zlecenia z giełdy

 

Wojna koreańska

Po 70 latach rozdzielenia na dwa państwa i trudnej historii włodarze południowej części Korei postanowili zmienić ten stan rzeczy. Wojna ta budziła duże obawy w społeczeństwie południowej Korei biorąc pod uwagę doniesienia na temat arsenału atomowego Korei Północnej oraz bliskość Seulu do granicy.
Koreańczycy zaatakowali dzieląc front na zachodni oraz wschodni. Na zachodzie posuwały się kolumny pancerne oraz zmechanizowane, wykorzystując korzystne dla wykorzystania sprzętu ciężkiego ukształtowanie terenu. Na zachodzie gdzie dominuje krajobraz górski nacierała piechota górska. Korea Północna zgodnie ze swoimi deklaracjami stawiła opór na 38 równoleżniku. Groźby przywódcy Korei Północnej w konfrontacji z faktami okazały się co najmniej rozczarowujące, co prawda Artyleria zaczęła ostrzeliwać Seul jednak mimo usilnych starań żadnego grzyba na horyzoncie nie zaobserwowano. W ostrzale zaś wielomilionowej metropolii zginęło 5 tysięcy ludzi, Korea ich zapamięta, pewnie nawet wystawi im pomnik, jednakowoż ostrzał ten poza dodaniem motywacji atakującym nic w tej wojnie nie zmienił. Wojska północy nie miały jednak nieograniczonych zasobów czasu na sianie zniszczenia u znienawidzonego sąsiada, ponieważ ich tragicznie zapóźnione wojsko okazało się niezdolne do zatrzymania wroga, a artyleria koncentrująca się na niszczeniu miasta zamiast walki nie poprawiała sytuacji komunistów. Po początkowych zażartych walkach linie Koreańczyków z północy zostały przełamane a wojska południa wlały się w głąb kraju. Odwrót ten trwał aż do punktu w którym wojna miała znaleźć swe ostateczne rozstrzygnięcie – Phenianie. Na przedpolach walczyły wszystkie dostępne po obydwu stronach formacje, po rozstrzygnięciu na korzyść południa bitwy pancernej na przedpolach Phenianu, oraz rozgromieniu przestarzałego lotnictwa Północnej Korei walka przeniosła się na ulicę, walczono o każdy dom i o każdy punkt, koniec końców walka ta okazała się przegrana, a Korea po raz pierwszy od jej upadku na rzecz Japonii stała się jednym państwem. Nie jest to jednak koniec problemów z komunistami w tej części świata. Korea Północna przez dziesiątki lat trwania swego przerażającego reżimu, wyhodowała miliony ludzi nieprzystosowanych do samodzielnego życia, oraz dziesiątki tysięcy nieprzejednanych fanatyków którzy zbiegli do lasów aby stamtąd kontynuować swoją walkę. Ludność nie jest pozytywnie nastawiona do najeźdźców jednakże siły porządkowe zdają się panować nad sytuacją.

Wybory w USA i na Alasce:

Inwazja na Stany Zjednoczone była wydarzeniem dosyć zaskakującym, nie tylko dla ofiar ale i agresorów. Wbrew jednak oczekiwaniom kanadyjskiego rządu obalenie potężnych Stanów Zjednoczonych, najpotężniejszego państwa na ziemi, w którego cieniu zawsze pozostawała Kanada, wywarło na Kanadyjczykach wrażenie raczej negatywne, bo i nie było powodów do takiego ataku. Nie mniej zaskakujące od samego ataku(i zwycięstwa razem ze zdradzieckim Meksykiem), okazały się następstwa. Otóż rząd kanadyjski zadeklarował że na Stany Zjednoczone uderzył tylko w celu obalenia totalitarnego reżimu Billa Gatesa. Po przyłączeniu niewielkiej części ameryki rzeczywiście ogłoszono wybory mające ustabilizować sytuacje w nowo powstałej Ameryce oraz wyłonić legalny, demokratyczny rząd republiki.
Mimo niezwykłych okoliczności w których odbyły się wybory same wybory przebiegły zaskakująco spokojnie. Same wybory nawet udało się przeprowadzić na Florydzie która dopiero co została odbita z rąk Brytyjskich, których imperializm zaprowadził do podbijania nawet ziem posiadanych przez niecałe 20 lat! Sam wynik wyborów okazał się przewidywalny, i wygrał je Kongres Amerykański zdobywając 91,3% głosów. Jest to dominacja jednej partii nie widziana aż od czasów partii demokratyczno-republikańskiej przed jej rozpadem. Dużo bardziej wyrównana walka toczyła się o miejsce w białym domu, które wygrał popierany przez Kongres Amerykański Barrack Obama, przypominający swoim współobywatelom o znacznie lepszych czasach, gdy USA nie było na łasce nikogo.
Nieco mniej spokojna jest sytuacja na Alasce, tam opozycja wobec Joe Bideta jest nieco silniejsza. Pojawiały się demonstracje przeciwko niemu skierowane jak i ulotki agitujące przeciw niemu. Z działaniami tymi był jednak pewien problem. Nie oferowały żadnych konstruktywnych opcji poza Bidetem, ich jedynym celem było szkalowanie go, nie przeciwstawiając nawet żadnej wizji przekazowi Bideta. Mimo wszystko nawet na Alasce wyrosła Bidetowi niewielka i mało licząca się opozycja. Nijak to jednak nie przeszkodziło Joe Bidetowi oraz jego ugrupowaniu „Stan Zjednoczony”. Ugrupowanie zdobyło aż 76% wszystkich głosów i obecnie rządzi na Florydzie. Sam Bidet został prezydentem Alaski.
Cała sytuacja jest jednak sztuczna i nie powinna utrzymać się przez dłuższy czas. Dlatego też Amerykanie czekają na spotkanie się dwóch prezydentów w celu uzgodnienia połączenia obydwu krajów jako niezależnego bytu, aby spełnić te wymagania same Stany Zjednoczone muszą się pozbyć większości wpływów Kanadyjskich. A jeżeli o wpływach Kanadyjskich mowa, to wszyscy obywatele z utęsknieniem wyczekują końca Kanadyjskiej okupacji oraz powrotu Kanadyjskich chłopców tam skąd przybyli, po wyłonieniu stabilnego rządu Kanada nie ma już więcej argumentów za pozostaniem ze swoimi wojskami w USA. Jednak kto wie jak obywateli obydwu krajów może jeszcze negatywnie zaskoczyć premier Kanady?

Siły Włoskie i sycylijsko-kalabryjskie oczekiwały na zaopatrzenie i posiłki, które w pośpiechu ładowano na statki we włoszech.
Jednak wojska libijskie i algierskie nie pozostały bezczynne i od razu ruszyły do ataku. Precyzyjny i skoordynowany atak nie mógł być przypadkiem. Liczne siły pancerne II i I generacji prawie przejechały po obrońcach. Następująca po nich liczna piechota III i II generacji zabezpieczała ich plecy.
Włosi mieli trochę szczęścia, a ich myśliwce niepokojone, oprócz małej walki z przestarzałymi samolotami szturmowymi Algierii, mogły dojrzeć wcześniej nacierające wojska pancerne.
Włosi musieli oddać pola i cofnąć się do dawnej granicy tunezji.
Nastąpił desant i wsparcie wojskami świeżymi oraz wpłynęło zaopatrzenie z Włoch.
Dość liczna piechota włoska pozwoliła utrzymać pozycje. Dużą zasługą tego były brygady ppanc.
Jednak Algieria i Libia posiadają dużo czołgów i piechoty, wspierane są przez trochę zmechów i artylerii oraz kilka brygad plot.
Walki na granicach trwały do końca kwartału i pochłonęły dużo ofiar szczególnie po stronie włoskiej (bo piechota).
Niedawno przybyłe służby porządkowe Włoch pomogły opanować tunezyjskie miasta i odciążyć z tej roli armię.

Ogólnie sytuacja jest bardzo trudna dla Włochów - teren nieprzyjazny, Tunezyjczycy w każdym momencie mogą zaatakować ich plecy, liczne straty, wróg ma przewagę i dorównuje technologicznie włochom.

Włosi są podzieleni. Część mówi o kolejnej porażce rządu i o tym że wódz powinien odejść, a wojsko powinno się wycofać. Druga część mówi o tym, że włosi powinni posiadać nowocześniejsze i liczniejsze wojsko w tym pancerne oraz lotnictwo.

Wojny na Piasku

Sytuacja na froncie była ciężka i wojska nie mogły się doczekać posiłków i uzupełnień. Jednak mimo tytanicznej pracy brygad logistycznych i ich ogromnego pośpiechu, nie zdążyły one przed atakiem. Skoordynowanego ataku dokonały pancerne dywizje algierskie oraz libisjkie. Armia włoska nie była przygotowana na taką konfrontacje wobec czego były niezwykle ciężkim orzechem do zgryzienia dla zaledwie piechoty, mogącej się ratować jedynie własnymi ręcznymi wyrzutniami oraz ppk. Po siłach pancernych wstępowały masy już całkiem nowoczesnej jak na lokalne warunki piechoty, dbającej o zabezpieczenie swojej triumfującej szpicy. Szczęściem dla Włochów był brak realnego przeciwnika w przestworzach. Po dosyć krótkiej potyczce z algierskimi samolotami szturmowymi dostrzegły z wyprzedzeniem zbliżający się atak. Niestety mimo całkowitej dominacji w powietrzu włosi nie byli w stanie jej spożytkować przez brak własnych samolotów szturmowych. W związku z tym Włosi postanowili cofnąć się do dawnej granicy z Tunezją, aby poczekać na posiłki i stawić opór wrogowi będącemu w ciągłej ofensywie. Po tych wszystkich raczej mało godnych epizodach w końcu dotarły posiłki oraz uzupełnienia z Włoch, Dzięki brygadom przeciwpancernym i dużym ilościom piechoty udało się zatrzymać pochód wroga. Bohaterstwo włoskiego żołnierza jednak nie mogło przykryć braków dowództwa oraz złej kompozycji armii, której witalnie brakowało ciężkiego sprzętu. Armie państw wrogich w dużej części składają się z dywizji czołgów, zmechanizowanych, ale również nie brakuje im artylerii. Nie brakuje też sprzętu przeciwlotniczego który uniemożliwił skuteczne wsparcie z powietrza. Armia włoska została bardzo wykrwawiona przez ciągnące się walki. Siły państw Maghrebu odczuły straty znacznie lżej dzięki szerokiemu zastosowaniu sprzętu ciężkiego. Sytuacje włochów jednak nieco polepszyły służby porządkowe które po przybyciu znacznie odciążyło Włoskie wojsko które mogło zająć się walką, a nie zadaniami policyjnymi. W zaistniałej sytuacji Włosi znajdują się w bardzo kłopotliwej sytuacji gdy wróg ma znaczącą przewagę, zaś przewaga technologiczna Włoch jest nieznaczna. Nie można zapominać o możliwym ataku od tyłu Tunezji. Ogólna sytuacja frontowa Włoch jest zła, i jej możliwości toczenia tej wojny, jeżeli nie dostarczą znacznych ilości własnej broni pancernej stoi pod znacznym znakiem zapytania.
W kraju nie przyjęto również wieści z frontu zbyt dobrze, zapytany o zdanie przez niezależną włoską gazetę były włoski wojskowy odpowiedział gestykulując teatralnie.
„Stan włoskiej armii jest tragiczny, a minister obrony jest komediantem. Zaś ten cały nowy „Duce” Riziole to jest zwyczajny PACHOŁ i marna podróbka prawdziwego Duce!”.
To zdanie podziela wielu innych Włochów, choć niekoniecznie wyraża je tak dosadnie. Pozostała część społeczeństwa ogranicza się do wyrażenia krytyki dotyczącej złego przygotowania włoskiej armii, oraz braki w sprzęcie pancernym oraz lotnictwie. Jak na te wydarzenia zareaguje włoski rząd przekonamy się już niebawem. Chociaż przeciwników tej ciągnącej się bez większych rezultatów wojny stale przybywa.

Apeluje o zamieszczenie w opisie wojny którejś z tych ilustracji.


Żołnierz włoski po zobaczeniu nadciągającego wroga


Dowódca włoski


Inny włoski dowódca