnictwo,
Łotwa - 1 usług,
Litwa - 1 p. wydobywczy,
Białoruś - 2 rolnictwo,
Lewobrzeżna Ukraina - 1 rolnictwo, 1 p. wydobywczy,
Prawobrzeżna Ukraina - 2 rolnictwa,
Polska - 1 p. wydobywczy, 1 p. lekki,
Północna Rosja - 1 p. wydobywczy, 1 p. lekki,
Środkowa Rosja - 1 p. wydobywczy, 1 rolnictwo,
Południowa Rosja - 1 p. wydobywczy, 1 p. ciężki,
Krym - 1 stocznia i 1 baza morska,
Gruzja - 2 p. wydobywcze,
Besarabia - 2 rolnictwa.

Mapa obszarów do podbicia.

Związek Reński
Budynek: Przedwojenne Zakłady Zbrojeniowe

"Że co? Jak to trzy gąsienice? Zostańmy przy dwóch. I nie zapomnijcie o lufie!"
- naczelny inżynier jednej z fabryk do pracowników aktualnej zmiany

Efekt: Czołgi i piechota zmechanizowana najnowszej posiadanej generacji kosztują o 1PZ mniej w produkcji. Czołgi starszych generacji produkują się 1 turę szybciej.

Legion Bolej Ziemi
Budynek: Poradzieckie Magazyny Wojskowe

Magazyny wojskowe wydają się być niemal niewyczerpane. Niemal. Jednak raczej nikt nie zakłada takiej wojny, która byłaby w stanie je wyczerpać, a przynajmniej nie w przeciągu najbliższych stu lat.

Efekt: Zmobilizowane jednostki kosztują tyle samo w utrzymaniu co niezmobilizowane.

Irlandia
Budynek: Państwowo-prywatna Spółka Turystyczna

Spółka miała zajmować się kwestiami turystycznymi, ostatecznie jednak wyszło na to, że równie dobrze może przerzucać kolonistów poza zatłoczoną Irlandię.

Efekt: Centrum kolonizacyjne Irlandii ma zasięg 2 prowincji morskich zamiast 1. Do kolonizacji nie potrzeba okrętów transportowych, potrzeba jednak co najmniej I generacji floty.

Związek Hellenów
Budynek: Siedziba Ich...

oni som wszendzie
- graffiti na murach zrujnowanej Warszawy

To byli Oni, mówię Panu!
- rozmowa dwóch mieszkańców Kolonii

Oni, każdy kolejny to anonim...
- Trzeci Wymiar

Za wszystkim zawsze i wszędzie w ostatecznym rozrachunku stoją Oni.
- anonim

My jesteśmy tu, gdzie wtedy, Oni tam, gdzie stało ZOMO.
- Jarosław Kaczyński, bohater fantastycznej powieści POLSKA 2020.

Efekt: Każdy Agent wywiadu dodaje do swojego rzutu +1. Ostateczny wynik może przekroczyć maksymalny możliwy rzut kością ( czyli w przypadku 5, liczymy jako 6 ).

Od roku 1789 dla wielu, później dla większości, a jeszcze później dla wszystkich praktycznie Francuzów jedną z najwyższych wartości był republikanizm. Kiedy wojska radzieckie przekroczyły Ren, Francuzi bronili Republiki zażarcie, każdą piędź francuskiej ziemi obficie skrapiając krwią swoją i wroga. Kiedy już komuniści dotarli pod Paryż, kiedy na rogatkach Saint Germain armia francuska podjęła ostanią, rozpaczliwą próbę obrony, kiedy wydawało się, że wszystko stracone, we Francji wylądowała amerykańska odsiecz. Przy potwornych stratach tak wśród żołnierzy, jak i ludności cywilnej, udało się odepchnąć wroga z powrotem do linii Renu. Wydawało się, że nikt nie złamie francuskiego ducha. Wydawało się, że Republika pod tą czy inną postacią przetrwa kolejną zawieruchę. Wydawało się, że Francja zwyciężyła.
I wtedy z nieba spadły rakiety.
W okolicach Paryża Alphonse de Bourbon na dźwięk alarmu nuklearnego razem z rodziną i służącymi zbiegł po stromych schodach do prywatnego bunkra. Nigdy już miał nie zobaczyć słońca- zamknięcie w luksusowym, ale nadal klaustrofobicznym schronieniu wpłynęło na niego fatalnie, powodując upadek na zdrowiu i szybki zgon. Głową rodziny został jego najmłodszy syn, urodzony już w bunkrze młodziutki Louis- Alphonse de Bourbon. Ocaleni zgodnie z procedurami przeczekali pod ziemią 20 lat. Gdy wreszcie wyszli na powierzchnię, odkryli że zmieniło się na niej wszystko. Nieliczni inni Francuzi, pamiętając całkowitą katastrofę, która złamała ich życia, zapomnieli o dawnych wartościach. Wrócił katolicyzm i tradycjonalizm, niemal jakby czas cofnął się przed Rewolucję. W tych warunkach Louis- Alphonse, rozporządzający dużą ilością zaopatrzenia i rozkazujący nielicznej, ale bardzo dobrze uzbrojonej grupie ludzi, był naturalnym kandydatem na przywódcę tego, co zostało z lokalnej społeczności. Używając Sekwany jako naturalnej arterii komunikacyjnej zdołał on zjednoczyć małe terytorium w centrum Francji, a w dowód ważności rzeki dla nowopowstałego państwa przyjął tytuł Markiza Sekwany.

Markiz Louis Alfonso Gonzalo Victor Manuel Marco de Borbon et Martinez-Bordiu
Markizat jest monarchią absolutną, skupioną wokół Louisa- Alphonse, który na swoją siedzibę obrał sobie Wersal, który, choć splądrowany, uniknął większych zniszczeń dzięki położeniu z dala od frontu oraz jakichkolwiek celów dla bombardowania. W Wersalu też powstał dwór markiza, złożony ze świeżo upieczonych arystokratów, uszlachconych w uznaniu zasług dla odbudowy państwa. Jakiekolwiek tytuły szlacheckie sprzed wybuchu muszą zostać ponownie uznane przez władcę tak samo w uznaniu zasług, niemniej niezwykle nielicznym potomkom dawnych arystokratów łatwiej to uznanie uzyskać, niż parweniuszom zdobyć tytuł od zera. Wśród przebywającej często blisko władzy szlachty naturalnie tworzą się nieformalne stronnictwa polityczne, które mogą wywierać znaczący wpływ na władcę, choć na razie jedynym na tyle dużym, by mieć coś do powiedzenia jest stronnictwo rojalistyczne (parti royaliste), popierające zasadniczo działania markiza i postulujące ponowne zjednoczenie Francji pod jego berłem.

Wersal przed renowacją

Markizat Sekwany
Budynek: Gmach Gospodarczej Admiralicji Rzecznej

Sekwana, Loara i cała reszta - w Markizacie poznano tajniki ujarzmiania rzek i czynienia z nich witalnych dla gospodarki arterii spływu towarów i ludzi.

Efekt: Każda prowincja granicząca z dowolną rzeką zapewnia +1 mld. Każda w pełni opanowana rzeka zwiększa zyski z prowincji nad tą rzeką do 1,5 mld.

Cesarstwo Iberii
Budynek: Dwór Iberii

Dworzanie iberyjscy do perfekcji opanowali metody eksploatacji prostego chłopstwa. Nie żeby chłopstwu się to podobało.

Efekt: Sektor rolnictwa zapewnia dodatkowo +1 mld oraz +1 zaopatrzenia. Można zamieniać Zaopatrzenie w mld, w stosunku 1 Zaopatrzenia = 1 mld. Liczba możliwego do zamiany Zaopatrzenia jest równa liczbie sektorów rolnictwa. Każdy wybudowany lub zdobyty na wojnie sektor rolnictwa zmniejsza poparcie o 2%.

Związek Kaukaski
Budynek: Siedziba Czerkieskiej Starszyzny

Kaukaz to przede wszystkim rdzenne ludy go zamieszkujące. Na tych ziemiach to oni są panami oraz gospodarzami, a ich izolacjonistyczne nastawienie sprawia, że żaden kawałek ziemi nie może zostać tutaj zmarnowany.

Efekt: Każda prowincja na Kaukazie ma zapewnione +1 slotów powyżej normalnego limitu.
Mapa Kaukazu