Wojny włoskie w Afryce

Operacja "Lew Morski"

Wprowadzenie stanu wojennego w faszystowskich Włoszech nie wzbudziło zainteresowania rządu Tunezji. Przebieg pierwszych dni 2021 roku wykazał jak wielkim błędem było tak beztroskie pojmowanie przemian w basenie Morza Śródziemnego. Spokojny styczniowy dzień w Tunisie został brutalnie zakłócony, gdy mieszkańcy miasta ujrzeli na horyzoncie włoską flotę wojenną. Tunezyjskie okręty patrolowe zostały zatopione chwilę po chaotycznym wyjściu w morze. Zanim służby porządkowe w Tunisie zdążyły odbezpieczyć broń, Włosi byli już w mieście. Napastnicy zajęli miasto z zaskoczenia a jedynym "sukcesem" władz kraju była sprawna ewakuacja ze stolicy. Minister Wojny Włoch Perceval Buioguado triumfalnie wjechał do Tunisu, jednak zapomniał zabrać ze sobą służby porządkowe, które mogłyby pilnować ładu w mieście.

Opanowanie wybrzeża kraju okazało się banalnie proste, dzięki wparciu ciężkiej piechoty morskiej, w głąb Tunezji ruszyły przede wszystkim dywizje górskie oraz zmechanizowane. Około połowa państwa została zajęta bez większych strat, ale czas postępów włoskich w innych rejonach został wykorzystany przez obrońców na południu, gdzie zmobilizowano piechotę ze wsparciem artylerii. Do największej bitwy tej wojny doszło pod Gabes, gdzie Tunezyjczycy zostali zmiażdżeni. Rozpad swojej armii obserwowali rządzący, którzy podjęli decyzję o ucieczce do Algierii. Porzuceni przez swój rząd oraz armię Tunezyjczycy znaleźli się całkowicie na łasce agresorów. Na ich szczęście włoscy faszyści obchodzą się z nimi dość łagodnie, ale brak służb porządkowych sprzyja przestępczości w kraju. Do końca marca cała Tunezja znalazła się w rękach najeźdźców, Włosi w kraju świętują pierwsze wielkie zwycięstwo i przyjmują sukces militarny jako zapowiedź odrodzenia włoskiego imperium kolonialnego.

Włoski reżim po zabezpieczeniu interesów w Europie po raz kolejny spojrzał na południe. Na początku roku włoska flota wyruszyła z Sycyli w kierunku wybrzeży Libii, tam spotkała niewielkie siły. Po krótkiej wymianie ognia libijski niszczyciel poszedł na dno, a okręty patrolowe wycofują się do portów. Bitwa morska choć zdecydowanie wygrana przez Włochów, kupiła siłom koalicji nieco czasu oraz dała ważną informacje o kierunku inwazji.

Niedługo później dochodzi do desantu na zachód od Trypolisu, ciężka piechota morska oraz odziały wyspecjalizowane w walkach pustynnych z łatwością zdobyły plaże, lecz po chwili rozpoczyna się ostrzał libijskiej piechoty oraz sił pancernych. Niespodziewanie jednak siły Libii zostają ostrzelane od swoich pleców przez doskonale wyposażonych włoskich spadochroniarzy, a siły Libii znajdują się w potrzasku. Po zaciętej walce piechota libijska przestaje istnieć, lecz siłom pancernym udaje się wydostać i wycofać do stolicy. Włoskie odziały rozpoczynają walkę o Trypolis powoli zdobywając kolejne dzielnice. Stolica Libii pada po zaciekłych walkach po tym jak zostaje odcięte przez kolejny strategiczny desant włoskich sił powietrzno-desantowych.

W kolejnym etapie wojny włoska piechota pustynna utrzymuje front z Libią podczas gdy ciężka piechota morska uderza na północ w stronę Tunezji. Przy samej granicy z Tunezja dochodzi do starcia, a włoska armia stosując ponownie taktykę zawiązania w walce, desantu powietrznego i okrążenie z łatwością pokonują siły broniące granicy. Inwazja idzie Włochom nadzwyczaj sprawnie, aż do dotarcia do miasta Kabis - tam włoska armia napotyka liczniejszą oraz lepiej uzbrojoną od wojsk Libii, bardzo dobrze okopaną i przygotowaną na atak armię Algierii. Dochodzi do starcia, a dobrze okopane dywizje piechoty pustynnej, brygad wsparcia oraz czołgów i oddziałów zmechanizowanych Algierii wytrzymują natarcie włoskie i zdają im nawet spore straty. Włoskie amfibie desantowe nie są wstanie konkurować z przestarzałymi co prawda lecz jednak pancernymi oddziałami zmechanizowanymi oraz czołgowymi, a armia włoska nie ma żadnych brygad wsparcia! Jedynie z rzadka patrolująca wybrzeże kawaleria powietrzna Włoch mogła coś pomóc. Front na ten moment stanął i trudno powiedzieć co się wydarzy dalej. W powietrzu nad Libią i Tunezja panują włoskie maszyny, jednak algierskie ploty oraz lotnictwo nie pozwala Włochom na bardziej niebezpieczne wypady.

Arabowie są bardzo zdeterminowani bronić swoich ojczyzn, a kolejne kraje potępiają działania Włoch. Jednym z takich państw jest Maroko, które postanowiło zerwać wszelkie stosunki z Włochami.

Sytuacja na froncie była ciężka i wojska nie mogły się doczekać posiłków i uzupełnień. Jednak mimo tytanicznej pracy brygad logistycznych i ich ogromnego pośpiechu, nie zdążyły one przed atakiem. Skoordynowanego ataku, który był bardzo precyzyjny dokonały pancerne dywizje algierskie oraz libisjkie. Armia włoska nie była przygotowana na taką konfrontacje wobec czego były niezwykle ciężkim orzechem do zgryzienia dla zaledwie piechoty, mogącej się ratować jedynie własnymi ręcznymi wyrzutniami oraz ppk. Po siłach pancernych wstępowały masy już całkiem nowoczesnej jak na lokalne warunki piechoty, dbającej o zabezpieczenie swojej triumfującej szpicy. Szczęściem dla Włochów był brak realnego przeciwnika w przestworzach. Po dosyć krótkiej potyczce z algierskimi samolotami szturmowymi dostrzegły z wyprzedzeniem zbliżający się atak. Niestety mimo całkowitej dominacji w powietrzu włosi nie byli w stanie jej spożytkować przez brak własnych samolotów szturmowych. W związku z tym Włosi postanowili cofnąć się do dawnej granicy z Tunezją, aby poczekać na posiłki i stawić opór wrogowi będącemu w ciągłej ofensywie. Po tych wszystkich raczej mało godnych epizodach w końcu dotarły posiłki oraz uzupełnienia z Włoch, Dzięki brygadom przeciwpancernym i dużym ilościom piechoty udało się zatrzymać pochód wroga. Bohaterstwo włoskiego żołnierza jednak nie mogło przykryć braków dowództwa oraz złej kompozycji armii, której witalnie brakowało ciężkiego sprzętu. Armie państw wrogich w dużej części składają się z dywizji czołgów, zmechanizowanych, ale również nie brakuje im artylerii. Nie brakuje też sprzętu przeciwlotniczego który uniemożliwił skuteczne wsparcie z powietrza. Armia włoska została bardzo wykrwawiona przez ciągnące się walki. Siły państw Maghrebu odczuły straty znacznie lżej dzięki szerokiemu zastosowaniu sprzętu ciężkiego. Sytuacje włochów jednak nieco polepszyły służby porządkowe które po przybyciu znacznie odciążyło Włoskie wojsko które mogło zająć się walką, a nie zadaniami policyjnymi. W zaistniałej sytuacji Włosi znajdują się w bardzo kłopotliwej sytuacji gdy wróg ma znaczącą przewagę, zaś przewaga technologiczna Włoch jest nieznaczna. Nie można zapominać o możliwym ataku od tyłu Tunezji. Ogólna sytuacja frontowa Włoch jest zła, i jej możliwości toczenia tej wojny, jeżeli nie dostarczą znacznych ilości własnej broni pancernej stoi pod znacznym znakiem zapytania.

W kraju nie przyjęto również wieści z frontu zbyt dobrze, zapytany o zdanie przez niezależną włoską gazetę były włoski wojskowy odpowiedział gestykulując teatralnie.

„Stan włoskiej armii jest tragiczny, a minister obrony jest komediantem. Zaś ten cały nowy „Duce” Riziole to jest zwyczajny PACHOŁ i marna podróbka prawdziwego Duce!”.

To zdanie podziela wielu innych Włochów, choć niekoniecznie wyraża je tak dosadnie. Pozostała część społeczeństwa ogranicza się do wyrażenia krytyki dotyczącej złego przygotowania włoskiej armii, oraz braki w sprzęcie pancernym oraz lotnictwie. Jak na te wydarzenia zareaguje włoski rząd przekonamy się już niebawem. Chociaż przeciwników tej ciągnącej się bez większych rezultatów wojny stale przybywa.

Pokój! Włochy się wycofują.

W związku ze zmianami w rządzie Włoch i nadzwyczajnymi okolicznościami zjawisk marsjańskich, rządy Algierii, Tunezji, Libii oraz Włoch podpisały pokój. Na jego mocy zawarto pakt o nieagresji, a wojska włoskie wycofują się z północnej Afryki.

W krajach arabskich panuje wielka radość i euforia, szczególnie w wyzwolonym Trypolisie oraz nie tak dawno okupowanej Tunezji.

We Włoszech natomiast panuje zamęt. Kolejna zmiana rządów już zachwiała Włochami. Wieść o pokoju przyjęto natomiast bardzo negatywnie - umiarkowana i mająca dość wojny część społeczeństwa uznała to za jedyne możliwe wyjście i nie podekscytowała się za bardzo. Ta nastawiona bardziej militarnie część społeczeństwa natomiast uznała to za wielką hańbę by włoskie wojsko zostało pokonane przez arabskich dzikusów. Ogólnie panują ponure nastroje. Może teraz Włochy zaczną wychodzić na prostą.